ตอนที่ 3 กามเทพ

ตอนที่ 3 กามเทพ

ต้นกล้าขับรถกลับมาถึงที่พักได้ก็น่าจะประมาณตีสอง ซึ่งทั้งสองสาวที่เขาพาไปเที่ยวด้วยก็แสนจะคออ่อนเหลือเกิน เมาปลิ้นหัวทิ่มหัวตำ เดินขึ้นห้องไม่น่าจะไหว แต่ไม่มีใครหลับ บ่นว่ามึนหัวมาตลอดทาง สติยังมีครบ แต่ที่มีปัญหาคือขา อยู่ๆมันก็เกิดไม่มีแรงเดินขึ้นมาซะอย่างนั้น

ด้วยความที่ไม่อยากจะทิ้งใครคนใดคนหนึ่งไว้ที่รถกลัวว่าจะเกิดอันตราย ต้นกล้าจึงเอาน้องสาวขี่หลังแล้วรั้งแขนพราวมุกเดินขึ้นห้องไปพร้อมๆกัน ด้วยความทุลักทุเลสุดๆ ถึงจะใช้เวลาอยู่นานพอสมควรแต่ก็สามารถพาขึ้นไปได้จนสำเสร็จ ต้นกล้าปล่อยน้องสาวลงที่โซฟา และทันใดนั้นเองตะวันก็อาเจียนออกมา

"เฮ้ย!! ไอ้ตะวัน"

"หนูกลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ ขอโทษ..."

"ขอโทษแล้วมันหายเหม็นมั้ย อื้อหือกลิ่น..." ซึ่งที่โซฟาตรงนี้คือที่นอนของสุภาพบุรุษอย่างเขาซะด้วยซิ แล้วแบบนี้จะนอนหลับได้ยังไง ส่วนพรุ่งนี้ก็ต้องออกเดินทางแต่เช้า ถ้าไม่ได้นอนคงขับรถไม่ไหว

"เฮียกล้านอนด้วยกันบนเตียงเถอะค่ะ สามคนนอนได้ เดี๋ยวให้ตะวันมันนอนตรงกลาง" น้ำเสียงเมาๆของพราวมุกเอ่ยบอกพี่ชายของเพื่อน เธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าช่วยหาทางออกให้

"เดี๋ยวหนูนอนตรงกลางเอง" ตะวันอาสานอนตรงกลางเพื่อรับผิดชอบ เพราะตอนนี้เธอไม่มีแรงทำความสะอาด ซึ่งตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

"อือ..." เฮียกล้าเองก็ง่วงมาก ขับรถจากนครศรีธรรมราชมากรุงเทพฯหลายร้อยกิโล รู้สึกเหนื่อยล้าไปหมด เอาไงก็เอา วันนี้นอนเอาแรงก่อนพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ และแล้วทุกคนก็นอนทั้งเมาๆแบบนั้นนั่นแหละ ไม่มีใครอาบน้ำเลยสักคน

ช่วงใกล้สว่าง ตะวันที่เป็นคนอาสานอนตรงกลางเกิดปวดฉี่ขึ้นมา เธอเขยิบตัวลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทางสะลืมสะลือ แต่พอเดินกลับออกมาปรากฏว่าเพื่อนดิ้นไปนอนอยู่ข้างๆพี่ชาย และด้วยความง่วงเธอจึงเอนตัวนอนลงไปตรงที่เพื่อนนอนอยู่ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ภายในห้องเช่าที่ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ก็มีเตียงนอนกว้างขนาดหกฟุต มีคนนอนหลับกันอยู่สามคน ชายหนึ่งหญิงสอง

ตะวันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อน เธอลุกขึ้นมานั่งท่าทางงัวเงีย แต่พอสายตาเบนไปเห็นเพื่อนกับพี่ชายตัวเองนอนกอดกันกลมเท่านั้นแหละ ถึงกลับตาสว่างขึ้นมาทันทีเลย และทันใดนั้นเอง ตะวันตัวแสบก็ค่อยๆขยับลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า เพื่อไม่ให้สองคนที่กำลังนอนกอดกันอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนที่เธอจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปจนกว่าจะเสร็จ

"แชะ! แชะ! แชะ!" จากนั้นก็เก็บมือถือแล้วเดินมาสะกิดพี่ชาย

"เฮีย เฮีย..." น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกพี่ชาย ตะวันไม่อยากให้เพื่อนมองพี่ชายของตัวเองเป็นคนไม่ดี

ตะวันรู้ดีว่าคนที่กำลังนอนกอด เฮ๊ย! นอนหลับอยู่นั้นทั้งเมาและทั้งง่วง ส่วนเพื่อนของเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่ขี้เซามากๆ ในทุกๆวันคนที่ปลุกให้ตื่นไปเรียนก็คือเธอ

"เฮียตื่น..." เฮียกล้าค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองกำลังนอนกอดพราวมุกอยู่ถึงกลับตกใจ แต่กระนั้นเขาก็ยังเก็บอาการและตั้งสติได้อยู่ แขนแข็งแรงที่กอดพราวมุกเอาไว้ค่อยๆยกขึ้นช้าๆแล้วกระเถิบตัวลงจากเตียงที่นอนอยู่ทันที

"ไอ้ตะวัน...มานี่เลย" ลากแขนน้องสาวแล้วเดินออกห่างจากเตียงนอนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"อะไรเฮีย..."

"แกนอนตรงกลางไม่ใช่เหรอ แกล้งเฮียหรือเปล่าเนี่ย"

"หนูปวดฉี่ กลับมาเห็นไอ้มุกมันดิ้นไปหาเฮีย หนูง่วงก็เลยนอนแทนที่มัน ไม่คิดว่า..." สายตากรุ้มกริ่มของน้องสาวตัวแสบมันน่าปวดหัวจริงๆ

"แกห้ามเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครฟังเด็ดขาดเข้าใจมั้ย" ตะวันอมยิ้มเขินๆ

"ไม่เล่าก็ได้ แต่..." เฮียกล้าซู๊ดปากมองหน้าน้องสาวตัวแสบอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่นัก

"แต่อะไร..."

"หนูอยากชวนไอ้มุกไปเที่ยวที่บ้านเรา เฮียจะว่ายังไง" ภารกิจของตะวันได้เริ่มขึ้นแล้ว ไหนๆช่วงนี้เพื่อนก็ยังไม่ได้กลับบ้าน

"เธอจะหางานทำไม่ใช่เหรอ" ได้ยินมาแว่วๆ

"บ้านเราก็มีงาน มันแค่อยากหาประสบการณ์ไปแต่งนิยาย ไม่ได้อยากหางานทำจริงๆสักหน่อย" ต้นกล้าเหล่ตามองน้องสาวตัวแสบอย่างรู้ทัน

"ต้องการอะไร" เขาไม่เคยคิดจะจีบพราวมุก เรื่องนี้เขาพูดไปแล้ว ถึงแม้ว่าพราวมุกจะน่ารักมากก็ตาม

"แหม...หนูทำเพื่อเฮียเลยนะ"

"ใครขอไอ้ตะวัน" คนเป็นพี่ชายเริ่มยกมือขึ้นเท้าเอวถามน้องสาว

"นะเฮียนะ...หนูคิดถึงมัน อยู่ด้วยกันมาตั้งสี่ปี ยังไม่อยากจากกันเลยอ่ะ" ข้ออ้าง...ต้นกล้าคิดในใจ!

"ไม่...แกอย่าหาเรื่องน่า"

"ยังไม่ยอมใช่มั้ย"

"บอกว่าไม่ก็คือไม่ เรียนจบแล้วก็แยกย้ายกันไปเติบโต มันเป็นเรื่องปกติ"

"ถ้าอย่างนั้นเฮียดูนี่" ตะวันหยิบมือถือที่มีรูปถ่ายคนนอนกอดกันเมื่อสักครู่นี้ให้พี่ชายดู

"เฮ๊ย!" ต้นกล้าทำท่าคว้ามือถือแต่ตะวันรู้ทัน เธอรีบปิดหน้าจอแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงทันที

"จะยอมหรือไม่ยอม" ต้นกล้ากัดปากล่างมองหน้าน้องสาวตัวแสบนิ่งๆ อยากจะดีดหน้าผากมันแรงๆสักทีสองที ถ้าไม่ติดว่ามันจะโวยวายขึ้นมา

"จะให้เธอไปอยู่ไหน"

"อยู่กับหนูไง บ้านเรา"

"แล้วงานของเธอที่จะต้องทำล่ะ"

"ร้านเฮียไง" ร้านกู!!

"คนงานเต็มแล้ว" ตอบเสียงห้วนเหมือนไม่เต็มใจ แต่เปล่าเลยกลัวหัวใจตัวเองมากกว่า

"ถ้าไม่ยอมหนูจะเอาภาพนี้ส่งไปให้เจ้าตัวดู" มันน่าปล่อยให้เดินกลับนัก!

"เออๆ นั่งเก็บเงินที่โต๊ะเป็นไง" เขาประชด!

"เฮ้ย...ดี..." น้ำเสียงกวนตีนสุดๆ หน้าที่ตรงนั้นนอกจากเจ้าของร้านกับคนในครอบครัว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ ยกเว้นเมีย!

"ตื่นกันนานแล้วเหรอ โห...มึนหัวตึบเลย" คนเพิ่งตื่นขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง เธอได้ยินเสียงพี่น้องเถียงกันแว่วๆจึงรู้สึกตัวตื่น พลางยกมือขึ้นบีบขมับตัวเองเบาๆ

"ไอ้มุก ฉันจะกลับวันนี้แล้วนะ" ตะวันยิ้มหน้าบานเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงใกล้ๆเพื่อน

"อื้อ...เดินทางปลอดภัยนะ"

"เฮ้ยจะรีบอวยพรไปไหนวะ แกสนใจจะไปเที่ยวบ้านฉันมั้ย" สิ่งแรกที่พราวมุกคิดได้ก็คือ...ทะเล!!

"บ้านแกเหรอ" ประโยคนี้พราวมุกหันไปมองหน้าเฮียกล้า

"เห็นตะวันบอกว่าเราอยากทำงานหาประสบการณ์ ร้านเฮียขายวัสดุก่อสร้างแบกปูนไหวมั้ยล่ะ"

"เฮียกล้าปากเสีย" ตะวันหันไปทำหน้างอนๆใส่พี่ชาย กลัวเพื่อนไม่ยอมไปด้วย

"เฮียล้อเล่นครับ ถ้าอยากหาประสบการณ์ ที่โน่นมีประสบการณ์ให้เรียนรู้เยอะแยะเลย ไปด้วยกันสิ เบื่อแล้วค่อยกลับมาก็ได้"

"ที่โน่นมีอะไรบ้างคะ"

"เช้าตื่นมา ก็ไปช่วยแม่ทำกับข้าว ได้ความรู้เรื่องกับข้าวด้วย สายๆหน่อยก็ออกไปทำงานกับเฮีย มีค่าแรงให้ด้วยนะ ตกเย็นก็กลับบ้าน อ่อ...หรือจะไปทำสวนทำไร่กับเฮียผา ก็ได้ประสบการณ์ไปอีกแบบ ว่ายังไงสนใจมั้ย" ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มบางๆออกมา นี่แหละประสบการณ์ที่เธออยากได้

"สนใจค่ะ แล้วที่พักล่ะ"

"อยู่กับฉันไง ไปนะฉันยังไม่อยากจากกับแกตอนนี้ คิดถึง" พราวมุกพยักหน้าอมยิ้ม พลางทำให้ผู้ชายโสดที่ยืนอยู่ตรงนี้แอบคิดว่าเธอจะรู้มั้ยนะ ว่าทำกับข้าวกับแม่ที่เขาพูดเมื่อสักครู่มันเป็นหน้าที่ของลูกสะใภ้

"ไปเก็บของคืนห้องเถอะ เฮียขอใช้ห้องน้ำก่อนนะ จะอาบน้ำแปรงฟันสักหน่อย" เฮียกล้าเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองค้นหาอุปกรณ์ที่ต้องการ

"เป็นผู้ชายประสาอะไร เห็นมั้ยเนี่ยผู้หญิงตั้งสองคน" นี่ถ้าไม่ติดว่ากลัวแม่ด่า คงให้มันเดินกลับไปแล้ว

"ไอ้ตะวัน...โซฟาอ้วกใครไปเช็ดด้วย" ข้อหากวนไม่เลิก แล้วหันกลับมาพูดกับคนที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงไม่ยอมขยับ

"มุก...เข้าไปใช้ห้องน้ำก่อนป่ะ เฮียเสียสละให้"

"ขอบคุณนะคะ" พราวมุกเดินหายเข้าห้องน้ำไป พี่น้องสองคนที่อยู่ด้านนอกก็เริ่มซุบซิบกันอีกครั้ง

"เฮีย...เห็นหญิงอื่นดีกว่าน้อง"

"เดินกลับมั้ย!" เบื่อเด็กรู้ทัน!

"เฮียจีบเถอะ" ประโยคนี้เขยิบเข้ามาแล้วกระซิบพูดกับพี่ชายเบาๆกลัวเพื่อนที่อยู่ในห้องน้ำจะตะแคงหูฟัง

"ทำไมเราถึงชอบเชียร์เฮียให้จีบเพื่อนของเรานักนะ"

"หนูกลัวเฮียขึ้นคานไง"

"แล้วเฮียผากับเฮียสิงห์ล่ะ แก่กว่าเฮียอีก ทำไมไม่เชียร์ให้สองคนนั้นล่ะ" ซึ่งทั้งสองคนที่ถูกพาดพิงก็ยังโสดทั้งคู่

"ไม่รู้สิ หนูว่าสายตาของเฮียที่มองเพื่อนหนูมันบอกว่าชอบ...ใช่ป่ะ"

"อย่าแสนรู้นะตะวัน"

"หรือไม่จริง"

"ไม่จริง..." เขาไม่ยอมรับ!