ลีลา 4

“ดีไม่ดีเรื่องนี้น้องน้ำหวานต้องเป็นคนตัดสินใจเอง สำหรับพี่แค่เสนอคนสนองคือน้ำหวานต่างหาก” นิ้วแกร่งกระชับแว่นที่พานจะหล่นจากดั้งโด่งเป็นสันอยู่เรื่อย เมื่อนึกถึงเรื่องลี้ลับชวนสยิวระหว่างตนกับสาวนางนี้ที่เพิ่งรู้จักกันนับชั่วโมงความสัมพันธ์ได้ เจฟาร์นไม่ได้ล่อลวงหล่อนแค่ประวิงเวลาเพื่อให้หล่อนได้ตัดสินใจด้วยตัวเองเท่านั้น

“เดินนำน้ำหวานไปสิคะรถพี่เจจอดอยู่ตรงไหนคะ” ไม่ตอบรับก็เหมือนตอบรับในเมื่อหล่อนเอยออกมาอย่างนี้ เจฟาร์น กดยิ้มอย่างพึงพอใจเดินนำน้ำหวานออกจากร้านโดยมีร่างบางในชุดน่ารักเดินขนาบข้าง เจฟาร์นเพิ่งรู้ว่านอกจากชุดหล่อนหวานน่ารักแล้ว ยังหวิวเปลือยแผ่นหลังลึกลงไปเกือบถึงสะโพกงอนของหล่อน เกือบทำให้แว่นบนดวงหน้าหล่นได้เลยทีเดียว

ขณะทั้งสองเดินไปยังรถยนต์ของเจฟาร์นได้จอดไว้ตรงลานจอกรถหน้าร้าน ปรายสายตาพลันเห็นใครบางคนท่วงท่าเย้ายวนที่เขาจำได้ตนเคยเห็นในตอนสายขณะอยู่กับกลุ่มเพื่อน นาทีความรู้สึกร้อนรนเป็นบ้าเป็นหลังวิ่งไล่เธอไป ในตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายตัวใหญ่คนนั้น ป่านนี้เขาคงเข้าถึงตัวเธอแล้ว แต่นั่นเป็นเธอใช่หรือไม่

เจฟาร์นมองตามร่างบางที่เดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า ด้วยอาการเผลอไผลรีบสลัดเรียวแขนน้ำหวานที่เกาะรอบรัดลำแขนหลุด เดินจ้ำอ้าวตามเธอคนนั้นไปเลิกสนใจน้ำหวานชั่วขณะ

“นั่น...พะ...” น้ำหวานร้องตามเจฟาร์นไม่ทันเขากำลังไปตามใคร ทิ้งเธอเอ๋ออยู่ตรงนี้อย่างน่าอาย

เจฟาร์นสับขาอย่างว่องไวตามร่างบางที่สะกดใจเขาโดยไม่รู้สาเหตุ เขาไม่เชื่อเรื่องโชคชะตา เขาไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น ขณะเดียวกันเขาไม่เข้าใจทั้งสายตา สองขาที่พยายามก้าวตามหญิงสาว อดรนทนไม่ไหวจ้ำอ้าวตามเธอมาโดยไม่สนใจคู่ควงหน้าใสผิวขาวราวกระดาษที่นัดเจอกันในวันนี้ จังหวะที่เขาตามเธอไปเกือบถึงตัว จวนจะได้เห็นหน้าชัดเจนของหญิงสาวปริศนาอยู่แล้ว

ผู้ชายที่ไหนไม่รู้โผล่มาจากมุมหนึ่งหรืออาจเพราะชายหนุ่มสนใจแต่หญิงสาว จึงไม่ทันได้สังเกตมือใหญ่ตวัดเอวบางของหญิงสาวกอดรัดแนบแน่นต่อหน้าต่อตา รอยยิ้มเกือบระบายบนริมฝีปากพลันหุบฉับลงทันตาราวกับต้นไมยราบโดนสัมผัส ไม่เพียงเท่านั้นเรียวแขนดั่งลำเทียนข้างซ้ายของเธอยังโอบเอวหนาของไอ้หมอนั่น ด้วยท่าทีสนิทสนม ดูเหมือนคนทั้งคู่สนิทกันราวกับเป็นคนรัก นี่เขา ‘อกหัก’ อย่างนั้นเหรอไม่มีซะล่ะ

ร่างกายเจฟาร์นสะดุดความคิดตนเองยืนนิ่งเงียบกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งมีชีวิตอยู่ตรงนั้น ดวงตากรอกไปมาได้แต่จ้องมองแผ่นหลังสองหนุ่มสาวเดินจากไปด้วยอาการไม่เข้าใจตัวเอง เธอมีเจ้าของแล้วอย่างนั้นหรือ แล้วทำไมเขาต้องตามเธอกระแสบางอย่างกระตุ้นปลายเท้าเขาเพื่อตามเธอ โดยไม่รู้ด้วยซ้ำเธอคือใคร เพียงแต่รู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นเอง นอกเหนือจากความรู้สึกเหล่านั้นไม่มีเลยจริงๆ ทว่า ณ ตอนนี้ความหวังในใจกลับพังทลาย เมื่อรู้คนที่เขาคิดว่าเจอเธอมากกว่าสองครั้ง ขณะเจฟาร์น์สติหลุดกู่ไม่กลับพอดีกับน้ำหวานวิ่งมาถึงประชิดตัวเขา

“พี่เจ...เกิดอะไรขึ้นคะพี่วิ่งตามใคร” น้ำหวานเอ่ยถามพลางสอดส่ายสายตามองรอบกาย โดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้านิ่งงันของอีกฝ่าย

“เอ่อ...ปะเปล่าจ๊ะพี่คงตาฝาด” ปฏิเสธในสิ่งปัดปัญหาที่ตนกำลังเผชิญทิ้ง “แค่พี่รู้สึกว่าเจอคนรู้จักแต่ไม่ใช่” คาดว่าคงเป็นเช่นนั้น

“ไปกันเถอะค่ะ” น้ำหวานมองตามเส้นทางที่สายตาเจฟาร์นยังคงเหม่อมอง ตรงนั้นยังมองไม่เห็นใครที่ควรเป็นคนรู้จักของเจฟาร์น คล้องลำแขนชายหนุ่มเดินกลับไปยังรถยนต์ตามเดิม

จากนั้นรถยนต์คันหรูตราดาวแล่นออกจากหน้าร้านเลิฟดริ้ง ด้วยอาการเหม่อลอยเจ้าของรถเจฟาร์นขยับแว่นไปมาเพื่อไล่ทุกความรู้สึกออกไปหวังให้กลายเป็นเพียงอดีตอันรวดเร็ว ให้ตายเถอะตอนนี้เขาเป็นบ้าอะไร น้ำหวานมองตามอาการของชายหนุ่ม ไอ้แว่นสายตากรอบดำบนดวงหน้าหล่อเหลาน่ารำคาญจริงๆ หล่อนซ่อนความคิด

ร่วมชั่วโมงสำหรับการเดินทางบนถนนหนาแน่น ประตูคอนโดหรูจึงมีโอกาสเปิดต้อนรับแขกสาวคนใหม่สำหรับเจฟาร์น ร่างสูงใหญ่เกือบหกฟุตห้าสิบเซนติเมตรเดินนำหล่อนเข้าไป น้ำหวานก้าวตามด้วยหัวใจเต้นระรัว แววตาเจือไปด้วยความหวัง เจฟาร์นคือผู้ชายที่หล่อนวาดหวังจับให้อยู่หมัดในเวลาอันรวดเร็ว เขาคงจัดอยู่ในจำพวกหนุ่มวัยทำงานใจดีอ่อนหัดมากกว่าหนุ่มเจนจัด โดยรีบเร่งรัดตักตวงจากความสัมพันธ์ฉาบฉวยที่กำลังดำเนินขึ้นแนบสนิทตามลำดับ

น้ำหวานก้าวตามชายหนุ่มเข้าไปในห้อง สายตาของหล่อนมองสำรวจรอบห้องที่ปรากฏต่อสายตา พบว่าทุกสิ่งเลิศหรูล่อตาล่อใจ ยืนยันความมีฐานะจากย่านที่เขาอยู่เหมาะสำหรับบรรดาเศรษฐีเงินถุงเงินดังถึงจะมีปัญญาซื้อห้องชุดดีๆแถบนี้ได้ แล้วยิ่งได้ก้าวเข้ามาอยู่ในห้อง ยิ่งตอกย้ำในใจน้ำหวานมากขึ้นหล่อนบอกตัวห้ามปล่อยผู้ชายคนนี้หลุดมือไปเด็ดขาด

“นั่งก่อนนะครับน้ำหวาน” เจฟาร์นเชื้อเชิญหล่อนเสียงน้ำนุ่มนวล ห้องชุดที่เขาซื้อไว้ไม่ได้ใช้สำหรับพักผ่อนหรืออยู่อาศัย แต่เพื่อหลบพ่อแม่ไม่ให้ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาในยามที่เขาต้องนอนค้างอ้างแรมกับบรรดาสาวๆ โดยส่วนตัวสำหรับเขาแล้วต่อให้ไปใช้บริการโรงแรมเขาก็จัดการระบายความกำหนัดได้ การมีคอนโดถือได้ว่าสะดวกกว่าการไปใช้โรงแรมเป็นเป้าสายตาสื่อ

“พี่เจคะ...” หล่อนเรียกขานชายหนุ่มด้วยเสียงหวานแผ่วพร่า ฟังแล้วดูเซ็กซี่อย่างที่ผู้หญิงส่วนใหญ่มักแสดงต่อเจฟาร์นบ่อยครั้ง

“ว่าไงครับ”

“พี่เจเคยพาใครมาที่นี่หรือเปล่าคะ” คำถามเปี่ยมไปด้วยความหวังเช่นผู้หญิงทั่วไป แม้ระดับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูๆไปแทบยังไม่เริ่มต้นถึงความหวังด้วยซ้ำ ถึงเขาไม่ตอบน้ำหวานก็ไม่ได้เจ็บปวดด้วยหล่อนเคยพานพบความเจ็บปวดมาจนหัวใจสาววัยยี่สิบต้นๆชินชา

“ถ้าพี่จะบอกว่าน้ำหวานคือผู้ได้รับสิทธิ์นั้นเพียงคนเดียวและคนแรก น้ำหวานจะเชื่อพี่เจมั้ยล่ะครับ” เขาหว่านเมล็ดพันธ์พืชเมล็ดแรก เขาไม่ค่อยได้มาใช้บริการห้องชุดหรูแห่งนี้เท่าไหร่ ส่วนใหญ่ทนไม่ไหวแวะโรงแรมใกล้ที่สุดซะก่อน “จะ...จริงหรือคะ” บางทีคำพูดหลอกล่อมักทำให้คนบางคนพบกับความเจิดจ้าในดวงตา มากว่าความจริงอันเจ็บปวด

“จริงสิครับถ้าคิดว่าพี่พูดไม่จริงน้องน้ำหวานไม่ควรถามคำถามนี้นะครับ” เขาใช้วาจาล่อหลอกพลางเดินไปค้นหาเครื่องดื่มตรงตู้เก็บของหลังเคาน์เตอร์บาร์ขนาดเหมาะเจาะ ไม่กี่นาทีจึงเดินถือขวดเครื่องดื่มทรงสูงพร้อมแก้วสองใบมาวางตรงโต๊ะกระจกสีดำหน้าโซฟาที่เบจ

เจฟาร์นหย่อนก้นลงนั่งข้างกายหญิงสาวในชุดหวิว หันหน้าไปทางน้ำหวานที่ตั้งใจจ้องมองมายังเขา เขามองหล่อนด้วยแววตานิ่งขรึม ราวกับดวงตาสีไพลินนั้นไร้ซึ่งแรงปรารถนา ทั้งๆที่น้ำหวานแต่งตัวมาเต็มขนาดนี้อ่อยเหยื่อขนาดนี้ จุดประสงค์ของหล่อนไม่ได้มาเพื่อดื่มแล้วจากกัน ดวงตาวิบวับของหล่อนยังทอประกายลามเลียร่างกายชายโจ่งแจ้งไม่เหนียมอาย เขาเจอผู้หญิงมาทุกรูปแบบจึงสงบใจไว้ภายใต้กรอบแว่นที่ช่วยบังคับความต้องการเขาไว้ได้ดีอยู่มาก

แล้วสิ่งที่เจฟาร์นไม่อยากให้ดำเนินมาถึงจึงมาถึงอย่างที่เขาห้ามปรามสิ่งใดไม่ได้ในเสี้ยววินาที

“อย่า...” เสียงชายหนุ่มห้ามปรามสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น น้ำหวานกำลังทำร้ายตัวเองด้วยการยุ่งกับแว่นบนดวงหน้าเจฟาร์น

“ใส่ทำไมละคะแว่นอันนี้บดบังความหล่อพี่เจหมดเลย” นิ้วเรียวถอดแว่นควบคุมพลังบางอย่างในตัวเขาออก ด้วยท่าทีรำคาญเจฟาร์นคว้าไว้ไม่ทัน หล่อนโยนแว่นกรอบดำทิ้งไปไว้โซฟาอีกตัว เหมือนกับว่าสิ่งนั้นทำลายทัศนียภาพงดงามบนดวงหน้าคมเข้มผสานไปด้วยไรหนวดเข้มแข็งนั้นนักหนา

“พี่ว่าน้ำหวานไม่ควรทำ...แบบนี้” เสียงเจฟาร์นเริ่มสั่นไม่มั่นคงต่อความรู้สึกของตัวเอง เขายังไม่ได้ดื่มยังไม่แตะเครื่องดื่มที่เตรียมไว้ด้วยซ้ำหนำซ้ำยังไม่ได้รินลงแก้วแต่อย่างใด ทว่าอาการความต้องการบางอย่างในกระแสอารมณ์กำลังประทุแล่นเอ่อที่ด้วยความรวดเร็ว