ตอนที่ 5 เจอหน้า

ตอนที่ 5 เจอหน้า

สองเดือนต่อมา

ชายหนุ่มกลับมาทำงานปกติ โดยที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ก็แวะไปถามข่าวคราว ของหญิงสาวอยู่ตลอดยามที่ว่างจากงาน แต่ผ่านมานานแล้ว หญิงสาวไม่เคยติดต่อเขามาเลยสักครั้ง

"ยัยตัวแสบ...ไม่ติดต่อมาเลยน่ะ'' เมื่อว่างจากการถ่ายละคร รอเข้าฉาก เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา หยิบมือถือดูก็ยังไร้วี่แววยัยเด็กแสบ

นี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่มีแม้แต่จะส่งข้อความหรือโทรมาเลยสักครั้ง

"แล้วทำไมกูไม่ขอเบอร์เธอไว้ว่ะ" พลันคิดอะไรเพลินเพลิน "แล้วทำไมกูต้องคิดถึงแต่เรื่องนี้ด้วยว่ะ ยักเด็กแสบเธอทำอะไรกับร่างกายฉันไว้กันแน่?"

"ไปร์ เป็นอะไรหรือเปล่า ช่วงนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย" ปลายฟ้า ผู้จัดการถามขึ้น

"เปล่าครับพี่...ผมมีเรื่องให้เครียดนิดหน่อยครับ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบปฏิเสธ

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ เรากลับไปพักเถอะ เดี๋ยวพี่คุยกับทางทีมงานให้ถ่ายฉากอื่นไปก่อน"

"ครับ...ขอบคุณพี่ปลายมากๆเลยนะครับ ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ" ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณผู้จัดการ พร้อมกับลุกขึ้น รีบสาวเท้าเดินไปที่รถทันที

เมื่อขับรถออกมาจากกองถ่าย ชายหนุ่มบึ้งตรงไปยังจุดหมายทันที่ คือทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ บ้านของหญิงสาว วันนี้เขาต้องเคลียร์ทุกอย่างให้จบ จะไม่มีอะไรค้างคาใจ

@ที่บ้านของนิชา

"ตกลงไปนอนนำไผมา จังไดท้องแบบนี้ ผู้ซายมันเป็นไผ บอกพ่อมาเลยนิชา"(ตกลงไปนอนกลับใครมา ถึงได้ท้องมาแบบนี้ ปู้ชายคนนั้นเป็นใคร บอกพ่อมาน่ะนิชา) ชายวัยกลางคนตวัดเสียงเข้มดังลั่นบ้าน รู้สึกผิดหวังในตัวลูกสาว

"พ่อนิขอโทษเด้อ...ฮือ...นิผิดไปแล้ว ฮือ..."(พ่อนิขอโทษน่ะ...ฮือ...นิผิดไปแล้ว ฮือ ..) หญิงสาวก้มหน้าร้องไห้เอ่ยขอโทษผู้เป็นบิดา

"บอกพ่อไปติ๊ล่ะนิชา...ว่าไผเป็นพ่อของลูก ขันบ่ยอมบอก สันกะออกไปจากเฮือนนี้เลย เฮ็ดให้แต่พ่อแม่อับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน"(บอกพ่อไปสินิชา...ว่าใครเป็นพ่อของลูก ถ้าไม่ยอมบอก นั้นก็ออกจากบ้านนี้ไปเลย ทำให้แต่พ่อแม่อับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน) หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่เลี้ยงเอ่ยขึ้น

"นิ...นิชา...บ่ฮู้ ฮือ..." (นิ...นิชา...ไม่รู้ ฮือ...)หญิงสาวไม่อาจบอกได้ว่าใครคือพ่อของลูก ถึงได้แต่โกหกว่าไม่รู้

"อ๋อ...คงสินอนนำมาหลายคน เลยบ่ฮู้ว่าไผเป็นพ่อ"(อ๋อ...คงจะนอนด้วยมาเยอะ เลยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ) เสียดูถูกดูแคลนจากแม่เลี้ยงของเธอ

"..." หญิงสาวได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมโดยไม่เอ่ยอะไรออกมาจากปากแม้แต่คำเดียว

"ไปเลย ฟ้าวออกจากเฮือนหลังนี้ไปซ่ะ ปัง!!!"(ไปเลย รีบออกจากบ้านหลังนี้ไปซ่ะ ปัง!!!) เสียงขับไล่ พร้อมกับโยนกระเป๋าของหญิงสาวให้ตรงหน้า

หญิงสาวคว้ากระเป๋ามาแนบไว้ข้างกาย เเล้วหันหน้าไปหาบิดา อย่างอ้อนวอนขอความเห็นใจ แต่นิรุตติ์ บิดาของเธอกลับเบนหน้าหนี และเดินออกจากบริเวรนั้นทันที

เธอหยิบกระเป๋าขึ้นพร้อมกับเดินออกจากบ้านอย่างอาลัยอาวรณ์ หญิงสาวเดินตรงมุ่งหน้ามายังถนนใหญ่ เธอไม่รู้จะไปทางไหนต่อ ทุกอย่างกับมืดแปดด้านไปหมด พ่อที่เธอรักและเคารพ เชื่อใจมากที่สุด บัดนี้ไม่ใช่พ่อคนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว หญิงสาวเดินไปตามทางที่มืดสนิท เหมือนฟ้าฝนจะไม่เป็นกับเธอเอาเสียเลย

สักพักสายฝนก็พร้อมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก

ร่างบางเดินผ่าสายฝนไปตามทางเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมาย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินมาอย่างไม่ขาดสาย

ชายหนุ่มขับรถมาถึงก็ค่ำแล้ว แถมฝนยังกระหน่ำตกลงมาอย่างหนักอีก จึงทำให้ล่าช้าในการเดินทางมาถึง ครั้นสายตาคม กับไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มจึงชะลอความเร็วลง แล้วเคลื่อนรถเข้าไปหาอย่างช้าช้า ทว่าสายตาต้องเบิกกว้างขึ้นทันที

"นิชา!"

ไม่รอช้า ร่างสูงหยุดรถทันที แล้วคว้าร่ม เปิดประตูลง สาวเท้าไปหาร่างบางนั้น

"นี่...เกิดบ้าอะไรขึ้นมา ถึงมาเดิ....เห้ย...นิชา!!!" เมื่อเดินมาใกล้ร่างบาง สาดคำพูดใส่หญิงสาวทันที แต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยจบ ก็ต้องตกใจ เพราะหญิงสาวล้มลงตรงหน้าไปเสียก่อน

ชายหนุ่มจึงโยนร่มทิ้ง แล้วรีบช้อนร่างบางขึ้นไปในรถทันที

ทันทีที่พาร่างบางที่เปลียกโชน เข้ามาในรถ ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสงสัย และมีคำถามอยู่ในโสตประสาทมากมาย ทำไมหญิงสาวถึงต้องเดินตากฝนมาทามกลางความมืดที่ฝนตกหนักขนาดนี้ แถมมีกระเป๋าเดินทางมาอีก ชายหนุ่มได้แต่เก็บความสงสัยไว้แค่นั้น แล้วขับรถเข้าเมืองหาที่พักในคืนนี้ทันที

ชายหนุ่มพาหญิงสาว มาพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเมือง และมีความเป็นส่วนตัวสูง เขาจึงเลือกที่นี่

เข้ามาในห้องชายหนุ่มวางหญิงสาวลงกลางเตียง และรีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอในทันที เพราะชุดเดิมที่ใส่เปลียกหมด ทั้งเธอและเขา

รุ่งเช้าของวันใหม่

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอย่างงวนงง เพราะไม่คุ้นชินเอาเสียเลย ห้องกว้างเพดานสีขาวสะอาดตา สายตาหวานกวาดมองเพดาน พร้อมหันมองไปรอบๆ แต่ก็ตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่ม นอนเท้าคางชันศอก จ้องเธอตาไม่กระพริบ

"ขะ คะ คุณ..." เสียงเรียกตะกุกตะกัก

"ตกใจอะไรขนาดนั้น!" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

"หนู...มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง แล้วพี่มาได้ยังไง แล้วที่นี่ที่ไหน แล้ว...ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนู?" หญิงสาวยิงคำถามใส่ชายหนุ่มทันที

"นี้...ที่ละคำถามได้ไหม?"