ตอนที่ 9 ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ

ในที่สุดช่วงเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง รมิดาเดินออกมาจากห้องสภาพค่อนข้างเก่าพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่ วันนี้แล้วสินะที่เธอต้องย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น บ้าน...ที่ไม่มีใครต้อนรับเพราะเห็นว่าเธอต่ำต้อย

"ดูแลตัวเองด้วยลูก ถ้ามีอะไรให้รีบโทรหาแม่เลยนะเข้าใจไหม" นางจินตนาสวมกอดลูกสาวด้วยความเป็นห่วง ได้แต่หวังว่าบ้านหลังนั้นจะดูแลลูกสาวของเธอเป็นอย่างดี ให้ข้าวให้น้ำกินครบสามมื้อเพราะรมิดาต้องทานยาหลังอาหารสามเวลา

"เข้าใจค่ะ ถ้ามีอะไรมีเรื่องไม่สบายใจหนูจะโทรหาแม่เป็นคนแรกเลย"

"ดีมาก มา...เดี๋ยวแม่เดินไปส่งหน้าบ้าน"

และไม่นานรถแท็กซี่ก็เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้าน รมิดาสวมกอดคนเป็นแม่ครั้งสุดท้ายด้วยความรักสุดหัวใจ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในรถแล้วโบกมือบ๊ายบาย ทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกหยาดน้ำตาก็หลั่งไหลลงมาไม่ขาดสาย เธอมองแม่ที่กำลังยืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่หน้ารั้วบ้านสภาพเก่าๆทั้งน้ำตา

อยากมีเงินสร้างบ้านหลังใหม่ให้แม่ อยากพาแม่ไปกินของอร่อยๆ ช้อปปิ้งเสื้อผ้าตัวสวยๆ ถ้าหากร่างกายของเธอแข็งแรงกว่านี้แม่คงอยู่สบายไปนานแล้ว

รมิดาใช้เวลาเดินทางเกือบๆหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่หมาย รถแท็กซี่จอดที่หน้าประตูอัลลอยสูงท่วมหัวสไตล์อิตาลี หญิงสาวเดินลงมาจากรถด้วยความรู้สึกประหม่า คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้มากเพราะครั้งหนึ่งทีปกรเคยพามาเปิดตัวแต่ก็พบกับความผิดหวัง เพราะคนในบ้านไม่มีใครชอบเธอเลย

"คุณรมิดาใช่ไหมคะ" แม่บ้านซึ่งเป็นคนเปิดประตูร้องทักขึ้น คงเป็นแม่บ้านคนใหม่เพราะเมื่อก่อนเธอไม่เคยเห็นแม่บ้านคนนี้เลย ดูท่าทางเป็นมิตรพอสมควร

"ใช่ค่ะ"

"ตอนนี้คุณพีทรออยู่ในบ้านแล้วค่ะ เชิญค่ะ"

รมิดากอดกระเป๋าใบเก่าไว้แน่น แววตาเศร้ามองไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ แม้ที่นี่จะใหญ่โตมโหฬารแต่ผู้คนกลับมีจิตใจคับแคบเหลือเกิน เพราะเห็นว่าเธอมาจากครอบครัวที่มีฐานะยากจนแถมยังเป็นเด็กกำพร้าพ่อ ก็เลยกีดกันทุกทางเพื่อไม่ให้เธอกับทีปกรสมหวัง

"มาแล้วหรอ"

"สวัสดีค่ะคุณหญิง สวัสดีค่ะคุณ..พะ...พีท"

"เอากองไว้ตรงนั้นแหละ!" คุณหญิงอมรรัตน์ทำท่าทีเหมือนไม่อยากต้อนรับ แต่รมิดาก็รู้ตัวดีเพราะคุณหญิงเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไร

"ตามฉันมา"

ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นชาก่อนเดินนำไปยังชั้นสองของบ้าน หญิงสาวโค้งศีรษะให้เหมือนขออนุญาตแล้วเดินตามชายหนุ่มไปท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาของคนรับใช้

ชั้นบนของบ้านเป็นห้องของทิชากรและทีปกร ส่วนห้องคุณหญิงอมรรัตน์และคุณผู้ชายอยู่ชั้นล่าง

"นี่คือห้องของทิชากร ต่อจากนี้ไปเธอมีหน้าที่ดูแลน้องสาวของฉันจนกว่าจะฟื้น"

"ค่ะ" รมิดาตอบโดยไม่สบตา

แม้ในห้องจะมีทิชากรอยู่ด้วย แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

"อย่าให้รู้นะว่าเธอแอบทำร้ายน้องสาวฉัน"

"ไว้ใจได้เลยค่ะ ฉันไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน"

"ก็ดี"

"เอ่อ..ละ...แล้วฉันต้องนอนที่ไหนคะ"

"ห้องนี้แหละ แต่มีข้อแม้...ห้ามแตะต้องเข้าของในห้องนี้เด็ดขาด เพราะถ้าฉันรู้ว่าเธอแอบขโมยของของแพมไปขาย ฉันแจ้งตำรวจแน่!"

"คุณเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นหรอคะ"

"ใช่! เพราะเธอมันเลือกคบแต่ผู้ชายรวยๆไง!"

"ไม่ใช่นะ ฉันไม่เคยเลือกคบใครที่ฐานะ ที่ฉันคบก็เพราะ..ระ...รัก" และตอนนี้ก็ยังรักอยู่

"ถ้าฉันเชื่อเธออีก ก็คงกลายเป็นผู้ชายหน้าโง่เหมือน 7 ปีที่แล้วสิ!!"

"คุณพีท.." หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทั้งน้ำตา มันพอจะมีสักไหมที่เธอและเขาจะกลับมาเป็นแบบเดิม "ชะ..ช่วยลืมเรื่องราวในอดีตได้ไหมคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฮึก...ฉันเองก็เสียใจเหมือนกัน"

รมิดาร่ำไห้ปานใจจะขาด จะรู้ไหมว่าที่ผ่านมาเธอต้องพบเจอกับอะไรบ้าง หากวันนั้นโชคไม่ดีป่านนี้เธอก็คงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ตั้งแต่นั้นมารมิดาไม่เคยประมาทกับชีวิตเลย เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้อยู่กับคนที่เรารักได้อีกนานแค่ไหน เผื่อวันหนึ่งโชคไม่เข้าข้างเหมือน 7 ปีที่แล้ว

"ฉันไม่อยากทนฟังคำตอแหลของเธอ เลิกเอาน้ำตามาอ้างเพื่อทำให้ฉันสงสารสักทีเพราะมันไม่ได้ผล ฉันไม่มีเวลาทำตัวไร้สาระเหมือนเธอหรอกนะ!"

"ฉันรู้ค่ะ" หญิงสาวเม้นริมฝีปากเข้าหากันพรางปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ใช่! เธอเป็นคนอ่อนแอ เจ้าน้ำตา ยิ่งอยู่ต่อหน้าก็ยิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เพราะทุกลมหายใจยังมีแต่ทีปกร

"นั่นคือที่นอนของเธอ ลากฟูกมานอนใกล้ๆน้องสาวของฉัน และเธอต้องทำกายภาพให้แพมทุกวัน รวมไปถึงดูแลและทำความสะอาดบ้านไปจนถึงสวนหน้าบ้าน ถ้าวันไหนทำไม่เสร็จก็จะไม่ได้กินข้าว ตกลงตามนี้เข้าใจไหม!"

"เข้าใจค่ะ" ถือว่าเป็นงานหนักพอสมควร เพราะตั้งแต่ผ่าตัดมารมิดาก็ไม่เคยทำงานหนักอีกเลย หนักสุดก็แค่ช่วยแม่ยกขนมไปขายที่ตลาด

"มีอะไรจะถามอีกมั้ย" เหมือนเขากำลังเบื่อขี้หน้าของเธอเต็มทน

รมิดามีเรื่องราวมากมายที่มันอัดอั้นอยู่ในใจแต่ก็ถามไม่ได้เพราะรู้ดีว่าคำตอบของเขาอาจทำร้ายจิตใจของเธอ

ยิ่งอยู่ใกล้มากเท่าไหร่หัวใจก็ยิ่งเจ็บ

"มะ...ไม่มีค่ะ"

"ก็ดี งานแรกของเธอก็คือ...ไปรดน้ำพรวนดินที่สวนหน้าบ้านซะ!"