1

เสียงอาเจียนโอ้กอ้ากในเช้าของวันหนึ่งทำให้พิมพ์ใจที่นอนอยู่บนเตียงขมวดคิ้วเข้าหากัน

พลอยเพชรเดินโซเซเข้ามาในบ้านหลังจากอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง

“แกเป็นอะไรของแกฮะนังเพชร” ประโยคคำถามของมารดาทำให้พลอยเพชรส่ายหน้าไปมา

“ไม่รู้เหมือนกันแม่ ปวดหัว คลื่นไส้ อาเจียน เบื่ออาหารไปหมด”

“ถ้าแกมีผัวฉันจะคิดว่าแกท้อง” ประโยคของมารดาทำให้พลอยเพชรถึงกับชะงัก

“ฉันจะท้องได้ยังไงกันแม่ ฉันยังไม่มีผัวสักหน่อย” พลอยเพชรหลบสายตาเป็นพัลวัน หัวใจของเธอเต้นโครมครามแทบจะโลดออกมานอกอก

“ไม่ท้องก็ดีแล้ว อย่าให้ต้องท้องก่อนแต่งหรือท้องไม่มีพ่อ ฉันอายคนเขา ได้เอาปี๊บคลุมหัว” ประโยคของมารดาทำให้พลอยเพชรจิกมือเข้ากันจนรู้สึกเจ็บ

หญิงสาวดูแลมารดาอย่างเรียบร้อย ทั้งเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนแพมเพิร์ส และกินข้าวกินยาก่อนจะออกไปยังร้านขายยาที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เธอไปซื้อที่ตรวจครรภ์เพราะหวาดกลัวเรื่องนี้เช่นกัน

วันนั้นการันต์เมามาก เขาเข้ามาข่มเหงเธอจนได้เสียกัน แม้หลังจากนั้นจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย เพราะเธอหลบหน้าหลบตาไม่เฉียดไปใกล้เขียงหมูของเขาอีก แต่เธอก็กังวลเรื่องประจำเดือนที่ขาดหายไป แต่ปลอบใจตัวเองว่าเธออาจจะแค่เครียดเท่านั้นเอง ประจำเดือนเลยไม่ได้มาปกติเหมือนเดือนก่อน ๆ

ซึ่งจริง ๆ แล้วถึงเธอจะดูแลบิดามารดาป่วยหนัก เหนื่อยและเครีดยแค่ไหน แต่ประจำเดือนของเธอก็มาปกติดี ไม่เคยขาดหายไปนานขนาดนี้

เธอเป็นคนที่มีประจำเดือนปกติ ยี่สิบแปดวันหรือคลาดเคลื่อนก็ไม่เกินสามสิบวันต่อรอบ จึงสามารถนับได้ง่าย ๆ ว่าตนเองนั้นจะมีประจำเดือนอีกทีวันไหน

“ซื้อที่ตรวจครรภ์หน่อยค่ะ” มองซ้ายแลขวาแล้วไม่เจอใครที่รู้จัก เธอจึงรีบบอกเภสัชกรออกไป

พลอยเพชรรีบจ่ายเงินก่อนจะหยิบของสิ่งนั้นใส่กระเป๋า วิธีการใช้นั้นมีอยู่ข้างกล่องไม่จำเป็นต้องถามเภสัชกรให้วุ่นวาย จนมีคนรู้จักมาพบเห็นเอาได้

หญิงสาวบอกตัวเองว่าเธอควรที่จะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“โอ๊ย!” เพราะรีบจึงเดินออกจากร้านขายยาไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง พอเธอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นการันต์

“มาร้านขายยาไม่สบายเหรอ” การันต์เอ่ยถาม เขารู้ว่าเธอหลบหน้าเขา เขาเองก็รู้สึกผิดที่ทำอะไรเธอไปในวันนั้น

ตั้งแต่เขาได้เธอวันนั้น ใจของเขาก็ไม่เป็นสุขอีกเลย ผู้หญิงที่เขาแอบรักมาตลอดอย่างเวทิตากลับไม่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขาเท่ากับพลอยเพชร หญิงสาวตรงหน้าเลย

ขนาดเวทิตาแต่งงานกับสิบทิศ อดีตเพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่คบหากับเขาไปแล้ว เขายังไม่รู้สึกอะไรเท่ากับพลอยเพชรพยายามหลบหน้าเขา

ความใกล้ชิดและความสัมพันธ์ตลอดหลายปีที่พลอยเพชรคอยช่วยเขาจีบเพื่อนของหล่อนมันเป็นความผูกพันอย่างประหลาด

เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่กับเขาได้ในทุกสถานการณ์ แม้ว่าเขาจะกำลังโดนบิดามารดาด่าทออยู่ก็ตามที เธอสามารถเดินไปไหนมาไหนกับเขาโดยไม่ต้องคอยระมัดระวังตัวว่าตัวเองจะดูไม่ดีเหมือนสาว ๆ ที่บิดามารดาหาให้ และอยากให้เขาเลือกเอาสักคนที่ถูกใจเพื่อจะได้แต่งงานและมีทายาทสืบสกุล

และพลอยเพชรก็สามารถกินอาหารข้างทาง ตั้งแต่ข้าวราดแกง ก๋วยเตี๋ยวแม้แต่กับข้าวพื้น ๆ ที่ผู้หญิงคนอื่นไม่ยอมกิน

บิดามารดาเคยนัดให้เขาไปกินข้าวกับผู้หญิงมากมาย พวกหล่อนเลือกแต่ร้านอาหารหรู ๆ ดี ๆ พูดแต่เรื่องน่าปวดหัว ไม่มีความผ่อนคลายและทำให้เขาเกร็งทุกครั้ง

แต่พลอยเพชรกลับไม่ใช่ หล่อนทำให้เขาเป็นตัวของตัวเองที่สุด

“ยุ่งอะไรกับเฮียด้วย” พลอยเพชรเดินหนี แต่การันต์ตามไปกระชากแขนของเธอเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนสิ คุยกันก่อน”

“เอ๊ะ! ปล่อยนะเฮีย จะมายุ่งอะไรกับฉันนี่”

“ไม่ยุ่งไม่ได้เธอเป็นเมียเฮีย”

“นี่หุบปากเดี๋ยวนี้นะ” เธอกระชากแขนออกจากอุ้งมือใหญ่ของเขา มองเขาอย่างเอาเรื่อง

“หรือไม่จริง”

“มันไม่จริงยังไงล่ะ ฉันไม่ใช่เมียเฮีย แล้วที่สำคัญเรื่องที่เกิดเรื่องขึ้นวันนั้น เพราะเฮียข่มเหงฉัน อย่ามายุ่งกับฉันอีก ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน” เธอแกล้งขู่เขาไปแบบนั้นเอง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความสามารถจะทำอะไรเขาได้

การันต์ไม่ยอม เขากระชากแขนของเธออีกครั้ง จนกระเป๋าของเธอหล่นพื้น นั่นทำให้พลอยเพชรโกรธเป็นอันมาก

“ไอ้คนสารเลว ฉันดีใจนะที่เวแต่งงานกับพี่สิบทิศไปได้ เพราะถ้าเวแต่งงานกับผู้ชายป่าเถื่อนแบบเฮีย เวคงจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า” ประโยคดุเดือดของหล่อน ทำให้การันต์อึ้งไป และยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ หล่อนก็คว้ากระเป๋าและก้าวเดินหนีเขาไปเสียแล้ว

การันต์ทำท่าจะเดินตาม แต่เขาก็เหลือบไปเห็นของบางอย่างที่ตกลงมาจากกระเป๋าของพลอยเพชร

มันคือเครื่องตรวจครรภ์ เขามองตามพลอยเพชรไปจนสุดตา หัวใจของเขากระตุกวูบขึ้นมาในทันที

ถ้าหล่อนท้องกับเขาจริง ๆ เขาจะทำยังไง ประโยคคำถามนั้นได้รับคำตอบว่าเขาเองก็ลูกผู้ชายคนหนึ่ง เขาต้องรับผิดชอบหล่อนยังไงล่ะ

การันต์ยอมถอยหนึ่งก้าว เพื่อกลับบ้านไปทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา รวมถึงความรู้สึกด้วย แล้วเขาก็ได้คำตอบว่า เขาไม่ควรที่จะละทิ้งความดีงามของการใช้ชีวิตไป เขาทำให้เธอท้อง เด็กคนนั้นไม่ผิดอะไร เขาควรที่จะรับผิดชอบเธอ ไม่ใช่ทำเป็นไม่รับรู้เรื่องราวเช่นนี้

“หายหัวไปไหนของแกมาฮะ ม๊านัดลูกสาวของเจ๊พินเอาไว้ให้แก แกจำไม่ได้รึไง เขามารอแกเป็นนานสองนานจนกลับไปแล้ว แกนี่มันเสียมารยาทจริง ๆ นัดไม่เป็นนัด ปล่อยให้ผู้หญิงต้องคอย แล้วทีนี้ม๊าจะเอาหน้าไปไว้ไหน อุตส่าห์พูดโม้ไปว่าแกน่ะดีแสนดี เป็นคนรู้จักรักษาเวลา”

“เอาไว้ที่เดิมนั่นแหละม๊า” ประโยคของลูกชายที่นาน ๆ จะสวนกลับมาสักทีทำให้คนเป็นแม่ถึงกับควันออกหู

“นี่แกกล้าเถียงม๊าอย่างนั้นเหรอ ไอ้ลูกเวรเอ๊ย! ม๊าจะตัดแกออกจากกองมรดก” เจ๊หงส์เอามรดกมาข่มขู่ เพราะพูดแบบนี้ทีไร ลูกชายจะยอมทุกครั้ง

“อยากตัดก็ตัดเลย ทนมานานแล้วมีแม่ที่ไหนเป็นแบบนี้บ้าง ข่มขู่ลูกตัวเองสารพัด เอาลูกตัวเองไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น ถ้าม๊าไม่อยากให้อั๊วะเกิดมา ก็น่าจะเอาอั๊วะออกตั้งแต่อยู่ในท้อง แต่ถ้าไม่กล้าเอาออก รอให้เกิดก่อน ก็เอาขี้เถ้ายัดปากซะ จะได้ตาย ๆ ไปให้พ้นเรื่องพ้นราว”

“ไอ้ ไอ้ลูกเวร เฮียดูสิ ลูกชายตัวดีของเฮียเถียงคำไม่ตกฟาก”

“แกนี่มันปากเสียจริงๆ เถียงม๊าแกได้ยังฮะเจ้ารันต์”

“อั๊วะแค่พูดเรื่องจริง ไม่ได้เถียง เรื่องจริงที่ป๊ากับม๊าควรทำตั้งแต่อั๊วะเกิด” การันต์พูดอย่างอัดอั้นตันใจ