ตอนที่ 4 เคลียร์

ตอนที่ 4 เคลียร์

คอนโดหรูใจกลางเมืองหลวงกรุงเทพมหานคร

ชายหนุ่มตื่นลืมตาขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน และวันนี้ตั้งใจจะแวะไปบ้านหาครอบครัว หลังจากที่ไม่ได้แวะไปนานพอสมควรแล้ว

ครั้นนึกขึ้นได้จึงหยิบกระเป๋าสตางค์ของหญิงสาวขึ้นมาดูอีกครั้ง

"หึ รอหน่อยน่ะ แม่สาวน้อย เดี๋ยวเจอกัน"

บ้านอัครโยธินนารัตน์

"ว่าไง?...ลูกชายสุดที่รักของแม่กลับมาแล้ว!!" เสียงเอ่ยทักทายอย่างดีใจของคุณนฤมลมารดาของชายหนุ่ม

"สวัสดีครับ! คุณพ่อ คุณแม่ ยัยปริม แล้วนี่พี่ชายสุดที่รักของเราไปไหน?" ไปร์กล่าวทักทายทุกคน...แล้วหันมาถามน้องสาว

"อ๋อ...อยู่ข้างบนค่ะ ยังไม่ลงมาเลย เห็นบอกว่าไม่ค่อยสบาย" ปริมเอ่ยตอบพี่ชาย

เมื่อน้องสาวอธิบายบอกแบบนั้น ชายหนุ่มยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์

"หึ หาเวลาอ้อนเมียนะสิ!"

"สวัสดีครับพี่ธัน มาหาพี่โปรดเหรอครับ?" แล้วกล่าวทักทายเพื่อนพี่ชาย

"ครับ...ได้ข่าวว่ามันป่วย" ธันวาเอ่ยรับ

ชายหนุ่มคิดในใจ ทำไม เขาจะไม่รู้ว่าพี่ชายกับเด็กสาวในอุปการะนั้นเป็นอะไรกัน ถึงเขาจะไม่ค่อยได้เข้ามาที่บ้าน เขาก็ดูอาการพี่ชายตัวเองออก

"แล้ววันนี้ปิ่นไปไหนครับ...ผมยังไม่เจอร้องเลย" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อไม่เห็นหญิงสาวที่เปรียบเสมือนน้องสาวอีกคนของบ้าน

"อยู่ช่วยแม่บ้านในครัวอีกตามเคยแหล่ะ" ปริมเอ่ยตอบพี่ชาย

"เล้ววันนี้ไม่มีงานเหรอลูก ถึงมีเวลาแวะมาบ้านได้" เสียงคุณปริญญ์ ผู้อาวุโสของบ้าน หรือพ่อของเขานั้นเอง เอ่ยถามลูก

"ผมจะกลับไปธุระอีกต่างจังหวัดอยู่ครับ" เสียงเข้มเอ่ยตอบบิดา

คุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันอยู่นาน จนเกิดเรื่องขึ้น เมื่อพี่ชายของเอ๊ะอ๊ะ เรื่องเมียตัวเองท้อง "เมียพี่ชายที่ว่านั้นก็คือ ปิ่นลดา นั้นเอง"

เรื่องวุ่นวายจึงเกิดขึ้นอยู่สักพักใหญ่ จนถึงช่วงเย็นชายหนุ่มจึงขอตัวกลับทันที เมื่อเรื่องของพี่ชายเคลียร์จบลง แล้วทุกคนดันหันมาจับพิรุธเขา

"คิดได้ไงว่ะ...เอาเมียตัวเองอยู่ทุกวัน แต่ดันมาคิดว่าเมียท้องกับคนอื่น ไอ้พี่ตัวดี"

เมื่อขับรถออกจากบ้านมา แล้วหวนคิดถึงเรื่องของพี่ชาย

"เชี่ยยย...หวังว่าเธอจะกินปกกันนะเเม่สาวน้อย" เขาสบถออกมาครั้งนึกถึงเรื่องราวของตัวที่ผ่านมาวันก่อนกับหญิงสาว

"ไม่ได้การล่ะ"

ชายหนุ่มขับรถมุ่งหน้า ตรงไปยังภาคตะวันออกเฉียงเหนือทันที

อีกด้านหนึ่งของนิชา

"หายไปไสว่ะ"(หายไปไหนน่ะ) หญิงสาวสบถออกมา เมื่อหาสิงของบางอย่างไม่เจอ

"เฮากะบ่ได้เอาออกจากกระเป๋าน่าา แล้วมันสิหายไปไส"(เราก็ไม่ได้เอาออกจากกระเป๋าน่ะ แล้วมันจะหายไปยังไง)

หญิงสาวพลันคิดวิตก

"หรือว่า...ซวยแล้ว อีนิชาเอ้ย" ครั้นนึกขึ้นได้ ก็โทษตัวเองในทันที

"สวัสดีครับผู้ใหญ่ฯ พอดีผมเก็บกระเป๋าสตางค์ได้ เห็นว่าเจ้าของกระเป๋ทเป็นคนที่นี่ ผู้ใหญ่พอจะรู้จักไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นบัตรประชาชนของหญิงสาวให้ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำชุมชนนี้ดู

"อ๋อ...นี่มัน นิชา ลูกตารุตหนิ บ้านอยู่ตรงแยกข้างหน้านั้นนะพ่อหนุ่ม ถัดไปอีกห้าหลังก็ถึง" ชายวัยกลางคนเอ่ยตอบ

"ขอบคุณครับ...ผมไปก่อนน่ะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณพร้อมภขับรถไปยังจุดหมายคือบ้านของหญิงสาวทันที

"ทำไมเงียบจังว่ะ" ชายหนุ่มรถมองดูทางบ้านของหญิงสาวที่ตอนนี้ดูเหมือนไม่มีคนอยู่ตอนนี้

หญิงสาวที่พึ่งปั่นจักรยานกลับมาจากตลาดเนื่องจากเธอไปจ่ายตลาดมา เพราะเธอมีหน้าที่รับผิดชอบในเรื่องนี้ของบ้าน

นิชาจอดจักรยานหน้าบ้าน ไปเปิดประตูรั่วเล็กบ้านของเธอ แล้วกลับมาจูงรถเตรียมเข้าบ้าน

"เดี๋ยว!" เสียงเข้มของดาราหนุ่มเอ่ยขึ้น

"..."หญิงสาวหันไปตามเสียง เบิกตากว้างทันที

"มะ..มีอะไรกับหนูค่ะ"หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงตะกุกตะกัก "เขาจะจะเฮาได้บ่ว่ะ"(เขาจะจำเราได้ไหม)

"ไปด้วยกันแปปหนึ่ง มีธุระจะคุยด้วย"

"เราไม่รู้จักกันนะ ถึงคุณจะเป็นดารา แต่หนูไม่กล้าไปด้วยหรอก"

"นี่..." ชายหนุ่มยื่นกระเป๋าสตางค์ของเธอคืนให้ "ทีนี้จะยอมไปด้วยได้ยัง" หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้าง

"ซัดเลยนิชาเอ้ย บ่ต้องสืบเลย จำได้ล้านเปอร์เซ็นต์แบบนี้"(ชัดเลยนิชาเฮ้ย ไม่ได้สืบเลย จำได้ล้านเปอร์เซ็นต์แบบนี้)

ตอนเเรกเธอคิดว่าเขาจะจำเธอไม่ได้ เลยทำเป็นเฉย แต่ไม่คิดว่าเขาจะจำเธอได้

"เฮ้อ..." หญิงสาวต้องทำใจเดินขึ้นรถไปกับชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้

ชายหนุ่มพาหญิงสาวขับรถออกไปนอกหมู่บ้าน และสถานที่ ที่ปลอดคน

"ฟูว์..." ชายหนุ่มเป่าลมออก

"วันนั้นหนีออกมาทำไม?" ชายหนุ่มยิงคำถามใส่ทันที "ก็บอกอยู่ว่าจะรับผิดชอบอยู่ แล้วหนีกลับก่อนทำไม"

"คือ..."หญิงสาวนั่งก้มหน้า ไม่รู้จะตอบยังไง

"แล้ววันนั้นได้ซื้อยากินไหม?" ชายหนุ่มถามอย่างรอคำตอบ

"คือ..."

"ก้มหน้าแบบนี้ แสดงว่าไม่ได้กินสิน่ะ...เฮ้อ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนพร้อมเสียงถอนหายใจอย่างคิดวิตก

"ก็...ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าต้องป้องกันยังไง ก็ไม่เคยเสียตัวนี้ และ แล้วทำไมคุณไม่ป้องกันเอง" หญิงสาวร่ายยาวใส่คนร่างสูงทันที

"เอาล่ะ...เด็กน้อย ถือว่าฉันพลาดเอง แล้วเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยตัดบทเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มกังวลเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น

"คุณไม่ต้องกลัวหรอก ถึงหนูจะท้อง แต่หนูก็ไม่ทำให้คุณเดือดร้อนหรอก" หญิงสาวเอ่ยขึ้น

"ถ้าอย่างนั้น...หลังจากนี้ไปหนึ่งเดือนข้างหน้า ถ้าประจำเดือนเธอยังไม่มท เธอต้องบอกฉันทันที แล้วฉันจะแวะมาถามข่าวคราวเรื่อยๆ" ชายหนุ่มบอกกล่าว

"อือ..." หญิงสาวพยักหน้า

"นี่...ฉันเป็นพี่เธอน่ะ แก่กว่าเธอตั้งหลายปี พูดให้มีห่างเสียงหน่อย แล้วอีกอย่างเรียกฉันว่าพี่ เอามือถือมา" มือหนาเเบมือขอ

หญิงสาวจึงยื่นให้

"นี้เบอร์พี่...มีอะไรก็โทรมา แล้วนี้ชื่ออะไรจะได้เรียกถูก" ชายหนุ่มยื่นโทรศัพท์คืนให้ พร้อมเอ่ยถามชื่อ

"นิชา!"

"..." ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

"นิชาค่ะ"

"ก็แค่เนี่ย...เด็กน้อยเอ้ย" พร้อมเอื้อมมือหนาไปยีผมเธอด้วยความหมั่นไส้อย่างเผลอลืมตัว

เมื่อนึกได้จึงรีบช้กมือกลับทันที