แม้แต่วินาทีเดียว

"ขอตัวก่อนนะคะ ดารีบกลับค่ะ ..."นาดามองหน้าของทุกคน แล้วพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากไปด้วยเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากกลุ่มของขันทอง

"ห๊ะ...!! อ้าว...!! วันนี้มาแปลก ..."บอยพูดพร้อมกับมองหน้าของเพื่อนๆด้วยความแปลกใจ

"หรือว่านางตกลงกับพี่ชายของนางแล้ว อย่างที่ณิชาพูด ...."จิพูดด้วยความสงสัย เพราะว่าวันนี้นาดามาแปลกมาก ไม่ตามตื้อขันทองเหมือนทุกครั้ง

"อย่าไปสนใจเลย รีบไปกันเถอะ กูหิวแล้ว ..."เจษพูดพร้อมกับเดินนำเพื่อนๆไปก่อน

"ศรัณย์...มึงเลี้ยงอีเจษมันยังไง มึงถึงปล่อยให้มันหิวโซขนาดนั้น ..."จิพูดกับศรัณย์ แต่เขาพูดเสียงดังให้เจษได้ยินไปด้วย เพราะว่าเขายังอยากเม้าเรื่องของนาดาต่อ แต่เจษก็มาขัด ซึ่งศรัณย์ก็ไม่ได้พูดอะไร เดินตามหลังของเจษไปเงียบๆ

"ไปกันเถอะ ร้านนั้นนะ...คนไม่เยอะดี อร่อยด้วย ..."ณิชาถามทุกคน พร้อมกับชี้ไปที่ร้าน ที่เธอกำลังพูดถึงอยู่ไปด้วย เพราะว่าร้านมันอยู่ชั้นเดียวกับลานที่จอดรถ เลยทำให้พวกเขาไม่ต้องเดินไกลมากนัก

"จิ๊...พวกมึงอ่ะ กูอยากเม้าต่อก็ไม่มีใครสนใจกูเลย ..."จิสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ ที่ไม่ใครสนใจเขาเลย แต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจ พากันเดินตรงไปที่ร้าน ที่เจษกับณิชากำลังเดินนำไปเงียบๆ

"มึงมีรถนำเข้ามาใหม่เหรอ ..."ไทม์ถามขันทองเสียงเบา ในขณะที่เขากับขันทองเดินรั้งท้ายคนอื่นๆไป 

"อือ...เหลืออีกสามคัน กูว่าจะเอามาใช้เอง แต่ถ้ามีคนสนใจก็ขาย แล้วก็ค่อยสั่งเข้ามาใหม่ ..."ขันทองตอบไทม์ เหมือนกับคุยกันไปเรื่อยๆ ระหว่างทางที่ไปร้านที่พวกเขาจะไปกัน

"พรุ่งนี้กูขอไปดูด้วยได้ไหม กูก็อยากไปดูรถเหมือนกัน ..."ไทม์ถามขันทองด้วยนํ้าเสียงที่เกรงใจ เพราะเขากลัวว่าจะรบกวนเวลาทำงานของขันทอง

"ไปได้สิ...ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ มึงไม่ต้องทำหน้าเกรงใจขนาดนั้น ฮ่าๆ ถ้ามึงอยากไปวันไหนก็บอก พร้อมเสมอสำหรับเพื่อน ฮ่าๆ ..."ขันทองพูดไปขำไป ที่ไทม์ถามเขาด้วยท่าทางที่เกรงใจ เหมือนไม่ใช่เพื่อนกันอย่างนั้นแหละ

"พรุ่งนี้...กูไปพร้อมกับพวกพี่เดชคุณนะ ได้ไหม ..."ไทม์จ้องหน้าของขันทองนิ่ง หลังจากที่เขาถามไปแล้ว

"ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไปด้วยกันหมดนี้เลยก็ได้ ..."ขันทองตอบพร้อมกับสบตากับไทม์ไปด้วย เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ว่าทำไมไทม์ต้องถามเหมือนกับว่าเกรงใจเขาขนาดนั้นด้วย

"พวกมึงซุบซิบอะไรกัน ..."จิหันไปถาม เพราะเขาเห็นว่าไทม์กับขันทองเดินช้ามาก ไม่ยอมตามมาสักที

"คุยกันเรื่องรถ ..."ขันทองตอบจิ เพราะว่าจิมองเขาอย่างจับผิดอยู่

"กินร้านนี้นะ ร้านนี้ใช่ไหมณิชา ..."เจษถามณิชาด้วยนํ้าเสียงที่ดีใจ ที่เดินมาถึงร้านซะที เขาหิวมากเลยตอนนี้ เพราะว่าเขากินข้าวกลางวันมานิดเดียวเอง เขาเก็บท้องเอาไว้ หลังจากที่คุยกันว่าจะมาหาอะไรกินกัน ที่ห้างสรรพค้าหลังเลิกเรียน 

"ร้านนี้แหละ มีของให้เลือกเยอะดี ..."บอยพูดขึ้น ทุกคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนที่พวกเขาจะเดินตามกันเข้าไปในร้าน

"กินอิ่มแล้วไปไหนกันต่อดี ดูหนังไหม...ไม่ได้ดูนานแล้วอ่ะ ..."ณิชาถามขึ้น หลังจากที่พวกเธอเริ่มกินไปได้สักพักแล้ว และทุกคนก้มหน้าก้มตากินอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนหิวโซกันมา โดยเฉพาะเจษ

"เดินดูเสื้อผ้า...ดูรองเท้าดีกว่า ดูหนังใช้เวลานานนะ ทุกคนว่ายังไง ..."จิมองหน้าของทุกคนอย่างขอความเห็น

"กินเสร็จกูขอแยกเลยนะ กูจะไปรับน้าตรี ..."สตาร์พูดขึ้น โดยที่เขายังตั้งหน้าตั้งตากินอยู่

"น้าตรีเลิกสองทุ่ม นี่เพิ่งจะสี่โมงเย็น ไปรับหรือไปเฝ้ายะ เอาดีๆ ..."จิถามพร้อมกับมองสตาร์ด้วยความหมั่นไส้

"ทั้งสองอย่าง ..."สตาร์ตอบหน้าตาเฉย โดยที่ไม่มีความเขินอายออกมาให้เพื่อนๆเห็นเลย

"ปล่อยมันเถอะ มันกลัวน้าตรีจะหาย มันเลยต้องไปเฝ้า ..."ศรัณย์แซวเพื่อนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"อย่าว่าแต่สตาร์เลย ศรัณย์ก็ไม่ห่างเจษเหมือนกันแหละ...เชอะ หมั่นไส้...!! ..."บอยพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะสะบัดบ๊อบใส่สตาร์กับศรัณย์

"จิ…มึงอย่าลืม มีงานที่ต้องกลับไปทำนะ ..."เจษพูดขึ้น

"อีเจษ...!! กูอุตส่าห์ทำเป็นลืมแล้ว มึงจะพูดถึงทำไมเนี่ย ..."จิพูดพร้อมกับมองค้อนเจษด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

"อะไรวะ กว่าจะได้ออกมาด้วยกันแบบนี้ พวกมึงจะรีบกลับไปไหนกัน ..."บอยถามพร้อมกับทำหน้าหงอยไปด้วย

"งั้นเราไปเดินต่อกันไหม ใครจะกลับก็กลับไป ..."ณิชาถามขึ้น เพราะว่าเธอยังอยากเดินดูของอยู่

"กูขอตัวนะ กูจะกลับไปดูเอกสารการซื้อขายหน่อยอ่ะ ..."ขันทองพูดขึ้น

"จิ...ณิชา เหลือเราแค่สามคนนะ ..."บอยพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็งไปด้วย

"ไทม์ไง ไทม์...มึงจะไปกับพวกกูไหม จะได้ ..."

"กูขอตัวนะ กูว่าจะไปดูรถกับขันทองหน่อย ..."ไทม์พูดแทรกขึ้น ก่อนที่จิจะพูดจบ

"จิ๊...ไปเป็นแฟนกูหน่อยก็ไม่ได้ เบื่อพวกเล่นตัวว่ะ ..."จิพูดพร้อมกับทำหน้าทำตาอย่างมีจริตจะก้าน

"งั้นตกลงตามนี้ กินเสร็จแล้วแยกย้าย ..."เจษพูดขึ้น ในขณะที่ขันทองมองหน้าของไทม์ด้วยความแปลกใจ เพราะว่าตอนแรก ไทม์บอกว่าจะไปกับเขาพรุ่งนี้ พร้อมกับพวกของเดชคุณ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะว่าไทม์อาจจะหาทางปฏิเสธไม่อยากไปกับจิก็ได้

...

"กูขอไปด้วยนะ พอดีกูว่างแล้วก็อยากไปดูรถเร็วๆด้วย ..."ไทม์พูดกับขันทอง หลังจากที่พวกเขาแยกย้ายกันตามที่ตกลงกันเอาไว้แล้ว

"ได้สิ...กูไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ..."ขันทองพยักหน้ารับคำ โดยที่เขาไม่ได้คิดอะไร เพราะแค่เพื่อนขอไปดูรถด้วย

"มึงต้องกลับบ้านไปทำงานทุกวันเลยเหรอ กูเห็นเลิกเรียนแล้ว...มึงรีบกลับทุกวันเลย ..."ไทม์ถามขึ้น ในระหว่างที่พวกเขากำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ

"ก็ไม่ทุกวันหรอก ถ้าวันไหนกลับเร็ว...ก็จะเข้าไปดูเล็กๆน้อยๆ แต่ถ้ามีคนสนใจรถที่กูนำเข้า กูก็จะรีบกลับไปเตรียมเอกสารเอง แต่ถ้าเป็นรถของโชว์รูม ก็ปล่อยให้พนักงานกับผู้จัดการของสาขานั้นจัดการไป กูทำเฉพาะรถที่กูสั่งเข้ามาขายเอง ..."

"อย่าบอกนะ ว่ามึงเป็นคนนำเข้ามาขายเองด้วย ..."ไทม์ถามด้วยนํ้าเสียงที่ตกใจ และเริ่มสนใจในสิ่งที่ขันทองทำอยู่

"เป็นบางรุ่น รุ่นที่แพงและหายาก...ขายให้เฉพาะคนบางกลุ่ม พ่อเขาให้กูเป็นคนดูแลเอง เพราะส่วนมากกูกะจะซื้อมาขับเอง แต่ถ้าลูกค้าสนใจก็จะขายก่อน แล้วค่อยสั่งรุ่นใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ทำแบบนี้แล้วมันเวิร์ค มีคนสนใจเยอะพอสมควร กูก็เลยทำมาเรื่อยๆ สนุกดีนะ ไม่เบื่อด้วยได้ทำในสิ่งที่ชอบ ..."ขันทองพูดให้ไทม์ฟังด้วยนํ้าเสียงที่สดใส ถ้าได้พูดถึงงานที่เขากำลังทำอยู่ เพราะว่าเขารักในงานที่เขากำลังทำอยู่มาก

ตู๊ด...ด ตู๊ด...ด

"หือ...แม่โทรมาทำไม ขอคุยสายนี้ก่อนนะ ..."ขันทองบอกไทม์เสียงเบา ก่อนที่เขาจะรับสายที่โทรเข้ามา

("ครับแม่ ")

("ขันทองอยู่ไหนลูก เลิกเรียนแล้วกลับมาบ้านเลยนะลูก แม่มีเรื่องด่วนจะคุยด้วย ")

("ตอนนี้เลยเหรอครับแม่ ")

("ตอนนี้เลยจ้ะ เร็วๆนะลูก แม่จะรอ ")

("ครับแม่ ")

"เออ...อ ..."

"มีอะไรเหรอ รีบกลับเหรอ ..."ไทม์ถามขึ้น เพราะว่าเขาพอจะจับสีหน้า ถึงความลำบากใจ ที่จะพูดของขันทองได้ หลังจากที่วางสายไปแล้ว

"อือ...แม่ให้รีบกลับบ้านอ่ะ แม่บอกว่ามีเรื่องด่วนจะคุยด้วยว่างั้น ขอโทษนะ เป็นพรุ่งนี้ได้ไหม ..."ขันทองมองหน้าของไทม์แล้วพูดด้วยนํ้าเสียงที่เกรงใจ

"ได้...พรุ่งนี้ก็ได้ ไม่ได้รีบขนาดนั้น แค่วันนี้เห็นว่าว่างแค่นั้นเอง งั้นแยกกันตรงนี้นะ ขันทองรีบกลับไปหาแม่เถอะ เดี๋ยวท่านจะรอนาน เจอกันพรุ่งนี้นะ ..."ไทม์บอกขันทอง ก่อนที่เขาจะเดินไปที่รถของเขา ที่จอดไม่ไกลจากรถของขันทองมากนัก

"ไทม์...พรุ่งนี้เจอกันนะ ..."ขันทองตะโกนตามหลังของไทม์ไป ก่อนที่เขาจะขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป หลังจากที่ไทม์โบกมือตอบกลับมาแล้ว

...

"ขันทองมาแล้ว ..."ศุจีพูดด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น ที่เห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้าน

"แม่...แม่มีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ ..."ขันทองอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะถามแม่ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ปกติเขาก็จะไม่คุยกับแม่ของเขาแบบนี้ ถ้าคนที่นั่งคุยกับแม่ของเขาอยู่ ไม่ใช่นาดากับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเขา ซึ่งก็เดาได้ไม่น่าจะยากนัก ว่าเป็นแม่ของนาดาแน่นอน เพราะว่าผู้หญิงคนนั้น หน้าตาคล้ายกับนาดามาก เขาไม่แน่ใจ ว่าผู้หญิงสูงอายุคนนั้นเป็นเพื่อนกับแม่ของเขาไหม เพราะว่าแม่ของเขามีเพื่อนเยอะมาก แม่ของเขาทำร้านขายเสื้อผ้าแบรด์เนมและเครื่องประดับ ทำให้มีเพื่อนไฮโซเยอะมาก จนเขาจำได้ไม่หมด และเขาก็ไม่ได้สนใจด้วย

"ขันทอง...มารู้จักเพื่อนของแม่ก่อน นี่คุณวัลภา...เพื่อนของแม่จ้ะ แล้วนั่นน้องนาดา ขันทองน่าจะรู้จักดีนะลูก เห็นน้องบอกว่าเรียนที่เดียวกับขันทอง แล้วก็รู้จักกับขันทองดี ..."ศุจีพูดกับลูกชายด้วยนํ้าเสียงที่อ่อนโยน

"สวัสดีครับ ..."ขันทองยกมือขึ้นไหว้แม่ของนาดาตามมารยาท โดยที่เขาไม่ได้มองหน้าของนาดาเลย

"สวัสดีลูก ขันทองหน้าตาหล่อเหลามาก หน้าคล้ายเธอมากนะศุจี ..."แม่ของนาดายกมือรับไหว้ขันทอง พร้อมกับพิจารณาขันทองไปด้วย

"หล่อด้วย น่ารักเหมือนแม่ด้วยใช่ไหม หึหึ ..."ศุจีถามเพื่อนพร้อมกับยิ้มให้ไปด้วยอย่างอารมณ์ดี

"ใช่...หล่อน่ารัก มิน่าล่ะ น้องดาถึงชมให้ฉันฟังอยู่บ่อยๆ ..."แม่ของนาดาพูดพร้อมกับมองหน้าของขันทองไม่เลิก เพราะลูกสาวของเธอ พูดเรื่องของขันทองให้เธอฟังบ่อยมาก

"แม่โทรตามให้ผมกลับมาด่วน แม่มีธุระอะไรเหรอครับ ..."ขันทองถามแม่ของเขาอย่างใจร้อน เพราะว่าเขาอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เขาไม่อยากนั่งให้สองแม่ลูกมองเขา เหมือนเขาเป็นตัวอะไรสักอย่าง

"ขันทอง...น้องดาน่ารักไหมลูก ไม่สิ...ทั้งสวยทั้งน่ารักเลย ขันทองว่าไหมลูก ..."ศุจีถามลูกชาย ก่อนที่เธอจะหันไปยิ้มให้นาดาด้วยความเอ็นดู

"แม่ครับ...!! แม่ว่าธุระของแม่มาดีกว่าครับ ผมมีรายงานที่จะต้องทำ ..."ขันทองพยายามทำหน้านิ่งเฉย เพื่อรักษามารยาทเอาไว้ ทั้งที่ตอนนี้เขากำลังโมโหมาก เขาไม่รู้หรอกว่านาดามาที่บ้านของเขาทำไม แต่ความรู้สึกบอกเขาว่า มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

"แม่กับน้าภาเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่ที่แม่เริ่มเปิดร้านเครื่องประดับใหม่ๆ แม่ก็ได้น้าภาเขาช่วยหาลูกค้าให้ เราก็สนิทกันและช่วยเหลือกันตั้งแต่นั้นมา เราสองคนก็เลยอยากให้ครอบครับของเรา สนิทกันมากกว่านี้...ด้วยการ ..."

"แม่ครับ...แม่พูดธุระของแม่มาได้แล้วครับ ..."ขันทองบอกแม่ของเขาเสียงนิ่ง เพราะตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดมากแล้ว สายตาของนาดาที่มองเขา ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเอาซะเลย เพราะมันเหมือนกับสายตาของผู้ที่ชนะในเกมส์ยังไงก็ไม่รู้

"ใจร้อนจริงๆวัยรุ่นสมัยนี้ หึหึ ..."แม่ของนาดาพูดขึ้น ก่อนที่เธอจะหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างพอใจในตัวของขันทอง

"แม่จะขอหมั้นน้องดาให้ขันทองลูก น้องดาน่ารักน่าเอ็นดู แล้วแม่ก็ ..."

"แม่พูดเรื่องอะไรครับ ..."ขันทองมองหน้าแม่ของตัวเองนิ่งอย่างคิดไม่ถึง เขาเข้าใจที่แม่ของเขาพูดทุกอย่าง แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือ ทำไมแม่ไม่คุยกับเขาก่อน หรือถามเขาก่อนว่าเขาต้องการไหม

"แม่เห็นว่าขันทองไม่เคยมีแฟนเลย แล้วน้องดาก็ไม่มีแฟน แล้วแม่ก็อยากให้สองครอบครัวสนิทกันมากขึ้น แม่ ..."

"แม่ครับ...!! แม่ลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ ..."ขันทองถามแม่ของเขาเสียงเรียบ

"ลืมอะไรเหรอลูก ..."ศุจีมองหน้าของลูกชายพร้อมกับทำหน้างงไปด้วย 

"ลืมถามผมไงครับ แม่ครับ...นี่มันยุคไหนแล้วครับ เลิกล้มความคิดเถอะครับ เพราะว่าผมไม่ได้อยากสนิทด้วย ขอตัวนะครับ ..."ขันทองพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะลุกเดินออกไป

"ขันทอง...!! แม่ขอร้อง หมั้นกับน้องดาก่อน น้องดาน่ารักขนาดนี้ อยู่ๆกันไป แม่รับรองว่าขันทองต้องชอบน้องดาแน่ๆ ขันทองเชื่อสายตาของแม่เถอะลูก ขันทองก็รู้...ว่าแม่มองอะไรไม่เคยพลาด ..."ศุจีวิ่งไปดักหน้าของลูกชาย ก่อนที่เธอจะพูดด้วยนํ้าเสียงที่จริงจังปนบังคับในที 

"เรื่องธุรกิจ...ผมไม่เถียงแม่ครับ แต่เรื่องคู่ชีวิต...ผมขอเป็นคนมองเอง ถ้าผมจะมองพลาดแล้วเสียใจทีหลัง ก็ปล่อยให้ผมเสียใจกับสิ่งที่ผมเลือกเองเถอะครับ ..."ขันทองเองก็สบตากับแม่นิ่งไม่ยอมหลบเหมือนกัน

"ขันทอง...ดาขอคุย ..."

"นาดา...เธอเองก็เหมือนกัน ที่ผ่านมาผมยังชัดเจนไม่พอเหรอ ..."ขันทองหันไปถามนาดา ก่อนที่นาดาจะพูดจบ

"ดาขอโอกาสได้ไหม ลองคบกับดาก่อน ถ้าดาทำให้ขันทองรักไม่ได้ ดาจะถอยออกมาเอง ..."นาดาพูดด้วยนํ้าเสียงที่ขอร้อง 

"อย่าพยายามเลยนาดา เพราะแม้แต่วินาทีเดียว ผมก็ไม่อยากอยู่ใกล้คุณ ..."ขันทองพูดด้วยนํ้าเสียงที่ชัดเจน ก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากห้องโถง โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง ว่าสามคนที่เหลือ จะทำหน้ากันยังไง

"คิดว่าคนอย่างนาดาจะยอมแพ้เหรอ ..."นาดากัดฟันพูดออกเบาๆ เธอกำมือแน่น เธอพยายามกดอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องกรี๊ดออกมา