Chapter 2 นอกใจ

“ทำไมยังไม่ไปอีก”

เวกัสไม่ได้มองไปที่ประตู เขากำลังหอบผ้าห่มจากในห้องน้ำกลับมาวางบนเตียงเหมือนเดิม ชายหนุ่มถามเพราะได้ยินแต่เสียงเปิดประตู ไม่ได้ยินเสียงปิด ก่อนที่เขาจะสะดุดตากับรอยเลือดเป็นหย่อมบนเตียง...

“เฮ้ย... อัน”

ใบหน้าคมคายหันมองไปทางด้านหลัง แน่นอนว่าไม่เห็นเธอหรอก เพราะเธออยู่หน้าห้อง ส่วนเขาอยู่ในห้องนอน ชายหนุ่มจึงวางผ้านวมลงบนเตียงแล้วเดินตามออกไป เมื่อเห็นว่าอันนายืนตัวแข็งอยู่ตรงหน้า ‘ใคร’ จากที่อารมณ์ดี เวกัสก็หน้าตึง

ชายหนุ่มเม้มปาก ก่อนคลาย แล้วเดินออกไปยืนด้านหลังอันนา

“ไปสิ ทำไมยังไม่ไปอีก”

หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกผลักจากทางด้านหลังเบา ๆ เธอจึงค่อย ๆ เดินหลบใบเฟิร์นออกมาจากห้องด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ดวงตากลมโตเหลือบมองเวกัส แต่เห็นเขาดูเฉยเมย ดูไม่เหมือนคนที่ถูกจับได้ว่านอกใจแฟนเลยสักนิด

“งะ งั้นฉันไปนะ”

มือบางยกขึ้นโบกเก้ ๆ กัง ๆ ก่อนจะเดินตัวแข็งทื่อไปที่ลิฟต์ด้วยท่าทางราวกับหุ่นยนต์ เวกัสมองตาม เขาเผลอยิ้มมุมปากด้วยดวงตาแพรวพราว จนหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะค่อนขอด

“ไม่ตามไปจัดในลิฟต์ซะเลยล่ะ”

ชายหนุ่มเกือบจะลืมไปแล้วว่าใบเฟิร์นยืนอยู่ตรงนี้ เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ แล้วโคลงศีรษะ

“เข้ามาดิ”

ถึงจะมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แต่หญิงสาวก็เดินเข้ามาในห้องชุดของเขาอย่างคุ้นเคย ก่อนที่เวกัสจะดึงประตูปิดลง

อันนายืนรอลิฟต์อยู่ เธอไม่รู้หรอกว่าสองคนนั้นคุยอะไรกันตอนเธอเดินห่างออกมาแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดเบา ๆ หญิงสาวก็หันไปมอง แล้วแอบกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังด้วยความรู้สึกแย่

ไม่น่าเลย...

เธอกับเวกัสไม่น่าเมาขนาดนั้นเลย!!

เวกัสน่ะรวย ดังนั้นจึงอยู่คอนโดหรูขณะเรียนมหาวิทยาลัย รวมถึงกับรถราคาแพงหูฉี่ด้วย แต่อันนาไม่ได้รวยแบบเขา เธออยู่หอพักหญิงราคากลางๆ และต้องอาศัยอยู่กับรูมเมทเพื่อหารค่าห้องด้วย

เมื่อคืนนี้เธอไม่ได้กลับห้อง พอเปิดดูโทรศัพท์มือถือก็เห็นว่ารูมเมทกระหน่ำโทรหาเธอเป็นร้อยสาย เปิดไลน์ดูก็มีข้อความจากรูมเมทค้างอยู่ทำนองว่าอยู่ไหน เป็นห่วง จะกลับห้องมั้ย? นอนไหน?

หญิงสาวพิมพ์ตอบและขอโทษไปด้วยความรู้สึกผิดจนเจ็บจี๊ด ๆ ในใจ นี่วันนี้เธอต้องรู้สึกผิดอีกกี่ครั้งกันแน่นะ ทำไมเหมือนอะไรต่อมิอะไรมันผิดพลาดไปหมดเลย

เสียซิงให้เพื่อนสนิท

แถมเพื่อนสนิทยังมีแฟนแล้วอีก

เสียดายซิงยังไม่เสียดายเท่าความรู้สึกแย่ที่แอบกินของของเขาลับหลังเจ้าของ

“เฮ้อ...”

หญิงสาวถอนหายใจยาว ขณะไขกุญแจเปิดประตูห้อง ก่อนจะเข้าไปในห้องเงียบเชียบ เพราะรูมเมทไปเรียนแล้ว ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงฝั่งของตัวเอง กางแขนกางขา ปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนเพลีย

กลิ่นของเวกัสฟุ้งอยู่ใต้จมูก... กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เข้าใช้เป็นประจำ ติดมากับเสื้อคลุมคณะของเขา

“แม่ง... โคตรแย่เลย”

น้ำตาไหลลงขมับ ปลายจมูกแดงระเรื่อ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า

ใบเฟิร์นต้องเสียใจมากแน่ ๆ เลย

แต่เธอย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ได้เหมือนการ์ตูนในแอปฯ

ต่อให้เสียใจยังไง ก็ไม่ควรทำแบบเมื่อคืนนี้เลยจริง ๆ