ตอนที่ 7 ข้อตกลง

ปึก!

"โอ้ยยย!! ดาเจ็บนะคะ"

"เธอเจ็บเป็นด้วยหรอรมิดา"

ชายหนุ่มแสยะยิ้มหลังเหวี่ยงร่างของรมิดาอัดกับม้านั่ง ดวงตากลมโตใสสันระริกจ้องมองด้วยความหวาดกลัว ยิ่งเธอรู้สึกกลัวมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสนุก เพราะอยากให้รมิดาลิ้มรสความเจ็บปวดที่ครั้งหนึ่งเคยมอบให้เขา เมื่อรักมากก็ยิ่งแค้นมาก เขาตามง้อจนดูเหมือนผู้ชายหน้าโง่ ตามไปถึงโรงเรียนจนเพื่อนๆในห้องหัวเราะเยาะ

โคแก่กินหญ้าอ่อน...

ตามง้ออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรู้จักปากเพื่อนสนิทของรมิดาว่าผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจรักกำลังแอบคุยกับผู้ชายอื่น แต่เขาก็ยังไม่เชื่อ สุดท้าย...ก็ได้รู้ความจริงจากปากของรมิดา ไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงที่แสนดี ท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ความเป็นจริงจะร้ายกาจกว่าที่คิด หลงเชื่อในความสวยใสไร้เดียงสาคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่เขากะจะสร้างอนาคตด้วย แต่ความจริงรมิดาก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป เข้าหาเขาเพราะเงินและจากไปเพราะเจอคนใหม่

"คะ..คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ"

สวนสาธารณะหน้าโรงเรียน คือสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ เมื่อก่อนรมิดากับทีปกรชอบมาให้อาหารปลาที่นี่และเดินเล่นด้วยกันจนค่ำ ทั้งๆที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงแล้วเพราะไม่อยากหวนกลับไปคิดถึงคืนวันเก่าๆ

"ฉันจะพามาตกลงเรื่องของเรา"

"เรื่องของเรา?" รมิดาทวนคำถามอีกครั้ง

"ใช่!" ชายหนุ่มเดินย่างสามขุมเข้ามา รมิดาพยายามไม่สบตาเพราะหัวใจของเธอกำลังสั่นไหว "เธอบอกว่าจะอาสาดูแลแพมไม่ใช่หรอ"

"ค่ะ ฉันจะอาสาดูแลคุณแพมจนกว่าเธอจะฟื้น...ระ..หรือถ้าไม่มีวันนั้น...ฉะ...ฉันก็จะดูแลเธอไปจนวันตายค่ะ" หญิงสาวเริ่มหายใจติดขัดทันทีที่ได้กลิ่นน้ำหอมอันแสนคุ้นเคย น้ำหอมกลิ่นนี้เธอเป็นคนเลือกให้เขา ทำไมเขายังใช้อยู่ทั้งๆที่เธอคือผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตไม่ใช่หรอ!

"แพมมีโอกาสฟื้น แต่ไม่รู้เมื่อไหร่"

"ฉันขอโทษจริงๆค่ะ ฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้"

รมิดาแทบอยากร้องไห้ปล่อยโฮอยู่ตรงนั้น เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน ความคิดถึงยังไม่เคยจางหายไปไหนมันยังอัดแน่นอยู่เต็มหัวใจ ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง คิดว่าชาตินี้จะกลายเป็นเส้นขนานของกันและกันไปแล้ว จะทำอย่างไรดี...ในเมื่อหัวใจของเธอยังไม่ลืมเขา อยากวิ่งเข้าไปสวมกอดแต่ก็ทำไม่ได้

เขายังเหมือนเดิมทุกกระเบียนนิ้วหากแต่ว่าดวงตาไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน ใบหน้าเรียวได้รูปเห็นสันกรามชัดเจน จมูกโด่งสันเป็นคมรับกับริมฝีปากบางแสนเซ็กซี่ ยังดูดีเหมือนเดิม ยังหล่อเหมือนเดิม จนเมื่อก่อนเพื่อนๆต่างก็อิจฉาที่เธอได้เป็นแฟนกับคุณหมอสุดหล่อ เขาคือแรงบันดาลใจทำให้เธอผลักดันตัวเองเพื่อจะไปให้ถึงจุดนั้น จุดที่สามารถยืนข้างเขาได้โดยไม่ตกเป็นขี้ปากใครต่อใคร

...ริมฝีปากนั้นที่เคยครอบครองครั้งแล้วครั้งเล่า

...อ้อมแขนนั้นที่เขามักสวมกอดทีเผลอ

ทุกอย่างยังเหมือนเดิมจริงๆ...แต่ที่เปลี่ยนไปแล้วนั่นก็คือหัวใจของเขา คงไม่มีผู้หญิงที่ชื่อรมิดาอยู่ในนั้นแล้วสินะ จู่ๆความเจ็บปวดในอดีตก็ส่งผลให้น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุ

"ร้องไห้ทำไม? น้ำตาของเธอมันใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะรมิดา"

"ฉะ...ฉันรู้ค่ะ ขอโทษ...ฮึกกก~"

"ขอโทษ? ขอโทษใคร"

"ขอโทษสำหรับเรื่องราวทั้งหมดที่ฉันเคยทำ ฮึก..ฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ"

"เก็บคำขอโทษของเธอไว้ซะรมิดา...ฉันไม่อยากฟัง เพราะหลังจากนี้เธอต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของฉัน"

"คะ?"

"อีกสามวันฉันจะย้ายแพมกลับมาอยู่ที่บ้าน"

"ตะ...แต่คุณก็รู้ว่าที่นั่นไม่มีใคร..อะ...เอ่อ...ต้อนรับฉัน"

ทั้งประมุขของบ้านรวมไปถึงคนรับใช้ ต่างก็ไม่มีใครชอบรมิดา เพราะเห็นว่าเธอต่ำต้อยดูไม่เหมาะสมกับทีปกร ทุกคนจึงกีดกันความรัก ไม่มีใครรัก ไม่มีใครอยากให้เธอไปเหยียบที่นั่น และเธอเองก็ไม่อยากไปเหยียบที่นั่นเช่น

ในเมื่อไม่มีใครต้อนรับ แล้วทำไมเขาถึงจะให้เธอไปที่นั่น

"ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ฉันคุยกับคุณแม่แล้ว ท่านไม่ได้ว่าอะไรหากเธอเข้าไปอยู่ในฐานะ...พยาบาลส่วนตัวของแพม"

"ค่ะ"

"เธอเรียนจบอะไรมาล่ะ"

"บะ..บัญชีค่ะ"

"เหอะ! หวังว่าคงไม่ทำให้น้องสาวฉันตายนะ"

"ไว้ใจได้ค่ะ..ฉะ...ฉันจะดูแลคุณแพมให้ดีที่สุด"

จากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างสองคน มันเงียบจนได้ยินเสียงแมลงร้องยามดึก ในสวนสาธารณะแห่งนี้เปิดไฟทั่วทุกมุมแม้กระทั่งตอนดึกทำให้บรรยากาศดูไม่น่ากลัว ตอนกลางคืนจึงเหมาะแก่การเดตสำหรับคู่รัก

และครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นกับรมิดา

"คุณพีทคะ" รมิดาตัดสินใจถามขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง

"ว่า"

"คะ..คุณสบายดีไหมคะ"

"ถ้าไม่สบายฉันจะยืนอยู่ตรงนี้หรอ" เป็นน้ำเสียงห้วนๆเหมือนกำลังรำคาญ

"ระ...เราสองคนไม่ได้เจอกันนานเลย"

"ฉันไม่อยากเจอหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว นี่ถ้าไม่ติดว่าเธอกับแพมมีปัญหากัน คิดว่าชาตินี้ฉันกับเธอก็คงไม่ได้เจอกันอีก!"

"คุณคงเกลียดฉันมาก"

"ไม่ใช่แค่เกลียด ฉันทั้งขยะแขยงและสะอิดสะเอียนผู้หญิงโสมมอย่างเธอที่สุด! ฉันน่าจะเชื่อคำเตือนของแพมตั้งแต่แรกว่าผู้หญิงอย่างเธอ...มันเห็นแก่เงิน!!"

"..." รมิดากำลังเสียใจกับข้อกล่าวหาที่เขาพ่นใส่ เธอไม่ได้รักเขาที่เงิน ไม่ได้มองเขาที่ฐานะ รักก็คือ บังเอิญเจอแต่เธอก็ตั้งใจรัก "ฉะ..ฉันไม่เคยคบคุณที่เงิน"

"หรอ...แล้วของที่ฉันเคยซื้อให้ล่ะ คงขายไปหมดแล้วสินะ!"

"ของที่คุณเคยซื้อให้?"

รมิดาย่นคิวด้วยความสงสัย เมื่อก่อนทีปกรมักซื้อของขวัญครบรอบให้ทุกเดือน ส่วนมากเป็นของมีค่ามีราคา ทั้งสร้อยคู่ แหวนคู่ แต่พอเลิกรากันเธอเป็นฝ่ายเก็บข้าวของที่ทีปกรเคยซื้อให้เอาไปคืนเขาที่บ้านและคนที่รับของจากเธอไปก็คือ...ทิชากร!

"ใช่! เธอจงใจเข้ามาสูบเลือดสูบเนื้อฉัน"

"ปะ..เปล่านะ! ของที่คุณเคยซื้อให้ฉันเอาไปคืนคุณแล้วค่ะ วันนั้นจำได้ว่าคุณแพมเป็นคนรับไป"

"ถ้าเธอเอามาคืนจริงๆก็ต้องเห็นมันกองอยู่ที่บ้านสิ"

"ฉันเอาไปคืนแล้วจริงๆ วันนั้นฉันยังคุยกับคุณแพมอยู่เลย"

"นี่เธอจงใจใส่ร้ายแพมหรอ! เธอจะบอกว่าแพมเอาของพวกนั้นไปทิ้งงั้นหรอ!!"

"ปะ...เปล่าค่ะ แต่วันนั้นคุณแพมเป็นคนรับไปจริงๆ ฉันสาบานได้!"

"ไม่ต้องสาบานหรอกรมิดา เพราะฉันไม่มีวันเชื่อใจผู้หญิงเลวๆอย่างเธออีกต่อไปแล้ว!!"