ตอนที่ 10 พลาดท่าให้ซาตาน

ก็อก ก็อก

เสียงประตูดังขึ้น สิงห์ที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งตกใจ เขาปรับเปลี่ยนอริยบทท่านั่งก่อนตะโกนออกไปว่า

"เข้ามาได้"

ดารินยืนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนผลักประตูเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะยังจำเรื่องคืนวันนั้นได้ขึ้นใจ ชายหนุ่มกำลังนั่งเซ็นเอกสารเงยหน้าขึ้นพบว่าคนที่นำกาแฟมาให้ไม่ใช่ป้าเนียมถึงกับแสดงอาการไม่พอใจออกมาทันที

"ใครสั่งให้เธอเข้ามา!"

ดารินสะอึกจนเกือบทำถาดของว่างหล่นจากมือ หญิงสาวเดินตัวสั่นเข้ามาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่

"พะ..พอดีป้าเนียมท้องเสียเลยฝากวานให้รินยกขึ้นมาแทนค่ะ กลัวว่าคุณสิงห์จะรอนาน"

"มันคือแผนการที่เธอจะหาเรื่องมาอ่อยฉันใช่ไหม"

"ไม่นะ! รินไม่ได้คิดแบบนั้น รินไม่ได้มาเพื่ออ่อยคุณ" ร่างบางเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอสบเข้ากับดวงตาสีนิลที่กำลังมองด้วยท่าทางไม่น่าไว้ใจ

"วันนั้นเธอทำฉันหัวแตก"

"กะ..ก็คุณสิงห์จะข่มขืนริน..ระ..รินก็เลยป้องกันตัว"

มุมปากร้ายแสยะยิ้ม เท้าหนาค่อยๆเดินเข้ามาหาคนตัวสั่น จนได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงฉุนจมูก ดารินกำถาดไว้แน่น หากเขาคิดจะล่วงเกินเธอเหมือนอย่างวันนั้นจะเอาถาดฟาดหัวให้ดู

"ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำร้ายฉัน มีแค่เธอและก็แม่ของเธอ"

"ระ..รินขอโทษค่ะ ถ้าวันนั้นคุณไม่..เอ่อ..ไม่ล่วงเกินริน..ระ..รินคงไม่ทำแบบนั้น"

"งั้นมาต่อจากวันนั้นหน่อยไหม ไม่แน่นะ..เธออาจจะติดใจลีลาของฉันก็ได้"

ดารินรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังจะคลืบคลานเข้ามา เธอต้องรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ก่อนจะพลาดท่าเหมือนวันนั้น รู้แล้วว่าต่อให้มีสติหรือไม่มีสติเขาก็คิดหาทางรังแกเธออยู่วันยังค่ำ

"เอ่อ..ถ้าไม่มีอะไรแล้ว รินขอตัวนะคะ พอดีว่ารินมีงานต้องทำ"

ร่างบางรีบก้มหัวให้แล้วเดินหันหลังกลับ โดยไม่ทันเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของใครบางคน เธอกำลังหมุนลูกบิดประตูหมายจะออกไป ปรากฎว่ามันเปิดไม่ออกเหมือนโดนล็อคจากด้านนอก หน้างามรีบหันกลับไปหาเจ้าของห้อง

"เอ้า ทำไมไม่ออกไปล่ะ"

"ประตูเปิดไม่ได้ค่ะ คุณช่วยเปิดให้รินหน่อย" ดารินขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าสิงห์ซ่อนแผนอะไรไว้แต่เธอต้องออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด!

ชายหนุ่มยกรีโมทขึ้นโชว์ให้ดารินดู เขาควบคุมประตูด้วยรีโมทนและที่เธอเปิดไม่ได้เป็นเพราะฝีมือของเขาเอง

"ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยเปิดประตูให้หน่อย..ระ..รินจะรีบไปทำงาน"

สิงห์ไม่ตอบ แต่โยนรีโมทวางแหมะลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซค์แทน

"ถ้าอยากได้..ก็เดินไปหยิบเอาที่เตียงฉันสิ"

ดารินมองรีโมทที่วางอยู่บนเตียงสลับไปมากับเขา เธอกลัวรอยยิ้มชั่วร้ายนั่น มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอันตราย!

"จะไม่เอา?" ร่างสูงเลิกคิ้วถาม

ดารินตัดสินใจก้าวฉับๆไปที่เตียงหมายจะหยิบรีโมทแต่แรงผลักจากด้านหลังส่งผลให้เธอล้มตึงลงบนที่นอน ส่วนคนผลักรีบขึ้นคร่อมร่างของเธอทันที

"ปล่อยนะ! รินจะไปทำงาน!!"

"เสียใจด้วยนะสาวน้อย เธอเดินเข้ามาถ้ำเสือเอง"

"กะ..ก็รินบอกไปแล้วว่าป้าเนียมเป็นคนสั่งให้รินมา คุณสิงห์ปล่อยรินเถอะ~"

"จะอะไรก็ช่าง เพราะเธอดันมาตอนที่ฉันกำลัง..มีอารมณ์" สิงห์ก้มลงไปกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมเป่าลม ดารินสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างขนาดใหญ่กำลังแข็งตัวดันหน้าขาของเธออยู่

"ปล่อยนะ! อย่าทำแบบนี้กับรินเลย! รินขอร้อง!"

"อยู่บ้านฉันฟรีๆ ก็หาอะไรตอบแทนฉันหน่อยสิ" ดวงตาคมไล่มองเรือนร่างเซ็กซี่ด้วยสายตาหื่นกระหาย

ต่อให้ดารินจะเป็นผู้หญิงที่เขาเกลียดแสนเกลียด แต่ถ้ามีอารมณ์ผู้ชายมันก็เอาได้หมดนั่นแหละ

"รินขอตอบแทนเป็นอย่างอื่นนะคะ"

"ฉันไม่อยากได้อย่างอื่น ตอนนี้ฉันอยากได้เธอ"

จมูกโด่งฝังเข้าที่ซอกคองามระหง หญิงสาวหวีดร้องดีดดิ้นพยายามเอาตัวรอดแต่ก็สู้แรงของสิง์ไม่ได้

"ดิ้นนักใช่มั้ย ได้!"

"อย่านะ!"

ชายหนุ่มแกะเนคไทผูกสองมือไว้กับหัวเตียงอย่างรวดเร็วก่อนลุกขึ้นนั่งมอง พร้อมหัวเราะเยาะราวกับดารินเป็นแค่ของเล่น

"ฉันจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น" สายตาคมไล่กวาดทั่วเรือนร่างบอบบางที่กำลังสติแตก "เริ่มจากชิ้นไหนก่อนดี"

"รินไหว้ล่ะค่ะ อย่าทำอะไรรินเลยนะ~" คนถูกมัดอ้อนวอน แต่ความสงสารกลับส่งไปไม่ถึงอีกคน เขาหยิบกรรไกรขึ้นมาแหวกเสื้อของเธอออกจนเผยให้เห็นบราเซียลายลูกไม้สีหวานที่ปิดหน้าอกยังไงก็ไม่มิด ขว้างมันทิ้งเหมือนเศษขยะ "กรี๊ดดดดดด!!!

"เริ่มจากตรงนี้ก็แล้วกัน" ร่างสูงตาค้างกับทรวงอกคู่งาม มันงดงามจริงๆ ทั้งขาวเนียน ทั้งเต่งตึง ลูกของนางงูพิษก็น่ากินใช่ย่อย!

"ฮึก~ ไม่นะ..ยะ..อย่าทำแบบนี้กับริน"

"แบบไหน แบบนี้หรอ" สิงห์บีบหน้าอกอวบอย่างแรงจนดารินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ รอยยิ้มและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสะใจ ทำให้ดารินร้องไห้สะอื้นเพราะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

"ต่อไปก็ชิ้นล่าง"

"กรี๊ดดดด!!! อย่านะคุณสิงห์!!" ร่างบางสะบัดดิ้นไปมา ชายหนุ่มล็อคขาของเธอไว้แล้วกระชากกางเกงออกจนกระทั่งเหลือแค่แพนตี้ตัวน้อยสีดำลายลูกไม้

"อึก..ฮรื้อๆๆ ขอร้องล่ะ..ฮึก..คุณเกลียดรินไม่ใช่หรอ แล้วจะทำแบบนี้กับรินทำไม" ดารินพยายามอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่าหวังให้อีกฝ่ายเห็นใจ ต่อให้เธอจะชอบเขามากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีศักดิ์ศรียอมให้เขาทำอะไรก็ได้

"ใช่ฉันเกลียดเธอ!" มือหนาปานคีมเหล็กคว้าหมับเข้าที่กระพุ้งแก้มใส บังคับให้คนตัวสั่นสบตา ดารินแทบใจสลายเมื่อดวงตาของเขาไม่มีคำว่าเห็นใจอยู่ในนั้นเลย "ฉันก็แค่อยากสัมผัสรสชาติของผู้หญิงที่เกลียดดู..ว่ามันจะอร่อยสู้ผู้หญิงที่ผ่านๆมาของฉันได้ไหม!"