เพราะมึงเป็นของกู |Ep.9|

"เฮ้ยไอ้เหี้ยติณ! แม่ง..." ปุณรีบปล่อยแขนออกจากคอหนาแล้วกระโดดออกห่างติณเมื่ออีกฝ่ายเอามือสอดเข้ามาในกางเกง ดีนะเขากระโดดหลบทัน มือติณจึงอยู่ได้แค่ที่หัวเข็มขัด

ไอ้เพื่อนเวร! กลางวันแสกๆ คนเยอะแยะ มาล้วงอะไรตรงนี้

"เมื่อกี้ทำปากดี ทีงี้หลบเพื่อ?" ติณถามอย่างกวนๆ พลางอมยิ้ม

"มึงมันชั่วไอ้เหี้ยติณ!" ปุณหัวเราะเบาๆ แล้วเอามือทุบเข้าที่ไหล่เพื่อนเพราะจริงๆ ก็แอบเขินอยู่ ก่อนจะชี้นิ้วข่มขู่แล้วกลับมากอดคอติณเหมือนเดิม จนกระทั่งเดินมาถึงโต๊ะหลังตึก

วันต่อๆ มา

บ้านปุณ

"เอ้า แดกดิ รสนี้อร่อยนะมึง" ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ติณมักจะหอบการบ้านมานั่งทำที่ริมระเบียงห้องนอนของปุณเป็นประจำ และวันนี้ก็เป็นอีกวัน

ทั้งคู่นั่งพิงริมระเบียง ที่พื้นมีผ้าปูและกองทัพขนมห่อ น้ำอัดลม ขนม ลูกอมสารพัดมากมาย และยังมีไอแพดตั้งอยู่ตรงหน้าเปิดหนังฝรั่งดูอย่างบันเทิง

"ไม่เอากูไม่ชอบรสนี้" ติณเบี่ยงหน้าหลบขนมมันฝรั่งทอดที่ปุณยื่นมาจ่อปาก

แปะ!

"กูสั่งให้แดกก็แดก เชื่อกูมันอร่อย" ปุณฟาดปลายนิ้วทั้งห้าลงบนขมับของติณไม่แรงมากนักแต่ก็เกิดเสียงกระทบกระทั่งดังขึ้นมาอย่างเจ็บแสบ

ดวงตาคมรีสีดำสนิทเหลือบมองคนก่อเหตุ ก่อนจะค่อยๆ อมยิ้มแล้วคว้าต้นคอขาวเข้ามาขบเม้มผิวอุ่นๆ ช่วงลำคอ

"อ๊าก! ไอ้เหี้ยติณ! อย่าดูดๆ กูยอมๆ ปล่อยๆๆๆ!" ปุณถึงกับต้องยอมศิโรราบเมื่อโดนติณดึงเข้าไปฟัดลำคอ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใจถึงกล้าคิดกล้าทำอะไรขนาดนี้ พอเขาร้อง ติณก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ที่ไม่ดีก็ไอ้คอที่แดงเป็นจ้ำนี่แหละ

"สมน้ำหน้า ยั่วกูดีนัก"

"มึงมันเหี้ย วันจันทร์ต้องไปโรงเรียนนะเว่ย หาคำตอบดีๆ ไว้ให้กูเลยสัด! กูต้องไปตอบคำถามไอ้เพนกับอ้อมและเพื่อนในห้องอีก" ปากบ่นไป คอก็ส่องกล้องหน้าจากโทรศัพท์ไปด้วย รอยชัดไม่ใช่เล่น

"ดูท่ามึงคงต้องตอบคนทั้งโรงเรียน สาวๆ เห็นคงอกหักกันตรึมแน่" ติณยิ้มแซว รู้สึกภูมิใจในรอยจูบนั้นยังไงก็ไม่รู้

นับว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ราบรื่นไปได้ด้วยดีตลอดการศึกษาในชั้นมัธยมศึกษาปีสุดท้าย ความสุขที่ติณกับปุณปันให้กันและกันทำให้ติณลืมเสียสนิทเลยว่ายังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกปุณ

จะบอกว่าลืมก็ไม่ใช่เสียทีเดียว บางครั้งก็นึกขึ้นได้แต่ความเห็นแก่ตัวมันก็ก่อเกิดขึ้นในใจ คิดว่าถ้าบอกไปเขากับปุณยังจะมีความสัมพันธ์ดีๆ แบบนี้อยู่ไหม จนลืมไปว่าหากถึงวันนั้นคนที่เจ็บที่สุดก็คือปุณ

วันสอบปลายภาควันสุดท้าย

"สอบเสร็จแล้วโว่ยย!!"

"เสียงดังไอ้สัดเพน!" ปุณตะโกนด่าเพื่อนที่อ้าแขนรับอากาศบริสุทธิ์หลังตึกเรียนภาษาอังกฤษที่เป็นที่นั่งประจำในเวลาว่างหรือพักเบรค

"ติณปุณ! พรุ่งนี้ไปทะเลกันป๊ะ กางเต๊นท์นอน อุปกรณ์มีให้ครบ เดี๋ยวไปเอาที่บ้านย่า" อ้อมเอ่ยชวนเพื่อนชายคนสนิทให้ไปนอนกางเต๊นท์ริมทะเลด้วยกันเพราะคุยกับเพนไว้ตั้งแต่สองอาทิตย์ที่แล้ว ซึ่งทะเลที่ว่าก็ใกล้บ้านพ่อของอ้อม การไปกางเต๊นท์นอนจึงไม่ต้องลำบากเตรียมนู่นเตรียมนี่ให้วุ่นวาย เตรียมตัวเตรียมใจไปก็พอ

ได้ยินอย่างนั้นปุณก็รีบหันหน้าไปหาติณแล้วเลิกคิ้วถาม ติณที่เห็นสีหน้าเพื่อนออกอาการอยากไปขนาดนั้นจึงไม่คิดปฏิเสธ ..ดีเหมือนกัน พวกเราจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย

"เอาดิ" ติณหันไปหาเพื่อนสาวแล้วตอบตกลง ต้องบินไปเยอรมันพร้อมมารดาวันจันทร์นี้แล้ว ใช้โอกาสที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาบอกความจริงไปเลย และเขาก็จะหาโอกาสขอโทษปุณและอธิบายให้เพื่อนรู้ใจคนนี้เข้าใจให้ได้

เข้าใจแบบเรียนรอเขาอยู่ที่นี่และไม่ไปข้องแวะกับหมาตัวผู้ตัวอื่น ชะนีที่ไหนก็ไม่ได้ด้วย

ตอนค่ำ

ที่บ้านติณ

"เก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วหรือยังติณ ของอะไรไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเอาไปนะ ซื้อใหม่ได้ก็ซื้อ" ศศินาเอ่ยเตือนลูกชายขณะหาเก็บข้าวของในห้องโถง ส่วนติณนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา

"วันนี้พึ่งวันศุกร์ แม่จะรีบไปไหนครับ" เสียงเรียบตอบขึ้นอย่างเฉยชา แม่เขากระตือรือร้นแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่รู้จะรีบไปไหน

"ก็ถ้ามันลืมของเราไม่สามารถกลับมาเอาได้ง่ายๆ นะติณ เยอรมันนะไม่ใช่กรุงเทพ"

"พรุ่งนี้ผมจะไปทะเลกับเพื่อน กลับเย็นวันอาทิตย์นะครับ"

"เย็นวันอาทิตย์! เตรียมของเรียบร้อยแล้วเหรอ กลับมาจะเก็บทัน!..."

"ผมเก็บเรียบร้อยแล้วครับ! ผมไปนอนนะ"