Chapter 1 กระดุม

คำเตือน

เหตุการณ์ในเรื่องเป็นเหตุการณ์สมมติ

ชื่อและนามสกุลของตัวละครเป็นการสมมติขึ้น ไม่มีอยู่จริง

ตัวละครอาจมีพฤติกรรมไม่เหมาะสม ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง

ผู้อ่านควรมีอายุ 20 ปีขึ้นไป

ขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ

-------------------

เหมือนเจอพายุเฮอริเคน

นั่นคงเป็นนิยามที่เหมาะสมที่สุดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ส่วน ณ ตอนนี้นั้น ‘อันนา’ กำลังนั่งปวดหัวจี๊ดอยู่บนเตียงในห้องนอนที่มีกลิ่นดิบ ๆ แบบของผู้ชาย มองไปรอบห้องก็เป็นห้องที่คุ้นเคย โทนสีเทาดำ เธอเข้ามาเล่น มาดื่มเหล้า มาทำรายงานที่ห้องนี้บ่อย ๆ ถึงจะไม่ค่อยได้เข้ามาในโซนห้องนอนก็เถอะ

ก็อาจจะเหมือนเดิม ๆ มาทำรายงาน กินเหล้ากันบ้าง กับแก๊งเพื่อนหลายคน

แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคงเป็นการมองไปไม่เห็นเพื่อนสักคนนอนกองกันอยู่บนพื้นเหมือนเคย มีเพียงชุดนักศึกษาชายหญิงที่กระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ เตียง ไหนจะบราเซียร์เสริมฟองน้ำปักลายดอกไม้ของเธออีก มันเอียงกระเท่เร่อยู่ตรงปลายเตียง จะหล่นมิหล่นแหล่

เสื้อในอยู่ตรงนั้น

แล้วตรงนี้ล่ะ...

หญิงสาวก้มมองลงเบื้องล่าง ก่อนที่เธอจะสะดุ้งโหยง ยกผ้าห่มขึ้นชิดทรวงอกเปลือยเปล่า และกรีดร้องออกมาสุดเสียง!

“กรี๊ดดด!”

“เหี้*! What the f***!!”

เสียงห้าวที่ดังมาจากใต้ผ้าห่ม ก็ไม่ทำให้อันนาตกใจได้เท่าที่เขาลุกขึ้นมานั่งข้างเธอโดยไม่สวมเสื้อ! ชายหนุ่มผมเผ้ากระเซิงไปหมด สีหน้าเหมือนคนอดนอน ใต้ตามีรอยคล้ำ แต่ก็ยังหล่ออยู่ดี ไอ้เพื่อนเวรนี่!

“เวกัส! แกใส่กางเกงหรือเปล่า!”

อันนาไม่ได้พูดเฉย ๆ แต่เธอคว้าผ้าห่มตรงตักนักศึกษาหนุ่ม แล้วสะบัดผ้าออก เผยให้เห็นความอลังการแข็งกระด้างที่กำลังเคารพธงชาติยามเช้าพอดี...

‘โอ๊ย มันเจ็บนะ! เอาออกไป!!’

‘อัน! อย่าดิ้น ยิ่งเข้ายาก ๆ อยู่!’

อันนาอ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนความทรงจำเมื่อคืนยังหลงเหลืออยู่บ้าง เสียงของเธอกับเขาดังอยู่ในห้วงความคิด ความรู้สึกเจ็บตรงกลางกายที่เหมือนจะแฉะมาทั้งคืน แล่นปรี๊ดขึ้นมาทันที คงเหมือนคนถูกยิงข้างหลังนั่นแหละ ถ้ายังไม่รู้ว่าถูกยิง บางคนก็ยังไม่รู้สึกเจ็บ เพราะมันชาอยู่

“โธ่โว้ย!”

หญิงสาวสบถด้วยอารมณ์หลากหลายในใจ ทั้งหงุดหงิด รู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนไม่มีสติ แถมยังปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิดเลย... อันนาพันผ้าห่มกับร่างเปลือยของตัวเอง เธอไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งเปลือยเปล่าล่อนจ้อน หน้าตาเหลอหลาบนเตียงนอนอีก แต่เธอรีบเก็บเสื้อผ้าตัวเองขึ้นจากพื้น รวมถึงบราเซียร์ที่ตกพื้นไปเพราะการสะบัดผ้าห่มของเธอด้วย

หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล ก่อนจะกองผ้าห่มนวมขนาดหกฟุตไว้ตรงหน้าประตู แล้วรีบสวมเสื้อผ้า ถึงจะอยากอาบน้ำเพราะเหนียวตัว แต่เธอไม่มีผ้าเช็ดตัว แล้วก็ไม่เคยอาบน้ำห้องนี้ด้วย

“โอ๊ย แม่ง กระดุมอยู่ไหนเนี่ย”

หญิงสาวสบถด้วยความโมโห เมื่อเห็นว่ากระดุมเสื้อนักศึกษาหายไปตั้งหลายเม็ด สองมือสั่นเทาพยายามกลัดกระดุมเฉพาะที่เหลืออยู่ไปก่อน เธอส่องกระจก หวีเผ้าผมให้เรียบร้อย แล้วเดินถือเข็มขัดนักศึกษาออกมาจากห้องน้ำ ด้วยความรู้สึกวางสีหน้าไม่ถูกเลย

กับเวกัสน่ะ... ไม่ควรลงเอยบนเตียง

เพราะอะไรน่ะเหรอ?

เพราะเขามีแฟนแล้วน่ะสิ!!

“อะ กระดุม”

ทันทีที่ก้าวออกจากห้องน้ำ ก็เห็นชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูพันท่อนล่างเรียบร้อยแล้ว ถึงจะเห็นเขาถอดเสื้อเล่นกีฬาบ่อย ๆ แต่พอได้เห็นมัดกล้ามสมบูรณ์แบบหลังจากแซ่บกันอย่างไม่มีสติ อันนาก็อดหน้าร้อนผ่าวไม่ได้

ชายหนุ่มคงได้ยินที่เธอบ่นในห้องน้ำ เขาเลยหากระดุมมาคืนให้

“ได้แค่สองเม็ดนะ หายไปกี่เม็ดวะ?”

อันนายกสองมือขึ้นไขว้กันเป็นรูปกากบาทและจับต้นแขนตัวเองด้วยท่าทางหวงเนื้อหวงตัว

“แกอย่ามามองฉันใกล้ ๆ แบบนั้น”

“ทำไมอะ?”

“ยังจะถามอีก!!”

“เมื่อคืนมองใกล้กว่านี้อีกนะ”

ผั๊วะ!!

รู้ตัวอีกที หญิงสาวก็ตบหัวเขาไปหนึ่งโบกแล้ว...

เวกัสยืนอึ้งไปเลย ส่วนเธอก็รีบฉวยกระดุมเสื้อจากมือเขา แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อคลุมคณะของเวกัสมาสวมแล้วรูดซิปด้านหน้าเพื่อปกปิดกระดุมเสื้อที่หายไป ส่วนเข็มขัดก็ม้วน ๆ ๆ แล้วยัดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมพร้อมกระดุม

“ฉันยืมเสื้อนะ ปะ ไปนะ”

อันนายกมือขึ้นข้างตัวด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนที่เธอจะพุ่งตัวออกจากห้องนอน เดินหาจนเจอกระเป๋าถือที่โยนไว้ตรงห้องนั่งเล่น ท่ามกลางขวดเหล้า หลังจากเก็บกระเป๋าขึ้นมาก็เดินไปที่หน้าประตูห้อง แต่พอเปิดประตูออก หญิงสาวก็ชะงัก หน้าซีด

เพราะที่ยืนอยู่หน้าประตู...

คือใบเฟิร์น แฟนของเวกัสน่ะสิ!