ตอนที่ 2.เมื่อมีบางคนเปลี่ยนไป แต่อีกคนยังเหมือนเดิม

ตอนที่ 2.เมื่อมีบางคนเปลี่ยนไป แต่อีกคนยังเหมือนเดิม

“พี่บัวหิวค่ะ ป้าพอมีของสดทำกับข้าวให้พี่บัวบ้างไหมคะ?” ใบข้าวสลัดความคิดในใจทิ้ง ในเมื่อภามตั้งใจไม่พูดถึงเธอ กับความสัมพันธ์ครั้งก่อน เธอก็จะไม่พูดถึงให้ใบบัวระแวง

“โชคดีนะคะ วันนี้ป้าไปจ่ายตลาดมา ไม่อย่างนั้นคงมีแค่น้ำพริกกับไข่เจียวเท่านั้นแหละค่ะที่พอให้คุณบัวเธอกินยาไส้ได้”

แย้มแค่นยิ้ม มีสีหน้าชนิดที่หากส่งศรีหรือใบบัวเห็นคงได้กรี๊ดบ้านแตก

“ไม่รู้ว่าพี่บัวจะเปลี่ยนรสนิยมการกินหรือเปล่า ลองทำแบบจืดๆ ไว้ก่อนก็ดีค่ะ” ใบข้าวแนะนำ แล้วลงมือช่วยแย้มทำอาหารมื้อนั้น เธอต้องเร่งมืออีกหน่อย ไม่อย่างนั้นกว่าจะได้นอนคงหลังเที่ยงคืนเหมือนทุกวัน

“คุณนายละคะ?” แย้มถามระหว่างที่สาละวนทำอาหารง่ายๆ

ใบข้าวชะงัก “ข้าวบอกคุณแม่แล้วค่ะ อีกสักพักคงมา”

“อย่าลืมบอกคุณนายด้วยนะคะคุณข้าว ไอ้เสี่ยห้าวมันมาทวงค่าดอกเบี้ย ถ้าคุณนายไม่จ่าย พรุ่งนี้เจ็บตัวแน่ๆ” ส่งศรียืมเงินคนอื่นไปทั่ว และไม่ค่อยอยู่รับหน้าเจ้าหนี้ คนที่รับหน้าก็ไม่พ้นตนเองกับใบข้าว

“ค่ะ” ใบข้าวเม้มปาก ถอนใจแรงๆ

“คุณข้าวเรียนจบแล้วใช่ไหมคะ?” แย้มถามเสียงขึงขัง

“จบแล้วค่ะ รอได้เอกสาร ข้าวจะออกไปหางานทำ ข้าวสัญญาค่ะป้า ข้าวจะจ่ายเงินเดือนให้ป้าทุกบาททุกสตางค์”

“โอ้ย!! เรื่องนั้นไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ ป้าไม่ได้หวังมานานแล้ว ป้าแค่รอให้คุณข้าวมีงานมีการทำ ป้าจะได้ลาออกสักที เบื่อคนไร้ความรับผิดชอบที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ค่ะ” แย้มกระแทกเสียงตอบ การที่แย้มยังไม่ไปจากบ้านหลังนี้เพราะห่วงใบข้าว อย่างน้อยมีนางอยู่ส่งศรีก็ทำอะไรใบข้าวได้ไม่มาก

“ป้าจะไม่อยู่ที่นี่แล้วเหรอคะ?” ใบข้าวถามเสียงสั่น

แย้มมองสบตาใบข้าว “คุณเอง ก็ไม่ควรอยู่ที่นี่นะคะ” เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แย้มรู้ดีว่าทำไมส่งศรีถึงชิงชังใบข้าวนัก เด็กกำพร้าที่น่าสงสารตรงหน้า ขาดแม่ตอนที่เกิด แถมร่มโพธิ์ที่เคยปกป้องได้ก็หนีตายจากไปเสียอีก

ส่งศรีอยากอับเปหิใบข้าวออกไปไกลๆ ตาจะแย่

ที่เก็บใบข้าวไว้ก็เพราะตอนนี้ใบข้าวยังพอมีประโยชน์ แย้มกลัวว่าสักวันหนึ่ง ส่งศรีนี่แหละจะทำร้ายใบข้าว แววตาของส่งศรีบางครั้ง แย้มไว้ใจไม่ลง

“ข้าวไม่มีที่ไปค่ะ” ใบข้าวตอบเสียงแหบแห้ง

นอกจากบ้านหลังนี้ ใบข้าวไม่มีที่ไปที่อื่นเลย

“ป้าถึงยังไม่ไปไหนไงคะ ป้ารอให้คุณข้าวเรียนจบมีงานทำ จำไว้นะคะ คนบางคนไว้ใจไม่ได้เลย อย่าให้เขาเอาคำว่าบุญคุณมากดหัวแล้วบังคับให้คุณข้าวทำอะไรที่ผิดศีลธรรม” แย้มพยายามเตือน ตอนนี้ใบข้าวอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่ในอนาคตใบข้าวจะเข้าใจเอง

“ค่ะป้า” ใบข้าวฝืนยิ้ม

เธอเข้าใจเจตนาของแย้มดี ใครบางคนที่แย้มพูดถึงคือใคร ใบข้าวเองก็รู้อยู่แก่ใจ ส่งศรีพยายามหลอกล่อเธอหลายครั้งแล้ว เธอรอดมาหวุดหวิดเกือบทุกครั้ง ใบข้าวไม่แน่ใจ หลังจากนี้ไป เธอจะยังสามารถรักษาตัวเองไว้ได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า

“นังข้าว!! ไหนละลูกสาวฉัน” ส่งศรีโผล่หน้ามาตวาดแว๊ดๆ

แย้มชักสีหน้าใส่ สวนกลับทันควัน “คุณนายก็ไปควานหานางฟ้าบนวิมานของคุณนายดูสิคะ ขี้ข้าอย่างอีแย้ม กำลังทำกับข้าวให้นางฟ้านางสวรรค์กินไงคะ”

“อย่าปากดีให้มากนักนะนังแย้ม อย่าลืมสิว่าแกน่ะกินนอนอยู่ในบ้านฉันอยู่” ส่งศรีตวาด

แย้มยิ้มมุมปาก ยกมือเท้าเอว “คุณนายเองก็น่าจะลืมนะคะ อีแย้มคนนี้น่ะ กำลังทำมาหากินเลี้ยงคุณนายอยู่ ค่าไฟค่าน้ำอีแก่คนนี้ค่ะที่เป็นคนไปเสีย ไม่อย่างนั้นไฟฟ้าเข้ามายกหม้อไปตั้งแต่เมื่อครึ่งปีก่อนแล้ว”

“โธ่!! เศษเงินแค่นั้นเอง อย่าเอามาอ้างเป็นบุญคุณหน่อยเลย” ส่งศรีตวาดกลับ

“เศษเงินเหรอคะ งั้นก็เอาเศษเงินของอิฉันคืนมาค่ะ จะได้ส่งให้ผัวอิฉันซื้อควายมาเลี้ยง”

“หุบปากพล่อยๆ ของแกเลยนะนังแย้ม”

“อีแย้มพูดผิดตรงไหนคะคุณนาย เงินเดือนอิฉันไม่จ่ายมาเป็นปี แถมยังกินข้าวที่ฉันซื้อ เสวยสุขอยู่บนความเหนื่อยยากของอิฉันด้วย” แย้มฉะแบบไม่ไว้หน้า

ส่งศรีกัดฟันกรอดๆ ตวัดตามองลูกเลี้ยงที่นั่งก้มหน้าไม่ได้พูดอะไรตาขวาง

“ตามฉันมานี่นังข้าว”