ตอนที่ 5 จำใจรับผิดชอบ

เดิมทีกชพรรณคิดว่าทุกอย่างเป็นอย่างนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าเธอท้องขึ้นมา หลังจากที่ออกมาจากที่แห่งนั้นคนตัวเล็กลืมเรื่องนี้ไปเพราะความเสียใจหลายๆ อย่างที่เข้ามาทำให้คนด้อยประสบการณ์อย่างเธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไป พอวันรุ่งเช้านึกถึงได้ก็รีบไปหาซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินแต่ทว่ามันก็ไม่ได้ผล จู่ๆ เธอก็มีอาการวิงเวียนศีรษะขึ้นมาแถมประจำเดือนก็ยังไม่มาทำให้ความกลัวในใจของหญิงสาวมากขึ้นกว่าเดิม หลังจากเลิกเรียนเธอก็รีบไปตรวจแล้วผลก็ขึ้นมาว่าเธอท้อง

วินาทีแรกที่รู้เรื่องโลกทั้งใบของเธอก็มืดมิดลงทันที เธอยังเรียนไม่จบ แต่ก็ต้องมาท้องแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง บอกใครก็ไม่กล้ายิ่งแม่ของเธอ กชพรรณยิ่งไม่กล้าบอก ท่านคงเสียใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนผู้ชายคนนั้นหลังจากที่เกิดเรื่องเธอก็ไม่ได้คุยกับเขาอีก มีบังเอิญเจอกันบ้างเพราะบ้านอยู่ติดกันแถมแม่ของชัชวาลย์ก็เป็นเพื่อนแม่ของเธอด้วย ทำให้พบเจอครอบครัวของชายหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง

"ว่าอะไรนะ ท้องงั้นเหรอ?" ในเมื่อไม่รู้จะจัดการยังไง หญิงสาวจึงมาดักรออีกฝ่ายเพื่อที่จะบอกเรื่องนี้ให้กับชายหนุ่มได้รับรู้ และดูเหมือนพอคนตัวสูงได้ยินอย่างนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที

"ฮึก บัวไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่กล้าบอกแม่ด้วย" เธอมืดแปดด้านจริงๆ จากที่ไม่อยากเจอหน้าผู้ชายคนนี้ มาเวลานี้เธอต้องเป็นฝ่ายมาหาเขาเองถึงที่บ้าน ดีที่คุณหญิงชไมพรไปทำขนมอยู่ที่บ้านของเธอ หญิงสาวก็แอบออกมาทางด้านหลังบ้านลอดกำแพงบ้านอย่างที่เคยทำในสมัยตอนเป็นเด็ก

"ปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้ยังไงฮะ หรือว่าเธอต้องการแบบนี้อยู่แล้ว คิดจะเอาเด็กมาผูกมัดฉันงั้นเหรอ?" คนตัวสูงหงุดหงิดจนแทบบ้า เขานึกต่อว่าตัวเองต่างๆ นานากับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่น่าให้อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่เผลอตัวไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนี้เลย

"บัวไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ ทำไมพี่พูดแบบนี้ ไม่ใช่เพราะพี่เหรอที่ทำร้ายบัว" หญิงสาวพูดออกไปด้วยน้ำตาของความเสียใจ ไม่คิดว่าเธอจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากผู้ชายคนนี้

"อย่าตอแหล เธอต้องการแบบนี้ตั้งแต่แรกไม่ใช่รึไง คิดว่าฉันโง่ดูไม่ออกเหรอว่าเธอเองก็อยากได้ฉันจนตัวสั่น ไม่งั้นก็คงไม่พาฉันเข้าห้องบ้าๆ นั้นหรอก!" หญิงสาวกัดริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดูเหมือนว่าการที่เธอมาหาชายหนุ่มในวันนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"บัวคงคิดผิดที่มาหาพี่ในวันนี้ ฮึกฮือ"

"โธ่เว้ย!"

มือหนาของชายหนุ่มยกขึ้นมาบีบขมับทันที เขายังไม่พร้อมที่จะมีลูกในตอนนี้ แถมกชพรรณเองก็ยังเรียนไม่จบ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ถ้าพ่อแม่เขารู้คงไม่พ้นต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนี้แน่นอน

"เอาเด็กออกซะ" หลังจากที่คนตัวสูงเงียบอยู่นาน จู่ๆ ก็เอ่ยออกมา คำพูดของชัชวาลย์ทำให้น้ำตาของกชพรรณไหลออกมามากกว่าเดิม ไม่คิดว่าผู้ชายที่เธอแอบรักมาโดยตลอดจะมีความคิดพวกนี้ เขาพูดออกมาได้ยังไงกัน

"เรายังไม่พร้อมด้วยกันทั้งคู่นะบัว อีกอย่างฉันไม่ได้รักเธอ ต่อให้เธอรู้สึกอะไรกับฉันก็เถอะ ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับเธอหรือไม่ต้องการมีลูกกับเธอ อีกอย่างเธอยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ"

"เหตุผลของพี่ก็เอาแต่ตัวเอง พี่ไม่นึกถึงลูกเลยเหรอ?" จะให้เธอใจร้ายอย่างเขาเธอทำไม่ได้จริงๆ ยังไงเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของเธอ จะให้เธอฆ่าเขางั้นเหรอ

"ทำไมต้องทำแบบนี้วะ คิดจะเอาเด็กมาผูกมัดฉันจริงใช่ไหม?"

"ในเมื่อพี่เอาแต่คิดแบบนี้งั้นก็พอเถอะ คิดซะว่าบัวไม่ได้มาบอกพี่ก็แล้วกัน บัวไม่น่าหลงผิดไปรักคนอย่างพี่เลย พี่ก็แค่ผู้ชายสารเลวคนหนึ่งที่ปัดความรับผิดชอบ เอาแต่ทางตัวเอง"

"อย่าเยอะนะบัว มองเห็นความเป็นจริงบ้าง ฉันไม่ได้รักเธอจะอยู่กันไปได้ไง!" คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เธอข่มความเจ็บปวดเอาไว้พยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมาให้อีกฝ่ายเห็นอีกแต่ทว่ามันก็ไม่ง่ายอย่างนั้น เธอเสียใจเหลือเกิน เสียใจที่พลาดยกหัวใจให้กับผู้ชายคนนี้

"ไม่ได้รักก็ต้องรับผิดชอบ!" สีหน้าของชัชวาลย์รวมถึงกชพรรณเผยความตกใจออกมาทันที เพราะเสียงที่ได้ยินคือเสียงของท่านสุรชัย บิดาของชายหนุ่มนั่นเอง

"คุณลุง/พ่อ!"

เพียะ!