ตอนที่ 4.แผนลวงแผนร้าย....

เสียงเอะอะดังอยู่ด้านนอก ใบข้าวพยายามทรงตัวยืน เธอเกาะกำแพงบ้านเดินตามเสียงโวยวายนั่นไป

ใบบัวเพิ่งกลับมาบ้านหลังจาก จากไปหลายปี หนี้สินที่ส่งศรีก่อ ไม่เกี่ยวกับพี่สาวที่ไม่เคยรู้อีโหน่อีเหน่

มันอาจจะเป็นเพราะกรรมดีของใบข้าว นอกจากเสี่ยห้าวแล้ว ยังมีอีกสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ใบบัว สีหน้าใบบัวเต็มไปด้วยความผิดหวัง สิ่งที่เธอวางแผนมาอย่างดีคลาดเคลื่อนไปทั้งหมด

เพราะแขกที่ไม่ได้เชิญ ดันมาในเวลาที่ไม่ต้องการ

“พี่ภาม...” ใบข้าวพึมพำ ก่อนทุกอย่างจะดับมืดไป

คนที่ถลาไปรับใบข้าวไว้ไม่ใช่ภามอย่างที่เจ้าตัวเห็นครั้งสุดท้าย ภาคที่อยู่ใกล้กว่าถีบตัวเองไปรองรับผู้หญิงร่างเล็กที่ทำท่าว่าจะฟุบลงไปบนพื้น สีหน้าของหล่อนเผือดซีด เหงื่อไหลทะลักเต็มหน้า

ห้าวมีสีหน้าไม่พอใจสุดขีด เขาตั้งใจมาทวงหนี้ แต่ยังไม่ทันได้พูดสักคำ ก็ถูกขัดจังหวะเสียก่อน

“ยังไงวะ เงินกูจะได้คืนไหมละ!!”

ภามขมวดคิ้วมองหน้าใบบัว และแอบชำเลืองมองใบข้าวที่ยังอยู่ในอ้อมกอดน้องชายด้วย

“กลับไปก่อนนะคะ วันนี้ไม่สะดวก ถ้าแม่มา บัวจะบอกให้แม่ไปหาเสี่ยเอง” ใบบัวรีบดันเสี่ยห้าวออกไปจากอณาเขตบ้าน บังเอิญจังหวะนั้นส่งศรีกับแย้มกลับมาถึงพอดี ส่งศรีลากเสี่ยห้าวเดินเลี่ยงไปอีกทาง ส่วนแย้มก็ทิ้งของทุกอย่างในมือ กระโจนเข้าไปหาใบข้าวที่ยังไม่มีสติ

“คุณข้าวเป็นอะไรคะ ไอ้เสี่ยนั่นมันทำร้ายคุณข้าวหรือเปล่า?”

ใบบัวยืนเม้มปาก พยายามไม่ตวาดแว๊ดออกมา

“ยัยข้าวแค่ไม่สบายน่ะป้า จะโวยวายทำไมคะ!!”

“เป็นอะไร เมื่อเช้ายังดีๆ อยู่เลย” แย้มไม่เชื่อ ถึงใบข้าวจะพักผ่อนน้อย แต่การเป็นล้มดื้อๆ แบบนี้ต้องมีสาเหตุ “คุณกับคุณนายทำอะไรคุณข้าวหรือเปล่าคะ!!” แย้มถามเสียงเข้ม

“ป้า!! บัวจะไปทำอะไรยัยข้าว บอกว่าเป็นลมทำไมไม่ฟังคะ ยัยข้าวเป็นน้องบัวนะ” ใบบัวแสร้งฮึดฮัด

“อย่ามัวแต่เถียงกันเลยครับ ควรหาวิธีทำให้เธอฟื้นก่อนดีกว่า” ภาคพูดสอด เขาอุ้มใบข้าวขึ้นมาจากพื้น

“พาคุณข้าวมาทางนี้ค่ะ” แย้มรั้งคนแปลกหน้าที่อุ้มใบข้าวไปอีกทาง

“ป้าจะพายัยข้าวไปไหนคะ?” ใบบัวตะโกนถาม

“ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ คุณข้าวอยู่กับอีแย้มปลอดภัยกว่า” แย้มตะโกนตอบ

“อย่าถือสาป้าแย้มเลยนะคะ คุณแม่เป็นคนไม่ค่อยถือตัว พวกเราอยู่กับแบบญาติพี่น้อง อาจจะแปลกตาคุณภามสักหน่อย แต่ทั้งหมดนั่นเพราะความหวังดีจริงๆ ค่ะ” ใบบัวรีบแก้ตัว ภามไม่ได้ติดใจ เขาเชื่อว่าภาคจะทำหน้าที่แทนเขาได้ดีที่สุด

“บัวขายหน้าจังเลยค่ะ คุณภามมาหาบัวครั้งแรก ก็เจอเรื่องวุ่นๆ ในบ้านบัวเสียแล้ว”

ภามส่ายหน้าเดินตามใบบัวเข้าไปด้านใน เขานึกถึงวันเก่าๆ สมัยที่มีความรู้สึกดีๆ กับใบข้าว เขาไม่แปลกใจตัวเองแล้ว หลังสับสนหลายครั้ง การที่เขาสนใจใบบัว ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเธอคล้ายคลึงกับใบข้าวนั่นเอง

“บ้านบัวจะรกๆ หน่อยนะคะ ตอนนี้บ้านบัวไม่เหมือนสมัยก่อนแล้ว ตั้งแต่คุณพ่อเสีย” ภามทรุดนั่ง เขาจำความหลังได้ ตอนนั้นเขาเองก็แปลกใจ แต่เขาพยายามไม่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของใบบัวมากนัก

“เห้ยไอ้ภาม เด็กมึงไม่กลับบ้านเหรอ ได้ยินว่าพ่อหล่อนเสียแล้วนี่” เพื่อนสนิทคนหนึ่งที่เป็นคนไทยเหมือนกัน กระซิบบอกภามในวันหนึ่ง

“จริงเหรอวะ แค่ข่าวลือหรือเปล่า บัวไม่เห็นมีท่าทางเศร้าเสียใจเลย”

“เออว่ะ ไม่รู้เหมือนกัน แหมใครวะเอาเรื่องความเป็นความตายมาล้อเล่น พ่อเสียทั้งคน ลูกไม่กลับไปเผาศพพ่อมันก็เกินคนแล้วมั้ง”

“น้ำเย็นค่ะภาม บัวขอไปดูน้องสาวก่อนนะคะ” ใบบัวแสร้งทำตัวเป็นพี่สาวที่แสนดี เธอเดินจากไป แต่แอบเบ้ปากเมื่อสถานที่ที่แย้มพาใบข้าวไปคือห้องครัว

“ทำไมหมดสตินานแบบนี้คะ ป้าใจไม่ดีเลยคุณ รบกวนคุณพาคุณข้าวไปหาหมอหน่อยได้ไหมคะ?”

โชคดีที่ใบบัวมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นสิ่งที่ตนเองทำคงปูดขึ้นมาหลังใบข้าวไปถึงโรงพยาบาล

“ป้าคะ อย่ารบกวนคุณภาคเลย ยัยข้าวไม่เป็นอะไรหรอก น่าจะเพลียมากกว่า” ใบบัวปรามแย้มเสียงอ่อน