จุดยืนที่มันเป็นของคนอื่น

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 4

เมื่อการได้ปลอดปล่อยความรู้สึกออกมาทางน้ำตา ความรู้สึกที่เป็นก็เริ่มดีขึ้น ฉันลุกยืนเต็มความสูงสองมือปัดป่ายไปตามเสื้อผ้า ที่คิดว่าคงเปรอะเปื้อนเศษดินเศษฝุ่น ความคิดหวนนึกย้อนเมื่อก่อนที่จะวิ่งสะบัดคอหนีมา จำได้ว่าได้ปล่อยให้เขานั่งตากลมตากแดดอยู่ในสวน

"ตายห่าแล้วไง...คุณไอ!" ฉันรีบวิ่งหน้าตั้งเมื่อนึกขึ้นได้ ว่าได้ทิ้งขว้างคนป่วยที่เดินไม่ได้ไว้กลางสวน วิ่งไปด้วยความรวดเร็วตามที่ใจสั่งอย่างห่วงใย...

"หวังว่าจะยังมีลมหายใจอยู่นะคุณไอ...โอ๊ยอีเบสเหนื่อย" แม้จะเหนื่อยหอบเพียงใดก็ไม่หวั่น เมื่อความห่วงใยนั้นมันมีมากกว่า

"หายไปไหนแล้วล่ะ!!..." ฉันกวาดสายตามองโดยรอบ แต่กลับไร้วี่แววของคนที่ตามหา "คุณไอ! ตายๆ คนป่วยหาย คุณไอคะ!" ฉันแหกปากตะโกนเรียก หวังให้เขานั้นได้ยิน แล้วขานรับบ้าง

ฉันวิ่งวนหาให้ทั่วบริเวณ วิ่งไปทุกที่ที่คิดว่าเขาจะสามารถเข็นล้อรถไปเองได้ วิ่งเข้าไปในบ้านเดินหาทุกซอกมุม

"คุณไอ! อยู่ตรงไหนคะ....โอ๊ย!! หายไปไหนเนี่ย" ฉันกระวนกระวายใจร้อนรน เมื่อคนที่ป่วยไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ สมองสั่งการเร็วไวให้วิ่งไปยังห้องนอนชั้นล่าง ที่เขาพักอาศัยเพื่อความสะดวกสบายในการเคลื่อนย้ายเวลาต้องออกไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล

((คิดถึง ทำไมไม่ค่อยมาหา)) เสียงสนทนาที่ทำให้ฉันต้องชะงักขาเดิน เสียงที่พูดคุยกันอย่างเพลิดเพลินฟังแล้วเหมือนคนด้านในกำลังมีความสุข

("งานเยอะค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเลย") น้ำเสียงแบบนี้ การพูดคุยแบบนี้ น้ำเสียงที่ฉันรู้ดีว่าคือน้ำเสียงของใคร...ฉันยืนฟังอย่างเงียบๆ อย่างเสียมารยาท

ความร้อนใจที่ปนความห่วงใย เริ่มหดหายไปแปรเปลี่ยนทำให้หัวใจของฉันห่อเหี่ยว เมื่อฉันค่อย ๆ บิดลูกบิดประตูอย่างเบามือ แง้มช่องว่างพอให้มองเห็นว่ามีคนที่อยู่ในห้องนั้น และมีผู้หญิงเพียงคนเดียวที่สามารถเรียกรอยยิ้มของผู้ชายเย็นชาเช่นเขา...ดาวดารา...รอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าหล่อเหลา ไร้ความเหี่ยวเฉาซึ่งต่างจากเวลาที่เขานั้นอยู่กับฉัน

((ท้องเริ่มโตแล้ว ดาวต้องระวังและดูแลตัวเองดีๆ นะ แล้วไอ้นายมันเกเรหรือเปล่า แล้วกล้ายังไงปล่อยให้ดาวมาคนเดียวได้))

("พี่ไอคะ เทศนาดาวซะยาวเลย")

((ก็พี่เป็นห่วงดาวนี่))

หัวใจเริ่มบีบรัดแน่นตรงอก เมื่อสีหน้าและคำพูดที่แสนจะละมุนหู ความห่วงใยของเขาที่มีให้กับเธอคนนั้น มันแตกต่างกับฉันโดยสิ้นเชิง....ภาพที่เขาลูบหัวคุณดาวอย่างอ่อนโยนและดูอบอุ่น ทำให้ดวงตาของฉันร้อนผ่าว ความเปล่าเปลี่ยวเริ่มแทรกแซงในความรู้สึกข้างใน ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้หัวใจนั้นเจ็บแปลบ

หรือฉันควรจะถอยออกมาดีนะ!

("ขอบคุณนะคะ คืองี้ค่ะ .... ที่จริงพี่นายจะพาดาวมา แต่ว่าดาวเห็นพี่นายงานยุ่งมาก เลยไม่อยากรบกวน อยากชวนจอยกับพี่น้ำมาด้วย พวกเขาก็ดูวุ่นๆ กัน พี่นายเลยให้คนขับรถที่บ้านมาส่งดาวค่ะ แล้วเย็นๆ พี่นายจะมารับ...มาทานข้าวที่นี่ด้วยนะ เดี๋ยวดาวทำเอง")

((สั่งมาดีกว่า ดาวท้องอยู่ ถ้าเกิดเป็นอะไร ลื่นล้มขึ้นมา พี่ช่วยดาวไม่ได้นะ))

("ไม่หรอกค่ะ แค่ทำกับข้าวเองนะ ไม่เป็นไรหรอก...เอ๊ะ!! หรือพี่ไอไม่อยากกินฝีมือดาว")

เจ็บอีกแล้วอีเบส เจ็บซ้ำเจ็บซาก เจ็บทุกครั้งที่เขานั้นแสดงความห่วงใยให้อีกคน ทั้ง ๆ ที่ฉันนั้นดิ้นรนกระวนกระวายใจ และรู้สึกผิดที่ทิ้งเขาไว้กลางสวน

((ดื้อเหมือนเดิมเลย...พี่คงห้ามดาวไม่ได้สินะ))

("ตามนั้นค่ะ...อ่อแล้วพี่ไอทำไมไปนั่งในสวนทั้งที่แดดเริ่มแรงแบบนั้นล่ะคะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก")

((มีคนใจอำมหิตเข็นพี่ไปทิ้งไว้น่ะ))

ฉันสะดุ้งทันทีเมื่อคุณไอนั้นมีสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อเอ่ยถึงฉัน...นี่ฉันกลายเป็นคนผิดหรือ ผิดที่ฉันวิ่งหนีเพราะความน้อยใจ ในคำพูดที่ไม่เคยจะรักษาน้ำใจกัน ผิดที่ฉันนั้นรักและห่วงใยเขา ผิดที่ฉันนั้นพยายามและรองรับอารมณ์ร้าย ๆ เวลาที่เขาด่าทอ หรือฉันยังผิดไม่พอต่อสายตาของเขากัน!

("หืม...ใครกันคะ")

((ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็คุณพยาบาลที่ดาวไว้ใจหนักหนาไง...เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ ด่าพี่แล้วก็วิ่งหนีไป))

("ใช่เหรอ...ไม่ใช่เธอวิ่งหนีเพราะพี่ว่าอะไรหรือเปล่า")

ฉันยืนฟังและมองคนทั้งสองคุยกันเงียบ ๆ ...พร้อมกับน้ำตาที่รื้นคลอออกมา อย่างไม่อาจที่จะเก็บกั้นไว้ได้ มือค่อย ๆ ดันประตูปิดลงเบาๆ เมื่อเริ่มที่จะทนต่อภาพตรงหน้าไม่ไหว หัวใจเริ่มหน่วงและเจ็บแปลบ ฉันไม่ต้องการมากมายเท่าคุณดาว แค่คำพูดดีๆ บางครั้งบางคราวก็พอแล้ว

"คุณสิใจดำคุณไอ..อึก งื้ออออ" ฉันเดินปาดน้ำตาที่รินไหลออกมาจากตรงนั้น

ตรงที่ไม่ใช่ที่ยืนของฉัน!!

จุดยืนที่มันเป็นของคนอื่นมาแต่แรก แต่ฉันนั้นกลับเสนอหน้ามาแทรกเอง