Chaper 3

หลังจากเสียไลลาให้กับก้อง ตอนห้าปีก่อน เขาเพิ่งรู้สึกกับผู้หญิงอีกครั้ง จนนึกจนต้องเป็นฝ่ายจูบเธอก่อน กระแสเต้นแปลกๆ เขาเมานัยน์ตาหวานฉ่ำ หลงใหลริมฝีปากจิ้มลิ้มรสดีนั้น

“กลด” เขาครางชื่อน้องชายคนรอง “พี่จะไม่รักใครอีกเด็ดขาด” หวังว่าจะทำอย่างที่พูด

“จะมีใครไหมครับล้างคำสาปได้” วามรู้เรื่องในตระกูลนี้ ทั้งๆ ที่กลด กับ ก้อง ไม่เคยเจอไลลา แต่พอกริชพาไลลาเข้าบ้าน สองพี่น้องก็หลงรักเธอทันที ไม่เรียกว่าคำสาปแสดงผล จะเรียกว่าอะไรได้อีก

“ทำไมเหรอวาม” เวทมองเพื่อนร่วมงาน เขาเข้ามาทำงานในตระกูลอเล็คเซียหลังวาม จึงไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรสักเท่าไหร่

“อีกหน่อยก็รู้เองแหละ” วามไม่กล้าพูดอะไรมาก รู้สึกสงสารเจ้านาย ต้องทนทำใจแข็งไม่กล้ารักผู้หญิงที่อยากรัก ดาราสาวคนสวนเมื่อกี้ เขาแอบคาดหวังไว้ว่าเธอไม่สาดเสน่ห์ใส่นายมากนัก ต่อให้จริงมันตรงข้าม เขาดูออกว่า กริช ค่อนข้างหวั่นไหวกับเธอมากพอสมควร วามขับรถมุ่งตรงไปยังจุดหมาย

“เชิญครับนาย” เวทก้าวลงไปเปิดประตู หลังจากจอดรถ ตรงหน้าทางขึ้นเรือสำราญใหญ่ที่สุดในโลกก็ว่าได้ กิจการเรือสำราญของตระกูลอเล็คเซีย ใหญ่โตมั่นคงจนเป็นที่กล่าวขาน

“ตามนายกลดให้ฉันด้วย” พอก้าวขึ้นเรือเพียงก้าวเดียว กริช สั่งลูกน้องคนสนิทให้ตามน้องชายเข้าไปพบในห้องทำงาน เพื่อรายงานปัญหาที่เขาได้รับฟังจากลูกร้องคร่าวๆ ก่อนหน้านี้

“ครับนาย” วามโค้งเคารพก้าวแยกออกไปอีกทาง เพื่อไปตามกลด ซึ่งอยู่ยงดูแลความเรียบร้อยบนเรือ ไดมอนด์ ควีน ในขณะที่กริชต้องตะเวนดูความเรียบร้อย ของกิจการมากมาย นอกจากกิจการเดินเรือที่ใหญ่ในภาคพื้นเอเชีย อาคเนย์ เขานั้นมีกาสิโน ซื้อกิจการไว้หลายแห่งในหลายประเทศ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น ทำให้กลด ที่อยู่กับสาวสวยต้องชะงัก หยุดภารกิจส่วนตัวที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม พาลทำให้หัวร้อน มองประตูแว๊บหนึ่ง ไม่ได้ใส่ใจหันมาสนใจร่างบอบบางขาวโพลนใต้ร่างหนาบึกบึนล่ำสันต่อ

“ให้ตายเถอะ ! สั่งไว้แล้วไม่ใช่หรือไง อย่าเข้ามารบกวน คงอยากตายกันล่ะสิ” กลดกระแทกสะโพกครั้งสุดท้ายหนักหน่วง เพื่อให้เป็นการไม่เสียโอกาส จนกระทั่งเสร็จสมยอมปล่อยร่างอวบอิ่มออกห่าง

สาวสวยอวบอิ่มเนื้อนมไข่คนนี้โทร. สั่งทางโทรศัพท์ให้ผู้จัดหา นำตัวมาส่งถึงปาก และเขาก็เริงสวาทกับเธอจนหนำใจหลายรอบ คุ้มกับความอัดอั้นที่ฝังแน่นในตัวหนุ่ม กลดใช้บริการผู้หญิงพวกนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการมีความรัก เพราะถึงอย่างไร เขาคงไม่มีมีโอกาสรักกับผู้หญิงพวกนี้ เงินไปสบายตัวสบายใจเสร็จธุระจบกัน ไม่มีหัวใจ ไม่มีความรัก ส่วนพี่ชายชอบคบผู้หญิงหลากหลาย ยึดคอนเซปเดียวกัน ไม่รัก ไม่ผูกพัน ไม่เจ็บ ไม่เดือดร้อนพี่น้อง

ฉะนั้นสองคนพี่น้องสามารถผ่านคำว่ามีรักมาได้ จนกระทั่งอายุเข้าเลขสาม

กลด คว้าผ้าขนหนูพันสะโพกเดินไปแง้มประตู เห็นว่าใครจึงถาม คิดคนนี้มาเพราะพี่ชาย เนื่องจากเวลานี้มีปัญหาบนเรือรอให้คนเป็นพี่ชายมาสะสาง ความจริงกลดสามารถเคลียร์ได้ส่วนหนึ่ง แต่นั่นก็ต้องให้พี่ชายรับทราบจัดการกับตัวเจ้าปัญหาทั้งหมดด้วย

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยกลด ก้าวนำลูกน้องคนสนิทของพี่ชายมาถึงห้องทำงาน ตั้งโอ่อ่าอยู่ในเรือสำราญลำหรูลำนี้ เรื่อนี้ล้วนมีสิ่งอำนวยครบครัน แม้กระทั่งไดมอนด์ กาสิโน สร้างเงินสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำแก่ตระกูล อเล็คเซีย ชายหนุ่มในตระกูลมีครบทุกอย่าง ยกเว้นความรักต่อผู้หญิง

“ท่านประสมติดเราอยู่เท่าไหร่” กริชถามน้องชายเพิ่งก้าวเข้ามาในห้องทำงาน

“8 ล้านครับพี่กริช”

“ทำไมปล่อยให้เยอะ” กริชนั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมตัวสูงสีดำสนิด เปิดเอกสารการกู้ยืมเงินของลูกค้าคนนี้ไปมา

“นายประสมใช้ตำแหน่งรัฐมนตรี มาการันตรีกับกาสิโนครับ ผมจำเป็นยอมปล่อยให้กู้”

“แล้วนี่หนีไปกี่วันแล้ว มีใครตามตัวหรือยัง”

“ผมส่งให้คนของเราออกตามทวงแล้วครับ”

“เอาอย่างนี้ พี่ว่าตอนนี้อย่าพึ่งบุ่มบ่าม รอให้นายประสมได้ใจ คิดว่าเราไม่ตาม เผื่อว่าจะหาเงินมาให้เราได้ เพราะตำแหน่งใหญ่โตใช้ได้” กริชเป็นคนให้โอกาสคน แต่ถ้าให้แล้วยังดื้อด้านคดโกง ก็ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด

“ปล่อยไปจะดีหรือครับพี่กริช”

“เอามตามนี้รับรอง อีกไม่กี่วันท่านประสมจะต้องมาที่นี่อีก” เขาคาดการณ์ไม่เคยผิดพลาด

“แต่ผมส่งคนออกตามแล้วนะครับ”

“เรียกคนของเรากลับมา”

“ครับ” กลดหยิบโทรศัพท์กดหาลูกน้องพวกที่ส่งไป ตามประกบท่านประสม นักพนันที่มีตำแหน่งในบ้านเมืองใหญ่โต เอาตำแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงดัง ประกันการกู้เงิน ครั้งนี้มากหน่อย ตอนแรกกลดจะไม่ปล่อยให้กู้ เพื่อเป็นการหลอกล่อปลาตัวโตฮุบเหยื่อจึงยอมปล่อย ตัวกลดเองมีอำนาจกึ่งหนึ่งในการตัดสินใจ ในทุกด้านในกิจการของตระกูล

“ทำไมมาหาพี่ช้า” กริชปลายตาไปหาวาม คนที่ทำหน้าที่ตามกลดมาพบกับเขา อ่านสายตาของวามออกในทันใด

“ติดธุระส่วนตัวนิดหน่อยครับพี่กริช” กลดอมยิ้ม

“อย่าให้มันมากนักนะเรือจพัง” พี่ชายกล่าวกลั้วยิ้ม

“เรือแข็งแรงไม่พังง่ายๆ หรอก”

“เวรเอ๊ยทำเรือเป็นโรงแรมจิ๊งหรีด” ต่อว่าน้องชายไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ เสี้ยวนาทีกลับนึกถึงริมฝีปากนุ่มหวานสาวสวยคนนั้น อาการกริชพลันร้อนวูขึ้นฉับไว แอบเก็บรอยยิ้มไว้หลบสายตาทุกคน กริชเหมือนราชสีห์ กลดเหมือนหมาป่า

“ยิ้มอะไรพี่ชาย” กลดแอบเห็นคนแอบยิ้ม

“ยิ้ม ฉันนี่นะยิ้ม”

“พี่กริชสิ หรือว่า...” กลดไม่กล้าพูดคำที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตผู้ชายในตระกูลออกไป เขารู้ดีว่าตัวเองและพี่ชาย ห่างไกลจากคำนั้น พวกเขาทำตัวไม่มีหัวใจ ไม่มีความรัก เหตุเพราะไม่อยากเกิดปัญหาในตระกูล กริช กลด เฝ้าภาวนาขออย่าให้เหตุการณ์รักเศร้าๆ เกิดขึ้นอีก หวังว่าถ้าฟ้าเห็นใจคงจะส่งหญิงสาวมาช่วยล้างคำสาปความรักได้สักวัน ก่อนที่เขาและพี่ชายจะอายุครบสี่สิบ ในตอนนี้กริช อายุ 35 กลด อายุ 33 อีกไม่กี่ปี ถ้าหาผู้หญิงดังกล่าวไม่ได้ พวกเขาจะต้องไปเที่ยวเมืองคานห์ตลอดชีวิต ไม่มีคู่ไม่มีทายาทไว้สืบสกุล

“คืนนี้ต้องกลับไปกินข้าวกับพ่อแม่ ไม่ต้องค้างบนเรือ”

“ทำไมครับมีอะไรเป็นพิเศษ”

“นายก็รู้นี่นา เราสองคนรวมทั้งนายก้อง ต้องกลับไปกินข้าวกับพ่อแม่อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง”

“อืม นั่นน่ะสิผมลืม เอาเป็นว่ากลับพร้อมกันคืนนี้เลยก็ได้”

“วาม เวท ภีมด้วย อยู่ดูแลบนเรือไม่ต้องตามฉันกลับบ้านด้วย”

“ครับเจ้านาย” ทั้งสามจึงโค้งรับคำสั่ง

“เจ้านายจะกลับเลยมั้ยครับ” วามไต่ถาม

“ยังหรอก ขออยู่ดูที่นี่หน่อยดึกค่อยกลับ” จากนั้นกริชลุกขึ้น เดินออกจากห้องทำงาน ตรงไปยังห้องพักส่วนตัวหรูหราบนเรือสำราญ

“นายไปพักเถอะวาม เวท ตะลอนกับฉันทั้งวัน” กริชสั่งลูกน้องผู้สื่อสัตย์ ไม่ว่าเขาไปไหนต้องมีสองคนนี้คอยดูและความปลอดภัย ทำหน้าที่เสื้อเกราะกันกระสุนเป็นอย่างดี

“ครับนาย” คล้อยหลังกริช วาม เวท จึงมีโอกาสได้พักร่างกายบ้าง