ตอนที่ 8 ข้อตกลง (02)

"ค่ะ คุณไม่ต้องเชื่อใจฉันก็ได้ เพราะฉันคงไม่มีทางทำให้คุณกลับมาไว้ใจได้อีก" รมิดาตอบอย่างคนหมดทางสู้ สำหรับเขาเธอคงเป็นได้แค่ผู้หญิงเลวๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละ

"ผู้หญิงอย่างเธอมันไว้ใจไม่ได้หรอก เพศยา! หน้าไหว้หลังหลอก!!" เขาสบตาเธอพร้อมแสยะยิ้มเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่าง ก่อนปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสมเพชเวทนา คิดว่าเธอไปได้ดีแล้วแต่ที่ไหนได้...ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรพัฒนา "ฉันก็นึกว่าเธอมีผัวรวยๆไปแล้วซะอีก"

แม้จะอยู่ในชุดสีครีมกลางเก่ากลางใหม่ ใบหน้าที่ไม่ได้เสริมเติมแต่งมีเพียงริมฝีปากชมพูวาวใสจากลิปกลอส แค่นั้นมันก็ทำให้รมิดาดูดีซะจนรู้สึกโมโหตัวเอง จากเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเติบโตเป็นสาวสวยบานสะพรั่ง ไม่ได้แต่งหน้ายังดูสวยหมดจดขนาดนี้และหุ่นของเธอก็ดูผอมเพรียวกว่าเมื่อก่อน พอแตกเนื้อสาวบางสิ่งบางอย่างกลับเด่นชัดเจนขึ้นซะจนน่าใจหาย

สวยน่ารักปนเซ็กซี่! นี่คือนิยามของรมิดา

ไม่มีทาง! เขาไม่มีวันหลงกลใบหน้าสวยใสไร้เดียงสานี้อีกแล้ว เพราะครั้งหนึ่งเธอทำให้เขาเจ็บจนปางตาย!

"ดายังไม่มีแฟนค่ะ"

"อ้อ! งั้นอาชีพของเธอในตอนนี้ก็คือ...ขายตัวสินะ วันหนึ่งรับแขกกี่คนล่ะ" หมอหนุ่มถามเชิงดูถูก

รมิดาไม่ตอบเพราะทุกอย่างที่ทีปกรพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง เถียงไปยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเขาได้เหมือนเดิม เพราะในสายตาของเขาเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงเลวๆ

อึก~

ทันใดนั้นดารินก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ขมับข้างซ้ายจนแทบทรงตัวไม่อยู่ เธอเซถอยหลังจนเกือบล้ม แต่อีกฝ่ายกลับมองว่าหญิงสาวกำลังเล่นละครตบตา คนอะไรจะมาป่วยกะทันหัน กะจะหาเรื่องชิ่งหนีความผิดล่ะสิท่า!

"เล่นละครเก่งนะรมิดา แต่เสียใจด้วยที่หมออย่างฉันไม่เชื่อ ถึงเธอจะตายฉันก็จะปล่อยให้ตายอยู่ตรงนี้!"

"อึก! ดะ...ดาต้องกลับแล้วค่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว...มะ...แม่คงเป็นห่วง" รมิดาพยายามเปล่งเสียงอ่อนแรงจากริมฝีปาก อาการปวดจะมากำเริบทำไมตอนนี้ ให้เธอกลับบ้านก่อนไม่ได้หรอ

"คนที่ควรจะห่วงคือฉันมากกว่า ไม่รู้จะโดนผู้หญิงโสมมอย่างเธอคาบไปกินตอนไหน เอาเป็นว่าอีกสามวันเธอต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านฉัน แต่ถ้าไม่เห็นโผล่หัวมาล่ะก็ ฉันเอาตำรวจไปลากคอเธอแน่!"

หมอหนุ่มรู้สึกฉงนใจกับท่าทางเปลี่ยนไปของหญิงสาว อาการหายใจค่อนข้างหอบ จากแก้มแดงใสเริ่มซีดลงเรื่อยๆ แลดูเหมือนกำลังเจ็บปวดกับอาการอะไรสักอย่าง แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เพราะต่อให้รมิดานอนตายอยู่ตรงนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากเขา!

หญิงสาวยืนยิ้มทั้งน้ำตาทันทีที่แผ่นหลังแกร่งแสนคุ้นเคยเดินจากไป เธอมองภาพนั้นจนกระทั่งดวงตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำจนบดบังการมองเห็น เมื่อเสียงรถหรูเคลื่อนตัวออกจากสวนสาธารณะรมิดาก็รีบหยิบยาแก้ปวดในถุงผ้าขึ้นมากินทันที ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อนเพื่อรอให้อาการปวดทุเลาลง

หมอบอกว่าห้ามเครียด เพราะความเครียดจะส่งผลต่อเนื้องอกในสมองซึ่งอาจทำให้อาการแย่ลง

กลางดึกในสวนสาธารณะได้ยินเพียงเสียงหญิงสาวร้องไห้ระงม เธอกำลังน้อยใจในชีวิตของตัวเอง จากที่ว่าแย่อยู่แล้วโชคชะตาหลับซ้ำเติมให้ชีวิตแย่ลงเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าในอนาคตข้างหน้าเธอหรือทิชากรจะเป็นฝ่ายหายไปจากความทรงจำของใครหลายๆคน

ปึ้ง!

"บ้าชิป!!" เสียงทุบพวงมาลัยรถขึ้น เขากำลังโกรธตัวเองที่จู่ๆก็เผลอไปสบตากับรมิดา หน้าหล่อคมค่อยๆเงยขึ้นจากพวงมาลัยรถหรูเพ่งมองไปยังหญิงสาวรายหนึ่งซึ่งกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่บนม้านั่ง

ทำไมเธอไม่กลับบ้าน?

แต่คิดไปคิดมาเขาไม่ควรสนใจด้วยซ้ำ จะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเขาเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น เขาจะทำให้รมิดาเจ็บเหมือนครั้งหนึ่งที่เธอเคยทำให้เขาเจ็บจนปางตาย

รมิดาจะได้รู้ซึ้งถึงรสชาติของความเจ็บปวด เขาจะทำให้เธอเห็นว่าตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง!

ริมฝีปากร้ายของหมอหนุ่มค่อยๆแสยะยิ้ม ถ้ารมิดารู้อะไรบางอย่างเธอคงช็อคตายแน่ๆ แต่เรื่องนั้นเอาไว้เฉลยทีหลังดีกว่า เพราะเขากะจะเล่นกับความรู้สึกของเหยื่อก่อนและเมื่อไหร่ที่เหยื่อตายใจเขาจะเฉลยเรื่องราวทั้งหมดทันที

สามสิบนาทีให้หลังทีปกรเห็นรมิดาเรียกแท็กซี่มารับ หมอหนุ่มจึงตัดสินใจขับรถกลับบ้านทันที เหตุผลที่แอบนั่งรอรมิดาไม่ใช่เพราะเป็นห่วง เขาเป็นคนพาเธอมาก็ต้องรอจนแน่ใจว่ารมิดากลับบ้านอย่างปลอดภัยเพราะไม่เช่นนั้นเขาจะเป็นฝ่ายเดือดร้อนเอง

"หายไปไหนมา" คุณหญิงอมรรัตน์เอ่ยปากทักลูกชายทันทีที่เห็นรถหรูเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน ยืนเท้าสะเอวรอลูกชายตัวดีตั้งนานสองนานกว่าจะโผล่หัวมา

"ผมติดธุระครับ"

"ธุระที่ว่าคงไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ" เหมือนคนเป็นแม่กำลังรู้ทัน เพราะวันนี้ทีปกรไม่ได้เข้าเวร "ลูกยังไม่เลิกรักมันใช่มั้ย!"

"คุณแม่ครับ ผมก็แค่ไปทำข้อตกลงกับผู้หญิงคนนั้น"

"อย่าเอามันเข้ามาบ้านนะ! แม่ไม่อยากให้คนชั้นต่ำอย่างมันเข้ามาเหยียบที่นี่ ถ้ายายแพมตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าแม่นั่นอยู่ที่นี่คงไม่พอใจแน่ๆ!"

"แต่ผมตกลงกับผู้หญิงคนนั้นไว้แล้วครับ อีกสามวันเธอจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่"

"นี่ลูกทำอะไรลงไป ก็แม่บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้มันมาเหยียบที่นี่!"

"ผมสัญญาครับว่าจะไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นมารบกวนครอบครัวของเราอีก"

"พีทลืมไปแล้วหรอว่าแพมไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น"

"ผมไม่เคยลืมครับ" คุณหมอหนุ่มอธิบายอย่างใจเย็น "ผมก็แค่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นได้รู้จักคำว่าความเจ็บปวด"

"ผู้หญิงคนนั้นหายไปจากชีวิตของพีท 7 ปีแล้วนะ ปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของตำรวจจะดีกว่าไหม" อมรรัตน์เริ่มเหนื่อยใจกับลูกชาย เธอไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแม้แต่วินาทีเดียว เพราะรมิดาคือสาเหตุทำให้เธอกับลูกชายเคยทะเลาะกัน ผู้หญิงที่จงใจเข้ามาฉุดดึงอนาคตของทีปกรให้ตกต่ำ หากวันนั้นไม่เลิกกันซะก่อนป่านนี้ลูกชายของเธอก็คงไม่มีวันนี้

"ผมมีอะไรที่เด็ดกว่านั้น"

"ลูกจะทำอะไร"

"ไว้ถึงวันนั้นเดี๋ยวก็รู้เองครับ"