ตอนที่ 4

ก้าวเท้าเพื่อไปยังรถตนเอง ทว่าเบื้องหน้ากลับมีรถยนต์มาจอดเทียบ ร่างบางสวมเดรสเปิดไหล่สีชมพูอ่อน ผมถูกรวบไว้หลวมๆ สะพายกระเป๋าแบรนด์ดังก้าวลง ชายหนุ่มหยุดชะงักจ้องมองใบหน้านั้นราวกับต้องมนต์สะกด ดวงตาเธอกลมโต จมูกโด่ง ใบหน้าเรียว ผิวพรรณขาวดูมีน้ำมีนวล ร่างนั้นเดินยืดอกเชิดหน้าประดุจนางพญา สู่ผับด้านใน

ครีสก้าวตามทันทีด้วยสัญชาตญาณ ดวงตาหลายคู่ของชายหนุ่มจ้องมองสาวสวยมาดนางพญากันเป็นทิวแถว แต่ครีสไม่รู้ว่าเธอคือใคร ไม่เคยเห็นตามนิตยสาร หรือหนังสือคอลัมน์ที่ไหนเลย หากเป็นลูกผู้รากมากดีตระกูลดัง เธอดูมีอำนาจพอดู สังเกตจากผู้ติดตามเป็นชายฉกรรจ์สองคน และหญิงสาวอีกคน

เพราะด้านในมืดทำให้เขาเห็นอะไรไม่ชัดเจนนัก ชายฉกรรจ์กั้นผู้คนออกห่าง เธอก้าวเดินจนถึงบริเวณที่โล่ง จากนั้นสองหนุ่มก้มหน้าแล้วเดินห่างเหลือเพียงสาวอีกคนขนาบข้าง เจ้าของร้านออกมาพูดคุย คุณหนูแสนสวยแสดงสีหน้าเยือกเย็น ไม่รู้พูดจาอะไรกัน ไม่นานนักสองบอดี้การ์ดลากหญิงสาวอายุอานามไม่น่าเกินยี่สิบ มายืนตรงหน้าเธอ

เพียะ!

ครีสชะงักมองดูด้วยความสงสัย ดูท่าเกิดเรื่องเสียแล้วสิ

ใบหน้าขึ้นรอยนิ้วมือ กรรนิการ์มองใบผู้หญิงขึ้นชื่อว่านายจ้างน้ำตานอง กัดริมฝีปากจนห้อเลือด ในอกอึดอัดแทบบ้า

“ทำไมทำแบบนี้ แม่เธอให้เธอไม่พองั้นเหรอ กรรนิการ์” เธอถามเสียงเย็น มองคู่สนทนาแววตาเยือกเย็น

“ไม่ใช่ค่ะ” ฝ่ายถูกถามตอบกลับ เสียงเครือสั่น

“เพราะอะไรถึงได้หนีมาเที่ยวที่แบบนี้ มันดีแล้วใช่ไหม สิ่งที่เธอทำอยู่”

เธอกัดฟันแน่นเพื่อระงับโทสะภายในจิตใจ ไม่มีปัญญาไปต่อกรกับผู้หญิงคนนี้หรอก

“นิการู้ว่าไม่ดีค่ะคุณหนู แต่นิกาเบื่อ!” หญิงสาวโพลงออกมา

“เธอเบื่ออะไรกรรนิการ์ ไหนว่ามา”

กรรนิการ์กัดริมฝีปากแน่น แม่เป็นคนรับใช้ตระกูลเซอร์เรเดียส เธอเกิดมาก็กลายเป็นลูกคนใช้แล้ว เลือกอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ชายหนุ่มเข้ามาหากี่คนก็เอาแต่ถามเรื่องคุณหนูของตระกูลว่าสวยมากแค่ไหน เกลียดที่ตนเองต้องเกิดมาในชาติตระกูลแสนต่ำต้อย แม่ก็เอาแต่ตำหนิ ผลักดันให้เรียนหนังสืออยู่ได้ เธอเหนื่อยเกินพอแล้ว

“นิกาเบื่อแม่ เบื่อที่ต้องเป็นลูกคนใช้ เบื่อที่ตัวเองต้องคอยเรียนหนังสือ แม่เอาแต่ด่าทุกวัน แค่ออกไปเที่ยวกลางคืนมันผิดตรงไหน นิกาก็แค่อยากหาที่ระบายคลายเครียดเท่านั้นเอง!”

หญิงสาวยิ้มเยาะ คนมองหน้าชา รู้สึกได้ถึงรังสีบางอย่าง

“เบื่อแม่ตัวเองเหรอกรรนิการ์ เบื่อแม่ที่ให้กำเนิด เบื่อแม่ที่ให้นมเธอจนเติบโตแล้วหันกลับมาด่านะเหรอ เบื่อแม่ที่ตรากตรำทำงานส่งคนโง่ๆ อย่างเธอเรียนอย่างนั้นเหรอ เบื่อแม่ที่อยากให้เธอมีเกียรติทัดเทียมผู้อื่นโดยการเอาการศึกษาเข้าช่วย คนอย่างเธอคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองฉลาด ทั้งๆ ที่โง่กว่าแม่เธอมากนัก!”

คนถูกด่ากำมือแน่น “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมาตาม ถ้าคุณหนูคิดว่านิกาโง่นัก ปล่อยนิกาไปตามทางสิคะ”

กรรนิการ์มองใบหน้าสวยราวกับเทพีในเทพนิยาย ผู้ได้ชื่อว่าเกิดมาในตระกูลดังแห่งอิตาลี คุณหนูราเชล เซอร์เรเดียส เกิดมาพรั่งพร้อม ทั้งหน้าตา ชาติตระกูล การศึกษา และความเก่งกาจด้านการทำงาน ทว่าคุณหนูกลับไม่ได้อ่อนแอเหมือนหน้าตา ทั้งชื่อตรง มองทุกอย่างเป็นจริงเสมอ

“ปล่อยเธอ” คุณหนูหั่นไปสั่งบอดี้การ์ด พวกเขาทำตาม

กรรนิการ์เป็นอิสระ เธอเหยียดยิ้มแล้วเหลียวมองเพื่อนชายซึ่งยืนรออยู่ ไม่วายสายตาหนุ่มคนนั้นจดจ้องไปยังเจ้านายสาวแสนสวย

“เธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นรักเธอจริงงั้นเหรอ คิดว่าถ้าฉันปล่อยเธอไปแล้วผู้ชายคนนั้นจะเลี้ยงดูเธออย่างดีใช่ไหม” ราเชลพ่นลมหายใจ สีหน้าเหนื่อยหน่าย “กรรณิการ์ เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นสาวใช้คนแรกที่ฉันลงทุนมาตาม ปกติฉันไม่สนใจใครหรอกนะ”

“คุณหนูก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจนิกาเลยนี่คะ” หญิงสาวประชด