หงุดหงิด

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 9

สามวันที่ยังน่าเบื่อเหมือนเดิม ทำอะไรก็เหมือนเดิม แต่ทำไมผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม เหมือนชีวิตประจำวันนั้นขาดอะไรบางอย่างไป ผมเงียบไม่ค่อยพูดจา ดาวก็ไม่ค่อยได้มาหาเท่าไหร่ แต่อันนี้ผมเข้าใจดีว่าเธอคงเพลียร่างกาย และไอ้นายก็คงงานยุ่งมาก แต่มันก็โทรมาถามข่าวผมทุกวัน ส่วนดาวนั้นก็คงทำงานแถมยังตั้งท้องด้วย

"เป็นบ้าอะไรวะกู" ผมไม่เข้าใจตัวเองในอารมณ์ที่เป็นตอนนี้ หงุดหงิด อารมณ์เสีย เห็นอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมด

ก๊อก ก๊อก "คุณไอจะทานข้าวเลยไหมคะ" เสียงของป้าแม่บ้านเอ่ยถาม เมื่อเคาะประตูแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง เธอชื่อป้าพวง

"ก็ได้ครับป้า" ผมตอบแบบขอทีไปที เพราะตอนนี้อารมณ์ที่เป็นนั้นหงุดหงิดมาก หลังจากที่ตะเพิดพยาบาลพิเศษคนใหม่ ที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจไปเสียหมด

"คุณไอด่าคุณพยาบาลเหรอคะ..." ป้าพวงถามผม

"ทำไมครับ เธอไปฟ้องป้าหรือไง?" ผมย้อนถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

"เปล่าค่ะ ป้าเห็นเธอนั่งร้องไห้ตรงมุมห้องครัวพอดี ป้าเลยถามเธอน่ะค่ะ" แหม แค่บ่นให้นิดหน่อยทำเป็นร้อง อ่อนแอจริง ๆ

"ก็เธอทำน้ำหกใส่ผม...จะสั่นอะไรหนักหนาก็ไม่รู้ ผมไม่ได้ด่าสักนิด แค่เสียงดังไปหน่อย" ผมบอกกล่าวพร้อมกับขยับตัวพิงหัวเตียง ป้าเพ็ญที่ดูแลเลื่อนโต๊ะพร้อมอาหารมาวางตรงหน้า

"เธอเป็นผู้หญิงนะคะ คุณไอควรจะเบาอารมณ์ร้อนๆ ลงบ้าง ... เธอคงกลัวคุณไอนะ" ป้าพวงย้ำเตือนสติผมอย่างคนหวังดี อันนี้ผมก็รู้ดีแต่มันทำไม่ได้ ....

คำย้ำเตือนทำให้ผมนึกเธอพยาบาลอีกคนที่หนีหน้าไป คำพูดมากมายที่มากกว่านี้แต่เธอกลับทนมัน ทนให้ผมว่า ทนให้ผมด่ามานานแรมเดือน...คงไม่มีใครทนผมได้เท่าเธอแล้วมั้ง ขนาดพยาบาลคนใหม่มาได้สามวันยังร้องไห้ ต่อไปจะทนได้แค่ไหนกัน แต่ก็ช่างเถอะ

"ป้าพวงไปพักเถอะครับ..... หน้าที่ของใครก็ให้คนนั้นมาดูแล เพราะผมจ่ายเงินจ้างมาไม่ได้ใช้ใบไม้จ่ายเป็นค่าจ้าง!" ประโยคแรกผมพูดกับป้าพวง ประโยคถัดมาผมพูดลอย ๆ เมื่อสายตามองเห็นพยาบาลคนใหม่เดินก้มหน้าเข้ามา

"ขอโทษค่ะ" เธอก้มหน้าขอโทษขอโพย ซึ่งผมไม่ได้สนใจที่จะมอง ตักข้าวเข้าปากกินอย่างเช่นสามวันที่ผ่านมา แม้ตลอดแรมเดือนที่ผ่านมากับพยาบาลอีกคนที่ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเอง เธอรั้นที่จะดูแลผมอย่างดี แต่ทำไมความดีของเธอผมถึงมองข้ามก็ไม่รู้

"เรื่องของเธอ...ไม่มีอะไรก็ออกไป" ผมออกปากไล่อย่างรำคาญ

"ฉันจะลาออกค่ะ" เธอพูดบอกทั้งที่ก้มหน้า ไม่สบตามองหน้าผมสักนิด สองมือกำกันแน่นอย่างกับรวบรวมความกล้าที่จะบอกผม

"............ทำไม? เงินที่จ้างมันน้อยไปหรือไง เหอะ!!" ผมเงียบชั่วครู่ เงยหน้ามองเธอแล้วถามออกไปเสียงนิ่ง สายตาไล่มองเธออย่างดูแคลน

"คงไม่มีใครทนคุณได้หรอกค่ะ...เชิญหาคนดูแลคนใหม่เถอะค่ะ อย่างกับหมาบ้า"

"นี่เธอ!!! ไป! จะไปไหนก็ไป! น่ารำคาญฉิบหาย" ผมด่าไล่เธอ กล้าดียังไงมาว่าผมแบบนี้ นี่ผมจ้างเธอมาดูแลนะไม่ได้ให้ดูแลฟรี ๆ ยัยพยาบาลบ๊อง!

เพล้งงงงง!!! .... เมื่ออะไรๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจ ผมปาช้อนตักข้าวต้มใส่ยัยพยาบาลคนนั้น เธอวิ่งแจ้นออกจากห้องไปพร้อมกับการร้องไห้ที่หนักโข ช้อนจะโดนหัวเธอหรือที่ไหนผมไม่สนใจหรอก มันเรื่องของเธอ!

"ฮือ งื้อ"

"โว๊ย หงุดหงิด!!! ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ ยัยบ้านั่นก็หายหัวไปไหนก็ไม่รู้!"