ตอนที่ 4 ออกเดินทาง

ตอนที่ 4 ออกเดินทาง

หลังจากอาบน้ำอาบท่าและเก็บของเสร็จเรียบร้อย ทั้งสามคนก็ช่วยกันขนของขึ้นรถ และหาอาหารเช้าแบบง่ายๆกินรองท้องกันไปก่อน หลังจากนั้นก็พากันออกเดินทาง รถยนต์ที่เฮียกล้าใช้เป็นกระบะสี่ประตูสีขาวคันใหญ่ค่อนข้างใหม่

"ใช้เวลาขับรถนานมั้ยคะเฮียกล้า" พราวมุกเอ่ยถามขึ้น ตอนนี้เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก ที่บ้านของเธอมีแต่ภูเขา เธออยากลองไปสัมผัสทะเลดูบ้าง

"สิบชั่วโมงครับ ถ้าขับยาวนะ แต่ยังไงก็ต้องจอดพักรถบ้าง อยากแวะเที่ยวตรงไหนก็บอกได้นะ เดี๋ยวเฮียพาจอดจะได้ไม่เบื่อ"

"วันนี้เฮียกล้าใจดีจัง" เป็นเสียงของตะวัน เธอนั่งอยู่ทางเบาะด้านหลังกับเพื่อนเอ่ยแซวพี่ชายด้วยใบหน้าอมยิ้มมีความสุข จนคนเป็นพี่ชายถึงกลับต้องส่งสายตามองหน้าน้องสาวผ่านกระจกมองหลัง

"บ้านมุกมีแต่ภูเขา อยากเห็นทะเลสวยๆจังเลยค่ะ" คนตื่นเต้นพูดไปยิ้มไป

"ถ้าอยู่ที่บ้านมองไม่เห็นทะเลหรอกครับ ต้องขับรถออกไปอีก ถ้ามุกอยากไปบอกเฮียได้ เดี๋ยวเฮียพาไป" คำพูดของพี่ชายทำเอาตะวันแอบอมยิ้มเงียบๆคนเดียว

"อยากไปค่ะ" มุกเป็นผู้หญิงพูดเก่งคุยเก่ง นิสัยดี แต่กิริยาและคำพูดของเธอออกจะนิ่มๆไปหน่อยตามนิสัยสาวเหนือ ตะวันคิดว่าพี่ชายของเธอน่าจะชอบ

"เห็นตะวันเคยเล่าให้มุกฟังว่า เฮียผาทำสวนผลไม้กับสวนยาง ส่วนเฮียสิงห์ขายอุปกรณ์การเกษตร ของเฮียกล้านี่ขายวัสดุก่อสร้างใช่มั้ยคะ" คนสวยชวนคุย เฮียกล้าคลียิ้มบางๆออกมาแล้วตอบเธอกลับไปว่า...

"ใช่ครับ อยากไปทำงานตรงไหนบอกได้เลยนะ เดี๋ยวเฮียจัดการให้"

"มีวันหยุดกับมีเวลาพักมั้ยคะ"

"อะไรกัน...ยังไม่ได้เริ่มทำงานเลย ถามหาเวลาพักกับวันหยุดแล้วเหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ มุกอยากมีเวลาหลังเลิกงานมาแต่งนิยายค่ะ ไม่ได้จะขี้เกียจสักหน่อย" ตะวันนั่งเงียบ แต่หูก็ยังคงฟังสองคนคุยกัน ไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอจะลืมไปหรือเปล่าว่าในรถคันนี้มีน้องสาวนั่งมาด้วย

"ถ้าทำกับเฮีย ร้านเปิดสองโมง หยุดวันอาทิตย์ เลิกงานห้าโมงเย็น กลับบ้านไปอาบน้ำ กินข้าว เวลานอนโน่นแหละเวลาแต่งนิยาย ไหวมั้ยล่ะ"

"ต้องลองดูค่ะ ทำไปก่อนเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้ก่อนก็ได้ค่ะ"

"ตะวันมันมากับเราด้วยหรือเปล่าเนี่ย" เฮียกล้าเห็นว่าน้องสาวของเขาเงียบไปจึงเอ่ยถามขึ้น

"หลับไปแล้วค่ะ" ที่จริงแค่เคลิ้มๆ

"เฮียจะแวะปั้ม ลงไปซื้อกาแฟให้เฮียแก้วนึงสิ"

"ได้ค่ะ"

"อ่ะตัง เราอยากกินอะไรก็ซื้อมา ซื้อมาฝากตะวันด้วย" สองแบงค์เทาถูกยื่นให้พราวมุก เธอรับเอามาแบบงงๆ ทำไมให้เยอะจัง!

เฮียกล้าจัดการเติมน้ำมันเต็มถัง พราวมุกวิ่งไปซื้อกาแฟและขนม ส่วนตะวันแกล้งหลับ เธอยืดตัวยาวนอนเต็มเบาะด้านหลัง พร้อมกับหมอนหนึ่งใบหนุนศีรษะท่าทางสบาย

"กาแฟได้แล้วค่ะ นี่เงินทอนค่ะ" ให้มาตั้งสองพันแต่ใช้ไปแค่สองร้อยกว่าบาท เธอยื่นเงินคืนให้เขา

"เก็บเอาไว้เถอะ เดี๋ยวเผื่อลงไปซื้อปั้มข้างหน้าอีก" คำพูดของเฮียกล้าทำเอาคนที่กำลังนอนหลับอยู่ที่เบาะด้านหลัง คลี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ด้วยความหมั่นไส้

"จะดีเหรอคะ"

"เถอะน่า...ถ้าเราไม่ง่วงมานั่งด้านหน้าคุยเป็นเพื่อนเฮียหน่อยสิ" ปากที่กำลังจะปฏิเสธ ก็ต้องยอมโอเค เพราะสายตาของเธอดันเหลือบไปเห็นเพื่อนนอนยืดขาเต็มพื้นที่ด้านหลัง ไม่มีที่เหลือให้เธอนั่งแล้ว

"ค่ะ" พราวมุกเดินอ้อมไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับ จากนั้นเฮียกล้าก็ทำหน้าที่ขับรถต่อไป

"เฮียไม่รู้จะคุยอะไรขอถามเรื่องส่วนตัวได้มั้ยครับ"

"ได้ค่ะ"

"คุณพ่อคุณแม่มุกทำอาชีพอะไรครับ"

"มุกไม่มีพ่อมีแม่หรอกค่ะ พวกท่านเสียไปตั้งแต่มุกยังเล็ก แต่มุกมีพี่ชาย ชื่อพี่ปราชญ์ค่ะ ครอบครัวเรามีโรงแรมเป็นธุรกิจหลักค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเราโตมากับพี่ชายสินะ"

"ใช่ค่ะ พี่ปราชญ์แก่กว่ามุกหลายปี เขาเลี้ยงดูและทำงานส่งมุกเรียน เหมือนพ่อคนหนึ่งเลยค่ะ"

"พี่ชายดุมั้ย" คนที่นอนอยู่ด้านหลังอยากหลับจริงๆสักที แต่หูมันไม่รักดี คอยแอบฟังพี่ชายคุยกับเพื่อน

"ไม่ดุนะคะ แต่ขี้บ่น น่ารำคาญเหมือนคนแก่เลย"

"ยังไงครับ"

"เจ้ากี้เจ้าการชีวิตน้องมากไปค่ะ อย่างเช่นเรื่องที่มุกจะแต่งนิยายพี่ปราชญ์ก็ไม่เคยเห็นด้วยกับมุกเลยสักนิด หาว่ามุกเพ้อเจ้อ คุยเรื่องนี้กับพี่ปราชญ์ทีไร มุกอารมณ์เสียทุกทีเลยค่ะ" เฮียกล้าแอบขำหึๆ อยู่ในลำคอ

"หัวเราะอะไรคะ"

"อ่อ...เปล่าครับ"

"เฮียกล้าก็คิดเหมือนพี่ปราชญ์ใช่มั้ยล่ะ"

"ไม่ใช่สักหน่อย"

"เฮียมองยังไงกับเรื่องนี้คะ ไม่ต้องพูดเอาใจมุกก็ได้นะ"

"อื้อ...เฮียก็มองแบบที่พี่ชายมุกมองนั่นแหละ"

"นั่นไง ไม่มีใครเห็นด้วยกับมุกเลยสักคน"

"คุยกันเบาๆหน่อยคนจะนอน" เสียงของคนที่นอนอยู่ด้านหลังแอบบ่น แต่ก็ไม่มีใครสนใจ

"ฟังเฮียให้จบก่อนสิ เฮียแค่อยากจะบอกว่าอาชีพนี้มันต้องใจรักจริงๆ เพราะไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ เฮียก็เป็นคนหนึ่งที่สนใจเรื่องคล้ายๆแบบนี้"

"คล้ายๆเหรอคะ เรื่องอะไร..." พราวมุกเริ่มสนใจ

"เฮียชอบวาดรูป"

"อยากเป็นนักวาดเหรอคะ"

"ครับ...ทุกวันนี้ก็ยังวาดอยู่นะ ตัดต่อภาพนิ่ง ภาพเคลื่อนไหว โฆษณา เฮียทำได้หมดเลย" แต่ไม่ได้ออกรับจ้าง ฝีมือพอใช้ได้ ไม่ถึงกลับดีมาก ส่วนมากเขาจะทำเอาไว้โฆษณาขายของในร้านตัวเองและร้านพี่ชาย เพื่อเรียกลูกค้า สมัยนี้ช่องทางออนไลน์ก็เป็นอีกทางเลือกของการขาย

"จริงเหรอคะ" พราวมุกเริ่มตื่นเต้นและอยากเห็นฝีมือของเฮียกล้า

"สนใจอยากได้ปกแบบไหนเดี๋ยวเฮียวาดให้"

"ขอมุกดูผลงานก่อนได้มั้ยคะ" เธอไม่มั่นใจ

"ได้สิ อยู่ในคอมที่ร้าน ว่าแต่มุกเคยมีผลงานบ้างหรือยัง"

"มีค่ะ แต่ไม่ปัง มีอยู่สองเรื่องค่ะ แต่มุกหยุดมานานแล้ว พี่ปราชญ์ขอร้องให้มุกเรียนให้จบก่อน"

"เอาแบบนี้มั้ย ทำเป็นงานเสริม ทำเพราะใจรัก รายได้ที่มาจากตรงนั้นก็ช่างมันก่อน" เขาเองก็รู้สึกเห็นด้วยกับพี่ชายของเธอ

"แต่มุกก็อยากติดท๊อปนิยายขายดีบ้างนี่คะ" เฮียกล้าแอบหัวเราะเบาๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะสนับสนุนเธอ เพียงแต่เขาแค่ไม่อยากให้เธอรู้สึกผิดหวัง ถ้าสิ่งที่ตั้งใจมากๆไม่เป็นไปตามที่ได้หวังเอาไว้

"ถ้าเราสนใจรายได้ตรงส่วนนี้มากเกินไป เราจะไม่กดดันตัวเองเหรอ เฮียว่า...ทำเพราะใจรัก ฝึกฝนไปก่อนดีมั้ย อย่าเพิ่งเน้นขาย เคยได้ยินคำนี้มั้ย ไม่คาดหวังเท่ากับไม่ผิดหวัง"

"ทำไมเฮียดูเข้าใจเรื่องแบบนี้จังเลยคะ"

"ก็ไอ้คนที่หลับอยู่ด้านหลังมันชอบมาพูดมาคุยให้ฟัง...หลังๆเห็นบอกว่าอ่านดีกว่า ไม่เหมาะกับงานเขียน" ตะวันเองก็ชอบอ่าน และยังชอบคุยถึงพราวมุกให้พี่ชายอย่างเขาฟังอยู่บ่อยๆอีกด้วย

"แต่มุกอยากเขียน"

"อยากเขียนก็เขียนเลย ว่าแต่นึกเรื่องออกหรือยังล่ะ อยากให้เฮียช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะ"

"พี่ปราชญ์บอกว่าประสบการณ์มุกยังน้อย ต้องหาประสบการณ์ก่อน มุกอยากเขียนนิยายรัก แต่มุกกลับยังไม่เคยมีความรักจริงๆเลยสักครั้ง" อยู่ๆใบหน้าของเฮียกล้าก็คลี่ยิ้มกว้างออกมา เธอกำลังจะบอกอะไรเขาหรือเปล่านะ! เขาจับใจความได้ว่าเธออยากมีความรัก...

"แล้วอะไรอีก..."

"หลายอย่างเลยค่ะ แต่มุกเขินที่จะพูด ช่างมันเถอะ" เสือผู้หญิงอย่างต้นกล้ารีบยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง เนื่องจากสมองคิดไปไกลมาก...

"มีอะไรที่อยากให้เฮียช่วยก็บอกแล้วกัน"

"ขอบคุณค่ะ" ขนมที่ซื้อมาถูกแกะถุงแล้วหยิบเอาเข้าปากเคี้ยวแก้เขิน

"ขนมมั้ยคะ" เธอชวน จะนั่งกินคนเดียวก็ยังไงอยู่

"จะกินยังไงล่ะ มือไม่ว่าง" พราวมุกเบนหน้าหนีไปมองข้างทางด้วยความเขินอาย แล้วหยิบขนมเข้าปากตัวเอง...ใครจะไปกล้าป้อน!