ตอนที่ 15 (ไม่)ต้อนรับ

EP 15

คำตอบของพระรามเล่นเอาเพื่อนๆในกลุ่มแสดงท่าทีไม่เชื่อ สายตาทุกคู่บนโต๊ะเพ่งมองไปที่เธอ

"เพื่อน?" เวหาเลิกคิ้วถาม

"อืม"

"นี้มีใครหลงผิดมาคบกับมึงนอกจากพวกกูอีกอยู่หรอว่ะ" เคพูดออกมาท่าทางนึกขัน

"แต่ก็มีแล้วนี้ไง"

"แล้วนี้ไปเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนไหน แล้วเริ่มเจอกันยังไง?"คินที่สติพึ้งกลับมาจากการตกใจเอ่ยถามพระราม ท่อนแขนยกขึ้นกอดอก

"เจอในมหาลัยไง ถูกชะตาดีเลยตีสนิท" ชายหนุ่มเอ่ยตอบไม่ใส่ใจนัก เขาปรายตามองพิมเสนด้วยแววตาข่มขู่

"อ๋อ ถ้างั้นก็ยินดีต้อนรับเข้ากลุ่มแฝดสยองสองพี่น้องสุดหล่อเลยนะฮะ"

"นั้งสิ" ใบหน้าหล่อเหลาพยักเพยิดเชื้อเชิญให้พิมเสนนั้งลงร่วมวง

"พวกนายดื่มเถอะ ไว้วันหลังแล้วกัน" พิมเสนตอบปฏิเสธกลับไปพร้อมแบมือยื่นตรงหน้าพระราม "ขอโทรศัพท์ฉันคืนด้วย.."

"ฉันบอกให้นั้งลง"

"...." พิมเสนหมดทางเลือก ร่างเล็กเดินไปหย่อนก้นนั้งลงข้างๆเวหา

"ดื่มไรหน่อยไหม" มือหนารินเหล้าใส่แก้วยื่นให้พิมเสน ที่นั้งเกร็งอยู่ข้างๆ

"ขอบใจ แต่ฉันไม่ชอบดื่ม"

"ไม่น่าเชื่อว่าอายุเท่ากัน ทำไมตัวเล็กน่าเด็กจังวะเนี้ยย" คินพูดขึ้น ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปยืนจ้องพิมเสนชัดๆ

"นี้นายกำลังชมฉันอยู่ใช่ไหม" ริมฝีปากอมชมพูคลี่ยิ้มอ่อนๆส่งให้คิน

"ใช่ไง"

"เขินนะเนี้ย"

"หื้มมม" พระรามปรายตามองร่างขาวผ่องอย่างขัดใจ สนิทกันเร็วไปไหม?

"แล้วเพื่อนเก่าไปไหนหมดอ่ะ ถึงยอมมาอยู่กลุ่มเดียวกันกับพวกเรา" เคเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มือหนาล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

พิมเสนที่ถูกถามตรงๆพูดอะไรไม่ออก จะให้ตอบว่าฆ่าตัวตายเพราะโดนพระรามทำท้อง แล้วไม่รับผิดชอบ เธอคงโดนลูกปืนยัดปากพอดี..

"เธอย้ายไปเรียนที่อื่นหน่ะ ฉันมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว พอเธอไม่อยู่ในโลกมหาลัยก็เหมือนตัวคนเดียว.."

"แล้วแน่ใจขนาดไหน เข้ามาอยู่กลุ่มกับพวกเรา?"

"ถ้าฉันบอกว่าเพื่อน ยัยนี้ก็คือเพื่อน"

"หึ.." เวหาเค้นหัวเราะ ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่าพระรามจะคบเพื่อนผู้หญิงจะมีก็แต่ยูริที่นิสัยยิ่งกว่าผู้ชาย

"ไหนๆก็อยู่กลุ่มเดียวกันแล้ว ฉลองต้อนรับเพื่อนไหม่กันหน่อยไหม"

"ดี ไม่เมาไม่กลับจัดไป" สองพี่น้องฝาแฝดเอ่ยสรุป

พิมเสนที่เริ่มผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อยกวาดสายตามองรอบๆโต๊ะ จดจำใบหน้าของแต่ละคนเอาไว้ ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่พระรามวางไว้บนโต๊ะข้างๆ

ถึงมันจะลำบากใจแต่เธอก็เลือกที่จะทำอะไรไม่ได้ นอกจากตกมาอยู่ท่ามกลางกลุ่มเสือร้ายแบบจำยอม ไม่โอเคแค่ไหนก็ต้องฝืนว่าเต็มใจ..

"ไอ้เหี้ยราม มึงกับแพมนี้ยังไงว่ะกูเริ่มสังเกตุว่าคนนี้มึงคบนานเป็นพิเศษเลยนะเพื่อน.."

"แค่ยังไม่เบื่อ"

"ติดใจเข้าแล้วสิ" เวหาพูด

"คงงั้น"

"..." พิมเสนนิ่งเงียบ เขาคงจะติดใจผู้หญิงทุกคนที่เคยเอา ไม่ได้ติดใจแค่เซ็กส์ของเธอคนเดียว ยิ่งคิดยิ่งมองว่าตัวเองสกปรกที่ใช้ผู้ชายร่วมกับใครต่อใครจนนับไม่ถ้วน..

"เชรดดดดดด มีติดจงติดใจ"

"ว่าแต่เธอล่ะพิม มาคบเพื่อนผู้ชายเกือบทั้งแก๊งแบบนี้แฟนไม่ว่ารึไง.." เคหันมาถามพิมเสนทำเอาพระรามขมวดคิ้วยุ้ง แฟน? ยังมีอะไรอีกที่เขายังไม่รู้

"เธอมีแฟนแล้วหรอ?" คนข้างกายเธอถามขึ้น

"อ้าว...ก็รุ่นพี่ที่เป็นหมอยังไงละ กูเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ"

"ปะ...เปล่า...พี่เขาเป็นแค่รุ่นพี่ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นซะหน่อย" ใบหน้าหวานก้มหงุด เธอรู้ดีว่าพระรามไม่ชอบหน้าคิรันขนาดไหน

"ใช่หรา...ไม่ใช่แฟนจริงนะ"

"คบกันก็บอก ไม่ต้องเขิน" สองแฝดเอ่ยแซวสนุกปาก โดยที่ไม่รู้อะไรเอาซะเลยว่ากำลังเพิ่มความร้อนระอุภายในใจของพระรามขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะระเบิด

"พวกมึงก็อย่าแซวกันมาก เดี๋ยวมีใครบางคนแถวนี้รับความจริงไม่ได้.." เวหากระตุกยิ้มมุมปาก เขามองพระรามด้วยสายตารู้ทัน

"ยัยนี้มีผัวแล้ว คงไม่กล้านอกใจไปมีชู้หรอก จริงมั้ยพิมเสน?" สายตาคมกริบจ้องกดดันเธอให้ตอบที่ตัวเองพอใจ ผัวที่เขาหมายถึงเป็นตัวเองที่ได้ครอบครองเธอเป็นคนแรกและคนอื่นก็ไม่มีสิทมาซํ้าที่ของเขา..

"อื้ม ฉันมีแฟนแล้ว พี่คินเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" คำตอบที่หลุดจากคนตัวเล็ก สร้างความพอใจให้พระรามเป็นอย่างมาก

"ว่าล่ะ หน้าตาแบบนี้ไม่น่าโสด"

"หน้าตาหน้าหมั่นไส้แบบนี้หน่ะหรอ?"

"ไอ้เหี้ยราม...มึงอย่าพูดแกล้งเพื่อนสิโว้ย พิมออกจะสวยน่ารักขนาดนี้..ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกูจับทำเมียล่ะสัส...จริงไหมเพื่อนเว" เคหันไปพยักเพยิดให้เวหาตอบเห็นด้วย

"อืม.." คำตอบของเวหากลับสร้างความสนใจให้พระราม เขามองเพื่อนตัวเองด้วยสายตาไม่เข้าใจนัก

"ลองซักแก้วไม่เสียหายนะพิม" เวหาที่รินเหล้าใส่ครึ่งแก้วยื่นไปตรงหน้าเธอ

"เอาหน้า...ถือว่าเป็นมิตรภาพของพวกเรา กว่าจะมีใครเข้ากลุ่มพวกเราได้ไม่ใช่ง่ายๆนะ ยิ่งสนิทกับไอ้รามยิ่งหายาก"

"ใช่...ซักแก้วไม่เสียหาย" ทั้งสามสมทับกันยัดเยียดให้พิมเสนดื่ม

เธอชะล้าใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจยื่นแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ตีเนียนให้สมจริงไปก่อน ถ้าไม่ดื่มคนพวกนี้คงไม่จบ

อึก

อึก

อึก!

แกร๊ก! มือบางวางแก้วลงบนโต๊ะรสชาติขมปร่าไหลผ่านลำคอระหง ใบหน้าขาวใสเหยเกกับรสชาติฝาดคอ

"เป็นไง"

"แปลกๆอ่ะ" พิมเสนเอ่ยตอบ ไม่ถึงเศษเสี้ยววินาที ภาพตรงหน้าก็พร่าเบลอก่อนจะปรากฎรอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนใบหน้าสองแฝดและใบหน้าเรียบนิ่งของเวหา..

"แค่นี้ก็ไม่ไหวซะแล้ว..?"

"ออกฤทธิ์เร็วดี" เคพูด

"คออ่อนแบบนี้คงต้องปรับตัวอีกนาน" คินพูดสมทบ

"...." พระรามส่ายหัวไปมาเบาๆกับการต้อนรับเพื่อนไหม่เข้ากลุ่ม เพราะเหล้าที่รินให้พิมเสนกินสองแฝดแอบหยดใส่ยากล่อมประสาทลงไป..

"อื้อ.." มือบางยกขึ้นจับที่ศรีษะสองข้างเธอหนักอึ้งเปลือกตาแทบจะปิดลงอยู่ร่อมร่อ อาการปวดศีรษะกระทันหัน ดวงตาพร่ามัว มีอาการใจสั่นแปลกๆ เธอกำลังโดนสารเสพติดบางชนิดกล่อมประสาท.. แต่ก็เลือกที่จะเงียบไม่ถามอะไรออกไปทำเป็นแกล้งไม่รู้..

"ไหวไหม?" เวหาเอ่ยถามเธอ

"ฉะ...ฉันขอตัวกลับก่อนนะ" ร่างเล็กพยุงตัวเองขึ้น มือบางจับขอบโต๊ะประคองเอาไว้แต่สมองเธอกลับไม่สั่งการอะไร..

หมับ !

"อ๊ะ..!?" ร่างเธอเซล้มลงบนตักเวหา มือหนาจับเอวขอดเอาไว้เพื่อประคองร่างบาง พิมเสนที่ล้มลงซุกหน้าเข้าที่ลำคอหนาหาที่พึ่งพาอาการไร้สติใดๆทั้งสิ้น พอสื่อสารได้นิดหน่อย..

"จะนั้งตักกันแบบนี้จริงๆหรอ?" เวหาเลิกคิ้วกระซิบที่ข้างหูเธอ

พระรามที่มีท่าทีกระวนกระวายกำหมัดแน่น เขาคิดว่าพิมเสนเสแสร้ง เพราะฤทยาตัวนี้โดนเพียงนิดเดียวไม่สามารถอาการหนักขนาดนี้..

"ไปส่งห้องหน่อย..ฉันไม่ไหวแล้ว.."

"แล้วถ้าไปส่งห้องจะได้อะไรตอบแทนล่ะ ส่งฟรีไปเอานะ.." มือหนาโอบกอดแผ่นหลังบาง เวหาจ้องมองใบหน้าเนียนใสด้วยความหลงใหล..

"นายอยากได้อะก็ค่อยเอา ต แต่ไปส่งฉันก่อน"

"พูดแล้วห้ามคืนคำนะ.."

"แหม้ เกินไปไอ้เหี้ยเว"

"กินตับเพื่อนตัวเองมันไม่อร่อยนะครับ"

"หึ.." เวหาเค้นหัวเราะ ทำไมจะไม่อร่อยในเมื่อเขาไม่ได้มองพิมเสนเป็นเพื่อนตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก มันกลับสนุกซะอีกที่ได้ปั่นประสาทคน..

"ส่งเธอมานี้ กูไปส่งเอง" พระรามหมดความอดทน เขาจับร่างเล็กลงจากตักเวหามาหาตัวเองด้วยความรุนแรง..

ปึก !

"จ เจ็บ"

"แต่พิมขอให้กูไปส่ง?"

"มึงอยู่เฉยๆเถอะ"

"โอเค ก็ได้.." ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเข้าใจ เขานึกสนุกในใจเพียงคนเดียว

"กลับ" พระรามเค้นเสียงรอดไรฟัน เขาจับร่างเล็กลากออกมาจากผับ แล้วยัดเธอเข้าไปในรถ

"สำออยเก่ง" พิมเสนที่กำลังงัวเงียหันไปมองพระรามที่นั้งประจำที่คนขับ เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่พระรามพูด

"นายพูดอะไรของนาย.."

"อย่าคิดที่จะอ่อยเพื่อนฉัน ถ้าอยากจะร่านช่วยไปร่านให้ไกลๆตี_ อย่ามาร่านให่ฉันเห็น" พิมเสนนิ่งเงียบ มันเจ็บแปลบที่ใจที่ถูกมองแบบนั้น เธอผิดอะไร? เขาควรจะโทษเพื่อนตัวเองที่ต้อนรับเพื่อนไหมด้วยวิธีบ้าๆแบบนี้..

"...."

"เงียบแบบนี้ เมื่อกี้คงเสแสร้งจริงๆสินะ?"

"ฉันปวดหัว.."

"ปวดหัวแต่อ่อยผู้ชายได้" พระรามนึกขัน มือหนาจับใบหน้าหวานตวัดมาหาตัวเอง แล้วบดขยี้คางมนแน่นจนใบหน้าบิดเบี้ยว

"อึก.."

"อย่าร่านออกหน้าออกตา จะเอาทุกคนเลยใช่ไหม ไม่เว้นแม้แต่ไอ้คิน?!" ยิ่งนึกถึงคิรัน พระรามยิ่งโกรธ คำพูดของแฝดสยองลอยเข้ามาในหัว สนิท? ไปด้วยกันบ่อย? จนคนอื่นคิดว่าแฟน

พิมเสนที่ถูกเอาแต่ต่อว่าขอบตาร้อนผ่าว เธอไม่ไหวแทบแย่ แต่พระรามกลับไม่สน เอาแต่ด่าเธอตามความโมโหของตัวเอง ไม่นานหยาดนํ้าตาสีใสก็ไหลอาบแก้มเนียนใส..

เธอจะทนได้อีกนานเท่าไหร่กันท่ามกลางกลุ่มเสือร้ายแบบนี้..

"ฮึก..."

"ถ้าฉันเห็นเธอสนิทกับใครออกหน้าอแกตาฉันละก็ แหกแน่พิมเสน.." พระรามทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ชายหนุ่มหันกลับไปขับรถต่อ เขาเหยียบคันเร่งจนมิด

พิมเสนที่ร้องให้สะอึกสะอื้นเอนหัวลงเบาะเบือนหน้าไปยังฝั้งหน้าต่าง ตั้งแต่นาเดียร์จากไปเธอก็ไม่เคยมีรอยยิ้มอีกเลย เวลาทุกใจก็ไร้คนปรึกษา ไร้เพื่อนสนิทที่ไปไหนด้วยกันตลอด มันอ้างว้าง หวาเหว่ หดหู่เดียวดาย...

ตลอดเวลาบนรถมาหลายนาทีเธอมารู้ตัวอีกครั้งพระรามก็จอดรถไว้ข้างถนน ก่อนจะมีรถอีกคนมาจอดข้างๆกันและมีร่างของใครบางคนเดินลงมาจากรถ..

"ลงไป"

"...นายจะปล่อยฉันไว้จริงๆหรอ?" พิมเสนเบือนหน้ามองพระราม แววตาผิดหวัง..

"ก็พูดได้อยู่ ไม่ได้จะตายตอนนี้นิ"

"แต่ฉันไม่ไหวจริงๆ.."

"ลงไป"

"ขอร้อง.."

"หุบปาก"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก มือบางของใครบางคนเคาะกระจกฝั้งพิมเสน ทำให้เธอจำใจค่อยๆยื่นมือไปเปิดประตูลงไปด้วยร่างกายที่แทบทรงตัวไม่ไหว นํ้าตาคลอเบ้าเต็มดวงตา..แค่ยืนยังทรงตัวไม่ไหว แล้วเธอจะเอาปัญญาที่ไหนพาร่างตัวเองกลับหอได้..

ร่างผอมเพรียวเปิดประตูเข้ามาในนั้งในรถ แพมเหลือบมองพิมเสนที่ยืนอ่อนล้าอยู่นอกกระจกก็เกิดความสงสัย

"ใครคะ ดูท่าเธอไม่น่าจะไหว"

"สำออยต่างหากล่ะ.." ชายหนุ่มพูดด้วยอารมณ์ที่ยังไม่สงบนัก เขามองร่างเธอด้วยความสะใจก่อนจะออกรถมุ้งตัวไปตามท้องถนน

"...." แพมที่เห็นท่าทีของพระรามไม่ค่อยโอเคซักเท่าไหร่เธอเลือกที่จะเงียบเพื่อหลีกเลี่ยงการมีเรื่อง แล้วนั้งนิ่งไม่ปริปากพูดอะไร จู่ๆโดนเรียกมาแบบกระทันหันเธอก็แปลกๆใจอยู่เหมือนกัน

พิมเสนมองตามท้ายรถด้วยความสิ้นหวัง เธอค่อยๆก้าวท้าวตัวเองไปทีละก้าวๆตามริมถนนเหมือนคนเร่ร่อน รอเวลาที่แท็กซี่ขับผ่านอยู่แบบนั้นมาหลายชั่วโมง..

.

.

.

พระรามแกจะหวงพิมเสนกับผู้ชายทุกคนไม่ได้!

Next..

"สนุกหรอ ที่เห็นเพื่อนถ่างขาแลกเงิน?"