บทที่1 พรหมลิขิต 3

‘ ไอ้ผู้ชายปากพล่อย’ เอมวิกากัดฟันเข่นเขี้ยวด่าภูตะวันในใจอย่างคนอารมณ์เสีย เขามากล่าวหาว่าเธอโทรมได้อย่างไรในเมื่อเธอยังสวยเปรี๊ยะขนาดนี้

เมื่อไม่เห็นจุดบกพร่องของร่างกายและหน้าตา หญิงสาวจึงหันไปมองสำรวจรอบห้อง เห็นห้องสวยที่จัดไว้อย่างหรูเริดก็อดยิ้มอย่างพอใจไม่ได้

ร่างบางเดินมาหยุดที่เตียงนอนที่มีผ้าสีฟ้าอ่อนคลุมอยู่ก็อดใจไม่ได้ที่จะกระชากผ้าที่คลุมเตียงออก ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนอย่างมีความสุขกับที่นอนอันหนานุ่มเช่นนี้

หญิงสาวหลับตานอนคิดอย่างอารมณ์ดี เธอเคยทำใจก่อนที่จะมาที่นี่แล้ว คิดว่าตัวเองคงมาเจอสภาพที่ต้องนอนกับพื้นหรือไม่ก็ต้องนอนรวมกับคนอื่นๆอีกหลายคน

แต่พอมาเห็นจริงกลับพลิกไปคนละด้านกับความคิดที่วาดไว้ บ้านของเธอที่กรุงเทพว่าหรูแล้ว แต่พอมาเจอที่นี่ห่างไกลกันมากกันมากับคำว่าหรู ต้องบอกว่าเริ่ดมาก

คนทำไร่รวยขนาดนี้เชียวเหรอ หรือว่าไม่ได้รวยเพราะทำไร่แต่รวยเพราะยาเสพติด หญิงสาวคิดอย่างมีอคติ

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูห้องเบาๆของคนข้างนอก เรียกสติให้หญิงสาวกลับมา หลังจากตกใจกับความคิดของตัวเองไปพักหนึ่ง เธอหันไปมองประตูบานใหญ่ที่ขยับเปิดออกช้าๆ

ร่างของหญิงสาววัยกำดัดเดินถือถาดอาหารเข้ามาพร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“คุณภูให้หนูเอาของว่างมาให้ทานค่ะ คุณคงจะหิวแล้ว ทานก่อนสิคะ” อำภาเดินถือถาดไปวางบนโต๊ะเล็กข้างเตียง กลิ่นของอาหารที่อยู่ในนั้นมีกลิ่นหอม ยั่วให้ท้องที่แบนเรียบของหญิงสาวร้องโครกคราก

“ กำลังหิวพอดีเลย” เอมวิกาส่งยิ้มให้สาวน้อยแทนคำขอบใจ

“ คุณทานก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูขึ้นมาเก็บทีหลัง”

“ จ้ะ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ ฉันจะได้เรียกให้ถูก”

มือบางหยิบแซนวิชไก่ที่อยู่บนจานมาดมขณะที่ถาม คนยกมาเสิร์ฟมองตาค้าง

“ เอ่อ หนูชื่ออำภาค่ะ”

“ อ้อ ชื่ออำภาเหรอ” มือบางวางแซนวิชไก่ลงบนจาน จากนั้นจึงหยิบอีกชิ้นขึ้นมาดม ก่อนจะวางไว้ที่เดิมแล้วหันไปยิ้มหวานให้อำภาที่ยืนมองเธอตาโต

“ ทำไมมองฉันอย่างนั้นละอำภา”

“ เอ่อ หนูเห็นคุณดม”

เสียงตะกุกตะกักของอำภาเรียกรอยยิ้มของหญิงสาวให้เปิดกว้างเข้าไปอีก

“ สงสัยละสิ ทำไมฉันต้องดม”

“เอ่อ ค่ะ” อำภารับคำเสียงอ่อย เธอกลัวว่าคำพูดของเธอจะไม่ถูกใจคู่หมั้นของคุณภูตะวัน เพราะใครๆก็รู้ดีกันทั้งไร่แสงตะวันว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบเจ้านายของเธอ ถึงขนาดจะขอถอนหมั้นไม่ยอมแต่งงานที่ผู้ใหญ่จัดหาให้

“ กลัวฉันเหรออำภา” เธอถามอำภาอย่างคนอารมณ์ดี การจะผูกมิตรกับใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเอมวิกา

“ หนูกลัวคุณไม่พอใจที่หนูเอ่อ”

มือบางยกขึ้นโบกไปมา

“ อย่ากลัวไปเลยอำภา ฉันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ใครๆเขาคิดหรือพูดถึงฉันให้เธอฟังหรอก” หญิงสาวยักไหล่ด้วยท่าทียโสนิดๆ

“ การที่ฉันยกของที่อำภาเอามาให้กินขึ้นดม ก็ไม่ใช่เพราะฉันรังเกียจหรืออะไร แต่ที่ยกมาดมเพราะฉันติดนิสัย ชอบกินกลิ่นก่อนกินรสชาติจ้ะ”

คำอธิบายยืดยาวของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มให้กับอำภา

“ เหรอคะ ถ้างั้นเชิญคุณเอมวิกาดมก่อนทานเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูไปยกกระเป๋าเสื้อผ้ามาให้ คุณจะได้อาบน้ำ”

“ ดีจ้ะ ไปยกมาเถอะ แต่มันหนักหาคนช่วยยกสักหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่หนักเกินไป”

“ค่ะ” อำภารับคำก่อนจะเดินเป็นวิ่งออกจากห้องสาวสวยอย่างรวดเร็ว ใครว่าคุณเอมวิกาขี้วีนเจ้าอารมณ์ ไม่เห็นจะเป็นจริงเลย เธอออกจะใจดี ยิ้มหวานตลอดเวลา แบบนี้ต้องกระจายข่าวให้คนอื่นรับรู้เสียแล้วว่าคู่หมั้นคุณภูตะวันใจดี ใครๆจะได้ไม่กลัวเธอ

พอลับร่างของอำภา หญิงสาวก็หัวเราะออกมาเบาๆอย่างมีความสุข ทำไมคนฉลาดสุดสวยอย่างเธอจะไม่รู้ เด็กรับใช้อย่างอำภากลัวเธอ และแน่นอนเพราะคงไม่ใช่แค่อำภา แต่เป็นคนงานทั้งไร่นี่กระมัง ที่มองเธอในแง่ร้าย และเธอก็เชื่อว่าต้นเหตุของความกลัวคงมาจากผู้ชายร่างสูงที่ปล่อยข่าวออกไปแน่นอน

เขาคงเจ็บใจเธอไม่ใช่น้อย ที่เธอเขียนจดหมายมาขอยกเลิกการหมั้นหมายที่มีขึ้นเพราะเกิดจากผู้ใหญ่สองฝ่ายเห็นชอบ คนอย่างภูตะวัน เอมวิการู้ดีว่าเขาเป็นคนเช่นไร แม้จะได้พบหน้ากันแค่ไม่นาน หยิ่งยโส ถือตัวและอวดดี!!

แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวอดที่จะยอมรับกับตัวเองไม่ได้ ผู้ชายคนนี้มีครบสูตรที่ผู้หญิงต้องการ หล่อ รวย เพียงพบเขาครั้งแรกหัวใจของเธอก็ต้นรัวเร็วจนแทบจะออกมาเต้นแร๊พอยู่นอกอก ผู้ชายอะไรหล่อกระชากใจขนาดนี้

เพียงคิดมาถึงตรงนี้ หญิงสาวก็สะบัดหน้าอย่างแรงเพื่อเรียกสติกลับคืนมา เอมวิกาบอกตัวเองว่าเธอต้องไม่ลืมว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร