2

“ฉันพยายามหาผู้หญิงดี ๆ ให้แก แต่แกก็ไม่เอา ชอบแต่นังกากีนั่น มันแต่งงานไปแล้ว ยังจะไปพร่ำเพ้อถึงมันอยู่ได้”

“หยุดว่าร้ายเวสักที เขาแต่งงานแล้วก็เรื่องของเขา ม๊าจะเอาเขามาพูดทำไม เขาไม่เคยมายุ่งกับอั๊วะ อั๊วะไปยุ่งกับเขาเอง แล้วถ้าม๊าชอบผู้หญิงคนไหนก็แต่งงานกับหล่อนเสียเองสิ มาบังคับอั๊วะให้แต่งงานทำไม”

“แกอายุเท่าไหร่แล้ว ยังหาเมียดี ๆ ไม่ได้ แกเคยได้ยินไหม มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัว มีเมียชั่วอัปราชัยน่ะ แถวนี้ไม่มีผู้หญิงดี ๆ คนไหนเขาเอาแกแล้ว เขาแต่งงานมีลูกมีผัวกันไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็ผู้หญิงแรด ๆ ม๊าเลยต้องไปหาผู้หญิงที่อยู่ไกลบ้านให้แก เขาจะได้ไม่รู้ว่าแกไม่มีใครเอา แกมันไม่เอาไหน”

“อั๊วะไม่เอาไหน แล้วม๊าไปหลอกเขามาทำไม ม๊าไม่สงสารเขาเหรอ เป็นผู้หญิงด้วยกันน่าจะเห็นใจกัน ไปหลอกผู้หญิงมาแต่งงานกับลูกชายไม่เอาไหนของตัวเอง มันบาปน่ะม๊า” ประโยคของลูกชายทำให้เจ๊หงส์โมโหจนควันออกหู

“แกนี่มันพูดจาหมา ๆ ที่ฉันหาเมียดี ๆ ให้แกเพราะแกจะได้เป็นคนดี เป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้ แกเองก็อายุมากแล้วจะได้มีทายาทสืบสกุล แกไม่เอาเมียตอนนี้ แล้วจะเอาเมียตอนไหน จะเอาเมียตอนอายุห้าสิบรึไงกัน”

“แล้วตอนนี้อั๊วะไม่เป็นผู้เป็นคนตรงไหน ทำงานงกๆ ช่วยป๊ากับม๊าขายหมูตั้งแต่ไก่โห่”

“ยังจะมาเถียงอีก”

“ถ้าม๊าอยากมีทายาทสืบสกุลอั๊วะจะหาให้ อั๊วะอยากหาเอง ไม่เอาที่ม๊าหาให้หรอก”

“ลื้อจะไปเอาผู้หญิงหยำฉ่าที่ไหนมาเป็นเมีย อั๊วะไม่รับมันมาเป็นสะใภ้เด็ดขาด ถ้าลื้อเอามันเข้ามาอยู่ในบ้านอั๊วะก็ไม่รับ อั๊วะจะเอาน้ำร้อนสาดไล่ ให้มันออกไปจากบ้าน” ประโยคของมารดาทำให้การันต์รู้สึกปวดหัวเป็นอันมาก เขาจึงเดินหนีเข้าบ้านไปในทันที คุยกันไปก็มีแต่จะทะเลาะเบาะแว้งกันเสียเปล่า ๆ สู้เดินหนีจะดีกว่า

ทางด้านพลอยเพชร หล่อนกลับมาถึงบ้านก็ควานมือหาที่ตรวจครรภ์แต่ปรากฏว่าหาไม่เจอ นั่นทำให้หล่อนต้องกัดปากตัวเองอย่างหงุดหงิด เพราะต้องออกไปยังร้านขายยาและซื้อที่ตรวจครรภ์มาใหม่

คืนนั้นเธอหลับไปด้วยความกังวล ก่อนจะสะดุ้งตื่นเพราะเสียงไก่ขัน พลอยเพชรรีบจัดการหยิบที่ตรวจครรภ์ออกมาตรวจในทันที

หัวใจของหล่อนเต้นระทึกขณะรอเวลาให้เครื่องตรวจครรภ์ปรากฏสองขีด

เธออธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์ขอให้ตัวเองไม่ท้อง เธอไม่ได้ทำเลวถึงขนาดต้องรับกรรมขนาดนี้ การท้องไม่มีพ่อคือความอับอายและถูกครหานินทา ยิ่งในชุมชนเช่นนี้มีอะไรชาวบ้านก็รู้กันหมด เธอคงไม่กล้าเดินออกจากบ้านหากเกิดท้องขึ้นมา

มือของพลอยเพชรสั่นเทาเมื่อมองที่ตรวจครรภ์นิ่ง มันขึ้นสองขีดพร้อมด้วยหัวใจของเธอที่ชาหนึบไปหมด เลือดลมวูบวาบคล้ายจะเป็นลม ก่อนที่ร่างน้อยจะเซไปชนเข้ากับขอบโต๊ะจนรู้สึกเจ็บ

“นังพลอย แกอยู่ไหนนังพลอย ฉันเรียกแกจนปากจะเถียงถึงรูหูอยู่แล้ว แกไปมุดหัวอยู่ที่ไหนฮะ” ประโยคของมารดาทำให้พลอยเพชรได้สติ รีบปาดน้ำตาทิ้ง เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะซวยขนาดนี้

“แม่จะเอาอะไร”

“มึงเห็นไหมว่ากูขี้เยี่ยวเต็มไปหมดแล้ว มาช่วยเปลี่ยนแพมเพิร์สให้กูหน่อย เรียกจนปากจะฉีก นี่แหละเขาว่าพอแก่ตัวทำอะไรไม่ได้ ลูกหลานก็เกลียด เพราะไม่มีแรงทำงานหาเงินให้มัน”

“ใครเกลียดแม่กัน ฉันเหรอ ถ้าฉันเกลียดแม่จริง คงทิ้งให้แม่นอนจมขี้จมเยี่ยวไม่เหลียวแลไปแล้ว” พลอยเพชรพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ แก่แล้วป่วยแล้วว่าเหนื่อยใจ แต่การพูดไม่คิดของมารดาทำให้เธอเหนื่อยหน่ายใจมากกว่า

“เห็นป้าของแกไหม พอลูกได้สมบัติหมดปล่อยให้นอนจมขี้จมเยี่ยวไม่เหลียวแล แกอย่าทำแบบนั้นเชียวละ มันบาป”

“ปากแม่หุบเสียบ้างเถอะ ถ้าฉันทำแบบนั้นฉันไม่มาเช็ดขี้ให้แม่อยู่นี่หรอก” พลอยเพชรพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ คนแก่แถมป่วยและเข้าใจอะไรยากอย่างมารดา พูดจาแต่ละทีไม่เข้าหู ชอบเอาเธอไปเปรียบเทียบกับคนอื่น

พลอยเพชรกัดฟันจัดการกับแพมเพิร์สของมารดาจนเสร็จ เป็นเวลาปกติที่ไม่ถูกมารดายั่วโมโห เธอก็ทำด้วยความเต็มใจ แต่เวลานี้ทั้งหงุดหงิด ทั้งรู้สึกพะอืดพะอม เธอเลยต้องฝืนทำ ๆ ให้เสร็จไป ก่อนที่เธอจะวิ่งไปอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง เพราะพะอืดพะอมอยู่นานแล้ว

“นี่มึงรังเกียจกูถึงขนาดอ้วกเลยเหรอ ใช่สิ เดี๋ยวนี้กูไม่เต่งตึงไม่ตัวหอมเหมือนตอนสาวๆ”

“แม่เลิกพูดเลิกบ่นสักทีเถอะ ฉันจะบ้าตาย”

“บ้าตายไปเลย”

“งั้นแม่ก็ดูแลตัวเองไปแล้วกันนะ ถ้าฉันตายแม่คงสบายสินะ” พลอยเพชรประชดมารดากลับไปบ้าง

เธอก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ใช่เท่าแต่มารดา เธอเองก็ต้องทนเหมือนกัน เธอทั้งเหนื่อย ทั้งเบื่ออาหาร แถมยังมีอาการคลื่นไส้อาเจียนเวียนศีรษะ แล้วต้องมารองรับอารมณ์คนป่วยเธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน

“มึงจะไปไหนก็ไป เอาน้ำมาวางใกล้ ๆ มือกูด้วย เวลากูหิวน้ำจะได้ไม่ต้องเรียกมึง” ประโยคของมารดาทำให้พลอยเพชรชะงัก แม้ใจจะอึดอัดและเหนื่อยหน่าย แต่ก็ทำตามที่มารดาบอก

เธอวางแก้วน้ำบนโต๊ะให้ท่าน เดินออกมาไม่กี่ก้าว มารดาก็โทรศัพท์ไปหาพี่ชายของเธอ คุยกันอย่างมีความสุข ค่าโทรศัพท์ของมารดาเธอเป็นคนจ่าย โดยการเติมเงินให้ทุกครั้งที่เงินหมด ในขณะที่เธอใช้ไลน์โทร. ฟรีเอา เคยซื้อโทรศัพท์ยี่ห้อที่สามารถโทร. ไลน์เล่นเน็ตให้ท่านได้ แต่ท่านใช้ไม่เป็น กดมั่วจนเงินในโทรศัพท์หมดเกลี้ยง สุดท้ายเลยต้องซื้อรุ่นที่สามารถโทร. เข้า โทร. ออกได้อย่างเดียว

ท่านยังบ่นว่าโทรศัพท์บ้าอะไรน่าจะเผาทิ้งไปซะ อยากใช้รุ่นดี ๆ กับเขาบ้าง แต่ก็ใช้ไม่เป็น เธอเลยทำเป็นหูทวนลมให้ท่านใช้แบบนี้ต่อไป เพราะสอนยังไงก็ทำไม่เป็น จนเธอไม่รู้จะสอนด้วยวิธีไหนแล้ว

พลอยเพชรหนีออกจากบ้านเพื่อไปโรงพยาบาล เธอควรจะไปตรวจให้แน่ใจอีกครั้งว่าท้องจริงไหม บางทีที่ตรวจครรภ์อาจจะผิดพลาดก็ได้ หญิงสาวปลอบใจตัวเอง

หลังจากหาหมอเสร็จแล้ว พลอยเพชรก็เดินออกมาจากโรงพยาบาลด้วยสติที่เลื่อนลอย เธอกำถุงยาแน่น รู้แน่ชัดว่าตัวเองตั้งท้อง

“อุ๊ย! เฮียรันต์” เดินมาชนเข้ากับการันต์อีกครั้ง นั่นทำให้เธอตกใจที่เห็นหน้าเขา

“เห็นหน้าเฮียทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย”

“ไม่มีอะไร หลีกไป ฉันจะกลับบ้าน”

“ป่วยเป็นอะไร ทำไมถึงมาหาหมอ” ประโยคของเขาทำให้เธอรีบเอาถุงยาบำรุงครรภ์ซ่อนเอาไว้ทางด้านหลัง

“ฉันไม่ได้ป่วย ฉันมาเยี่ยมเพื่อนป่วยต่างหากล่ะ” เธอพยายามเดินหนีแต่เขาเดินตาม คว้าแขนของเธอเอาไว้

“เพื่อนคนไหน”

“อุ๊ย! นี่ปล่อยนะ เพื่อนคนไหนก็เรื่องของฉัน เฮียไม่รู้จักหรอก”

“แล้วนี่ยาอะไร ไหนบอกไม่ได้ป่วยไง” การันต์แย่งถุงยาไปจากมือของพลอยเพชร เธอพยายามจะแย่งกลับมาแต่ทำไม่ได้

“ยาบำรุงครรภ์” เขาอ่านเสียงดัง จนพลอยเพชรหน้าตาแตกตื่น

“นี่เอายามานี่นะ”

“ท้องกับเฮียใช่ไหม”

“ใครจะไปท้องกับคนชั่ว ๆ แบบเฮียกัน ฉันท้องกับใครมันก็เรื่องของฉัน”

“แต่ฉันได้จิ้นเธอนะ อย่าลืมสิ”

“หยุดพูดนะ”

“เธอท้องกับฉัน”

“ไม่ใช่”

“งั้นไปพิสูจน์กัน”

“พิสูจน์ยังไง”

“ไปหาหมอ เจาะตรวจกันไปเลย”