เพลิงแค้นแรงพยาบาท บทที่2...

แม้จะหมดความกังวลไปเปลาะหนึ่ง เมื่อเธอมีเงินเติมเข้ามาในบัญชีหลังเอาเครื่องเพชรและของสะสมของมารดาไปขาย ยังร้านค้าที่เคยสนิทสนมกันมานาน สายตาของคุณนายเจ้าของร้านเปลี่ยนไปเธอรู้! จากที่เคยป้อยอ พูดจาหวานหูตอนสมัยที่เธอยังเฟื่องฟูนั้น ปัจจุบันหล่อนมองเธอเหมือนเศษขยะ หรือไม่ก็เปรียบเปรยเธอเหมือนขอทาน...

ช่างเถอะ!

เธอไม่ได้หวังให้ผู้คนรอบตัวหันมาเมตตาสงสาร คณานางค์เชิดหน้าขึ้น เธอส่งของของ แม่ให้ แม้จะรู้สึกเจ็บใจ

“ของปลอมหรือเปล่า? ได้ข่าวว่าไม่เหลืออะไรเลยไม่ใช่เหรอ?” คำดูแคลนที่หลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าทำให้เจ็บช้ำมากขึ้น

“ทุกชิ้นซื้อจากร้านคุณ ถ้ามันปลอมก็คงปลอมตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะ!” หญิงสาวตอกกลับแบบไม่ไว้หน้า อีป้าเจ้าของร้านเพชรไม่มีสิทธิ์มาดูถูกหรือซ้ำเติมเธอ

“ใครจะรู้ เห็นถูกยึดจนหมด ไม่คิดว่าจะยังมีเหลือ” นางเบ้ปากใส่ กระชากถาดใส่เครื่องเพชรที่คณานางค์กองไว้ตรงหน้า พร้อมกับบัตรเซอร์ของเพชรทั้งหมดทุกชิ้นเพื่อยืนยันคุณภาพของอัญมณี

สาวใหญ่เบ้ปาก นางแค่มองก็รู้ แต่ข่าวออกโครมๆ จะให้ไว้ใจได้อย่างไร

“ของร้อนแบบนี้ อยากได้เท่าไรล่ะ!” แม่ค้าหน้าเลือดเตรียมกดราคา เมื่อรู้ดีว่าคณานางค์กำลังร้อนรน

“ประเมินมาค่ะ ถ้าฉันพอใจจะขายฉันจะขายให้คุณ” แม้กำลังจะจนหนทางแต่นิสัยไม่ยอมคนเธอจึงขอสู้ยิบตา

“เหอะ! ใครๆ เขาก็รู้ทั้งนั้นว่าตอนนี้อภิรักษ์ภูเบศเหลือแต่เปลือก ไปที่ไหนก็ได้ราคานี้ทั้งนั้นแหละ ฉันถือว่าช่วยๆ กันน่ะเลยให้ราคาพิเศษ” นางรีบออกตัว ของราคาแพงเช่นนี้ไปที่ไหนเขาก็อ้าแขนรับเมื่อมองเห็นกำไรเห็นๆ

เรียวปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรง เอาเถอะ! อยากกดเธอกดกันไป วันไหนที่เธอกลับมายืนอยู่ที่เดิม จะเอาเงินฟาดหัวเสียให้เข็ด แต่...คงไม่มีวันนั้น เมื่อเธอมีความรู้แค่ม. ปลาย ไปเรียนนอกทั้งทีไม่ได้วิชาความรู้อะไรเลย เพราะมัวแต่สำเริงสำราญ...อยากสมน้ำหน้าตัวเอง สมเพชกับความลำพองและเหิมเกริม จนเมื่อสิ้นบิดา เธอจึงไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง

“รับเป็นเช็คไปนะคุณน้อง...พี่ไม่มีเงินสดมากพอจ่าย สะดวกดีด้วย” หญิงสาวแสยะยิ้ม แทนตัวเองว่าพี่โดยไม่ดูหนังหน้า แก่ยิ่งกว่ามารดาของเธอเสียอีก สะเออะอยากจะเป็นพี่สาว

“หวังว่าเช็คคุณป้าคงไม่เด้งนะคะ? นางขี้เกียจขึ้นโรงขึ้นศาล” คณานางค์เลิกปลายคิ้วขึ้นสูง เธอพูดเสียงเรียบ แต่จริงจังทุกคำพูด

เศรษฐินีเจ้าของร้านเพชรแทบเต้น อีเด็กเมื่อวานซืนหลอกด่านาง หมาจนตรอกอย่างคณานางค์ บุตรสาวคนขี้ขโมยคงไม่มีโอกาสได้มาเหยียบร้านของนางอีก...หลังจากงัดสมบัติเก่ามาขายกิน

“พี่ทำธุรกิจซื่อตรงมาตลอดชีวิต เงินแค่นั้นไม่ใช่ปัญหา...พี่ไม่ใช่คนเลวที่จะโกงใคร!”

นางตอกกลับพร้อมกับแสยะยิ้ม หรี่ตามองหญิงสาวรุ่นลูกด้วยสายตาสมเพช...

เธอเก็บความเจ็บความอายเก็บไว้ในอก สะสมไว้เพื่อรอเอาคืน อย่างแรกที่เธอควรทำไม่ใช่ตบปากอีแก่หน้าเลือดคนนี้ มันเสียเวลาเปล่า เธอควรทำหน้าที่ลูกที่ดีครั้งสุดท้าย ด้วยการส่งบิดาไปสู่ภพภูมิที่ดี...อย่างไม่น้อยหน้าใคร

คณานางค์ยัดกระดาษแผ่นเล็กๆ ใส่กระเป๋ากางเกงยีน เธอเดินจากมากโดยไม่ตอบโต้ หลังเอาเช็คเข้าบัญชีตัวเอง เธอเบิกสตางค์มาส่วนหนึ่งเพื่อใช้จ่าย...เกี่ยวกับงานฌาปนกิจของบิดาให้ลุล่วง

นมย้อย ลุงแสง กับสาวใช้ที่เหลือบางส่วน ช่วยกันลำเลียงดอกไม้สดที่จัดเป็นช่อประดับตามหน้าโลง ไม่ได้โล่งแจ้งเหมือนกับวันแรก...คณานางค์จุดธูป เธอไหว้ร่างไร้วิญญาณของบิดา พร้อมกับกลั้นสะอื้นจนไหล่สั่น...นับจากนี้ไป เธอคงเหลือแค่ตัวคนเดียว หนึ่งชีวิต...หนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไรไม่อาจรู้ได้ แต่เธอจะไม่มีวันยอมให้บิดาตายไปพร้อมกับคำดูถูกตราหน้า...หากเธอสืบค้นความจริงได้ เธอจะแก้ต่างแทนท่านเอง...ถึงจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลือ เธอก็จะทำ!