ตอนที่ 6 ทำหน้าที่ภรรยาปลอมๆ

"คุณเฟยเครียดอะไรหรือเปล่าคะ" มือเรียววางลงบนแผ่นหน้าอกเปลือยพลางขย้ำเบาๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่าย หลังจากบรรเลงเพลงรักจบไปหนึ่งรอบก็ไม่มีทีท่าว่าอารมณ์ของเขาจะหมด

"เครียดเรื่องลีน่ะ"

"ไม่สบายใจอะไรพูดให้ม่านฟังได้นะคะ"

พรึ่บ!

หยางเฟยพลิกตัวก่อนตวัดแขนรั้งร่างของม่านตี่เข้ามาใกล้ๆ หญิงสาวซุกหน้าลงบนหน้าอกเปลือยพรางโอบรัดเอวสอบไว้แน่น เธอกับหยางเฟยมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกันมานานแล้ว แม้กระทั่งตอนที่หยางเฟยคบกับลลินาเขาก็ลอบมีความสัมพันธ์กับม่านตี่มาตลอด ม่านตี่คือเซฟโซนที่ดีที่สุดในชีวิตของหยางเฟย เธอเป็นเพื่อนที่รู้ใจและในขณะเดียวกันเธอก็สามารถตอบสนองและปรนเปรอเซ็กส์อันร้อนแรงให้กับเขาได้

เรื่องนี้ลลินาไม่เคยรู้ แต่ม่านตี่รู้ว่าลลินาคือแฟนของเขา หยางเฟยให้สัญญากับตัวเองว่าทันทีที่เขาแต่งงานกับลลินา ความสัมพันธ์ระหว่างตนกับม่านตี่กระจบลงเหลือไว้แค่เพียงคำว่าเพื่อนเท่านั้น

"ผมคิดถึงลี"

"แต่คุณแต่งงานกับน้องสาวของคุณลีไปแล้วนิ"

"ที่ผมต้องแต่งเพราะอะไรคุณก็น่าจะรู้ เพราะผมไม่อยากเสียหน้า"

"แหม" ม่านตี่เผยอหน้าขึ้นไปหอมแก้มสากฟอดใหญ่เพื่อปลอบใจ "คุณก็ยังมีม่านอยู่ทั้งคนนะคะ"

"ไม่มีใครแทนลลินาได้"

"แบบนี้ม่านก็เสียใจแย่สิ" ม่านตี่แกล้งยกมือทุบตกแกร่งด้วยท่าทางงอนเง้า ก่อนที่ร่างสูงจะพลิกตัวคร่อมทับร่างของเธอเอาไว้แล้วจัดการก้มลงไปประกบปากอย่างรวดเร็ว ม่านตี่ตอบสนองกลับอย่างดุเดือด หยางเฟยกระชากผ้าห่มทิ้งก่อนจะเข้าครอบครองร่างเปลือยของม่านตี่อีกครั้ง "อ้ะ!! ฟะ..เฟยคะ อะ..อร้าาา...ม่านเสียว~"

"อึก..โอ้วววม่านนน~ คุณยังร้อนแรงเหมือนเดิม"

ท่อนเอ็นยาวใหญ่กระแทกเข้าไปในร่องสวาทซ้ำแล้วซ้ำเล่า ม่านตี่ร้องครางไม่เป็นซ่ำเมื่อร่างสูงปรนเปรอให้จนจุใจ เธอพลิกตัวขึ้นไปเป็นฝ่ายคุมเกม ก่อนจับท่อนเอ็นสอดเข้าไปในรูสวาทซึ่งเปื้อนไปด้วยคราบน้ำรักแล้วกระแทกสะโพกงอนงามขึ้นลงเป็นจังหวะ หยางเฟยร้องครวญครางด้วยความทรมานแล้วเอื้อมมือไปบีบเค้นหน้าอกอวบของม่านตี่

"ม่านนนน..อร้าา...ผะ..ผมเสียว"

"อื้ออออ..เฟยคะ อร้าาาา..."

สองร่างบรนเปรอให้กันและกันอย่างร้อนแรง จนทั้งห้องอบอวนไปด้วยกลิ่นคาวโลกีย์ ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจ ม่านตี่จะเป็นคนที่ทำให้หยางเฟยรู้สึกดีขึ้นมาทันทีเพียงแค่เขาสะกิด เธอร้อนแรงไม่ต่างอะไรจากและลลินา

แต่สุดท้ายแล้วถ้าให้เลือก..เขาก็เลือกลลินาอยู่ดี

เพราะเธอคือคนเดียวที่เขารัก

แอ๊ดดดด~

หยางเฟยหายออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้วกลับมาอีกครั้งในช่วงเที่ยงคืนพบว่าเรณุกายังไม่นอน เธอนั่งสัปหงกดูซีรีย์อยู่ในห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ปรากฏว่าเธอนั่งหลับ หยางเฟยจ้องมองใบหน้าของเธออยู่อย่างนั้น แววตาของเขานิ่งเรียบ เยือกเย็น และไม่มีใครล่วงรู้ความคิดของเขาได้

"อื้อออ~ กลับมาแล้วหรอคะ..หาววว~" เรณุกาซึ่งอยู่ในอาการงอเงียปรือตาขึ้น เห็นร่างสูงยืนค้ำเอวมองด้วยสายตาดุๆ

"ทำไมเธอไม่นอน"

"ฉันรอคุณค่ะ"

"รอ? ทำไมต้องรอ?"

"ฉันเห็นคุณกลับบ้านค่ำกลัวว่าคุณจะเกิดอุบัติเหตุ" เรณุกาปรายตามองร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเป็นห่วง แต่เขากลับมาก็ดีแล้ว เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรแค่กลับบ้านดึก

"..." หยางเฟยหงุดหงิดกับสายตาที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยของเรณุกา เขาสะบัดหน้าหนีแต่ฉับพลันดวงตาคมก็ไปปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างซึ่งวางอยู่บนโต๊ะทานข้าว

"เรนทำอาหารไว้รอคุณค่ะ ก็นึกว่าคุณจะกลับบ้านเร็ว"

"คงจะอยากเป็นภรรยาฉันมากสินะ ถึงขั้นทำอาหารเอาอกเอาใจ" เรณุกาไม่ตอบเธอเพียงก้มหน้างุด "อย่างเธอมันก็เป็นได้แค่ภรรยาในนาม ส่วนภรรยาในชีวิตจริงของฉันคือลลินาเท่านั้น!"

"คุณเฟยกลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวเรนเอาเสื้อไปเก็บให้ค่ะ"

หยางเฟยไม่ได้ปฏิเสธ เขาถอดเสื้อสูทสีดำออกแล้วโยนใส่หน้าเรณุกาอย่างไม่ทะนุถนอม ในเมื่อเธออยากแสดงความเป็นภรรยานักเขาก็จะไม่ขัด เพราะเธอเป็นแค่ภรรยาในนามเท่านั้น!

"คุณเฟย!" เรณุกาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในของหยางเฟยเต็มไปด้วยรอยลิปสติก รวมไปถึงรอยแดงที่บริเวณต้นคอ หรือว่าที่เขาหายไปเพราะเขาแอบไปมีอะไรกับคนอื่นมา "คุณ.."

"สงสัยละสิว่าฉันหายไปไหนมาทั้งวัน" หยางเฟยเดินเข้าไปประชิดร่างบาง แล้วกระชากเสื้อเชิ้ตออกจนเห็นแผงหน้าอกซึ่งเต็มไปด้วยรอยเล็บและรอยดูด "เธอคิดว่าผู้ชายอย่างฉันหิวไม่เป็นหรือไง"

"ตะ..แต่คุณก็ควรให้เกียรติฉันด้วยนะคะ อย่างน้อยเราก็แต่งงานกันแล้ว"

"ทำไม อยากทำให้ฉันหรอ?"

"..." เรณุกาก้มหน้างุดไม่กล้าต่อปากต่อคำ เพราะเข้าใจความหมายที่เขากำลังจะสื่อได้ดี "คะ..คุณนอกใจพี่ลี"

"ฉันไม่เคยนอกใจพี่สาวเธอ ฉันก็เป็นผู้ชาย มีความต้องการเหมือนกัน หรือเธอ…อยากให้ฉันเอาเธอล่ะ"

"ไม่ค่ะ ตะ..แต่ถ้าครั้งหน้าคุณจะออกไปบอกฉันด้วยนะคะ ฉันจะได้ไม่รอ"

"เธอจะรอฉันทำไมเรณุกา" ชายหนุ่มย่างสามขุมเข้าไปใกล้ๆ จนเรณุกาจนมุมหลังชนกับฝาผนัง เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาคมเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "หรือเธอรอ..ให้ฉันทำหน้าที่สามี"

"ไม่ค่ะ!" เรณุกาตัดสินใจผลักอกแกร่งออก หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับมันกำลังจะทะลุออกมาจากหน้าอก เขากำลังจะแกล้งอะไรเธอ "ฉันก็แค่เป็นห่วงคุณ กลัวว่าคุณจะเกิดอุบัติเหตุ แต่ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ ฉันขอตัวไปนอนนะคะ"

"เดี๋ยวก่อนเรณุกา"

"อ้ะ!! คะ..คุณเฟยปล่อยเรนนะ!" เรณุกาพยายามแกะมือใหญ่ออกแต่ยิ่งแกะเขาก็ยิ่งรัดแน่น ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงร่างของเธอกระแทกกับฝาผนัง

"ความจริง...ฉันยังไม่อิ่ม"

"ไม่ค่ะ! เรนไม่ทำ!"

"ฮ่าฮ่า กล้าปฏิเสธคนที่กุมชีวิตของเธออยู่หรอเรณุกา"

"ขอร้องล่ะค่ะ เรนไม่อยากหักหลังพี่สาว"

"เธอหักหลังพี่สาวของเธอ ตั้งแต่ตอนที่เธอแอบชอบฉันแล้ว!!

"..." เรณุกาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ นี่เขารู้ได้ยังไงว่าเธอแอบชอบ! "คะ..คุณรู้ได้ยังไง!"

"ที่ฉันรู้เพราะฉันไม่ใช่คนโง่ไง"

"อ้ะ!!"

"เพราะฉะนั้น.." ชายหนุ่มเบียดร่างกายเข้ามาจนแนบเนื้อ ไออุ่นจากเรือนร่างส่งผลให้เรณุกาขนลุกซู่เพราะเธอไม่เคยสัมผัสผู้ชายมาก่อน "มาทำหน้าที่ภรรยาปลอมๆดีกว่า เรณุกา!"