ตอนที่ 7 ทำหน้าที่ภรรยาปลอมๆ (2)

"ไม่ อย่าทำแบบนี้นะคุณเฟย!!!"

"ทำไม? เธอเองก็ชอบฉันไม่ใช่หรอ ให้กันไม่ได้เลยหรือไง"

เรณุกายกมือดันอกแกร่งเอาไว้ในขณะที่ตัวสูงใช้เรือนร่าง เบียดร่างกายของเธอจนเนื้อแนบเนื้อ

"ตะ..แต่คุณเฟยพึ่งมีอะไรกับคนอื่นมา"

"แล้วไง" ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่แยแส อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงจืดชืดอย่างเรณุกาจะอร่อยเหมือนพี่สาวไหม เชื่อเถอะคนแบบนี้ร้อยทั้งร้อยร้ายลึก! "ของแบบนี้กินตอนไหนก็ได้นิ"

หยางเฟยรู้มาสักพักแล้วว่าเรณุกาชอบเขา เพราะเวลาที่เขาเดินผ่านเธอมักจะลอบมองเขาแล้วแอบส่งยิ้มเป็นประจำทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าเขาคือแฟนของพี่สาว แต่คนอย่างหยางเฟยไม่มีทางชายตามองผู้หญิงอย่างเรณุกาหรอก คนอะไรทั้งโง่เง่า ไม่ฉลาด ไม่ทันโลก แถมยังจืดชืดแต่งตัวก็ไม่ได้เรื่อง หากไม่ใช่ว่าจับเธอแต่งงานเพื่อบังหน้าเขาคงไม่กล้าเข้าใกล้ผู้หญิงแบบนี้หรอก นอกจากจะไม่ใช่สเป็คแล้ว เขาเองก็ยังไม่ชอบสายตาของเรณุกาที่ลอบมองด้วยความชื่นชม

ลึกๆแล้วเธอคงอยากได้เขาอยู่เหมือนกัน แต่โชคดีที่เขาเลือกลลินา

"แต่คุณไม่ได้รักเรน ไม่ได้ชอบเรน"

"เซ็กส์ไม่จำเป็นต้องมีกับคนที่เรารัก เพราะไม่งั้นฉันคงมีคนรักไม่ต่ำกว่าร้อยคน" หยางเฟยไล่สายตามองเรณุกาตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมสายหน้าเบาๆ ผู้หญิงอะไร แต่งตัวก็ไม่เป็นไม่ทันสมัย เอาซะเลย เธอสวมเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงผ้าขายาวทรงหลวม เชยเป็นบ้าเลย! "เพราะงั้น...ฉันสามารถมีอะไรกับเธอได้โดยที่ฉันไม่ได้รัก"

กึก~

ดวงตากลมโตของเรณุกากระตุกวูบ เธอตวัดตาขึ้นมองขอร้องให้ชายหนุ่มเห็นใจ แต่กลับไม่เห็นถึงความเมตตาอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลย มันมีแต่ความสะใจ ความโกรธและความเกลียดชังซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเกลียดชังเธอได้มากขนาดนี้

"อย่าทำแบบนี้เลยนะคะคุณเฟย เรนขอร้อง"

"ไม่ได้หรอกเรณุกา เธอคิดว่าเธอจะทำหน้าที่ภรรยาแค่นิตินัยหรอ พฤตินัยเธอเองก็ต้องทำ"

"ไม่ค่ะ เรนไม่ทำ!!"

พรึ่บ!

"ว้ายยยย!!!"

"จะไปไหน!"

หยางเฟยกระชากร่างบางเข้าหาตัวแล้วก้มลงช้อนร่างของเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว ก่อนเหวี่ยงลงบนที่นอนอย่างแรงจนหญิงสาวนอนงอตัวด้วยความจุก

"โอ้ยยย!!"

"อย่าเล่นตัวได้ไหม ฉันไม่ชอบ!" หยางเฟยจัดการถอดเสื้อผ้าของตนออกอย่างใจเย็น มุมปากกระตุกยิ้ม เมื่อคนตัวเล็กถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว ทำเป็นกลัวทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอเองก็อยากได้เขาจนตัวสั่น!

"อย่าทำอะไรเรน..ฮึก..เลยนะ ขอร้อง~" เรณุกายกมือไหว้ทั้งน้ำตาหวังให้ร่างสูงปราณี แต่ดวงตาของหยางเฟยนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนมองไม่เห็นลู่ทางว่าคืนนี้ตนเองจะรอดพ้นจากน้ำมืออสูรได้อย่างไร

"ฉันเสียเงินจัดงานแต่งงานแล้ว จะไม่ให้อะไรฉันบ้างหรอ"

"ฮึก..อย่าทำแบบนี้กับเรนเลย เห็นใจหัวอกผู้หญิงด้วยกันเถอะนะ ถ้าพี่ลีรู้พี่ลีต้องโกรธแน่ๆ"

"ลลินาไม่มีทางรู้เรื่องนี้ รวมไปถึงคนอื่นด้วย เพราะฉันจะกินเธอเงียบๆ"

"ฮรือออ..ไม่นะ!" เรณุกาส่ายหน้าทั้งน้ำตา หยางเฟยต้อนเธอให้จนมุมพรางใช้สองแขนแกร่งขังเธอไว้ "คุณเกลียดเรนไม่ใช่หรอ คุณไม่ชอบเรน เรนไม่ใช่จะสเป็คของคุณ แล้วคุณจะทำแบบนี้กับเรนทำไม"

"เพราะฉัน.." ใบหน้าอันแสนหล่อเหลาเคลื่อเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมของแป้งเด็กโชยมา มันต่างจากกลิ่นตัวของลลิลาและผู้หญิงหลายๆคนที่เขาเคยผ่านมา "อยากลองของแปลก"

"ไม่! เรนไม่ทำ! อ้ะ!!" เรณุกาขัดขืนปัดเป็นพัลวัน หยางเฟยฮึมฮัมในลำคอด้วยความหงุดหงิดก่อนผลักร่างบางกระแทกกับหัวเตียงด้วยความโมโห

ปึก!

"ถ้าไม่ทำ พ่อเธอตาย!!"

"ฮรื้อออ..คะ..คุณเฟยอย่าทำแบบนี้กับพี่ลีเลยนะคะ สงสารเรนกับพี่ลีเถอะนะ"

"ฉันสงสารตัวเองมากกว่า เสียเงินร้อยล้านไม่พอแถมยังเสียเงินจัดงานใหญ่โตแต่กลับไม่ได้อะไรกลับคืนมาก็ไม่รู้ เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะใจดีขนาดนั้นหรอ!"

"ฮึก..แต่เรนอยากมีอะไรกับผู้ชายที่รักเรน ฮรือออ~"

"อย่านางเอกไปหน่อยเลย ไม่แน่นะเธออาจจะติดใจลีลาของฉันขึ้นมาก็ได้"

"ขอร้องล่ะค่ะ..ฮึก..หะ..เห็นใจเรนเถอะนะ"

"ก็ได้" หยางเฟยผละร่งออกก่อนคว้ามือถือกดเบอร์โทรหาใครบางคน เรณุกาหัวใจเต้นระทึก เธอไม่รู้ว่าเขาจะโทรหาใคร "ฮัลโหลซาน...เอาพ่อของเรณุกาไปยิงทิ้งได้เลย!"

"ฮ้ะ!!! ยะ..อย่านะ!! อย่าทำแบบนี้!!"

"ในเมื่อเธอไม่ยอม ฉันก็ต้องทำแบบนี้"

"ฮึก..ฮรื้อๆๆ เรนยอมแล้ว..ฮรื้ออ..เรนยอมคุณแล้ว~" เรณุกาก้มหน้าลงร้องไห้ด้วยความอดสู เรนต้องขอโทษพี่ลีด้วยนะคะ ที่เรนต้องทำแบบนี้ก็เพราะช่วยชีวิตพ่อ! "อย่าทำอะไรพ่อเราเลยนะ"

"หึ!" หยางเฟยกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ สุดท้ายแล้วเรณุกาก็ต้องยอมเขาอยู่ดีเพราะตอนนี้เขาคือผู้กุมชีวิตของเธออยู่! "ไม่ต้องแล้วซาน เอามันกลับไปไว้ที่เดิม เพราะตอนนี้ลูกไก่ในกำมือของกูเขายอมแล้ว"