ตอนที่ 6 หาทางออก

ตอนที่ 6 หาทางออก

"นิชามันบ่ได้อยู่นี้แล้ว...มันหนีตามผู้ซายไปแล้ว!"(นิชามันไม่ได้อยู่ที่แล้ว...มันหนีตามผู้ชายไปแล้ว!) มาลีเอ่ยตอบเพื่อนสนิทของหญิงสาว เมื่อเพื่อนของลูกเลี้ยง มาถามหานิชากันตั้งแต่เช้า

สองเพื่อนซี้ยังเอ๊ะใจกับคำพูดของเเม่เลี้ยงที่เอ่ยบอกมา แต่ก็ไม่ปักใจเชื่อว่าคืิเรื่องจริง เพราะพวกเธอคิดว่า เพื่อนไม่ใช่คนแบบนั้น แต่นี้พวกเธอติดต่อนิชาไม่ได้เลย ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน ถึงต้องแวะมาถามที่บ้าน เพราะเพื่อนเธอก็ไม่มีญาติ หรือคนที่รู้ที่ไหนอยู่อีกเลย

"มึงเซื่อ ที่น้ามาลีเล่าบอกบ่อีเม"(มึงเชื่อที่น้ามาลีบอกไหมอีเม) น้ำฝนเอ่ยถามเพื่อน

"บ่...นิชาบ่มีทางเฮ็ดแบบนั้นแน่นอน มันต้องมีเรื่องอีหยังจักอย่างที่มู่เฮาบ่ฮู้...แล้วเฮาสิไปหานิชามันหม่องใด?"(ไม่...นิชาไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน มันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่พวกเราไม่รู้...แล้วเราจะไปตามหานิชามันจากที่ไหน?' ตังเมยังไม่ปักใจเชื่อที่เเม่เลี้ยงของเธอพูด แต่เธอก็ไม่รู้จะไปตามหาหญิงสาวจากที่ไหน

ทางด้านของนิชา

"ทีนี้...ก็เล่ามา ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?" ชายหนุ่มยิงคำถามใส่หญิงสาวทันที

"..." หญิงสาวได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่ยอมเอ่ยบอกอะไร เพราะเธอก็ไม่รู้จะเริ่มเล่าจากจุดไหนก่อน

"เงยหน้าขึ้นมา!!..." เสียงเข้มเอ่ยสั่งคนตรงหน้า

"หนะ...หนูไม่รู้จะเริ่มเล่าตรงไหนก่อนดี..." ไม่ใช่เธอไม่อยากเล่า แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน

"ถ้า...อย่างนั้น ก็รอแค่ตอบคำถามพี่ก็พอ!" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับคำ

"ทำไม? ถึงมาเดินอยู่คนเดียวพ่อแม่ไปไหน? ทำไมถึงปล่อยให้ออกมากลางดึกกลางถนน ที่ฝนตกหนักขนาดนั้น!" ชายหนุ่มเอ่ยถามทันที

"ไม่มีแม่ มีแต่พ่อ ทุกวันนี้อยู่กับพ่อและเมียใหม่ของพ่อ แม่เสียไปนานแล้ว ส่วนพ่อก็กำลังจะไม่มีเหมือนกัน" หญิงสาวหน้าสลดลง

"เพราะรักคนอื่นมากกว่าลูก" หญิงสาวเริ่มเล่าบอก

"ส่วนที่เดินอยู่กลางฝนแบบนั้นกับกระเป๋าใบเดียว...หนูคงไม่ต้องเล่า เพราะพี่คงจะเดาออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น" หญิงสาวกล่าวเพียงแค่นั้น เพราะเขาก็น่าจะรู้

"สรุปคือ?...โดนไล่ออกจากบ้าน!!...เหตุผลล่ะ!

เธอทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ?" ชายหนุ่มถามเอาคำตอบ และเหตุผล

"ผิด ผิดมากด้วย ก็หนูทำให้พวกท่านผิดหวังมาก" หญิงสาวเริ่มตัดพ้อหน้าสลดใจ

"ผิดหวัง? ผิดหวังเรื่อง?" ชายหนุ่มใช่ความคิด

"อย่าบอกน่ะ....ว่า?.." ชายหนุ่มตาโตขึ้นทันที เมื่อนึกบางอย่างออก พร้อมชี้นิ้วไปที่ท้องของหญิงสาว พร้อมจ้องหน้ารอคำตอบ

"..."หญิงสาวพยักหน้าให้เบาๆ เชิงเป็นคำตอบ

"นิชา!!"

"โอ้ยยย...เว้าคอยคอยกะได้ เป็นหยังต้องเสียงดังนำ...ข่อยกะต๊กใจเป็นคือกันเด้!"(โอ้ยยย...พูดเบาเบาก็ได้ ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วย...ฉันก็ตกใจเป็นเหมือนกันน่ะ) หญิงสาวได้แต่สบถออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดทันที

"ช่วยใช้ภาษา ที่พี่ฟังออกด้วย!" เสียงเข้มเอ่ยบอก

"กะ ก็พี่เสียงดังนี้...หนูตกใจเหมือนกันน่ะ ตะคอกสะเสียงดังเลย" เสียงใสเอ่ยน้อยใจ

"พี่ให้เบอร์เธอไปอยู่ไม่ใช่หรือไงนิชา? แล้วทำไมถึงไม่ติดต่อมาล่ะ พี่จะได้ช่วยกันคิดจัดการปัญหาให้" ชายหนุ่มเริ่มโมโหแต่ก็ต้องพยายามใจเย็นระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ เมื่อคนตรงหน้าเริ่มสั่นกลัว

"ก็หนูกลัว...จะโทรไปรบกวนเวลาทำงานพี่นี่... แล้วอีกอย่างพี่ก็ไม่ใช่คนทั่วไปเหมือนกันกับหนูด้วย พี่เป็นคนมีชื่อเสียงขนาดนั้น ใครจะกล้าบอก"หญิงสาวเอ่ยเหตุผล

"เกิดหนูแบกท้องไปบอก เเล้วพี่สั่งให้เอาเด็กออก สั่งเก็บหนูเหมือนพวกมาเฟียในละครจะทำยังไง?" เธอพูดออกมาตามที่เธอคิดว่าน่าจะเป็น

โป๊ก!

ฝ่ามือเคาะลงหน้าผากมนอย่างเอ็นดูในความคิดของหญิงสาว

"โอ้ยยย...เจ็บเด้"(โอ้ยยย...เจ็บน่ะ) หญิงสาวร้องออกมา พร้อมมือลูบหน้าผากตัวเอง

"คิดอะไรเป็นตุเป็นตะไปได้ ดูละครเยอะไปหรือเปล่า?" พร้อมจ้องหน้า หมั่นไส้ปนเอ็นดูในความคิดของหญิงสาวตรงหน้า

"ถ้าอย่างนั้น!...ช่วงนี้ก็ไปอยู่คอนโดกับพี่ที่กรุงเทพฯก่อน เดี๋ยวค่อยคิดอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ" ชายหนุ่มด่วนสรุป

"แล้วจะยังไงต่อ?"เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ไม่รู้! ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออก" ชายหนุ่มยังคิดวิตก

"พี่ไม่ต้อ...'' หญิงสางกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ

"ทำไม!...หรือว่าเธอมีที่ไป งั้นเหรอ?" ชายหนุ่มต้องขมวดถามอีกครั้ง

"พี่ไม่ยอมปล่อยให้เธอ...พาลูกพี่ไปลำบากหรอกน่ะ ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขันนี้แล้ว พี่บอกว่าจะรับผิดชอบ ก็รับผิดชอบสิ! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!"

"..." หญิงสาวไม่พูดอะไรต่อ

"เอาตามที่บอกนี้แหล่ะ...วันนี้พักผ่อนอยู่อีกคืนก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับกรุงเทพฯ อยากกินอะไรก็บอกมา...พี่จะได้โทรสั่งให้ เธอจำเป็นต้องกิน เพราะตัวเองไม่ใช่ตัวคนเดียวเเล้ว" ชายหนุ่มจัดการทุกอย่างในทันที

"อะไรก็ได้"

ตกเย็น

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

เสียงกดรหัสจากด้านนอก

แกร๊ก!

"พี่ออกไปซื้ออะไรมาเยอะแยะ..." หญิงสาวถามขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มถือของพะรุงพะรัง มากมายเต็มมือไปหมด

"อ่ะนี่...เสื้อผ้าชุดใหม่ ส่วนพวกที่อยู่ในกระเป๋าที่พกมา พี่ทิ้งไปหมดแล้ว ของทุกอย่างต่อไปซื้อใหม่หมด" ชายหนุ่มยื่นถุงเสื้อผ้าให้แกหญิงสาว

"นี่พี่ เอาของหนูไปทิ้งหมดเลยเหรอ แล้วหนูจะใช้อะไร" หญิงสาวเอ่ยถาม

"ก็บอกว่าจะซื้อให้ใหม่ไง?" เสียงเข้มเอ่ยย้ำ

"แต่มันจะสิ้นเปลืองเปล่านะ"

"ทำไมพูดมากจัง ซื้อของให้เธอแค่เนี้ย...ขนหน้าแข้งพี่มันไม่ล่วงหรอกนะ...อ้อ!!! ลืมบอกไปอีกอย่าง พี่รวยครับ รวยมากมากด้วย" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมยักคิ้วใส่หญิงสาวเชิงหยอกล้อ อย่างผู้ชนะ และเดินถือของไปยังครัวทันที

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

จากใจนักเขียน

หนึ่งคอมเม้นท์ เท่ากับหนึ่งกำลังให้นักเขียน

นักเขียนมือใหม่ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ ติชมกันเข้ามาได้ น้อมรับทุกคำติชมค่ะ

โอชิม่อน นักเขียนฝึกหัด

ติดตามความน่ารักของนิชากันได้นะคะ