คนป่วย

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 1

ผมไม่รู้ว่ามีใครคิดเหมือนผมไหม ว่าการที่เรานั้นรักใครคนหนึ่งมาก ๆ จนไม่สามารถที่จะรักใครได้อีก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนที่อยู่เคียงข้างเธอ แต่ขอแค่ได้เป็นคนที่มองเธอไม่ห่างสายตาแค่นี้ก็เพียงพอ เพียงพอแล้วสำหรับคนอย่างผม ผมรักผู้หญิงคนหนึ่งมาก รักมากที่สุดในแบบที่ไม่เคยจะรักใครได้มาก่อน รักเธอได้โดยที่ไม่ต้องร้องขออะไรจากเธอ แต่การที่ผมเข้ามาถูกที่แต่ผิดเวลา มันเลยให้ผมนั้นเสียโอกาสที่จะมีเธอข้างกายไว้ครอบครอง

"ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ" เสียงของพยาบาลที่เพื่อนของผมจ้างมาดูแลพิเศษ สภาพร่างกายของผมที่ยังไม่หายดี ยังต้องนั่งรถเข็นและคอยทำกายภาพบำบัดอยู่อย่างสม่ำเสมอ เธอเป็นพยาบาลที่คุยเก่ง และก็มีความสวยในแบบของเธอ แต่ความสวยของเธอกลับทำให้ผมนั้นไม่ค่อยชอบใจและกลับนึกรำคาญเสียมากกว่า

ตั้งแต่วันนั้นในกลางดึกที่เธอนั้นแอบจูบผม ผมรู้สึกตัวจึงลืมตาตื่นอย่างตกใจ ผมเลยไม่ค่อยชอบใจเธอนัก ทั้งที่ต้องการจะจ้างพยาบาลพิเศษคนใหม่แต่ดาวบอกว่าเธอนั้นได้ไว้ใจพยาบาลคนนี้ให้ดูแลผมแล้ว ผมจึงไม่ขัดอะไร เมื่อดาวคิดและตัดสินว่าเธอนั้นจะดูแลผมได้

"....." ผมรับถ้วยยาใบเล็กที่เธอนั้นยื่นให้กรอกยาเข้ามา แล้วดื่มน้ำตามโดยที่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอ ยื่นแก้วยานั้นคืนพร้อมกับแก้วน้ำที่ดื่มแล้ว เธอรับมันคืนไปเก็บและยืนมองผมด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ผมนั้นก็นั่งหน้านิ่งใส่ ไม่รู้จะยิ้มทำไมหนักหนา ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอเท่าไหร่ ที่ให้ดูแลก็เพราะดาวนั้นร้องขอ ที่ผมยอมก็เพราะดาวไม่ใช่เพราะใคร

แม้ในใจผมนั้นจะยังรักดาว แต่กลับเธอนั้นผมเป็นได้เพียงพี่ชายที่แสนดีของเธอเท่านั้น ตอนนี้ดาวกำลังตั้งครรภ์ และมันก็ทำให้ผมดีใจปนเสียดาย ที่ลูกของดาวนั้นไม่ได้เกิดมันกับผม แต่เป็นเพื่อนรักของผมแทน

"คุณไออยากออกไปสูดอากาศข้างนอกไหมคะ ฉันจะพาไป" พยาบาลพิเศษเอ่ยถาม ด้วยหน้าที่ของเธอต้องดูแลเพราะตั้งแต่ย้ายมาพักฟื้นอยู่บ้าน ผมก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนเพราะไม่อยากจะเป็นภาระให้ใคร

"อืม" ผมตอบรับสั้น ๆ พร้อมพยักหน้าเบา ๆ เธอก็เริ่มประคับประคองผมให้ลงจากเตียงนอน แรงขาที่ไร้เรี่ยวแรงจะเดินมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่มีประโยชน์

เธอพยายามอย่างมากในการที่จะเป็นคนที่รับน้ำหนักของผมอย่างไม่มีอิดออด แม้มันจะทุลักทุเลแต่เธอก็ยังพยายามที่จะทำมัน ขาเธอกำลังสั่นผมรู้ดี แต่ด้วยหน้าที่เธอจึงไม่บ่นอะไร

"โอ๊ะ! คุณไอ" เมื่อน้ำหนักของผู้ชายตัวใหญ่อย่างผม กำลังขาจะเดินเหินนั้นก็ไม่มี การประคับประคองคนที่เดินไม่ได้จึงทำให้เธอนั้นเข่าทรุดลงกับพื้น ร่างกายที่เล็กกว่าผมมากรองรับน้ำหนักตัวของผม ความเร็วของเหตุการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้จมูกของผมสัมผัสกับพวงแก้มอันหอมหวนของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ