ตอน "อดีตและปัจจุบัน" 4

ชายหนุ่มก้มมองภาพเด็กน้อยนักเรียนประถมผูกโบ ดวงตากลมโตบ้องแบ๊ว หน้าสวยหวานตั้งแต่เล็กนี่เอง ใบหน้าคมคายตึงเครียดก้มมองนาฬิกาบนข้อมือ แปดโมงเช้าทางโน้นเป็นเวลาที่เจ้าหล่อนต้องตื่นไปเรียน อยากจะรู้จริงๆ ว่าเป็นไอ้ผู้ชายหน้าเจ๊ก หน้าจีน หรือหน้าฝรั่งคนไหนกันนะที่จะมารับเธอ คนที่มีแต่ความแค้นว้าวุ่น หัวใจเจ็บหน่วงๆ เมื่อนึกถึงสาวน้อยเดินเคียงข้างกับชายอื่น

“คุณหนูคงไม่เคยเห็นคุณเมย์” นางจันทร์ยิ้มสดใสเมื่อพูดถึงน้องสาวของคุณหญิงคนใหม่ ‘อารยา พานทอง’ นิสัยเรียบร้อย ถ่อมตน ไม่ถือตัวและไม่ลืมกำพืดของตัวเองนั้น ช่างแตกต่างผิดจากพี่สาวเสียจริงๆ ทั้งที่เมื่อก่อนเคยอ่อนน้อม แต่พอได้เป็นคุณผู้หญิงของบ้าน นิสัยของเจ้าหล่อนก็แปรเปลี่ยน

“ผมจำเด็กนั่นไม่ได้แล้วครับ ถ้านมจันทร์ไม่บอกว่านี่เป็นน้องสาวของอุษณีย์ ผมก็คงไม่ทราบ” เพลิงพายวางกรอบรูปอย่างอ้อยอิ่ง หัวใจไม่รักดี ทำไมต้องรู้สึกดีกับสาวน้อยผู้แสนอ่อนหวานแบบนี้ด้วยนะ

“คุณเมย์ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกค่ะ” นางจันทร์เล่าให้เพลิงพายฟัง ว่านายศักดาเอ็นดูอารยาเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง แต่กลับทำให้อุษณีย์ไม่พอใจ หวาดระแวงในความเจ้าชู้ของนายศักดา

“ยังเด็กอยู่เลย พ่อผมคงไม่คิดพรากผู้เยาว์หรอกมั้งครับนม”

ใบหน้าคมคายตึงเครียดขึ้นมาทันที เมื่อแม่นมเอ่ยถึงเล่ห์เหลี่ยมของนายศักดา บิดาของเขาไม่เปลี่ยนนิสัยเจ้าชู้เลยสักครั้ง

“คุณเมย์ไม่เด็กแล้วนะคุณหนู เนี่ยอีกไม่กี่เดือนก็จะยี่สิบแล้วค่ะ” นางจันทร์เก็บรูปของหญิงสาวติดตัวไว้ตลอดเวลา นางเอาภาพออกจากกระเป๋าเสื้อให้ชายหนุ่มดู

“นมจันทร์รู้เรื่องราวของเด็กคนนี้ละเอียดดีจังนะครับ” เพลิงพายยิ้มนิดๆ เมื่อได้เห็นหญิงสาวโพสท่าที่สดใส ซึ่งรูปนี้ เขาเป็นคนถ่ายให้หล่อนตอนไปเดินเล่นที่หน้าพระราชวังอังกฤษ

“รู้สิคะ” นางจันทร์ทำไม้ทำมือเล่าเรื่องราว ครั้งที่อารยายังไม่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เธอไม่ได้อาศัยที่บ้านหลังนี้ เพราะไม่อยากมีปัญหาเข้าใจผิดกับพี่สาว จึงออกไปอยู่บ้านเช่าหลังเก่าที่อุษณีย์เคยอาศัยอยู่

“เหรอครับ” เพลิงพายหัวใจขัดแย้ง ทั้งที่ไม่คิดจะรักและห่วงใยสาวน้อยคนนั้น แต่กลับร้อนรุ่มเป็นกังวลเมื่อนางจันทร์เอ่ยถึงอารยากับบิดาของเขา ชายหนุ่มกำมือแน่น หน่วงหัวใจเหลือเกินยามนึกถึงร่างอรชรอ้อนแอ้นที่เขานอนกกกอดทุกคืนคนนั้น บอกได้คำเดียวว่าเขาหวง

‘หึ! คงจะมีบ้างแหละ แตะเล็กแตะน้อยตามนิสัยเจ้าชู้ของพ่อ’

“เฮ้อ นึกแล้วก็น่าใจหาย สงสารคุณเมย์นะ นี่ถ้ารู้ว่าคุณผู้ชายเสียคงจะเสียใจมาก คุณเมย์นับถือคุณผู้ชายมาก เวลามานอนที่บ้านนี้จะคอยรับใช้คุณท่านตลอด จนทำให้คุณณีระแวง”

“ผมชักอยากเห็นตัวจริงเด็กอารยานั่นซะแล้วสิ” แกล้งถามไปแบบนั้น ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเด็กสาวหน้าหวานคนนี้อยู่ไหน

‘หึ! เกมมันเริ่มตั้งนานแล้ว อุษณีย์! น้องสาวของเธออยู่ในมือฉัน และฉันจะทำลายชีวิตสดใสของอารยาให้แหลกละเอียดคามือฉันแน่’

“คุณเมย์ไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ...”

“ไม่ได้อยู่นี่ แล้วเด็กนั่นอยู่ไหนครับ?” คนเจ้าเล่ห์แกล้งถาม

“คุณเมย์อยู่อังกฤษค่ะ ห้าปีแล้ว ยังไม่เคยกลับมาเยี่ยมบ้านเลยค่ะ”

“เด็กใจแตกก็แบบนี้แหละครับ ไปเจออะไรที่แปลกๆ ใหม่ๆ ไกลผู้ปกครองก็จะทำตัวเหลวแหลก เด็กนั่นคงจะลืมกำพืดของตัวเองแล้วมั้งครับ เหมือนวัวลืมตีนแบบบางคนไงครับ”

“คุณหนู ดูพูดเข้า ไม่น่ารักเลย คุณเมย์ไม่มีนิสัยแบบนั้นแน่ค่ะ ที่ไม่ยอมกลับมาเพราะคุณณีค่ะ เธอไม่ยอมให้น้องกลับมาเยี่ยมบ้าน ถ้ายังเรียนไม่จบค่ะ” นางจันทร์มองหน้าเจ้านายรุ่นลูก ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวของชายหนุ่มดูเปลี่ยนไปหมด ไม่ว่าจะเป็นนิสัยที่เมื่อก่อนจะอ่อนน้อมพูดเพราะ แต่ในเวลานี้ เขาสุขุม สีหน้าท่าทีก็ขรึมๆ น่าเกรงขามกว่าเมื่อก่อนนัก

“พี่น้องกัน นิสัยก็คล้ายๆ กันแหละครับนมจันทร์” เพลิงพายพูดเสียงเรียบ

“ป้าไม่อยากเล่าให้คุณหนูฟังก็เพราะแบบนี้ไงคะ ว่าแต่คุณหนูก็อยู่อังกฤษ ไม่เคยเจอคุณเมย์เลยเหรอคะ?” นางจันทร์ทำหน้างงมองหน้าชายหนุ่ม

“ไม่ครับ” เพลิงพายเก็บความลับไว้ในส่วนลึกของหัวใจทั้งที่อารยาอยู่ในอุ้งมือของเขาตั้งแต่ถึงราชอาณาจักรอังกฤษแล้วแท้ๆ

“คุณหนูคะ?” นางจันทร์ทำหน้าละห้อยใจหวิวๆ ไม่กล้าที่จะบอกชายหนุ่มให้ทำในสิ่งที่ลูกควรจะทำต่อบิดาที่ล่วงลับไปแล้ว

“ครับ” เพลิงพายหย่อนก้นนั่งลงบนขอบโต๊ะโชว์

“ศพคุณผู้ชายยังไม่ได้เผานะคะ คุณหนูจะไปกราบท่านไหม?” นางจันทร์หยุดพูดทันทีเมื่อชายหนุ่มยกมือห้ามไว้ นางรู้มาโดยตลอดว่าสองพ่อลูกบาดหมางกัน

‘เฮ้อ! คุณหญิงแขศรีเสียไม่ถึงเดือน คุณท่านก็ยกตำแหน่งคุณหญิงคนใหม่ให้คุณณี’ นางจันทร์ได้แต่ถอนหายใจแผ่วเบา เข้าใจความรู้สึกผิดหวังของเพลิงพายดี ที่บิดาและคนรักพากันใช้มีดแหลมคมทิ่มแทงกลางอก

“ผมมาที่นี่ตั้งนานแล้ว ทำไมคุณผู้หญิงของนมจันทร์ไม่ออกมาต้อนรับแขกล่ะครับ” เพลิงพายยิ้มเยาะเมื่อเหลือบหางตาขึ้นมองเห็นคุณหญิงคนใหม่ที่ยืนอยู่ตรงบันไดด้านบน