คนไม่มีหัวใจ

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 3

--พักตร์สิริเพ็ญ--

"ฉันต้องให้คุณใช้ยาสีฟันอะไรนะ ถึงจะปากหวานเหมือนผู้ชายคนอื่น ๆ บ้าง" ฉันพูดออกมาอย่างที่ใจนึก เมื่อคำพูดที่ทำให้ความรู้สึกของฉันสูญเสีย แม้ภายนอกจะดูยิ้มแย้มเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรในคำพูดของผู้ชายปากเสียคนนี้ แต่แท้จริงแล้วฉันแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ไม่มีวาจาไหนเลยที่เขาจะรักษาน้ำใจกัน

"................" เขาเงียบและมองหน้าอย่างเฉยชาทั้ง ๆ ที่ฉันนั้นพร่ำพูดต่อว่า เริ่มจะน้อยใจแล้วนะ!!

"คุณไอ" ฉันตวาดเสียงดังใส่

"อะไรของเธออีก" เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ติดรำคาญ อันนี้ฉันรู้ดีว่าเขานั้นไม่ค่อยชอบขี้หน้าของฉันเท่าไหร่ แต่จะให้ทำยังไงเมื่อฉันนั้นพอใจที่จะรักเขา...ก็ไม่รู้อะไรที่ทำให้ฉันต้องมาชอบผู้ชายเช่นเขา ต้องมาทนกับอารมณ์ที่แสนจะเฉยเมย ความใกล้ชิด การที่ได้ดูแล หรือการที่ฉันรับรู้ในเรื่องของเขา แล้วเกิดการสงสาร ??

ฉันได้อะไรจากการที่รักผู้ชายคนนี้!

"คุณมันคนใจดำ คุณมันคนไม่มีหัวใจ! เชอะ!!!" ฉันเหลืออดกับใบหน้าที่มองฉันอย่างเมินเฉยและไร้ความรู้สึก จนต้องสะบัดตัวแล้วเดินหนีพร้อมกับดวงตาที่เริ่มร้อนผ่าวอย่างน้อยอกน้อยใจ ทำดีด้วยมากมายแต่กลับไร้ความหมายและดูไร้ค่า ขอตั้งหลักก่อนแล้วกันปล่อยให้นั่งในสวนแบบนั้นแหละ...คนไร้ความรู้สึก!

ไม่มีแม้เสียงที่จะหยุดรั้งให้ฉันอยู่ต่อ นอกจากเงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ

"ปากอมนมทั้งเต้าไว้หรือไง ไอ้คนบ้า!! ฮือออออออออออ" เมื่อไม่ไหวที่จะอดกลั้น น้ำตาเจ้ากรรมก็รั้นออกมาเอาดื้อ ๆ ทั้ง ๆที่คิดว่าจะพยายามไม่ร้องไห้เสียใจ ทั้งบอกย้ำกับตัวเองว่าต้องเข้มแข็งให้ได้...ทั้งที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าต้องเข้มแข็งอะไรหนักหนากับแค่ผู้ชายคนเดียว

ฉันนั่งหลังพิงกับกำแพงบ้านฟุบหน้าลงกับหัวเข่าตัวเอง ปล่อยให้น้ำตามันไหลรินออกมาอย่างปลดปล่อยความรู้สึก...ฉันน้อยใจเมื่อทำอะไรแล้วเขาไม่เคยจะเห็นในความดี ไม่เคยจะแยแสในความรู้สึกของฉันสักนิด สิ่งที่ได้มาจากการที่ฉันนั้นมีใจ จากการที่ฉันรักเขา คือ การที่เขานั้นตอบกลับมาด้วยความเฉยชาไร้ความรู้สึก......