ตอนที่ 3 (3)

จักรินเสริมทัพอีกคน เอ่ยห้ามแกมขอร้องไม่ให้ฟ้าครามออกจากงานเลี้ยง หญิงสาวจะกลับหอพักไม่ได้ นอกจากไปอยู่บนเตียงในโรงแรมหรูของคิวากรเท่านั้น

“ของขวัญอะไรหรือคะ”

ฟ้าครามถามออกมาได้หลังจากต้องทรุดตัวลงนั่งอีกครั้งตามแรงยึดจากมือใหญ่ของภูริศ

“ฟ้ารู้ไหมครับว่าคิวามันชอบฟ้ามาก มันชอบตรงที่ฟ้าเป็นเด็กเรียน ไม่เคยเที่ยวเตร่เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ พอมันรู้ว่าฟ้าสอบชิงทุนได้ มันก็เตรียมของขวัญชิ้นพิเศษให้ฟ้าด้วย”

ภูริศเริ่มแผนชั่วเอ่ยโกหกและหลอกล่อให้ฟ้าครามตกหลุมพราง และจักรินก็รีบเอ่ยเสริมเพื่อความน่าเชื่อถือให้ก่อเกิดในตัวฟ้าครามต่อ

“ที่ไอ้ภูบอกนั้นเป็นเรื่องจริงครับ พวกผมรู้ว่าคิวาชอบฟ้าตรงที่เป็นเด็กเรียน แถมยังขยันทำงานพิเศษด้วย พอมันรู้ข่าวว่าฟ้าสอบชิงทุนไปเรียนที่อเมริกาได้ มันก็เตรียมของขวัญให้ ซึ่งพวกผมยังแปลกใจเลยที่คิวามันใส่ใจในตัวฟ้ามาก เตรียมของขวัญให้ฟ้าทั้งๆ ที่เพื่อนคนอื่นๆ ไม่มีใครให้ของขวัญกับฟ้าเลย”

“เอ่อ...ไม่ต้องให้ของขวัญกับฟ้าก็ได้ค่ะ ฟ้าเกรงใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งของคิวาร่วงหรอกครับ” เอ่ยบอกไปแล้วภูริศก็หัวเราะร่วน ก่อนจะแสร้งตีสีหน้าผิดหวังให้เห็นขณะโกหกต่อ

“แต่คิวามันเป็นคนขี้ลืม ดันลืมของขวัญไว้ที่โรงแรมของมัน นี่มันกลับไปเอาของขวัญแล้ว แต่เพราะรถติดมาก มันคงกลับมาที่งานเลี้ยงไม่ทัน มันก็เลยวานให้พวกผมพาฟ้าไปเอาของขวัญที่โรงแรมของมันครับ”

ฟ้าครามตีสีหน้าเหยเก ไม่ใช่เพราะผิดหวังที่คิวากรไม่ได้หยิบของขวัญติดมือมาให้เธอ แต่หวาดกลัวที่คนบ้านนอกใส่เสื้อผ้าเก่าๆ โทรมๆ ต้องไปที่โรงแรมหรูระดับห้าดาวของคิวากรต่างหาก

“ฟ้าไม่ไปเอาได้ไหมคะ และฟ้าฝากขอบคุณไปถึงคุณคิวาด้วยที่อุตส่าห์ซื้อของขวัญให้กับฟ้า”

“ไม่ได้ครับ ฟ้าต้องไปเอาด้วยตัวเองครับ”

จักรินส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมกับยกแม่น้ำทั้งห้าบอกเหตุผล เพื่อหลอกล่อให้ฟ้าครามเดินเข้าปากราชสีห์

“คิวามันอุตส่าห์ไปเลือกซื้อของขวัญด้วยตัวเอง ฟ้าอย่าทำลายน้ำใจของมันสิครับ ส่วนเรื่องราคาค่างวด ฟ้าอย่าไปสนใจเลยว่าจะแพงมากแค่ไหน ขอแค่ฟ้าไปรับของขวัญ และยิ้มขอบคุณ เพียงเท่านี้คิวามันก็มีความสุขและพอใจแล้วครับ”

“ก็ได้ค่ะ ฟ้าจะไปรับของขวัญจากคุณคิวา แต่ไม่ใช่เพราะฟ้าอยากได้ของขวัญจากเขา แต่เพราะว่าฟ้าไม่อยากให้เขาต้องเสียน้ำใจค่ะ”

“ขอบคุณฟ้ามากที่ยอมไปรับของขวัญจากคิวา” จักรินคลี่ยิ้มกว้างถือวิสาสะเอื้อมมือมาบีบมือเล็กของฟ้าครามในขณะเอ่ยขอบคุณ

“และนี่เป็นของขวัญจากพวกเรา ที่จะแสดงความยินดีและอวยพรล่วงหน้าให้ฟ้าประสบความสำเร็จในการไปเรียนปริญญาโทและปริญญาเอกที่อเมริกา”

ภูริศยื่นแก้วแชมเปญมาตรงหน้าฟ้าคราม แล้วเอ่ยบอกต่ออย่างขอลุแก่โทษให้ฟังดูน่าสงสารว่า

“พวกเราไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคิวา จึงไม่มีของขวัญชิ้นพิเศษให้กับฟ้า เพราะฉะนั้นผมจึงขอใช้แชมเปญฟรีในงานเลี้ยงนี่แหละดื่มอวยพรให้กับฟ้า”

ด้วยอ่านใจของสาวบ้านนอกออกว่าต้องปฏิเสธว่าอย่างไร จักรินจึงรีบเอ่ยดักคอในทันทีเพื่อยุให้ฟ้าครามดื่มแชมเปญที่ผสมยาเสียสาวลงไป

“ดื่มแชมเปญแก้วสองแก้วไม่เมาหรอกครับ เพราะมีแอลกอฮอล์นิดเดียว ฟ้าดูเพื่อนคนอื่นสิครับ ซดแชมเปญราวกับน้ำเปล่า ยังไม่มีใครเมาเลย”

ฟ้าครามหันไปมองตามที่จักรินเอ่ยบอก ซึ่งบรรดาเพื่อนผู้หญิงหลายๆ คนต่างก็ทำเหมือนที่จักรินพูด หลายคนดื่มแชมเปญราคาแพงหลายแก้วแล้วแต่ไม่มีทีท่าว่าจะเมา แต่ขณะเดียวกันก็เกิดอาการลังเล เพราะเธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์แม้แต่ครั้งเดียว จึงไม่กล้าแตะต้องน้ำสีอำพันที่อยู่ในแก้วทรงสวย

และภูริศก็เร่งเร้าต่อด้วยสีหน้าเศร้า “อย่าทำลายน้ำใจของผมกับไอ้จักเลยครับ”

ฟ้าครามจำต้องพยักหน้ารับและเอื้อมมือหยิบแก้วแชมเปญมาดื่มในที่สุด เพราะกลัวว่าเพื่อนทั้งสองจะรำคาญเธอด้วย

แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่าในขณะที่เธอหยิบแชมเปญขึ้นดื่ม ทั้งภูริศทั้งจักรินก็ลอบมองสบ

ตากันแล้วสแยะยิ้มด้วยความถูกใจกับแผนการที่สำเร็จลุล่วงได้ครึ่งทางแล้ว

“ดื่มให้หมดแก้วเลยครับ” ภูริศคะยั้นคะยอ มองตามตาไม่กะพริบว่าฟ้าครามดื่มแชมเปญหมดแก้วหรือเปล่า

และจากที่ตั้งใจจะจิบแชมเปญแค่เพียงนิดเดียวเพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจของเพื่อนร่วมคณะ ฟ้าครามก็จำต้องกลั้นหายใจดื่มแชมเปญจนหมดแก้วในที่สุด และคิดว่าดื่มแชมเปญแก้วเดียวก็น่าจะเพียงพอแล้ว กลับมีแชมเปญที่ยื่นมาจากจักรินให้กับเธออีกแก้ว

“แชมเปญแก้วนั้นเป็นของไอ้ภูที่แสดงความยินดีกับฟ้า ต่อไปก็เป็นจากผมบ้าง ผมขออวยพรให้ฟ้าประสบความสำเร็จได้เป็นดอกเตอร์เกียรตินิยมจากอเมริกาครับ”

เอ่ยอวยพรเสร็จแล้วจักรินก็ยื่นแก้วแชมเปญให้กับฟ้าครามบ้าง ซึ่งหญิงสาวจำต้องรับมาดื่มและขอบคุณเสียงแผ่วเบา

“ขอบคุณมากค่ะ”

คนที่ไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาก่อน พอดื่มแชมเปญเป็นแก้วที่สองก็เกิดอาการร้อนผะผ่าวมีเลือดวิ่งวนทั่วใบหน้าจนแดงก่ำไปหมด

และไม่ใช่เพราะแค่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เท่านั้นที่ทำให้ฟ้าครามเกิดอาการร้อนวูบวาบทั่วทั้งตัว แต่เป็นเพราะฤทธิ์ของยาเสียสาวไร้รส ไร้กลิ่นที่ถูกหยดลงไปในแชมเปญทั้งสองแก้วเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายของหญิงสาวแล้ว

จักรินมองหน้าภูริศ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน พวกเขาต้องรีบพาฟ้าครามออกจากร้านอาหารก่อนที่ยาจะออกฤทธิ์จนเป็นที่ผิดสังเกตของเพื่อนคนอื่นๆ

“ไปกันเถอะครับฟ้า ผมจะพาคุณไปเอาของขวัญกับคิวาที่โรงแรมของเขา ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีหรอกครับ รับของขวัญเสร็จแล้วผมกับไอ้ภูจะไปส่งฟ้าที่หอพักเองครับ”

“ค่ะ”

ฟ้าครามถึงกับเซในขณะลุกขึ้นยืน และภูริศก็รับจับต้นแขนเพื่อประคองร่างบางไว้ จาก

นั้นก็พาฟ้าครามเดินออกจากร้านอาหารโดยไม่มีใครสังเกต เพราะเพื่อนๆ ทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหญิงหรือเพื่อนชาย ต่างก็กำลังโยกศีรษะ ตะโกนร้องเพลงร็อคร่วมกับนักร้องชื่อดังที่เปิดมินิคอนเสิร์ตอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครสนใจว่าฟ้าครามกำลังตกเป็นเหยื่อของคนที่เธอไว้ใจ และเรียกว่าเพื่อน!