ตอนที่ 5 ผู้หญิงโง่ๆ

ในระหว่างเดินทางกลับบ้าน บนท้องถนนอันแสนกว้างใหญ่ที่มีฝนตกปรอยๆลงมาไม่ขาดสาย เรณุกาค่อนข้างรู้สึกเกร็งเพราะร่างสูงเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร นั่นทำให้เธอแอบคิดในใจว่าวันนี้ตัวเองสัมภาษณ์ไม่ดีหรือมีส่วนไหนที่ทำให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า ทำไมเขาถึงเงียบไม่พูดไม่จากับเธอสักคำ

หน้างามมองออกไปยังท้องถนน บรรยากาศภายในรถเริ่มอึดอัดลงไปทุกที อยู่กับเธอเขาคงรู้สึกแย่มากเลยสินะ

"ลีติดต่อมาบ้างไหม" จู่ๆชายหนุ่มซึ่งนั่งเงียบมาตลอดทางก็พูดขึ้น

"มะ..ไม่ติดต่อมาเลยค่ะ"

"แล้วเธอล่ะ เคยโทรตามพี่สาวตัวเองบ้างไหม"

"เรนกับพ่อติดต่อไปแทบทุกทางแล้วค่ะ"

"เหอะ!" ชายหนุ่มสบถในลำคอด้วยความหงุดหงิดก่อนเหยียบคันเร่งจนมิด ส่งผลให้เรณูกาหลับตาปี๋จิกเท้าอัตโนมัติเพราะเธอเป็นคนไม่ชอบความเร็ว "สุดท้ายพวกเธอก็รวมหัวกันหลอกฉัน พวกต้มตุ๋น!!"

"เรนคิดว่าพี่ลีไม่มีทางทำแบบนี้กับคุณค่ะ พี่ลีเขารักคุณมากนะคะ"

"ถ้ารักแล้วทำไมถึงปล่อยให้เธอมาแต่งงานกับฉันล่ะ รู้ไหมว่าการแต่งงานครั้งแรกของฉันมันควรเป็นผู้หญิงที่ฉันรัก ไม่ใช่ผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอ!"

เรณุกาสะอึก!

เธอเม้มปากเข้าหากันเพื่อข่มความรู้สึกบางอย่างภายในใจ ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารัก แต่รู้ไหมว่าเขาคือรักแรกและรักเดียวของเธอ...เธอผิดเองที่หลงรักผู้ชายคนเดียวกับพี่สาว

"เรนขอโทษนะคะ"

"คนอย่างเธอมันพูดเป็นแค่คำเดียวหรือไง อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน!" ชายหนุ่มสุดลมหายใจเข้าลึกๆระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดเข้าไปทุกที ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆต้องเจ็บตัวแน่ๆ "พิธีกรให้เราจูบกันทำไมเธอถึงไม่ปฏิเสธ!"

"เรนไม่กล้าปฏิเสธค่ะ"

"ปากอมอะไรไว้! นั่งนิ่งอย่างกะใบ้กิน ฉันก็นึกว่าเธอจะพอฉลาดอยู่บ้าง แต่ถ้าเทียบกับพี่สาวของเธอแล้ว...เธอมันก็เป็นพวกบัวใต้น้ำ!" ถ้อยคำอันแสนดูถูกดูแคลนช่างบาดใจของเรณุกายิ่งนักมันเชือดเฉือนหัวใจดวงน้อยจนเลือดซิบ "โง่!!!"

"เรนขอโทษค่ะ"

"เปลี่ยนจากคำว่าขอโทษไปทำอะไรสักอย่างที่มันดูฉลาดขึ้นจะดีกว่าไหม การจะยืนเคียงข้างฉันในฐานะภรรยาของนักธุรกิจ เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง"

"คุณอายใช่ไหมคะที่เป็นฉัน"

"เออ! อายโคตรๆ!!" หยางเฟยทุบพวงมาลัยระบายอารมณ์เมื่อคนตัวเล็กทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง "พิธีกรถามก็ควรตอบอะไรที่มันมากกว่าคำว่า 'ค่ะ' ไม่ใช่นั่งยิ้มประจบสอพลอแบบนั้น คนอื่นเขาก็รู้สิว่าฉันมีเมียเป็นใบ้!!"

"ระ..เรนไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับธุรกิจของคุณเลยค่ะ"

"ไม่รู้ก็ไปศึกษาสิโว้ยยย!!!"

เรณุกาแทบหลั่งน้ำตาลงตรงนั้น เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับธุรกิจของเขาเลยเพราะที่ผ่านมาเธอก็แค่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปใกล้ เพราะพี่สาวของเธอค่อนข้างหึงหวงหยางเฟย

ก็ใช่สิ..เธอมันไม่เก่งเหมือนพี่สาวนิ ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะหัวเสีย!

"ถ้าเป็นลีแทบไม่ต้องบอกอะไรเลย เพราะลีฉลาด ไม่ได้โง่ดักดานเหมือนเธอ!!"

"หลังจากนี้เรนจะกลับไปศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจที่คุณทำค่ะ ต้องขอโทษคุณเฟยจริงๆนะคะที่ทำให้เสียหน้า"

เรณุกาน้ำตาตกใน

การเป็นภรรยาของหยางเฟยไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ต้องเป็นคนฉลาดหลักแหลม มีไหวพริบ เพราะใครหลายคนต่างก็จับตามอง เธอจะพยายามผลักดันตัวเองเพื่อยืนเคียงข้างเขาในฐานะภรรยา

"เรื่องของลีก็เหมือนกัน" หยางเฟยเศร้าลงเมื่อนึกถึงใบหน้าอันแสนสวยของแฟนสาว ตอนนี้ลลินาทำอะไรอยู่ จะคิดถึงเขาเหมือนที่เขาคิดถึงเธอบ้างไหม ทำไมถึงใจร้ายใจดำทิ้งกันได้ลงคอ "รีบตามหาตัวพี่สาวของเธอซะแล้วเซ็นใบหย่ากับฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว!"

กึก!

เรณุกานั่งมือประสานกันแน่นจนเหงื่อชุ่ม เธอบีบมือให้กำลังใจตัวเอง แต่งงานกันได้ไม่นานเขาก็พูดถึงใบหย่าแล้วหรอ

"เรนจะพยายามนะคะ"

"ลี..ไม่ได้มีชู้ใช่ไหม"

"เรนมั่นใจค่ะว่าพี่ลีไม่ได้มีชู้ พี่สาวของเรนรักคุณมาก เขาไม่มีทางทิ้งคุณหรอกค่ะ" แต่เรนก็รักคุณไม่แพ้กัน...หญิงสาวพูดในใจ

"ฉันส่งคนไปตามแล้ว แต่ไม่มีใครเจอลีเลย" หยางเฟยถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ หลายวันที่ผ่านมาเขาจ้างนักสืบฝีมือดีไปตามหาแฟนสาวแต่ก็ยังไม่มีใครเจอตัวของลลินา มีคนบอกว่าเธอลากกระเป๋าใบใหญ่ออกไปเหมือนกำลังจะเดินทางกลับบ้านแต่จู่ๆก็หายตัวไป

หากลลินาเป็นอะไรไปเขาจะอยู่ยังไง!

เรณุกาลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อคมอย่างกล้าๆกลัวๆ เธอเห็นสันกรามหนาขบแน่นแต่ทว่าดวงตาของเขากลับเศร้าหมอง เขาคงคิดถึงพี่ลีมาก เพราะทุกครั้งที่พูดถึงพี่สาวดวงตาของเขาจะอ่อนลงต่างจากเวลาที่เขาพูดกับเธอ

ก็ได้แต่ภาวนาว่าขอให้เขาใจดีกับเธอบ้าง อย่างน้อยเธอก็เป็นคนที่...ยอมแต่งงานกับเขาเพียงเพราะไม่อยากให้เขาเสียหน้า