เก็บไว้ใช้กับคุณคนเดียว

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 2

"ยัง ยังจะนิ่งอยู่อีก...ประคองผมลุกสักทีเส่!!" ความใกล้ชิดที่ทำให้ผมนั้นแทบหยุดหายใจ เมื่อได้สัมผัสกับพวงแก้มนุ่มนิ่มนั้น มันทำให้ผมใจสั่นไหว หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พยาบาลพิเศษก็เอาแต่ตกตะลึง เหมือนสติหลุดลอย ทั้งที่ผมนั้นทับร่างกายของเธออยู่ ไม่หนักบ้างหรืออย่างไร จนผมนั้นต้องตวาดเสียงดังใส่ เธอจึงดึงสตินั้นกลับมาได้ ที่ทำไปก็เพราะผมนั้นก็อายเหมือนกันจนต้องกลบเกลื่อนด้วยการตำหนิเธอเสียงดัง

"ขอโทษค่ะ...คุณไอเจ็บไหมคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เธอลุกลี้ลุกลนถามผมทันเมื่อดึงสติกลับมาได้ ยอมรับว่าตกใจและอีกหนึ่งความรู้สึกที่ไม่อาจคาดเดาได้ แต่ก็มีหัวใจสั่นต่อการสัมผัสนั้น

"ไม่เจ็บ เพราะมีเธอเป็นที่รองรับความเจ็บให้ฉันเป็นอย่างดี" ผมตอบออกไปแค่นี้ อย่างไม่คิดจะรักษาความรู้สึกของเธอเมื่อได้ฟัง เพราะผมคิดว่าไม่จำเป็น!

เธอค่อย ๆ พลิกตัวของผมให้นอนตะแคงลงด้านข้างอย่างเบามือ แล้วหยัดตัวเองลุกแล้วมาประคับประคองร่างกายของผมให้ไปนั่งบนรถเข็นอย่างมีความพยายาม ทั้งที่ร่างกายของผมนั้นหนักมากกว่าเธอหลายเท่า คอเสื้อที่เว้าเวลาก้มเผยให้เห็นเนินอกอวบที่โชว์เด่นต่อสายตา ผมไม่หันหน้าหนี มีให้มองผมก็มองเพราะเธอก้มไม่ระวังเอง ช่วยไม่ได้! ... หรืออีกนัยหนึ่งเธออาจจะกำลังอ่อยผมอยู่ เพราะดูไม่ได้สะทกสะท้านต่อการที่ผมจ้องมองเลยสักนิด

"มีอะไรหรือเปล่าคะ...เห็นมองฉัน หรือ คุณต้องการอะไร" เธอเอ่ยถามผมด้วยใบหน้าที่เหมือนจะใสซื่อ แต่เปล่าเลยเธอกำลังเสแสร้งแกล้งถามไปงั้น ๆ .... แสดงเก่ง!!!

"มองนมเธอน่ะ..." ผมตอบแค่นั้น พร้อมกับเงยหน้ามองเธออย่างท้าทาย เพราะคนอย่างเธอคงไม่มีความอายอะไรหรอกเท่าที่ผมเห็น

"คุณ!...." เธอตวาดเสียงลั่นพร้อมกับกำชับคอเสื้อเข้าด้วยกันหวังปกปิด แต่เสียใจผมเห็นหมดแล้ว

"อะไร? เสียงดังทำไม? ผมบอกตามความจริง" ผมย้อนถามออกไปเมื่อเธอนั้นกำลังจะพูดต่อ แต่ผมปากดีกว่ารีบพูดแทรกพร้อมกับจ้องมองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ ทั้งที่อยากจะหัวเราะขันให้ลั่น เมื่อเห็นสีหน้านั้นของเธอที่แสดงความไม่พอใจ...เสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้น!!!!!

"เปล่าค่ะ...ฉันแค่จะถามว่าอยากจะดูอีกไหม" นั่นไงผมว่าแล้ว ดูท่าแล้วว่าต้องอ่อยแน่ ๆ เธอพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ผม สองแขนค้ำพนักด้านข้างของรถเข็นไว้อย่างกักกัน และสายตาของผมก็ดันมองลึกลงไปในเสื้อของเธอที่เผยให้เห็นชั้นในสีหวาน ขลับกับผิวขาวและหน้าอกอวบอิ่มนั้น ให้ดูก็ต้องดูสิจะปฏิเสธทำไม?.... ผมไม่หันหนีก็อย่างที่บอกมีให้มองผมก็มอง เพราะเธอนั้นก็ช่างท้าทาย!

"เก็บความเเรดของเธอไว้ใช้กับคนอื่นบ้างก็ได้นะ" ผมพูดออกไปอย่างไม่สนใจ เพราะขนาดร่างกายของเธอยังยอมให้ผมมองอย่างไม่นึกจะอายเลยสักนิด

"ฉันเก็บไว้ใช้กับคุณคนเดียวค่ะ" เธอตอบออกมาตาใส ไม่ได้สนใจในสิ่งที่ผมด่าสักนิด หน้าด้านจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้

"หน้าหนาดีเนอะ" ผมว่ากล่าวเธอหน้านิ่ง แต่คนที่โดนแอบด่ากลับไม่ไหวติงใด ๆ ยังคงยิ้มร่ามองมาที่ผมอย่างไม่ได้สนใจในคำด่านั้นสักนิด

"ขอบคุณที่ชมค่ะ" เธอยังมีหน้ามาบอกว่านั่นคือคำชม ทั้งที่ผมนั้นด่ารุนแรง...เอือมระอากับเธอเสียจริง จนเป็นผมเองที่นิ่งและเงียบไป "ไปสูดอากาศข้างนอกให้ชื่นใจดีกว่านะคะ เผื่อว่าปากจะได้หวานขึ้น"

"นี่เธอ!" ผมตวาดเธอลั่น พูดออกมาได้อย่างหน้าไม่อาย ที่จะให้ผู้ชายดูนม เธอบ้าไปแล้วผู้หญิงแบบนี้ใครเขาจะเอามาทำพันธ์ มันคนนั้นคงตาต่ำที่สุด

"เรียกทำไมคะ? หรืออยากจะดูอีก...ได้นะ ฉันยอมแค่คุณคนเดียว" เธอยังคงพูดพร่ำออกมาทั้งที่เข็นรถพาผมออกมาข้างนอกบ้าน

"พอเถอะผมเอือมระอาคุณเต็มที" และก็เป็นผมเองที่เริ่มหน่ายกับกิริยาอันแรด ๆ ของเธอ จนต้องปรามเอาไว้และผมหันไปสนใจธรรมชาติที่สวยงามตาดีกว่าที่จะมองหน้าเธอ คำพูดที่ผมด่าทอไม่ได้ทำให้เธอนั้นนึกเคืองโกรธเลยสักนิด กลับยิ้มร่าชอบใจที่ได้เห็นผมอารมณ์เสีย และเหมือนชอบให้ผมด่าทอเสียอย่างนั้น...เธอโรคจิตหรือเปล่านะ!