02 ของเล่นใหม่

[พาร์ท : เพลิง]

ผมไม่คิดว่าจะเจอยัยเด็กนั่นที่นี่ ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรเพราะผมไม่ชอบเด็ก ผมชอบรุ่นเดียวกันมากกว่าหรือไม่ก็แก่กว่า ในสายตาของผมเด็กน่ารำคาญเอามากๆ ไม่รู้สิอาจะเป็นความชอบส่วนตัวของผมก็ได้ที่ทำให้ผมคิดแบบนี้

อะ แฮ่ม ๆ ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการครับ ผมเพลิง นักแข่งรถชื่อดังที่ใครๆก็รู้จักผมเรียนจบแล้วนะครับเรียนจบบริหารมาโดยตรง แต่ผมไม่เคยใช้วิชาที่ผมเรียนจบมาเลยส่วนมากผมจะให้น้ำหนักไปทางแข่งรถมากกว่าส่วนบริษัทของพ่อผมท่านก็เป็นคนดูแลเอง ก็รอให้ผมไปดูแลรับตำแหน่งผู้บริหารแทนแหละครับ แต่ผมชอบแข่งรถมากกว่า และผมเป็นลูกชายคนเดียวพ่อของผมเลยให้ความหวังกับผมมาก

ผมรวยจบครับ รู้แค่พอหอมปากหอมคอไปรู้จักตัวผมในเรื่องดีกว่า...

“เห้ยไอ้เพลิง มึงชอบเด็กเสิร์ฟนั่นเหรอวะ!” ไอ้พรานมันถามผม

“เปล่า กูไม่ได้ชอบ แค่ถูกใจ” ผมตอบไปตามตรง สำหรับเพื่อนผมไม่เคยมีเรื่องปิดบังอยู่แล้ว

“ถูกใจ ก็เลยจะหิ้วกลับคอนโดว่างั้น?”

“อืม” ผมตอบมันสั้น ๆ “แสนรู้นะมึง”

“ไอ้เพลิงไอ้เพื่อนเหี้x แสนรู้เค้าไว้ใช้กับหมา!!” มันด่าผม

“อ่าวเหรอ กูนึกว่าใช้กับมึงได้ซะอีก”

“ไอ้เพื่อนเวร!!”

“แล้วนี่ไอ้สองตัวยังไม่มาเหรอวะ”

“ยัง สงสัยฟาดเด็กอยู่” ไอ้พรานตอบอย่างที่ผมรู้กัน คือไอ้อัคคีกับไอ้เปลวชอบกินแซนด์วิชครับ ภาษาผู้ชายเค้ารู้กันดี มีแต่ผมกับไอ้พรานที่เลือกกินแต่ไม่ค่อยชอบแบบนั้นเท่าไหร่ ไม่นิยมครับ

“แดกเหล้าเหอะ กว่าไอ้สองตัวจะมามึงกับกูเมาพอดี” ผมนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับไอ้พราน แล้วเทเหล้าใส่แก้วกินเพียวๆ

“เรื่องบริษัทมึงจะเอาไงต่อวะ”มันถามผมพลางยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกอึกเดียวหมดแก้ว

“ทำไงได้วะ กูก็ต้้องเอาไปบริหารแทนพ่อแหละ แต่ก็ต้องแบ่งเวลามาคอยดูสนามแข่งด้วย” ผมอธิบายอย่างง่ายๆ

“เหนื่อยคูณสอง”

“อืม”

จะให้พวกเพื่อนของผมมาคอยช่วยดูก็คงไม่ได้หรอกครับ พวกมันก็มีงานต้องดูแลเหมือนกกัน

ผมนั่งกระดกเหล้าเพียวๆกับไอ้พรานไปเรื่อยๆ ผมสองคนคอแข็งครับ ไม่เมาง่ายๆหรอก

แกร่ก ไอ้สองคนเปิดประตูเดินเข้ามา

“กว่าจะมา”ไอ้พรานพูดโพล่งออกมา

“โทดดีวะเพื่อนรัก ติดลมไปหน่อย”ไอ้เปลวตอบ

“เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนเหรอ” ผมเลิกคิ้วถาม

“โถ่ไอ้เพื่อนรัก อย่าคิดงั้นสิ กว่าพวกกูจะจีบติดพามาที่ห้องได้ใช้เวลานานแค่ไหน มันก็ต้องเอาให้คุ้มสิวะ”ไอ้อัคคีพูดขึ้นมา

“พอๆเลิกพูด แดกเหล้าดีกว่า”

พวกผมนั่งกระดกเหล้าไปกันเรื่อยๆ ชวนกันคุยเรื่องต่างๆนานาที่เพื่อนจะคุยกัน จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนดึกดื่นร้านเหล้าใกล้ปิด ผมเลยเดินลงมาที่ด้านล่าง ผมไม่ได้เมาหรอกครับแค่เดินไม่ตรงทางก็เท่านั้นเอง

“เด็กเสิร์ฟที่ตัวเล็กๆหน้าหมวยๆไปไหนแล้วล่ะ” ผมเดินไปหาพวกกลุ่มเด็กเสิร์ฟที่ยืนอยู่

“เด็กเสิร์ฟมีแค่นี้นะคะ ไม่ทราบว่าลูกค้ามีอะไรหรือเปล่าคะ?” ผมใช้สายตาสอดส่องมองดูไปในกลุ่มมันไม่มีเด็กนั่นเลย

“เด็กเสิร์ฟคนนั้นที่เอาเหล้าไปเสิร์ฟด้านบนอ่ะ หน้าหมวยๆ ตัวเล็กๆ” ผมอธิบายรูปร่างคร่าวๆให้พวกนี้ฟัง

“ไม่มีจริงๆค่ะ เด็กเสิร์ฟที่มีหน้าที่ไปเสิร์ฟด้านบนเป็นผู้ชายค่ะ ลูกค้าอาจจะจำผิดคน”

“มันจะผิดได้ไงวะ!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย จำได้ไม่ผิดแน่ จะไม่มีได้ไงเว้นแต่ว่าเธอจะไม่ใช่เด็กเสิร์ฟ

ผมเดินออกมาที่หลังร้านเหล้า หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างเต็มปอด

“ฟู่ววว” ควันสีขาวถูกผมพ่นออกมาลอยพวยพุ่งเต็มอยู่ตรงที่ผมยืนอยู่ สัส!นึกว่ารถขายไก่ย่าง

“แค่ก ๆ ๆ ๆ” เสียงใครบางคนเหมือนกำลังสำลักแล้วไออย่างแรง หรือว่าจะเป็นเด็กนั่น

ผมเดินมาตามเสียงก็เจอเด็กนั่นจริงๆ เธอกำลังปิดปากไออยู่อีกมือจับรถจักรยานของตัวเองไว้ ร้านยังไม่ปิดทำไมกลับเร็ว?

“เธอ!!” ผมเรียกเธอจากทางด้านหลัง

“เฮือก! คะ คุณ”

“ตกใจอะไร” แค่ผมเรียกแค่นี้มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือไง ทำอย่างกับว่าเห็นผี

“ปะ เปล่าค่ะ”

“จะไปไหน?”

“หนูจะกลับบ้านค่ะ”

“ร้านยังไม่ปิดไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ค่ะ แต่หนูต้องกลับไปดูน้องค่ะ”

“ปั่นจักรยานกลับ?” ผมก้มมองที่จักรยานคันเก่าของเธอ มันจะพังอยู่แล้วนี่นะ

“....” เธอก้มหน้างุดแล้วพยักหน้าตอบผม

“หนะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“บัานอยู่ที่ไหน”

“คะ คุณถามทำไมคะ”

“กูถาม! ไม่ใช่ให้มาย้อนถาม”

“หนูไม่บอกค่ะ ขอตัวนะคะ”

“....”ยัยเด็กหมวยนั่นกล้าหนีผมอย่างนั้นเหรอ กล้าดียังไงวะ!

ผมเดินมองยัยเด็กนั่นปั่นจักรยานหนีจนหายลับตาไป ผมไม่ตามให้เสียแรงหรอกครับ แค่ให้ลูกน้องตามสืบนิดๆหน่อยๆก็ได้แล้ว ไม่ต้องลงมือเอง ได้กำไรล้วนๆ

แกร่ก

“หายไปไหนมาวะไอ้เพลิง” ทันทีที่ผมเข้าไปในห้องไอ้พรานก็ถามทันที

“ดูดบุหรี่มา” ผมตอบ “แล้วไอ้สองตัวล่ะ”

“ไปแดกอย่างอื่นละ เหลือแต่มึงกับกูนี่แหละ”

“กูไม่เอาวะ ไม่มีอารมณ์” ผมพูดกับมัน

“แปลกๆนะมึง เจอสาวถูกใจแล้วเหรอวะ”

“เปล่า แค่เจอของเล่นใหม่”ผมกระตุกยิ้มร้ายออกมา

“ระวังจะน้ำตาตกในเพราะของเล่นหาย”

“ไม่มีทาง!!”