ตอนที่ 1.2

แต่ฝ่ามือใหญ่สะอาดของธรรศก็ยื่นมารั้งไว้เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างอรชรของญภาทรุดลงก่อนจะหมดสติภายในวงแขนที่แสนจะอบอุ่นของธรรศซึ่งรวบรับร่างของเธอไว้ได้ทันก่อนที่ศีรษะจะฟาดลงกับพื้น

“พี่คะ พี่คะ”

ชามาก้าวพรวดเข้ามาหาพร้อมเขย่าร่างที่แน่นิ่งของญภา

“ไปเอารถมาเร็ว”

ธรรศร้องบอกคนของเขาที่รีบหันกลับไปขับรถซึ่งจอดไว้ริมฟุตบาทอีกด้านหนึ่งมาทันที

เปลือกตาที่เคยหนักอึ้งจนลืมแทบไม่ขึ้นเมื่อสี่ชั่วโมงที่ผ่านมาค่อย ๆ ขยับแล้วลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ แต่สิ่งแรกที่สัมผัสกับดวงตาคมหวานที่เจือแววเศร้าอย่างมีเสน่ห์ คือเพดานห้อง พอเธอค่อย ๆ หันซ้ายก็เจอสายน้ำเกลือ หัวใจเริ่มไหวหวิวสั่นเมื่อเธอกลอกสายตาคมมองตามสายไปยังเป้าหมาย ก็เจอเข็มที่หายเข้าไปในเส้นเลือดตรงข้อมือของตนเอง

“กรี๊ดดด!.”

ญภากรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับพยายามสลัดข้อมือข้างที่มีเข็มน้ำเกลือปักอยู่

“พี่คะ พี่!”

ชามาถลาเข้าไปหา แต่ญภายังคงกรีดร้องแล้วสลัดข้อมือด้วยท่าทางที่หวาดกลัวจนธรรศต้องรวบร่างอรชรของเธอมากอดเอาไว้แน่นโดยมีพยาบาลสองคนวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางที่ตกใจ

“มีอะไรหรือคะ”

พยาบาลเอ่ยถามพร้อมกับรีบตรวจอาการที่ยังตัวสั่นหน้าซีดของญภา

“ท่าทางคนไข้จะกลัวเข็มครับ”

ธรรศชิงตอบเพราะพอจะมองออก แต่ทว่าเพียงแค่ญภาเริ่มรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังตกอยู่ในวงแขนของใครบางคน และยิ่งได้ยินคำบอกเล่าที่ดังอยู่ข้างใบหูสะอาดของเธอก็ทำให้เธอยกมืออีกข้างผลักอกของธรรศออก

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่มาโรงพยาบาล”

ญภาร้องบอกเขาพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ

“พี่คะ ชาเป็นคนให้คุณน้าพาพี่มาเองค่ะ เพราะพี่บาดเจ็บมาก ชาไม่อยากให้พี่เป็นอะไรไป เพราะพี่มีบุญคุณกับชา”

ญภามองหน้าเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่อนแสงลง

“ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ คนอย่างฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

ญภาบอกกับชามาเมื่อธรรศถอยห่างออกไป

“งั้นก็ดี ทีนี้ผมจะพูดเรื่องของเรา”

ทั้งชามาและญภาต่างมองหน้าเขาทันที

“การที่คุณยอมเจ็บตัวเพื่อช่วยหลานของผม ที่แท้มันคือแผนการของคุณตั้งแต่แรกที่ว่าจ้างเด็กวัยรุ่นกลุ่มนั้นมาหาเรื่องหลานของผม โดยมีเจตนาที่จะเข้าทำงานที่ผมประกาศให้ได้..ใช่ไหม”

ญภาเตรียมอ้าปากปฏิเสธ

“บอกเหตุผลมาดีกว่าว่าเพราะอะไรคุณจึงอยากทำงานกับผม”

ธรรศมองลึกเข้าไปในดวงตางามของญภาที่มองสบตาเขาด้วยความรู้สึกที่ชิงชังและไม่พอใจธรรศอย่างมาก

“คุณกำลังสบประมาทฉัน คุณมีหลักฐานอะไรมาว่าฉันวางแผนยอมเจ็บตัวเพราะมีเป้าหมายจะเข้าทำงานกับคุณ”

ญภาหรี่ตามองหน้าเขา

“หรือคุณต้องการคำตอบว่า..”

เธอกระแอมแล้วพยายามยืดตัวตรง ก่อนจะหันไปมองหน้าเขาพลางทำหน้ายิ้มระคนขวยเขิน

“เพราะว่าความหล่อเหลาของคุณกระเด็นเข้าลูกตาฉันอย่างจังแล้วมันถูกชู๊ดเข้าประตูใจของฉันจนไม่สามารถจะปิดกั้นได้ ทำให้ฉันหลงรักคุณ จนต้องหาทุกวิธีที่จะเข้าใกล้คุณ..อย่างนี้หรือเปล่าคะ”

ญภามองสบตาคมวาวมีกระแสพลังที่เข้มคมของเขาก่อนจะเมินหน้าไปอีกทาง

“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้น”

“ผมถึงได้ถามคุณไง ถ้าผมรู้ผมจะถามคุณทำไม หน้าที่ของคุณคือตอบคำถามนั้นมาซะ คุณมีเจตนาอะไร”

ธรรศสวนกลับทันทีควันทำให้ญภากำมือแน่นเธอมองไปหาพยาบาลพร้อมกับยื่นข้อมือข้างที่มีสายน้ำเกลือให้

“คุณพยาบาลค่ะ ช่วยเอาเข็มออกให้ด้วยค่ะ ฉันจะไปจากที่นี่”

พยาบาลก้าวเข้าไปใกล้เธออีกนิด

“ไม่ได้ค่ะ คุณหมอสั่งไว้ว่าคนไข้ต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อนค่ะ”

ญภาเตรียมขอร้องพยาบาลแต่ธรรศก็หันไปหาพยาบาลแล้วยิ้มให้

“ขอบคุณมากครับ หากมีอะไรผมจะบอกนะครับ”

เมื่อพยาบาลออกจากห้องไป ญภาก็ได้แต่มองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ

“ฉันไม่ได้วางแผนบ้าบออะไรทั้งนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญต่างหาก”

“อมโบสถ์มาพูดผมก็ไม่เชื่อ”

“แล้วคุณคิดว่าคุณมีดีอะไรที่คนอย่างฉันจะต้องวางแผนเพื่อเข้าทำงานกับคุณ”

ธรรศเลิกคิ้วมองหน้าญภา

“ไม่ใช่ผม เป้าหมายของคุณอยู่ที่หลานของผม ผมจึงได้ถามคุณไงว่ามีเหตุผลอะไรถึงวางแผนที่จะอยู่ใกล้กับชามา”

“จะบ้าหรือคุณ”

ญภาเริ่มหัวเสีย จนลืมความหวาดกลัวเข็มที่ปักอยู่ในเนื้อของเธอไปชั่วขณะ

“ฉันก็เพิ่งจะเคยเห็นหลานสาวของคุณครั้งแรกและการที่ฉันมาสมัครงานก็เพื่ออยากทำงานหลังจากที่ฉันได้ย้ายงานมาเรื่อย แต่ฉันก็ไม่เคยอยากจะกลับเข้าไปเหยียบบริษัทของคุณหรือแม้แต่จะหันกลับไปมองหน้าคุณด้วยซ้ำแล้วฉันจะหาเหตุผลบ้าอะไรไปวางแผนให้เจ็บตัวแบบนี้”

“ผมไม่เชื่อ”

“คุณน้าขา พอเถอะนะคะ”

ชามาห้ามทัพเมื่อเห็นทีท่าว่าสองคนนี้จะไม่ยอมหยุดง่าย ๆ

“ก็ได้ ผมจะให้เงินเป็นค่าตอบแทนความมีน้ำใจของคุณที่ช่วยหลานผม แต่ว่าต้องการเท่าไหร่ล่ะ ที่ผมให้ก่อนหน้านี้น้อยไปใช่ไหม”

ญภากำมือแน่น เธอจ้องหน้าเขาด้วยความเจ็บแค้นชิงชัง

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเอาเงินมาฟาดหัวฉัน คนอย่างคุณคงไม่เคยได้เรียนรู้คำว่าเจตนาบริสุทธิ์ เพราะคนอย่างคุณคงจะเรียนรู้แต่การใช้เงิน สำหรับคุณ เงินอาจจะซื้อได้ทุกอย่าง แต่สำหรับฉัน มันไม่ใช่”

ญภาพูดจบก็ก้าวลงจากเตียงหมายจะออกจากห้อง แต่เธอก็ต้องเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสายตามองเห็นเข็มน้ำเกลือที่ยังปักอยู่ในเส้นเลือดตรงข้อมือของตนเอง สีหน้าและแววตาที่เย่อหยิ่งทระนงต้องเผือดสลดลงอีกครั้งซึ่งอากัปกิริยานั้นทำให้ธรรศนึกขำอยู่ในใจ

“คุณน้าขาให้พี่เขาพักเถอะค่ะ ชาเชื่อว่าพี่เขาไม่ได้วางแผนอะไรมาหรอกค่ะ ใครบ้างจะยอมเจ็บตัวคะ”