บทที่ 7

“ฉันนึกไม่ถึงเลยว่ะ ว่านายจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ไอ้ภาส”

ชายร่างสูงโปร่ง ท่าทางกระตุ้งกระติ้ง ถึงกับค้อนขวับ เมื่อได้ยินคำเรียกถึงชื่อเดิมของตัวเอง เขาปรายตามองชายหนุ่มที่กำลังนั่งท้าวคางไปพลาง ส่ายหน้าไปพลาง สลับกับมอง ‘อดีตเพื่อนชายที่สนิทที่สุด’ ที่ต้องใช้คำว่าอย่างนี้ เพราะตอนนี้คนตรงหน้ากำลังเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง คิ้วที่เคยดกหนา กันจนเรียงเส้นสวย เขาดัดขนตาและใส่ขนตาปลอมจนงอนเช้ง แต่งหน้าสวยเด้งจนผู้หญิงเห็นแล้วยังอาย เขาสวมเสื้อเชิ้ตเปิดกระดุมโชว์อกอันน้อยนิด ผมยาวประบ่า พันผ้าพันคอสีม่วง กางเกงขาสั้นจู๋สีแดงแป๊ด พร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีขาว ยิ่งเห็น เพลิงก็ยิ่งแอบกลุ้ม แถมกลุ้มเผื่อแผ่ไปยังคณะเพื่อนของเพื่อนสนิทเขาอีกสองคน ที่แต่งตัวไม่แพ้กับเพื่อนเขาเลยสักนิด แถมหนึ่งในนั้น แบบว่า... หน้าตาละม้ายคล้ายคนที่แสดงเป็นตัวเอกเรื่องเปาบุ้นจิ้น หนา ล่ำ ดำได้ใจ แต่สวมเสื้อซีทรูสีม่วงอ่อน กางเกงสีเขียวมะนาวอีกต่างหาก มิน่าละ เอกพงษ์หัวหน้าคนงานของเขา ถึงกับทำหน้าตาแปลกๆ ตอนที่บอกว่ามีเพื่อนของเขามาขอพบ

“แหม...อย่ามาเรียกชื่อเก่านะฮ้า บอกว่าให้เรียกว่าแพนเค้ก ลืมไปแล้วชื่อเก่าน่ะ”

“กรรมเวร” เพลิงถึงกับก่ายหน้าผากกันเลยทีเดียว เมื่อได้ยินชื่อที่เพื่อนรักให้เรียก

“แล้วนายยังใช้ชื่อภาสกรอยู่หรือเปล่าวะ หรือว่าเปลี่ยนไปแล้ว ไอ้แพนเค้ก เฮ้อ...”

“ไหนๆ พ่อก็จับได้แล้ว เลยเปลี่ยนเสียเลย ชื่อจริงชื่อภาสวินีย่ะตอนนี้”

ภาสกร เอ๊ย ภาสวินีทำหน้าประหลับประเหลือกใส่เพื่อนรัก แถมควักบัตรประชาชนโชว์อีกต่างหาก เพลิงส่ายหน้าช้าๆ เขาแอบกลุ้มแทนบุพการีของเพื่อนสนิทแทนเหมือนกัน แต่ก็อย่างว่าเรื่องแบบนี้ ใครบังคับใจใครได้ ไอ้เรื่องการเบี่ยงเบนของเพื่อนสนิทที่เขาคบหามาตลอดเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เพลิงก็แทบไม่ระแคะระคาย ติดต่อกับเขามาตลอด แต่ไม่ได้มาพบเจอกันนัก นอกจากโทรศัพท์คุยกัน หรือไม่ก็ทางอินเตอร์เน็ต ยิ่งมาระยะสองปีหลังที่เพลิงเก็บตัว เขาก็ยิ่งไม่ได้ไปพบเจอเพื่อนเก่ามากเท่าไหร่นัก ขนาดคนในครอบครัว เพลิงเองก็ยังไม่ได้กลับไปเยี่ยมเยือนเลย

เมื่อภาสวินี มาขอความช่วยเหลือ บอกว่าทะเลาะกับบิดาขนาดหนัก อยากจะขอมาลี้ภัยที่สวนส้มตะวันฉาย เพลิงเลยเอ่ยอนุญาต เพราะเห็นใจเพื่อนรัก เมื่อมาเห็นสภาพของเพื่อนสนิทเข้า ก็แทบอยากจะแอบหยิกตัวเองว่าฝันไปหรือเปล่า ที่เพื่อนของเขาเปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลังมือได้ถึงขนาดนี้

“แล้ว เอ่อ...พวกเพื่อนนายล่ะ ไอ้แพนเค้ก”

เพลิงมองไปยังเพื่อนอีกสองคนของภาสวินี ที่กำลังมองเขาตาเยิ้ม เพราะรัศมีความหล่อของเพลิงที่แม้จะทำหน้ากลุ้ม ก็ยังหล่อเหลือเกินและกำลังเปล่งประกายออร่าเข้าตา

“เค้าตามฉันมา เราร่วมหัวจมท้ายกันมาย่ะ”

สาวประเภทสองดึงเพื่อนอีกสองคนของเขา มาแนะนำกับเพื่อนสนิท ทั้งคู่ชม้อยสายตาให้กับเพลิง ที่เริ่มจะผะอืดผะอมพิกลกับสายตาโลมเลียแบบนั้น

“นี่อั้มย่ะ”

ภาสวินีแนะนำกระเทยตัวยักษ์ อ้วนดำในชุดสีม่วงพลิ้วให้เพลิงรู้จัก เพลิงถึงกับย่นคิ้วแล้วอุทานว่า

“หา! อ้วก”

“ต๊ายยย! คนบ้าอะไรจะชื่ออ้วกย่ะ อั้มย่ะอั้ม หยาบคาย”

ภาสวินีตีแขนเขาดังเผี้ยะ! ทำเอาเพลิงถึงกับถอนใจเฮือก แล้วพยักหน้า

“อั้มก็อั้ม ไม่ถามชื่อเดิมนะ กลัวรับไม่ได้ว่ะ”

“แหม...” แม่อั้มรีบพูดเสียงห้าวแหบที่พยายามบีบให้แหลมเล็ก

“อดีตนั้นจำความไม่ได้ไปแล้วค่ะ แต่ปัจจุบันคืออั้ม” ว่าแล้วเจ้าตัวก็สะบัดผมแถมท้าย ทำเอาเพลิงกุมขมับแล้วนวดหัวคิ้วเบาๆ

“ถึงกับทนไม่ได้ในความสวยของอั้ม”

นั่น...เจ้าตัวยังพูดแถมท้าย เพลิงถึงกับโบกมือแล้วพูดต่อว่า

“ทนไม่ได้ในความสวย โอเค ทนจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ครับคุณอ้วก เอ๊ย คุณอั้ม”

“อีกคนก็ชมพู่ เพื่อนรักของฉันเอง ฉันขาดสองคนนี้ไม่ได้ พวกเราแก๊งค์สามเหมียวเขย่าโลก ไปไหนไปด้วยกัน”

ภาสวินีประกาศ เพลิงมองหน้าชมพู่ ที่เป็นสาวประเภทสองใบหน้าเรียวยาว ฟันสองซี่ยื่นออกมาเหมือนม้า มองเขาแล้วก็กระพือขนตาปลอมไปด้วยพรึบๆ จนเพลิงมองตามนานๆ เข้าก็เริ่มปวดหัว เจ้าหล่อนก็เหมือนผู้หญิงพอใช้ เพราะดูแล้วเกือบจะสวย ถ้าไม่ติดตรงริมฝีปากหนาไปนิด ที่ทาปากไว้สีชมพูแจ่มแบบชนิดมองเห็นได้เป็นร้อยเมตร เมื่อได้รับคำแนะนำเข้า ชมพู่ก็ไหว้เขาอย่างนอบน้อม

“ยินดีที่ได้รู้จักฮ้า คุณเพลิง”

“ครับคุณชมพู่ พันธุ์อะไรครับเนี่ย หยุดกระพือขนตาสักพักได้ไหม ผมมองแล้วชักจะเวียนหัว”

“ปากคอเราะร้าย น่าจับมาจูบ”

แม่ชมพู่ว่า แถมจะปรี่เข้ามาหาเขาทำเอาเพลิงลุกพรวดขึ้นเลยทันที แล้วชี้กราดทั้งสามคนทันที

“เฮ้ย! เข้ามามีต่อยแน่ ไอ้แพนเค้ก บอกเพื่อนนายด้วยนะ ว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”

ภาสวินีถึงกับรีบปราดเข้าไปจะเกาะแขนเพื่อนรักอย่างประจบ แต่เพลิงก็มองตาขวางไว้ก่อน มือที่ตั้งท่าจะเกาะเลยเปลี่ยนเป็น ‘คีบ’ แขนเสื้อเพื่อนสนิทไว้แทน

“เค้าล้อเล่นเองล่ะน่า แหมๆ อย่าถือสาเลย พ่อเพื่อนสุดเลิฟของแพนเค้ก”

“ยังไงฉันก็ยังไม่เบี่ยงเบนนะโว้ย ไอ้แพนเค้ก”

เพลิงว่า เขามองกราดพวกแก๊งค์สามเหมียว ด้วยสายตาข่มขู่แกมดุดัน

“ฉันให้พวกนายพักที่นี่ได้ ตามสบายนานเท่าที่ต้องการ แต่อย่ายุ่งกับพวกคนงานของฉัน กับฉัน โอเค?”

“แล้วพี่หัวหน้าคนงานสุดล่ำ ยุ่งได้ไหมฮ้า”

อั้มตาเป็นประกายระยับขึ้นมาเลยทันที เพลิงมองด้วยสายตาคมกริบ ทำเอาเจ้าตัวถึงกับยิ้มแหย