๓ น่าเบื่อเมื่อได้ตัว (๓)

“อ้าว ทำไมไม่บอกล่ะ” ตกใจไม่พอยังพยายามจะพาเธอลงจากเรืออีกต่างหาก

“อุตส่าห์มาแล้วไม่อยากให้เสียบรรยากาศ มันก็ไม่ได้เป็นหนักเท่าไหร่ กินได้” จ่ายเงินมาแล้วก็อยากกินให้คุ้ม แต่เหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ รีบเรียกพนักงานทันทีเพราะดูแล้วเธอคงรอให้ถึงปลายทางไม่ไหว จึงบอกให้เทียบท่าที่ใกล้จะถึงเพื่อขอลงก่อน

“จอดให้หน่อยครับ จะขอลงก่อน”

“ไม่เอา เสียดาย...” หญิงสาวพยายามเอ่ยค้านแต่ตอนนี้เขาไม่ฟังเธอเลยสักนิด

“ช่างมัน ไม่เป็นไรหรอก” เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับตน ขอเพียงแค่แน่ใจว่าหญิงสาวจะหายจากอาการเมาเรือก็พอแล้ว

ช่วยประคองเธอขึ้นฝั่งแล้วเรียกรถสาธารณะเพื่อนั่งไปเอารถที่จอดไว้ยังท่าเรือ เขาพยายามจะหายาดมให้เธอแต่ไม่มี จึงพัดมือไปตรงหน้าหล่อน โดยปานอัปสรยังกอดช่อดอกไม้เอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เห็นแววตากังวลของเขาก็เผลอยิ้มขำ

“โอเคขึ้นหรือยัง”

“อือ” นึกเอ็นดูชายหนุ่มเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าเขาจะเป็นห่วงตนขนาดนี้ กลายเป็นความประทับใจอีกอย่างที่มีต่อเขา

พริศคือเรื่องราวดีๆ ในชีวิตของหล่อน และอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นชายหนุ่มแสนดีไปได้นานแค่ไหน

คำว่าตลอดไปมันจะดูขอมากเกินไปหรือเปล่า...

แต่เธออยากให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป นานเท่าไหร่ยิ่งดี

ขึ้นมาบนรถคันหรูก็ตรงไปยังร้านอาหารประจำบนห้างสรรพสินค้าที่ไปกินด้วยกันบ่อย เมื่อครู่หล่อนกินไม่ลงด้วยซ้ำ เอาเข้าปากอย่างละเล็กน้อยทำให้ตอนนี้หิวจนกินเกลี้ยงหมดจาน เขาเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเอ็นดูแล้วชวนไปเดินเล่นเพื่อย่อยแต่กลายเป็นว่าได้ของใช้กลับเข้าห้องเสียอย่างนั้น

“ไปพักห้องผมก่อนนะ” เป็นคำชวนที่แทบจะปกติสำหรับเราสองคน

“อือ”

เธอตอบรับง่ายดายแล้วเลือกจะลงที่คอนโดมิเนียมหรู ถือช่อดอกไม้มาขึ้นลิฟต์โดยร่างสูงเดินถือถุงชอปปิ้งตามหลังไม่ห่าง เข้าลิฟต์ตัวเดียวกับนักแสดงชื่อดังในตอนนี้แต่ก็ต้องปิดปากเงียบเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ พอเข้ามาในห้องเขาก็คุยฟุ้งถึงความดังของละครที่กำลังเป็นกระแสโดยมีพระเอกคนเมื่อครู่เป็นตัวเอง

เจ้าของห้องก็ยิ้มรับแล้วฟังเธอพูดไม่เบื่อ ก่อนที่เขาจะวางของไว้ตรงหน้าโต๊ะโทรทัศน์ ส่วนหล่อนก็นำดอกไม้ไปจัดใส่แจกันค่อยนั่งลงที่โซฟายาว มองร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วออกมาพร้อมกับชุดที่พับไว้เรียบร้อย

ช่วงหลังห้องเขาสะอาดขึ้นไม่เคยรกเลยสักครั้ง จนเธอสงสัยว่าคราวก่อนห้องรกขนาดนั้นได้อย่างไร

“นี่ชุดผมจะเปลี่ยนก่อนก็ได้” เธอมองดูเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงหัวยืดก็รับมาถือไว้ พร้อมยิ้มให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณ”

ไม่ได้ท้วงกับการที่เขาให้เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะชุดที่เธอสวมก็นั่งไม่ค่อยสะดวก เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างหน้าจนกลับมาสดใส ค่อยเดินออกมาข้างนอกโดยที่เสื้อตัวใหญ่ปิดบังกายไม่ให้เห็นว่าหล่อนไม่ได้สวมชุดชั้นใน นั่งลงหน้าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่แล้วเปิดดูภาพยนตร์ระหว่างรอร่างสูงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน

“คืนนี้นอนห้องผมนะ สัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินแล้วก็จะนอนบนพื้นด้วย นะครับ...” ไม่นานนักเจ้าตัวก็เดินออกมาทีห้องนั่งเล่นพร้อมทรุดกายลงข้างเธอ คว้าร่างบางไปกอดเอาไว้แล้วขอร้องเสียงหวานจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ากำลังใจสั่นและอาจจะใจอ่อนต่อคำขอนั้น

ซึ่งเป็นไปตามที่คิดเอาไว้ เพียงแค่เขาเอ่ยปากหล่อนก็พร้อมโอนอ่อนทันที เพราะความรู้สึกที่มีให้ชายหนุ่มมันมากจนล้น

“ก็ได้...แต่ไม่ต้องนอนบนพื้นหรอกมันปวดหลัง นอนข้างกันก็ได้”

“ครับผม”

เหนื่อยมาทั้งวันก็ถึงเวลาพักผ่อน เธอขึ้นมานอนบนเตียงของเขาแล้วสอดกายเข้าใต้ผ้าห่มหนา พื้นที่ว่างข้างกันก็มีร่างสูงที่ล้มตัวลงนอนข้างกัน ไม่ต้องเอ่ยขอก็คว้าตัวเธอมานอนกอดทันที สูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายอุ่นพร้อมหอมแก้มนุ่มของเธอฟอดใหญ่

“สบายจังเลย” เขามีความสุขเป็นอย่างมากซึ่งหญิงสาวก็ไม่ต่างกันนัก

เธอนอนหันหลังให้เขาโดยมีร่างหนาเข้ามากอดเอาไว้ แผ่นหลังบางชิดกับอกกว้างก่อนมือหนาจะค่อยเลื่อนมาลูบทรวงอกนุ่มที่ไม่มีชั้นในปกปิดไว้ เขาจับอย่างหยามใจคิดว่าเมื่อไม่มีคำห้ามปรามจากหล่อนแต่อย่างใด

“กอดได้ไหม” เขาถามเสียงแหบพร่าโดยที่เธอจิตใจล่องลอยไปไกลแล้ว หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแทบจะหลุดออกมานอกอก เข้าใจคำว่ากอดของเขาเป็นอย่างดีว่าต้องการทำอะไร ซึ่งยอมรับว่าเธอเองก็เต็มใจจะให้เช่นเดียวกัน

“ก็กอดอยู่ไม่ใช่เหรอ” เลือกจะถามกลับแต่ยิ่งทำให้ตัวเองอายมากกว่าเดิม

“กอดแบบแนบแน่นน่ะ ได้ไหมครับ” ไม่รู้ว่าเขาจะถามทำไมในเมื่อหล่อนไม่ได้ปฏิเสธการกอด ถ้าจะให้พูดออกไปก็นึกอายจึงตัดสินใจขึ้นนั่งบนตักแกร่งเสียเลยให้สิ้นเรื่อง เขามองเธอแววตาอึ้งแล้วหลุดหัวเราะ

ค่อยเป็นฝ่ายรุกด้วยการผลักหญิงสาวนอนราบลงบนเบาะนุ่ม

แล้วครั้งแรกของเราก็เกิดจากความยินยอมพร้อมใจของทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะปานอัปสรที่พานพบความรู้สึกใหม่ซึ่งสุขสมเป็นอย่างมาก

ความสัมพันธ์ของเราแนบแน่นใกล้ชิดมากกว่าเคย...พร้อมกับชัยชนะที่เขาคว้ามาไว้ในมือ

ความรักช่วงข้าวใหม่ปลามันแสนหวานจนใบหน้าของเธอเปล่งปลั่ง ไม่สนใจเสียงนกเสียงกาที่คอยซุบซิบนินทาอีกต่อไป ทำงานในหน้าที่ของตัวเองแล้วส่งข้อความหาแฟนหนุ่ม ปากอวบอิ่มแต้มรอยยิ้มอยู่เสมอแสดงออกชัดเจนว่ามีความสุขมากแค่ไหนกับชีวิตในตอนนี้

เธอไม่ค่อยได้เจอกับพีรัชเท่าไหร่ เหมือนว่าเขาหายไปจากสารบบทันที แต่ตนก็ไม่ได้ร้อนใจแต่อย่างใด คนเดียวที่เข้ามาในหัวตอนนี้คือพริศ ไม่รู้ความรู้สึกเปลี่ยนไปตอนไหน จากชอบคนพี่มาเป็นรักคนน้องหมดหัวใจ แค่คิดถึงใบหน้าหล่อกับเสียงทุ้มยามกระซิบข้างหูก็ขวยเขินจนหน้าแดงแล้ว

วาดหวังเอาไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานแสนนาน...ตอนนี้แค่เริ่มต้นเท่านั้น

“กลับมาแล้วครับ...ทำอะไรน่ะ” ห้องของเขากลายเป็นที่อยู่ของเราไปแล้ว ถึงตนจะไม่อยากมาแต่สุดท้ายร่างสูงก็ไปรับมานอนด้วยกันจนได้ ตู้เสื้อผ้าของเขาจึงมีชุดของหล่อนอยู่ด้วย ทั้งยังมีกุญแจสำรองเพื่อไขเข้าห้องอีกต่างหาก