ตอนที่ 2.เมื่อมีบางคนเปลี่ยนไป แต่อีกคนยังเหมือนเดิม..

“ไม่ต้องไปค่ะคุณข้าว งานตรงนี้มีอีกเยอะ คุณนายไม่ได้เรียกคุณไปชมหรอกค่ะ นอกจากจ้องจะหาเรื่องก็มีแค่อยากด่าเพื่อระบายอารมณ์เพราะเสียไพ่เท่านั้นแหละ เสียเวลาทำมาหากินเปล่าๆ” แย้มปราม แถมยังจ้องหน้าส่งศรีแบบไม่คิดจะหลบตาด้วย

ส่งศรีสะบัดหน้าใส่ เดินกระแทกเท้าจากไป

“ป้าบอกไว้ก่อนนะคะคุณข้าว คุณมีงานทำเมื่อไหร่ ป้าจะไม่ทนอีกแล้ว คนอะไรโคตรเห็นแก่ตัวเลย”

“คุณแม่แค่เหงาค่ะ” ใบข้าวพยายามหาข้อแก้ตัวแทนส่งศรี

“มีแต่คนโง่นั่นแหละค่ะ ที่หันหน้าหาอบายมุขเพื่อให้ตัวเองหายเหงา” แย้มกระแทกเสียงตอบ “แล้วข้าวเนี้ยก็ไม่ต้องยกไปประเคนนะคะ หากหิวก็ให้ลงมายกไปเอง คนบ้านนี้นิสัยเสียเหมือนกันหมด”

ใบข้าวเลยพยายามนั่งนิ่งๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองไปกระตุ้นต่อมโมโหของแย้มอีก

ปึกๆ...

เสียงกระแทกเท้านำมาก่อนที่เสียงแหลมปรี๊ดของใบบัวจะดังตามมาติดๆ

“นี่ป้า ป้าเป็นแค่คนใช้ ทำไมถึงใช้น้ำเสียงแบบนี้กับแม่ของบัวคะ” สีหน้าใบบัวถมึงทึง

แย้มวางมือ เงยหน้าสบตาบุตรสาวคนโตของเจ้าของบ้าน ที่ถอดเค้ามารดามาทุกกระเบียดนิ้ว

“ทำไมฉันจะพูดแบบนั้นกับคุณนายไม่ได้คะ?”

ใบบัวชักสีหน้าเชิดปลายคางขึ้น “แม่บัวเป็นเจ้าของบ้าน ส่วนป้าเป็นแค่คนใช้ไงคะ”

แย้มเงยหน้าหัวเราะร่วน “กลับไปถามคุณนายใหม่นะคะคุณบัว ฉันไม่อยากให้คุณบัวเข้าใจอะไรผิดๆ อีก ฉันไม่ใช่คนใช้ที่นี่มาครึ่งปีแล้วค่ะ”

ใบบัวขมวดคิ้ว มองสบตาใบข้าว “พี่ไม่เข้าใจ?”

“พี่บัวใจเย็นๆ นะคะ พี่บัวหิวไม่ใช่เหรอคะ ไปคะ ข้าวยกถาดไปให้เอง พี่บัวกลับมาเหนื่อยๆ อย่าเพิ่งคิดมากค่ะ” ใบข้าวพยายามช่วยปรามเพื่อลดแรงปะทะ ใบบัวที่ใจร้อนอยู่แล้ว ไม่น่าจะยอมฟังเหตุผล หากตอนนี้ไม่มีแย้ม คนที่บ้านหลังนี้คงลำบาก

“ไม่ พี่จะ...”

ใบข้าวยกถาดและจับข้อมือของใบบัวกระตุกแรงๆ “ไปก่อนค่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

“รีบกลับมานะคุณข้าว งานยังทำไม่ถึงครึ่ง ไม่อย่างนั้นจะไม่มีเงินไปจ่ายค่าไฟ”

แย้มตะโกนตามหลัง ใบบัวหันไปมองแต่ต้านแรงดึงของน้องสาวไม่ได้ เลยข่มใจเดินตามไป

“อธิบายมาสิ พี่ไม่เข้าใจ ทำไมคุณแม่กับแกถึงยอมให้คนอย่างนังแย้มมันขู่ใส่” ใบบัวทรุดนั่งยกมือกอดอกหน้าบึ้ง

ใบข้าวก้มหน้าไม่กล้าตอบ “ยังมีอีกหลายเรื่องที่ลูกต้องรู้นะใบบัว” ส่งศรีเปรยเสียงเคร่ง

“เรื่องอะไรบ้างคะคุณแม่” ใบบัวหันไปสนใจมารดา

“พี่บัวกินก่อนดีไหมคะ” ใบข้าวพูดแทรก

เพราะหากใบบัวรู้เรื่องราวหลายๆ เรื่องเธอเกรงว่าใบบัวจะกลืนอะไรไม่ลง

ตอนที่ 3.ความหลังที่ย้อนคืนไม่ได้

“พี่จะนั่งระลึกความหลังถึงเมื่อไหร่ครับ คุณพ่อคุณแม่กำลังรอพี่อยู่นะครับ” เสียงน้องชายดังอยู่ด้านนอก ภามผ่อนลมหายใจ ค่อยๆ กระเถิบออกมาจากที่นั่ง

ภาคยืนยิ้มแผล่อยู่ด้านนอก เขากับบิดา มารดาตั้งตารอการกลับมาของพี่ชาย

“พี่แค่กำลังนึกถึงความหลังน่ะ” ภามตอบเสียงเรียบ

“พี่ยังมีเวลาอีกเยอะเพื่อนึกถึงอดีต ผมขอเตือน ตอนนี้ พี่ควรรีบไปหาพ่อกับแม่ก่อน ไม่อย่างนั้นพี่จะกลายเป็นคนบาปที่ปล่อยให้พ่อกับแม่ร้อนใจ”

“พ่อกับแม่เป็นยังไงบ้าง?” ภามตบหัวไหล่น้องชายเบาๆ

“แก่กว่าเมื่อสามปีก่อนเล็กน้อย แต่บ่นเก่งเหมือนเดิม” ภาคตอบแล้วก็ยิ้ม

“การที่พ่อกับแม่บ่นเก่งก็น่าจะเป็นเพราะแกนั่นแหละภาค เลิกสนุก แล้วหันมาสนใจงานจริงจังดีกว่ามั้ย?”

“ผมไม่ชอบงานบริหารนี่ครับ พี่กลับมาแล้ว อีกสักพักพ่อกับแม่ก็คงเลิกบ่นผมไปเอง” ภาคเป็นผู้ชายร่าเริง แต่ติดเที่ยวมากไปหน่อย ผู้ชายหัวแข็งที่เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง คงเพราะบิดา มารดาไม่ได้ฝากความหวังไว้ที่เขา ภาคเลยเหมือนลูกชัง ทั้งที่ความจริงแล้ว ความรักของโชติกับภัควดีมีให้กับบุตรชายทั้งสองคนเท่าๆ กัน

“คิดจะทำอะไรต่อ หากพี่แย่งงานแกมาทำเองทั้งหมด”

ถึงภาคไม่ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็ใช่ว่าเขาจะไม่มีความรู้ ใบปริญญาจากสามมหาวิทยาลัยการันตรีมันสมองของภาคได้เป็นอย่างดี

“ผมอยากเที่ยวสักพัก ก่อนจะคิดว่าควรตั้งต้นทำมาหากินในอาชีพอะไรถึงดีที่สุด” ความเป็นลูกคนกลางที่มีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ ภาคเลยไม่ค่อยยอมรับความคิดคนอื่น เขามั่นใจในตัวเองสุดๆ จนบางครั้งก็กลายเป็นคนกระด้างเย็นชา