บทที่2 ตอน "อดีตและปัจจุบัน(2)" 1

๒

อดีตและปัจจุบัน (๒)

สองวันต่อมา…

“แม่ครับ ผมมาเยี่ยมครับ ต่อไปคุณแม่จะไม่เหงาแล้วนะครับ”

‘เพลิงพาย’ ทายาทคนเดียวของคุณหญิงแขศรี นั่งคุกเข่า ปลายเท้าทั้งสองข้างเขย่งขึ้น ชายหนุ่มวางพวงมาลัยพร้อมทั้งจุดธูปปักลงกระถาง ยื่นมือออกไปสัมผัส แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดซับรูปภาพของมารดาที่ติดอยู่บนเจดีย์เก็บอัฐิสีขาวมุกทรงหกเหลี่ยม

‘ผมฝากคุณดูแลคุณแม่ด้วยนะครับ หวังว่าคุณคงจะไม่ทำให้คุณแม่ต้องทุกข์ใจในภพที่คุณอยู่นะครับ?’ พยายามนั่งสงบจิตใจให้นิ่ง และไม่แสดงอาการอะไรผิดแปลกออกมา ให้ทุกคนที่ยืนรอส่งนายศักดาเป็นครั้งสุดท้ายได้เห็น เขาเอี้ยวหน้ามองเสี้ยวหน้าของอุษณีย์ที่ซบอยู่บนหัวไหล่

“ฮือ”

‘ช่างน่าสมเพชเวทนา!’ สำหรับเขา แต่กับแขกเหรื่อที่มาต่างก็มีสีหน้าเศร้าสร้อยตามไปด้วย เมื่อเห็นภาพของอุษณีย์ ภรรยาสาวของนายศักดาที่เอาแต่ร้องไห้ปานจะขาดใจ แขนของเธอกอดโถอัฐิไว้แน่น ซึ่งข้างในนั้นบรรจุเถ้ากระดูกของสามีเอาไว้

“คุณผู้หญิง ณีขอโทษค่ะ ณี ฮืออ”

ภาพถ่ายขาวดำของคุณหญิงแขศรีช่างดูน่าเกรงขาม ใบหน้าขาวซีดรีบก้มหน้าหลบ ไม่อยากให้คนตายต้องเสาะหาความจริงจากแววตาของตัวเอง อุษณีย์ส่ายหน้า ร้องไห้เสียงดัง ไม่อยากนึกถึงอดีตอันอดสูก่อนที่คุณหญิงขอร้องตนก่อนจากไป

“เข้ามานั่งนี่สิ” คุณหญิงแขศรีนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉย แต่ในห้วงลึกของหัวใจมันระบมเจ็บร้าวเมื่อสามีใช้เท้าเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของนางไม่มีชิ้นดี

“คุณแม่มีอะไรจะใช้ณีหรือคะ?” อุษณีย์คลานเข้าไปนั่งตรงปลายเท้า ไม่กล้าที่จะขึ้นไปนั่งเคียงข้างคุณหญิงแขศรีบนโซฟา

“ณี ทำอะไรสักอย่างเพื่อแม่ได้ไหม?” คุณหญิงแขศรีก้มมองหญิงสาว แววตาเจ็บปวดเมื่อครู่เปลี่ยนแปลงเป็นเห็นใจ ความสวยงามนี้เองถึงทำให้นายศักดาถูกใจหล่อนขนาดนี้ นางยื่นมือเข้าไปลูบดวงหน้านวล ใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้จับปลายคางแหลมดันให้เธอเงยขึ้น

“คุณแม่จะให้ณีทำอะไรคะ?” ทำไมคุณหญิงแขศรีถึงมีท่าทีแปลกๆ อุษณีย์เป็นกังวล แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มเมื่อมองสบตาของหญิงชราผู้มีพระคุณ

“ณีรักแม่มากไหม?” คุณหญิงถอนหายใจอันอึดอัดแผ่วเบา หลายวันมาแล้วที่สามีจอมเจ้าชู้ได้เข้ามาขออุษณีย์จากนาง

“คุณแม่ทำไมถามณีแบบนี้คะ รักหรือไม่รัก ณีไม่รู้ แต่ชีวิตของณี ณียอมเสียสละให้คุณแม่ได้ค่ะ” เธอไม่ได้พูดเพื่อเอาใจ แต่คำที่เอ่ยออกไปนั้นมันมาจากข้างในหัวใจจริงๆ

“แม่ขอบใจณีมากนะลูก” คุณหญิงเบือนหน้าหนีหันไปมองทางอื่น นางไม่อยากให้หญิงสาวต้องเห็นน้ำตาแห่งความเสียใจ

“บอกณีมาเถอะค่ะ คุณแม่อยากให้ณีทำอะไรคะ?”

“แม่อยากให้ณีช่วยปรนนิบัติคุณศักดาแทนแม่ หนูณีจะทำให้แม่ได้ไหม?” คุณหญิงตัดสินใจอยู่นาน ก่อนที่จะหันหน้ามาเผชิญหน้ามองว่าที่ลูกสะใภ้ นางได้แอบเช็ดน้ำตาออกจากขอบตาไปหมดแล้ว

“ชีวิตของณีก็ให้คุณแม่ได้ แค่เรื่องปรนนิบัติคุณพ่อแค่นี้เอง ทำไมณีจะทำให้ไม่ได้คะ” อุษณีย์ยิ้มพิมพ์ใจ นึกว่าเรื่องอะไร ก็แค่เรื่องช่วยเหลือดูแลคนชรานี่เอง แต่เธอก็ทำอยู่ตลอด ทำไมคุณหญิงถึงต้องย้ำอีกนะ

‘หรือว่าเราปรนนิบัติท่านไม่ดีพอ’ อุษณีย์ทำหน้าครุ่นคิด

“ณีรู้ใช่ไหม นานมากแล้วที่แม่ไม่สามารถที่จะให้ความสุขกับคุณศักดาได้” นายศักดาถึงจะมีอายุมากก็จริง แต่ก็ยังมีความต้องการทางเพศ และก็เป็นธรรมดาที่เขามักจะออกไปปลดปล่อยอารมณ์ข้างนอกบ้านเสมอ นี่ก็เป็นปัญหาอันทรมานที่คุณหญิงต้องทำเพื่อสามีอันเป็นที่รักมากเช่นกัน

“คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ?” ถามด้วยความงุนงงระคนแปลกใจ

“แม่จะไปจำศีลที่วัดสักสองอาทิตย์” คุณหญิงแขศรีฝืนยิ้ม นางเอาธรรมะเข้าข่ม ไม่อยากอยู่ดูภาพแสลงหัวใจให้เจ็บปวด

“ค่ะ คุณแม่จะให้ณีไปด้วยไหมคะ?”

“ช่วงเวลาที่แม่ไม่อยู่ ณีขึ้นไปทำหน้าที่ปรนนิบัติคุณศักดาแทนแม่ด้วยนะ” แขศรียื่นพวงกุญแจห้องนอนให้ว่าที่ลูกสะใภ้ และอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ หญิงสาวตรงหน้าก็จะกลายมาเป็นคุณหญิงคนที่สองของบ้านหลังนี้แทนตำแหน่งเดิมเสียแล้ว

“คุ คุณแม่!” อุษณีย์อุทานร้องเสียงหลง ไม่จำเป็นต้องถามให้มากความ แค่มองลึกเข้าไปในดวงตาของคุณหญิงแขศรี ก็รู้แล้วว่านางต้องการให้เธอปรนนิบัติรับใช้นายศักดาอย่างไร

“ต่อไปไม่จำเป็นเรียกฉันว่าแม่อีกแล้วนะ ณีจะถูกยกย่องให้เป็นคุณหญิงคนที่สองและมีสิทธิ์ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ด้วย” คุณหญิงยิ้มทั้งที่ข้างในทรวงมันช้ำเลือดช้ำหนอง

“คุณแม่ ณี มะ” ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา

“ทำเพื่อฉันนะณี จะให้ฉันไหว้เธอ ฉันก็ยอม” คุณหญิงยื่นมือเข้าไปลูบเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน

“ฮืออ คุณแม่อย่าทำแบบนี้กับณีเลย” หล่อนรีบคลานเข้าไปกุมมือของคุณหญิงแขศรีไว้ แล้วรีบโผเข้าโอบกอดร่างท้วมด้วยหัวใจแตกละเอียด ไม่สามารถที่จะปฏิเสธคำขอร้องของคนที่เคารพรักได้เลย