Chapter 3 แค่คนคุย 25%

9 ชั่วโมงก่อน...

เวลาไม่สบายใจ อันนาชอบมานั่งที่ริมแม่น้ำใกล้มหาวิทยาลัย ที่นี่เป็นสวนสาธารณะย่อม ๆ มีของกินขาย มีคนเดินเล่นซื้อของ และวันนี้เธอกำลังมองแม่น้ำคนเดียวเงียบ ๆ

แต่ความเงียบของเธอก็ถูกทำลายด้วยผู้ชายวัยเดียวกันที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก

“อ้าว อัน มานั่งทำไรตรงนี้คนเดียว”

ดวงตาบวมแดงตวัดมองเจ้าของเสียงห้าว พอเห็นว่าเป็นเวกัส ก็ไม่รู้ว่าน้ำตามันมาจากไหนมากมาย ไหลพรากอาบแก้ม จนชายหนุ่มในชุดนักศึกษาอ้าปากค้าง รีบนั่งข้างเธอ ท่าทางเลิ่กลั่ก

“เฮ้ย แกเป็นไรวะ?”

อันนาร้องไห้ ร้องไห้... ร้องไห้! จนเริ่มคลายสะอื้นแล้ว ก็ยังเห็นเวกัสนั่งอยู่ที่เดิม เธอใช้เวลาพักใหญ่ในการระบายเรื่องทุกข์ใจให้เขาฟัง สรุปโดยรวมก็คือ...

“คนคุย! คุยกันมาตั้งเกือบปี ฉันก็ยังเป็นแค่คนคุยของพี่คิงอยู่เลย แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้เป็นตัวจริงวะแก”

“โห พี่คิงเลยเหรอ?”

“ทำไม?” อันนาตวัดสายตามองชายหนุ่มในชุดนักศึกษาอย่างพาล ๆ “แกจะบอกว่าฉันไม่สวย ไม่คู่ควรกับพี่คิงหรือไง?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น” เวกัสยกมือขึ้นขยี้ท้ายทอยตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก “คือ... อะ ๆ ถ้าพูดตรง ๆ พี่คิงแม่งโคตรเจ้าชู้เลยโว้ย ฉันว่าพี่เขาน่าจะมีคนคุยเป็นร้อยอะ ถึงยังวนมาไม่ถึงแกไง”

“แกอย่าใส่ร้ายพี่คิงของฉันนะ”

“เฮ้ย จริง ฉันเป็นผู้ชายนะโว้ย ทำไมจะดูไม่ออก แล้วในหมู่ผู้ชายด้วยกันอะ ถ้านอกจากเรื่องที่พี่คิงหล่อฉิบหาย เป็นเดือนมหา’ลัย ก็เรื่องเจ้าชู้เนี่ย เขาลือกันให้แซ่ด”

อันนามองสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาระหว่างที่เวกัสพยายามอธิบาย แล้วเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าที่จริงเวกัสหล่อกว่าพี่คิงหลายขุม แต่หมอนี่ไม่สนใจเรื่องประกวดดาวเดือนอะไรเลย รุ่นพี่มาชวนก็ปฏิเสธไปหมด

เธอมองเขาเพลินจนชายหนุ่มหยุดอธิบายและมองเธอนิ่ง หญิงสาวจึงเพิ่งได้สติ เธอเถียงเขาคอเป็นเอ็น

“ก็แค่ลือ”

“ไม่ ไม่แค่ลือ” ชายหนุ่มถอนหายใจ “คืองี้นะอัน ถ้าฉันรู้ว่าช่วงนี้ที่แกบอกแกมีคนคุยอะ เป็นพี่คิง ฉันจะห้ามแบบสุดตีนเลย ต่อให้แกไม่เชื่อ ฉันก็จะห้าม เพราะอะไรรู้มะ?”

“เพราะแกมันเพื่อนเลว”

“ไม่ใช่โว้ย” เวกัสเริ่มโวยวาย แต่แววตาที่สะท้อนแสงไฟและแสงจันทร์ของเขาดูจริงจังจนอันนาใจสั่น... “เพราะฉันเป็นห่วงแก”

หญิงสาวสะบัดหน้าหนีเขา นึกขอบคุณที่ที่นั่งตรงนี้ไม่สว่างนัก แสงไฟส่องมาทางด้านหลังสว่างกว่าด้านหน้า ไม่อย่างนั้นเวกัสต้องเห็นแน่ ๆ ว่าเธอแก้มแดงเพราะสายตาจริงจังคู่นั้นของเขา