3

“บ้า ฉันจะไปทำอะไรแบบนั้นทำไม” เธอเดินหนี เขาจะยึดยาบำรุงครรภ์เอาไว้ก็ช่าง เธอค่อยไปขอหมอเอาใหม่ก็ได้

“ไม่เอายาแล้วเหรอ”

“อยากได้ก็เอาไป”

“เฮียจะรับผิดชอบเธอเอง”

“อย่ามายุ่ง”

“แต่เฮียจะยุ่ง” เขาตามมาคว้าแขนเธอเอาไว้ แต่เธอสะบัดหนี ก่อนจะตบหน้าเขาฉาดใหญ่

“ฉันเกลียดเฮีย อย่ามายุ่งกับฉันอีก”

“อั๊วะว่าลื้อหายไปไหนเลยตามออกมาดู มาฉุดกระชากลากถูกับนังพลอยอยู่นี่เอง ลื้อนี่มันโง่เง่าเต่าตุนจริง ๆ หาผู้หญิงดี ๆ ให้ไม่เอา จะเอานังนี่ทำเมียหรือไง”

“ม๊าอย่ามายุ่ง” การันต์พูดอย่างหัวเสีย เขาไม่เข้าใจมารดาเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ชอบด่าว่าคนอื่นนัก เจอหน้ากันมีด่าไว้ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน เขาเบื่อกับชีวิตแบบนี้เกินทน

“ลื้อเป็นลูกอั๊วะ อั๊วะจะยุ่ง ลื้อจะทำไม เลิกยุ่งกับนังนี่ได้แล้ว จนก็จน แม่มันก็พิการ ขืนแกได้มันเป็นเมียก็ต้องดูแลแม่มันด้วย ลื้อจะตกอับเอานา ลื้ออย่าหน้าโง่ไปหน่อยเลย แต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ ร่ำรวย ๆ ที่อั๊วะหาให้ ชีวิตจะได้สุขสบาย แถมไม่ต้องรับภาระพ่อแม่เมียลื้ออีก เพราะยังสุขภาพแข็งแรงไม่ได้เป็นง่อยต้องคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเหมือนแม่นังนี่” เจ๊หงส์สั่งสอนลูกชาย

คราแรกพลอยเพชรจะเดินหนีสองแม่ลูก แต่พอได้ยินประโยคนั้นเธอก็อยากเอาชนะขึ้นมา จากเดินหนีก็รีบคว้าแขนของการันต์เอาไว้ ก่อนจะพูดประโยคที่ตอกหน้ามารดาของการันต์จนอีกฝ่ายตกใจสุดขีด

“คงไม่ได้หรอกค่ะม๊า เพราะฉันท้องกับเฮียรันต์แล้ว”

“อั๊วะไม่เชื่อ ลื้อโกหกตอแหล” เจ๊หงส์ชี้หน้าพลอยเพชรด้วยนิ้วมืออันสั่นเทา

“ไม่เชื่อเหรอคะ งั้นดูนี่สิคะ” เธอหยิบถุงยาบำรุงครรภ์มาให้เจ๊หงส์ดู อีกฝ่ายกระชากไปดูก่อนจะด่าทอออกมาเสียงดัง

“อั๊วะไม่เชื่อว่าลื้อจะท้องกับลูกชายของอั๊วะ ลื้อมันปล่อยเนื้อปล่อยตัวแรดไปทั่ว คงท้องกับผู้ชายคนอื่นแล้วคิดจะมาจับลูกชายอั๊วะ อีหน้าด้าน อีสารเลว ลื้อก็เหมือนนังกากีเพื่อนของลื้อนั่นแหละ ตอนนี้ได้ดิบได้ดีจับพ่อสิบทิศได้ ลูกใครก็ไม่รู้เอามาให้พ่อสิบทิศรับ พ่อสิบทิศก็หน้าโง่ โดนผู้หญิงหยำฉ่าหลอก”

“คนอื่นเขาดำเนินชีวิตกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ม๊ายังมีความคิดไดโนเสาร์เต่าล้านปีอยู่อีกเหรอคะ พี่สิบทิศเขาไม่ได้โง่หรอกค่ะ เขาอยากรู้ว่าลูกเขาจริงไหม เขาก็แค่ตรวจดีเอ็นเอ อีกอย่างจะท้องหรือไม่ท้องเป็นเรื่องของคนสองคน เขาทำอะไรกันเขาย่อมรู้ดี ม๊าไม่ได้ไปนอนใต้เตียงเขาเสียหน่อย ม๊ารู้เหรอว่าลูกใคร” พลอยเพชรตอกเจ๊หงส์จนหน้าหงายอีกครั้ง

“อั๊วะไม่ใช่ม๊าของลื้อ อย่ามาพูดซี้ซั้ว”

“ม๊าเป็นม๊าของเฮียรันต์ ฉันก็ต้องเรียกม๊าว่าม๊าสิคะ หรือจะให้เรียกว่าอาซิ้มปากหมา”

“นัง นังบ้า ลื้อดูสิอารันต์ ลื้อจะเอาเมียแบบนี้มาเป็นสะใภ้ม๊าเหรอ” เจ๊หงส์แว้ดใส่ลูกชาย

“เพชรขอโทษม๊าเถอะ” การันต์พยายามไกล่เกลี่ย

“ทำไมฉันต้องขอโทษม๊าของเฮียด้วย ม๊าของเฮียด่าฉันก่อนนะ”

“ไอ้หยา ลื้อดูอีพูดอารันต์ พูดหมา ๆ แบบนี้ อั๊วะไม่รับมันมาเป็นสะใภ้หรอก นังผู้หญิงหยำฉ่า” ประโยคนั้นยิ่งตอกย้ำให้พลอยเพชรอยากเอาชนะยิ่งนัก

“ม๊าไม่รับก็ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่เฮียรันต์รับก็พอแล้ว”

“นี่ลื้อจะรับนังนี่เป็นเมียจริงๆ เหรออารันต์ ไม่ได้นะ ผู้หญิงดี ๆ มีตั้งเยอะแยะ ลื้อไม่ชอบ ทำไมลื้อตาต่ำมาชอบนังนี่ หน็อย... คิดว่าลูกของอั๊วะโง่ก็เลยจะหลอกใช่ไหมล่ะ อั๊วะน่ะรู้ทันลื้อหรอกนะ คนแบบอั๊วะไม่เคยเสียค่าโง่ให้ใคร” คราแรกการันต์เองก็อึกอักกับการคาดคั้นของมารดา แต่พอได้ยินประโยคของมารดาที่หาว่าเขาทั้งโง่และตาต่ำ เขาก็ยอมทำตามในสิ่งที่พลอยเพชรพูดทันที

“ใช่แล้วม๊า อั๊วะทำให้พลอยเพชรท้อง อั๊วะจะรับผิดชอบลูกกับเมียของอั๊วะ อั๊วะเป็นลูกผู้ชายพอ”

“อารันต์ลื้อนี่มันโง่เง่าเต่าตุนจริงๆ นังนี่มันจะจับลื้อ ลื้อรู้ไม่รู้หรือไงฮะ”

“ใครจับใครไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ฉันท้องไปแล้ว ยังไงก็ต้องเป็นลูกสะใภ้ของม๊าแล้วล่ะ” พลอยเพชรยังยั่วโมโหต่อ อยากมาดูถูกเธอก่อนทำไม

“อีพลอยเพชร อั๊วะไม่มีทางรับลูกสะใภ้อย่างลื้อแน่นอน อารันต์ลื้อเลือกเอา ถ้าลื้อรับมันเป็นเมีย ลื้อกับอั๊วะตัดขาดกัน อั๊วะจะจัดลื้อออกจากกองมรดก”

“แล้วแต่ม๊าละกัน” การันต์เบื่อเหลือเกินที่พอมีอะไร บิดามารดาก็ขู่ว่าจะตัดเขาออกจากกองมรดก ทำให้เขาต้องทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ชอบ

เขารู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง ถูกกดดัน ถูกเปรียบเทียบ และบิดามารดาก็เห็นแค่เขาเป็นที่ระบายความต้องการของตัวเองแบบไม่มีที่สิ้นสุด

“อารันต์ นี่ลื้อพูดกับอั๊วะถึงขนาดนี้เลยเหรอ ปกติลื้อไม่เคยพูดกับอั๊วะถึงขนาดนี้ พอลื้อได้มันเป็นเมีย นิสัยลื้อก็เปลี่ยนไป”

“ไม่เกี่ยวกับใครหรอกม๊า อั๊วะก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว” ประโยคนั้นทำให้พลอยเพชรทำหน้าทำตาใส่มารดาของการันต์ว่าตอนเองชนะ นั่นทำให้หงส์ฟิวส์ขาด

“เจ้าข้าเอ๊ย! ใครอยากเห็นผู้หญิงหน้าด้านมาทางนี้ หน้าด้านไม่มีใครเกิน ง่ายให้ผู้ชายเอาแล้วปล่อยให้ตัวเองท้อง คิดเหรอว่าอั๊วะจะรับลูกในท้องของลื้อ”

“ไม่รับก็ช่างม๊าสิคะ ใครสนใครแคร์ ไม่รับก็ไม่รับสิ เพราะฉันเลี้ยงลูกของฉันได้แน่ ๆ ขนาดพ่อแม่ป่วยหนักฉันยังเลี้ยงมาตั้งหลายปี ม๊าไม่รับลูกของฉัน ก็จงไม่มีทายาทต่อไปแล้วกัน” ประโยคนั้นทำให้เจ๊หงส์อยากจะกระทืบเท้า ตามไปจิกผมพลอยเพชรมาตบเสียให้คว่ำ แต่พลอยเพชรก็เดินหนีไปเสียก่อน

“อารันต์ ลื้อต้องตามอั๊วะกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นลื้อกับอั๊วะขาดกัน”

“อั๊วะพูดคำไหนคำนั้น ถ้าม๊าไม่รับเพชร อั๊วะก็จะไม่อยู่ให้ขวางหูขวางตาม๊า” การันต์เดินตามพลอยเพชรไปติด ๆ ทำให้เจ๊หงส์ถึงกับกรีดร้องด้วยความหงุดหงิดใจในความไม่ได้ดั่งใจของลูกชาย

“เฮียรู้ไหมว่าลูกเราเป็นยังไง” กลับถึงบ้านเจ๊หงส์ก็เอ่ยถามสามีเสียงดัง

“รู้”

“เฮียรู้แล้วไม่บอกหงส์นี่นะ ปล่อยให้มันไปเอากันจนท้องได้ยังไง” หงส์เสียงดังใส่สามี

“เพิ่งรู้ก็ตอนที่หงส์ไปด่าอารันต์ในตลาดนี่แหละ คนเขาลือกันไปทั้งตลาดว่าลูกเราไปทำลูกสาวของแม่พิมพ์ใจเขาท้อง”

“เหอะ! ลูกชายตัวดีของเฮียนั่นแหละ”

“แล้วจะเอายังไงต่อดี”

“คราวนี้ได้งามหน้า” เจ๊หงส์หน้าตาหงิกงอ

“งามหน้าอะไรกัน ลูกเราเป็นผู้ชาย คนที่เสียหายคือฝ่ายหญิงโน้น”

“พูดแบบนี้ได้ยังไง เราก็เสียหาย”

“เสียหายตรงไหน”

“อ้าว... ก็เสียหายสิ ลูกเราไปทำลูกสาวนังพิมพ์ใจท้อง ใคร ๆ เขาก็ต้องมองว่าตาต่ำที่ไปคว้าผู้หญิงไม่มีอะไรเลยอย่างนังพลอยเพชรมาทำเมีย อีกอย่างอั๊วะพูดกับเพื่อน ๆ เอาไว้ว่าลูกชายของเราน่ารักนิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษ ใครได้ไปเป็นผัวจะโชคดีไปทั้งชาติ ไปทำผู้หญิงท้องแบบนี้ใคร ๆ เขาก็จะหาว่าอั๊วะตอแหลน่ะสิ แล้วอั๊วะจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน สงสัยเดินเข้าไปในตลาดต้องเอาปี๊บคลุมหัว”

“เออจริงด้วย” ลือเห็นด้วยกับภรรยา เพราะหงส์ได้เล็งลูกสาวเพื่อนที่สวย ๆ หมวย ๆ น่าตาน่ารัก แถมยังมีฐานะเอาไว้แล้ว ทั้งลูกเจ้าของร้านทองเอย ทั้งลูกเจ้าของห้างผ้าเอย แต่เจ้าลูกชายตัวดี ดันไปคว้าผู้หญิงจน ๆ อย่างพลอยเพชรมาทำเมีย

“อีไม่เหมาะสมกับลูกเรา ไม่รู้แหละ หัวเด็ดตีนขาดยังไงอั๊วะก็ไม่รับอีมาเป็นสะใภ้ ลูกอีอั๊วะก็ไม่รับ ไม่รู้ไปท้องกับใคร อั๊วะไม่เชื่อหรอกว่ามันจะท้องกับอารันต์”

“อั๊วะก็ไม่รับ” ลือเห็นด้วยกับภรรยา อยากมีลูกสะใภ้เป็นคนจีนแล้วก็รวย ๆ ฐานะจะได้ทัดเทียมกัน