พยาบาลคนใหม่

​เพียงรัก ภักดิ์ใจ

บทที่ 8

--อัศนัย--

...สายของวันที่ผมลืมตาตื่น ฝืนพยายามขยับตัวลุกนั่งพิงหัวเตียง แรงขาที่ตอนนี้เริ่มขยับเองได้บ้าง สายตามองไปข้างเตียงพบกับหญิงสาวในชุดพยาบาลคนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่คนที่ผมเจอในทุกวันที่ผ่านมา

"คุณเป็นใคร?" ผมเอ่ยถามทันทีเมื่อสายตามองเห็น

"คุณนายส่งฉันมาแทนพยาบาลพิเศษคนเก่าค่ะ" เธอตอบคำถามของผมเสียงเรียบ ยืนนิ่งมือประสานกันอย่างนอบน้อม

"แทน?" ผมขมวดคิ้วงวยงงเมื่อการถูกเปลี่ยนพยาบาลคนใหม่ ไม่มีใครบอกผมสักคำ

"ค่ะ...คุณจะลุกเลยไหมคะ" เธอถามผมทั้งที่ผมยังสงสัยไม่หาย ว่าพักตร์สิริเพ็ญนั้นทำไมถึงหายไป และไอ้นายหรือดาว ไม่มีใครบอกกล่าวล่วงหน้าผมสักคน

"ไม่ล่ะ ผมอยากนอนต่อ" ผมตอบออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันรู้สึกผิดแปลกจากทุกวัน ทั้งที่ไม่รู้มันคืออะไร แค่รู้ว่าใจหายแปลกๆ

"งั้นทานยาก่อนอาหารนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกแม่บ้านยกข้าวมาให้" เธอยังคงพูดพร่ำ ซึ่งมันทำให้ผมเริ่มรำคาญและหงุดหงิด

"ผมไม่กิน" และอะไรที่ดลใจให้ผมนั้นพูดออกไปแบบนั้นก็ไม่รู้ เมื่ออยู่มันกลับนึกรำคาญด้วยอะไรที่เหมือนไม่ได้ดั่งใจไปเสียหมด

"ไม่ได้ค่ะ คุณต้องทานข้าว ทานยาให้ตรงตามที่หมอสั่ง ไม่งั้นคุณจะหายได้ยังไง" พยาบาลคนใหม่บอกกล่าวร่ายยาว และก็ทำเอาผมเริ่มที่จะหงุดหงิดเต็มที เซ้าซี้อยู่ได้!

"น่ารำคาญ!" ผมตอบออกไปแค่นั้นโดยไม่สนใจคนฟังสักนิด ก็มันหงุดหงิดรำคาญ ส่วนเธอก็เตรียมยาใส่แก้วยื่นมาให้พร้อมกับแก้วน้ำหนึ่งใบ

"........."

ผมรับยาและแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างจำยอม สังเกตเห็นสีหน้าของเธอนั้นเหมือนจะกลัว ๆ ผม...แต่ช่างเถอะไม่ได้สำคัญอะไร แต่ที่สงสัยคือยัยพยาบาลคนนั้นทำไมต้องหายไป แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอนัก

"เสร็จแล้วคุณก็ออกไปได้ ผมต้องการพักผ่อน" ผมออกคำสั่งเมื่อสิ่งที่เธอต้องทำนั้นแล้วเสร็จ

"ก่อนคุณจะนอนพักต่อ ดิฉันต้องเช็ดตัวและขยับขากายภาพให้คุณก่อนค่ะ" เธอพูดพร้อมกับเดินไปเตรียมน้ำพร้อมผ้าสำหรับเช็ดตัว แปรงสีฟันและแก้วน้ำพร้อมกระโถน....

"เพิ่งมาแล้วรู้ได้ไง ว่าสิ่งของควรหยิบมาจากตรงไหน?" ผมถามออกไปเมื่อสงสัยในการกระทำหยิบจับที่คล่องตัวของเธอ อย่างกับคนที่เคยทำมาก่อน

"เบสบอกไว้ค่ะ" เธอตอบกลับผมเสียงเรียบ น้ำเสียงเริ่มนิ่งไม่เหมือนช่วงแรกที่เธอดูเกร็งๆ และกลัว

"งั้นเหรอ" คำตอบที่ได้ฟังทำให้ผมนั้นรู้สึกพอใจ ขนาดเธอไม่อยู่ยังสั่งการไว้

"แล้วทำไมไม่มาทำเองวะ!" นึกถึงมันก็พานให้หงุดหงิด เมื่อรู้จักฝากฝังแก่คนอื่น จะฝากฝังสั่งการทำไมมาทำเองก็สิ้นเรื่อง

"อะไรนะคะ" เสียงพึมพำคงทำให้เธอนั้นคิดว่าผมพูดด้วย แต่เปล่าผมแค่หงุดหงิดเมื่อนึกถึงยัยนั่น

"เปล่า" ผมตอบปฏิเสธเสียงเข้ม แล้วนอนหลับตาปล่อยให้พยาบาลพิเศษเช็ดตัวไปตามอำเภอใจ....อยากทำกายภาพอะไรก็ทำไป แค่เธอบอกนั่นนี่ผมก็แค่ทำตาม แต่ความพยายามในการอยากจะทำมันลดหย่อนลง เหมือนผมทำไปเพียงเพราะให้มันผ่านไปในแต่ละวัน เหมือนไม่มีกระจิตกระใจอยากจะทำอะไร ไม่เหมือนแต่ก่อนเลยสักนิด