3

Chapter 3

“ใครวะ?”

โตมอญหันไปมองร่างสูงของแทนคุณตาขวางอย่างเอาเรื่อง

“จำฉันไม่ได้เหรอไอ้โตมอญ”

แทนคุณลูบปลายคางไปมาอย่างกวนอารมณ์

“อ๋อ... ไอ้แทนคุณ แกเองเหรอ ไม่เจอแกเสียนาน ฉันนึกว่าแกไปที่ชอบที่ชอบเสียแล้ว”

โตมอญพูดพร้อมกับระเบิดหัวเราะอย่างชั่วร้าย ช่วงที่แทนคุณไปเรียนต่อ เขาเหงามากที่ไม่มีคู่ต่อสู้ที่สูสีกัน ได้ข่าวว่าแทนคุณกลับมาหลายวันแล้ว แต่เขายังไม่ได้เจอ เพิ่งจะเจอก็วันนี้เอง

“คนที่จะไปที่ชอบที่ชอบ น่าจะเป็นแกมากกว่า”

แทนคุณพูดเสียงกร้าว โตมอญระเบิดหัวเราะอีกครั้งอย่างน่าเกลียดเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ปล่อย! ไอ้บ้า! เชิญนายสองคนกัดกันไปเลยอย่ามายุ่งกับฉัน”

พนิดาพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือหนาของโตมอญ แต่ไม่หลุด พนิดาก้มลงไปกัดแขนของโตมอญเต็มแรง

“โอ้ย! น้องพริกหวาน”

โตมอญร้องด้วยความเจ็บจึงเป็นโอกาสให้หญิงสาวรีบสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม

พนิดารีบวิ่งไปดึงมือป้าเอิบไปอีกทางเพราะลูกน้องของแทนคุณและโตมอญกำลังกระโจนเข้าหากันต่อสู้อย่างดุเดือด รวมถึงลูกน้องคนสนิทของเธอทั้งสองก็เข้าไปช่วยลูกน้องของแทนคุณด้วย

“ป้าเป็นยังไงบ้างคะ” พนิดาถามป้าเอิบด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู แค่เคล็ดๆ นิดหน่อย คุณหนูไม่เป็นอะไรนะคะ” ป้าเอิบถามนายสาวด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไรค่ะป้า”

พนิดาตอบแต่สายตาหวานมองดูเหตุการณ์ที่ลูกน้องของทั้งคู่กำลังสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“นายกับฉันสักตั้งสิวะ” โตมอญท้าทาย สายตาหยามหยัน

แทนคุณมองด้วยศัตรูด้วยสายตาพิฆาต เดินวนไปมาเพื่อดูเชิงคู่ต่อสู้ ในที่สุดก็กระโจนเข้าหากัน โตมอญต่อยเข้าไปก่อนหมัดแรก แทนคุณเสียหลัก เมื่อได้โอกาสโตมอญกระโจนเข้ามาหมายจะซ้ำแต่โดนเตะเข้าไปจังๆ ทั้งสองแลกหมัดกันอย่างดุเดือด

“ฝีมือแกไม่ได้เรื่องยังไงก็ยังเหมือนเดิม”

แทนคุณพูดยั่วอารมณ์ของศัตรูเพราะเขารู้จุดอ่อนว่าโตมอญเป็นคนอารมณ์ร้อนเพียงใด

“อย่ามายุ่งกับพริกหวานอีก จะหาว่าไม่เตือน”

โตมอญพูดข่มขู่ระหว่างที่ทั้งสองกำลังห้ำหั่นคลุกวงในกันอยู่

“ของอย่างนี้มันใครดีใครได้สิวะ ฉันเคยบอกนายเอาไว้แล้วว่า พริกหวานนะต้องเป็นเมียฉันเท่านั้น ขนาดฉันเปิดโอกาสให้นาย โดยการไปเรียนต่อหลายปี นายยังไม่มีปัญญาเอาพริกหวานทำเมียเลย”

แทนคุณโต้กลับอย่างเจ็บแสบ หัวเราะเยาะเสียงดัง

“ไอ้เลวเอ้ย แกกับฉันต้องตายกันไปข้างนึง”

โตมอญพูดอย่างโมโหทำให้เสียท่าแทนคุณที่รอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว เขาเตะเข้าจังๆ ที่หน้าท้องจนร่างหนาของโตมอญเจ็บจุกหงายหลังลงไปอย่างไม่เป็นท่า

“นายหัว”

ศักดิ์ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทเข้ามาพยุงร่างกำยำของโตมอญแต่กลับโดนสะบัดอย่างโมโหจัด

“อย่าเสือ!”

โตมอญตวาดลูกน้องอย่างหัวเสีย ศักดิ์หัวหดทันที

“นายหัว คนของเราแย่แล้วครับ”

ศักดิ์กลัวเจ้านายก็กลัว แต่ยังรีบบอกอย่างรัวเร็วเมื่อลูกน้องของแทนคุณกำลังได้เปรียบซ้อมลูกน้องที่ติดตามเจ้านายจนสะบักสะบอมไม่เป็นท่า ทั้งสองฝ่ายสู้กันจนข้าวของในตลาดกระจุยกระจายกันไปหมด แต่ดูท่าทางว่าฝ่ายแทนคุณจะเหนือกว่าหลายชั้นนัก

เสียงแม่ค้าและชาวบ้านที่มาซื้อของต่างวิ่งกันแตกตื่นด้วยความจาละหวั่นเพราะกลัวโดนลูกหลง

พนิดาจูงมือของป้าเอิบหลบไปอีกทางมองเหตุการณ์อย่างตระหนกไปเหมือนกัน

หญิงสาวหันมองชายฉกรรจ์ที่ชกต่อยกันอย่างบ้าคลั่งไม่มีใครยอมรับ แต่สุดท้ายลูกน้องของแทนคุณเป็นฝ่ายชนะ โตมอญมองมาอย่างอาฆาตแค้นที่ทำอะไรแทนคุณและลูกน้องไม่ได้

พนิดาหันไปพยักหน้าว่าไม่เป็นอะไร หย้งและจอมที่เพิ่งวิ่งเข้ามาหาเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วงถึงกับถอนใจโล่งอก

ลูกน้องของพนิดาอีกฟากวิ่งเข้ามาหาเจ้านายสาวด้วยความตกใจจนแทบตลาดพัง

“ฝากไว้ก่อน รับรองคราวหน้าพวกแกไม่รอดแน่”

โตมอญชี้หน้าแทนคุณและลูกน้อง ก่อนพาทุกคนออกไปจากตลาดด้วยความแค้น

แทนคุณมองโตมอญด้วยดวงตาแข็งกร้าว เขาถ่มน้ำลายปนเลือดออกมา มือหนาจับปากที่โดนต่อยเบาๆ แต่ถ้าเทียบกันแล้ว เขาแค่ฟกช้ำเล็กน้อยเท่านั้นเพราะฝีมือการต่อสู้ของเขาเหนือชั้นกว่าโตมอญมาก ถึงแม้จะไปเรียนต่อหลายปีแต่ไม่เคยทิ้งศิลปะการต่อสู้ที่บิดาฝึกฝนให้ตั้งแต่เด็ก

“ไม่คิดจะถามบ้างเหรอว่าพี่เป็นยังไงบ้าง”

แทนคุณถามหญิงสาวหลังจากโตมอญและลูกน้องออกไปจากตลาดแล้ว

“ไม่เห็นต้องถาม เห็นอยู่ว่านายไม่ได้เป็นอะไร”

พนิดาตอบอย่างยียวนแต่ในใจยังนึกขอบคุณเขาอยู่เหมือนกัน

แทนคุณทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจในคำพูดของสาวเจ้า เขาหันไปมองลูกน้องของเขาที่สะบักสะบอมเอาการอยู่ ก่อนจะหันไปมองลูกน้องของพนิดาที่กรูกันเข้ามาปกป้องนายสาว ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างรู้ทันความฉลาดเจ้าเล่ห์ล้ำของเธอที่ป้องปกไม่ให้ลูกน้องต้องบาดเจ็บ จะมีแต่ลูกน้องคู่ใจของเธอเพียงสองคนที่เข้ามาช่วยลูกน้องของเขา

“ไม่คิดจะขอบคุณสักคำหรือไง”

แทนคุณถามหญิงสาวที่กำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาว่างเปล่า

“ไม่เห็นจำเป็น นายกับไอ้โตมอญพวกอันธพาลทั้งคู่ ได้ออกแรงกันบ้าง คงจะทำให้ทานข้าวอร่อยไปหลายวัน โดยเฉพาะน้ำพริก อีกอย่างจะได้หายบ้าด้วย”

คำพูดของพนิดาทำให้แทนคุณหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจมากขึ้น

“อย่างนั้นเหรอ หยิ่งๆ แบบนี้แหละพี่ชอบ พี่อยากปราบพยศนัก”

แทนคุณเข้าไปกระชากแขนเรียวเข้ามาหาอย่างไม่สนใจลูกน้องของหญิงสาวที่ห้อมล้อมอยู่เป็นสิบ ลูกน้องของพนิดากำลังมองอย่างลังเลเมื่อเห็นนายสาวโบกมือว่าไม่เป็นไร

“แต่ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับฉัน ชัดไหม”

พนิดาเน้นคำพูดอย่างรังเกียจ

“ชัด! แต่พี่อยากจะยุ่ง”

แทนคุณโต้กลับด้วยอารมณ์รุนแรงเช่นกัน

“แล้วก็ปล่อยได้แล้ว ก่อนที่นายกับลูกน้องจะต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มอีกหลายวัน”

พนิดาสะบัดมือหลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม ตวัดสายตาไปมองลูกน้องของเขาเพื่อจะบอกว่าถ้าจะสู้กันตอนนี้ เขาจะต้องแพ้เธออย่างแน่นอน

“จำคำพูดของเธอเอาไว้พริกหวาน พี่จะทำให้เธอครวญครางใต้ร่างพี่แทบขาดใจ”

แทนคุณกระชากแขนเรียวกลับมาใหม่พูดกระซิบอย่างคุกคามที่ริมหู

“ไม่มีวัน ขาอ่อนฉัน นายก็จะไม่ได้เห็น”

พนิดาสะบัดออกอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปบอกลูกน้องว่าให้กลับกันได้แล้ว แทนคุณเช็ดเลือดที่มุมปากมองตามร่างอรชรไปอย่างมีแผนการ

“เธอรู้จักพี่น้อยไปแล้ว อย่าว่าแต่ขาอ่อนเลยทุกส่วนในร่างกายของเธอก็เป็นของพี่”

แทนคุณทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะหันไปสั่งลูกน้องให้กลับ

“นั่นแกไปโดนอะไรมา”

เทพ อัศวโยธิน ทักบุตรชายที่เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องคนสนิททั้งสองด้วยความสงสัย เห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าแล้วตกใจไม่น้อย

“ไปกัดกับหมามาครับพ่อ”

แทนคุณทิ้งตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิด

“หมาที่ไหน”

เทพลิกคิ้วถามลูกชายหัวเราะเสียงดังในคำพูดนั้น

“ไอ้หมาโตมอญ”

แทนคุณตอบสั้นแต่ได้ใจความ ก่อนยกน้ำที่ทับทิมสาวใช้เอามาให้ดื่ม

“ไอ้โตมอญเหรอ แกไปมีเรื่องอะไรกับมันอีก”

แทนคุณเล่าให้บิดาฟังเรื่องราวทั้งหมด เทพรับฟังเรื่องราวของลูกชายอย่างใช้ความคิด

เขารู้ว่าลูกชายของเขาชอบพนิดาไม่น้อย แต่จะให้เขาไปขอลูกสาวคู่แข่งอย่าง พิง อัครมหาศาลเขาไม่มีวันทำแน่ เรื่องนี้ทำให้เขากับลูกชายมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง

“แกไปสำรวจตลาดเป็นไงบ้าง”

เทพถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพื่อเปลี่ยนเรื่องการสนทนา

“ก็ดีครับ สินค้าเราขายดี แต่ของเพชรสุริยะกับอัครมหาศาลก็ใช่ย่อย” แทนคุณตอบบิดา