ตอนที่ 3 หาย

ตอนที่ 3 หาย Nc

"กรี๊ดดด" เสียงกรีดร้องของหญิงสาว

"จะ..เจ็บ เอามันออกไป...ฮือ..." หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา

กลิ่นเลือดจางๆที่ลอยมาเเตะจมูก และสิ่งกีดกั้นที่เขาพึ่งจะทำลายมันลงไป เขารู้ได้ทันทีเลยว่าคนร่างบางคือสาวบริสุทธิ์ ชายหนุ่มก้มมองยังจุดเชื่อมต่อ พร้อมยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย รู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของเธอ เพราะเขาก็ไม่เคยมีอะไรกับสาวบริสุทธิ์เลย

"คะ คุณอย่างเกร็งครับ...ลืมตาขึ้นมา มองหน้าผม เชื่อใจผมนะครับ..." ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนใต้ร่างพร้อม ช้อนคางขึ้นมาสบตากับเธอ และจูบซับน้ำตาให้กับคนใต้ร่างเพื่อปลอบประโลม

"พี่ชื่อ พี่ไปร์นะครับ มองหน้าพี่ อย่าเกร็ง เพราะพี่ก็เจ็บเหมือนกัน"

หญิงสาวไม่โต้ตอบอะไร มีแต่น้ำตาที่ไหลไม่หยุด พร้อมกับพยักหน้ารับ

เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างเริ่มปรับตัวได้แล้ว ชายหนุ่มจึงเริ่มขยับแก่นกายเข้าออกทันที

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

"อ่ะ...นิ นิชาไม่ไหวเเล้ว"

"อะ โอ้วววว แน่นชิป" เขาสบถออกมาตามอารมณ์ปรารถนา

เสียงเนื้อกระทบกับกึกก้องดังทั่วห้อง เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเป็นระยะ

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

"จะ จะแตกแล้ว..." เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเร่งสะโพกซอยเข้าออกถี่ยิป เมื่อใกล้ถึงปากทางสวรรค์

"อ๊ะ..บะ เบาหน่อยคะ นิ นิชาจุก"

"อ้ายยย/อ่าห์..." เสียงอารมณ์สุขสม เมื่อแก่นกายยักษ์ได้ฉีดพ้นลาวาเข้าไปข้างในหญิงสาวจนหมดทุกหยาดหยด

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนหมดแรง โดยที่ยังไม่ได้ถอดถอนแก่นกายออก เสียงหอบหายใจเหนื่อยเป่ารดคนใต้ร่าง

เมื่อร่างกายของชายหนุ่มเริ่มกลับมาายใจปกติ เพราะเขาโดนยาเพียงเล็กน้อย หรืออาจจะเป็นเพราะแก้วเครื่องดื่มเเก้วนั้นที่เขาแตะไปแค่นิดเดียว ยาจึงออกฤทธิ์ได้ไม่มาก

แต่บัดนี้ถึงร่างกายจะเริ่มกลับมาปกติ มีหรือเสืออย่างเขาจะยอมปล่อยกวางน้อยอันบริสุทธิ์ออกไปง่ายๆได้อย่างไร

"อ๊ะ...คุณจะทำอะไร?" หญิงสาวร้องประท้วงขึ้นทันที เมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับอแก่นกายอีกครั้ง

"ต่อครับ..." คนหน้ามึนก็ตอบตามตรง พร้อมกับเริ่มขยับทันที

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

เสียงเนื้อกระทบเนื้อ พร้อมกับเสียงครางสุขสมดังก้องไปทั่วห้อง ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อรอบที่เขาจับเธอกระแทก จนคนเล็กเริ่มอ่อนล้า จนทนไม่ไหว หลับไปเอง เขาจึงยอมปล่อยเธอ เเละก็หลับไปตามเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ร่างกายเจ็บแสบ ปวดไปทั่ว อีกทั้งร่างกายส่วนล่างมีความเจ็บปวดพร้อมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ "บ่แม่นฝันตั๋วนี้?" (ไม่ใช่ความฝันหรือ?)

หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆทั่วห้อง พบว่าตัวเองมันคือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน และยังมีผู้นอนหลับไหลอยู่ข้างกายอีก แถมชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงอีกต่างหาก

"เฮ่อ...เอาจังใด๋ดีนิชา?..จบแล้วความสาวที่รักษามา 18 ปี" (เฮ่อ...เอายังไงดีนิชา?..จบแล้วความสาวที่รักษามา 18 ปี'') หญิงสาวถอนหายใจ คิดไม่ตกกับเรื่องนี้

"ซ่างมันเถาะ...อย่างน้อยเฮากะเสียซิงให้ดาราล่ะว่ะ...เป็นบุญของอีนิชาอีหลี..."(ชั่งเถอะ...อย่างน้อยเราก็เสียซิงให้ดาราล่ะหว่า...เป็นบุญของอีนิชาจริงๆ)

เธอจึงตัดพ้อกับตัวเอง สิ้นความคิดนี้จึงควานหาเสื้อผ้ามาสวมใส่และหอบร่างอันบอบช้ำนี้ออกจากห้องไปทันที โดยที่ชายหนุ่มยังหลับสนิทจากบทอยู่

หญิงสาวหอบร่างมาถึงบ้านเมื่อช่วงสายของวันจัดการชำระร่างกายให้เรียบจึง มาเปิดมือถือ ชาร์จแบตเตอรี่ที่เครื่องดับไปตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเปิดมือถือมา พบว่ามีการเเจ้งเตือนดังขึ้นรัวๆ ทั้งข้อความลน สายที่ไม่ได้รับ

Line! แกงค์นางฟ้าบ้านนา(3)

@นิชา

ตังเม : นิชาเสร็จยัง?

ตังเม : ฟ้าวขึ้นมาเด้อ(รีบขึ้นมานะ)

น้ำฝน : เฮ็ดหยังอยู่?(ทำอะไรอยู่)

น้ำฝน : คือเงียบ????(ทำไมเงียบ)

น้ำฝน : ตอบแน่!!!(ตอบหน่อย)

ตังเม : อยู่ไส?(อยู่ไหน)

น้ำฝน : มึงหายไปไส?(มึงหายไปไหน)

น้ำฝน/ตังเม :.......บลาๆ

นิชา : ขอโทษเด้อ...(ขอโทษนะ)

นิชา : นอนพึ่งตื่น!!

นิชา : พอดีแบตหมด

นิชา : กูเมื่อบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว(กูกลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)

นิชา : พอมาฮับ(พ่อมารับ)

นิชา : สติกเกอร์ขอโทษ

ตังเม : โอเค...

หญิงสาวจำใจต้องโกหกเพื่อนำไป เพื่อไม่ให้เพื่อนห่วง และสงสัยว่าเธอหายไปมา

อีกด้านของโรงแรม

ชายหนุ่มตื่นลืมตามขึ้นมาเป็นเวลาช่วงบ่ายของวัน กลับพบแต่ความเงียบ เขาควานหาร่างบางที่เขาหลับนอนกันเมื่อคืน กลับพบแต่ความว่างเปล่า คนร่างบางไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เเถมที่นอนยังเย็นเฉียบเธอน่าจะลุกออกไปตั้งนานแล้ว พร้อมกับไม่เหลืออะไรไว้เลย

"หะ...หายไปไหนว่ะ?" ชายหนุ่มสบถออกมาเมื่อไม่เห็นคนร่างบาง เพราะเขาตั้งใจว่าถ้าตื่นขึ้นมาเขาจะคุยเรื่องเมื่อคืน และรับผิดชอบเธอ แต่เธอกลับหนีเขาออกไปก่อน

"หึ...เก่งนี้ โดนขนาดนี้ยังลุกออกไปได้..."

"ปกติมีแต่คนที่เสียความบริสุทธิ์แล้วเรียกร้องความสงสาร...ความรับผิดชอบ...แต่นี้อะไรว่ะ?...ตื่นแล้วชิ่งหนีไปก่อนเลยพึ่งเคยเจอ...เสียเชิงซุปตาร์หมด" เสียงตัดพ้อ พร้อมสลัดความคิดนั้นทิ้ง แล้วลุกขึ้นจากที่นอน แต่สายตา

กับพบอะไรหล่นอยู่ จึงหยิบมาดู ปรากฏว่ามันคือกระเป๋าสตางค์ของหญิงสาวที่มีบัตรประจำตัวประชาชนและบัตรนักเรียน

"นางสาวณัฐณิชา สุภาวิญญ์ อายุ 18 ปี เชี่ย...!!"

เสียงสบถออกมาเมื่อรู้ชื่อและอายุของเธอ

"เวรแล้วไง...!!"

"หึ เก่งจังนะ...แม่สาวน้อย!"

"ทำไม!.. รู้สึกเหมือนตัวเองโดนฟันแล้วทิ้งเลยว่ะ"

สายโทรเข้า พี่ปลายฟ้า

"ครับพี่!"

(ไปร์...ทำไมไม่รับสายพี่เลย นี่เช็คเอาท์ยัง อย่าบอกนะว่ายังอยู่ที่โรงแรม!!...งานจะเริ่ม 2 ทุ่มนะ รีบกลับด่วนเลย...)

"ขอโทษครับพี่...พอดีผมปิดเสียงไว้ กำลังกลับครับ"

(โอเคจ้า...ขับรถกลับดีดีล่ะ)

"ครับพี่...ขอบคุณครับ"

"ฟู่ว์...''

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างคิดวิตกและรีบเก็บของ พร้อมนำกระเป๋าสตางค์ของหญิงสาวไปด้วย เขาตั้งใจว่าจะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยและอยากจะนำไปคืนเธอด้วยตัวเอง

จากนั้นชายหนุ่มจึงรีบออกจากโรงแรมเดินทางกลับทันที