๓ น่าเบื่อเมื่อได้ตัว (๔)

วันไหนที่หล่อนกลับมาก่อนก็มาทำอาหารคอยเขา ถึงรสชาติจะไม่ได้อร่อยเหมือนแม่ครัวที่ร้านอาหาร แต่ชายหนุ่มก็ชมไม่หยุดจนหล่อนยิ้มแก้มปริ ไม่คิดว่าตัวเองจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้เหมือนกัน

เสียงของเขาดังขึ้นหน้าห้อง คนที่อยู่ในครัวไม่อาจออกไปต้อนรับได้เพราะง่วนอยู่กับการทำอาหาร แต่ไม่นานร่างสูงก็เดินมาหาเธอพร้อมกอดเอวบางจากทางด้านหลัง จุมพิตที่ซอกคอขาวแล้วสูดกลิ่นหอมเข้าเต็มปอด

“อยากกินยำทะเลก็เลยไปซื้อของมาทำเนี่ยแหละ มีข้าวผัดทะเลกับต้มยำทะเลด้วยนะ” เขาทราบว่าเธอชอบอาหารทะเลแต่ไม่คิดว่าจะทำทุกเมนูขนาดนี้ แต่กลิ่นก็หอมชวนน้ำลายไหลเสียเหลือเกิน แค่เห็นก็นึกอยากชิมรสชาติแล้ว

“ทำไมมีแต่ทะเลทั้งนั้นเลยล่ะ”

“อยากกิน” เธอตอบโดยไม่สนใจว่าเขาจะอยากกินหรือเปล่า เพราะอย่างไรชายหนุ่มก็ต้องตามใจตัวเองอยู่ดี

“ขอไปล้างมือก่อนแล้วจะมากินเป็นเพื่อนนะครับ” ยอมละออกจากร่างบางเพื่อไปล้างมือจะได้มาช่วยงานเธอ แม่ครัวจำเป็นพยักหน้าแล้วทำอาหารต่อ เริ่มหิวจนอยากทำกับข้าวให้เสร็จโดยเร็วแล้วตั้งขึ้นโต๊ะ แต่ก่อนเขาจะไปก็ไม่วายโน้มหน้ามาหอมแก้มนุ่มเสียงดังฟอดใหญ่

“ค่ะ” เธอมองเขาแล้วส่ายหน้าระอาปนเอ็นดู

ไม่รู้ว่าจะติดสัมผัสอะไรขนาดนี้ พลอยทำให้เธอเสพติดการสัมผัสจากเขาไปด้วย

อาหารที่เธอทำเสร็จในเวลาต่อมาจึงช่วยกันทยอยนำขึ้นโต๊ะ ทุกอย่างดูน่ากินไปหมดจนเขาต้องรียคดข้าวใส่จาน เริ่มลงมือกินข้าวเย็นในห้องกับหล่อนสองคน อร่อยไปหมดทุกอย่างจนเขาไม่พูดไม่จาตักข้าวเข้าปากอย่างเดียว เธอเห็นก็แอบยิ้มขำแล้วเป็นฝ่ายถาม ไม่ค่อยมั่นใจกับฝีมือการทำอาหารของตัวเองเท่าไหร่ ส่วนมากมารดาจะเป็นคนทำส่วนตนก็แค่ลูกมือ

“อร่อยไหม”

“อร่อยมากกกก” เธอยิ้มกว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น ก่อนตักกุ้งไปวางบนจานของเขา ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ก็สร้างรอยยิ้มแก่ชายหนุ่มที่ได้รับการเอาใจใส่ เขายังไม่บอกด้วยซ้ำว่าชอบกินกุ้งแต่เธอก็รู้ได้ในทันทีเพราะเห็นอีกฝ่ายตักกุ้งเข้าปากกว่าอย่างอื่น

“กินเข้าไปเยอะๆ” เธอตักให้เขาอีกแล้วนั่งมองคนตรงหน้าอย่างมีความสุข

“ครับ”

กลายเป็นว่าการมีใครอีกคนหนึ่งอยู่ข้างกัน ทำให้ชีวิตที่เงียบเหงากลับมามีสีสันอีกครั้ง ชอบการที่ได้อยู่ใกล้เขา ทำกิจกรรมร่วมกันหรือแค่นั่งข้างกันก็ทำให้อบอุ่นหัวใจแล้ว

รับประทานอาหารอิ่มก็ช่วยกันล้างจานและเก็บกวาดจนกลับมาสะอาดเหมือนเดิม พวกเขายังไม่เข้านอนแต่เลือกจะมานั่งรับลมเย็นที่ระเบียงห้อง เขากอดเธอเอาไว้พร้อมเหม่อมองท้องฟ้าสีดำในยามค่ำคืน มีเพียงแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องสว่างบนท้องนภา

น่าเสียดายที่ไม่เห็นแสงของดวงดาว...

“ท้องฟ้าที่กรุงเทพไม่ค่อยมีดาวเลย” เขาเอ่ยขึ้นแล้วกระชับกอดเธอแน่นกว่าเดิม หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แม้อากาศจะไม่หนาวแต่เราก็กอดกันจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“นั่นสิ น่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้างนะเรา” เธอออกความเห็นแล้วเขาก็หันมามอง พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเอ่ยถึงอนาคตที่ทำให้เธอรู้ว่าภาพในหัวของเขายังมีหล่อนในปีต่อไป

“เอาไว้ผมเรียนจบ...เราไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันนะ” คนฟังผงกศีรษะรัวราวตุ๊กตาจนทำให้เขายิ้มตาม

“ค่ะ”

เป็นความธรรมดาที่แสนพิเศษ จนเขาแทบลืมไปแล้วว่าเข้าหาเธอเพราะอะไร เนื่องจากตอนนี้ที่เราอยู่ด้วยกันมันดีเหลือเกิน

ตื่นเช้าก็ไปส่งเธอที่ทำงานแล้วค่อยขับรถไปมหาวิทยาลัย มาเช้าจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ทำให้เพื่อนถึงกับต้องเอ่ยล้อแต่เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก เขามีเพื่อนสนิทร่วมคณะสองคนที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย

ช่วงนี้ไม่ค่อยเกเรเท่าไหร่ทั้งที่ปกติมักจะออกไปสังสรรค์ยามค่ำคืนเสมอ แต่น่าแปลกที่ร่างสูงไม่ยอมออกจากห้องในตอนกลางคืน สร้างความสงสัยแก่เพื่อนเป็นอย่างมาก จนต้องเอ่ยปากถามระหว่างนั่งรออาจารย์เข้าสอนในคลาส

“ช่วงนี้มึงมีแฟนเหรอวะ” เขานั่งหมุนปากกาเล่นก่อนหันมามองคนถาม

“ถามทำไม”

“หายหน้าหายตาไม่ค่อยมารวมกลุ่มกับพวกกูเท่าไหร่” ตั้งข้อสังเกตแล้วหรี่ตามองอีกฝ่าย เขาไหวไหล่เล็กน้อยแล้วตอบอย่างมีเลศนัยถึงแผนการของตัวเองที่เป็นไปในทางที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

“แค่กำลังสนุกน่ะ มีภารกิจต้องทำนิดหน่อย” ไม่ได้อธิบายมากกว่านั้น มองปากกาในมือที่หยุดลงด้วยแววตาดำดิ่งยากคาดเดา แต่กลับมีเพื่อนอีกคนเอ่ยขัดทำให้ต้องหันไปมอง

“แต่มึงดูมีความสุขมากกว่าจะสนุกนะ” เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่ามีความสุขเพราะเขาคิดว่ามันคือความสนุกของนักล่าที่ทำให้เหยื่อตายใจได้

“กูก็ปกติ...”

“สายตาบอกว่ามึงกำลังตกหลุมรักครับ ดูสิ...ท่าจะถอนตัวยากแล้วนะเนี่ย” เพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้นมา ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิด มองคนทั้งสองซึ่งกำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างรออาจารย์เข้าสอนวิชาแรกของวัน

“เพ้อแล้วไอ้สัตว์ กินเข้าไปเลยปากมึงจะได้ไม่ว่าง” พูดจบก็เลือกจะหันหน้าหนีแล้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับตัวเอง บ่นพึมพำเสียงเบาไม่อยากเชื่อกับคำพูดของเพื่อนสนิททั้งสองคน เขามั่นใจว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับหล่อน

มันแค่ความสนุก...

“ไม่หรอกน่า...ไม่ได้รักสักหน่อย แค่อยากเอาชนะเท่านั้นแหละ”

ในเมื่อตอนนี้เขาเอาชนะพี่ชายได้แล้ว หล่อนก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

หรือบางทีควรปิดจบเกมได้แล้ว...