8.เสือและสิงโตเฒ่า

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ ใครจะคิดว่านางจะสลบไปแบบนั้น..”

เสียงที่ปลุกเซียร่าให้ตื่นขึ้นมามันคือเสียงดังเอะอะในห้องที่เธอกำลังนอนอยู่ และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาเบื้องหน้าของเธอคือท่านลีโอและไทเลอร์ที่กำลังเถียงกันอยู่

และดูเหมือนว่าพวกเขาจะรับรู้ได้ว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว การเถียงกันของคนทั้งคู่จึงจบลงแต่เพียงเท่านั้น

“เป็นยังไงบ้างเซียร่า ข้า..ขอโทษ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะสลบไปแบบนั้น”

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะตอบไทเลอร์ว่ายังไงดี

“มะ..ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว”

“แบบนั้นเจ้ายินดีจะย้ายไปอยู่ที่บ้านของข้าไหม ข้าจะขอใช้เวลาหลังจากนี้ในการไถ่โทษ”

“เจ้าจะไถ่โทษหรือว่าจะกินนางจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก ไปที่งานเถอะไทเลอร์ ทุกคนน่าจะรอเจ้าอยู่”

ไทเลอร์เดินเข้าไปหาเซียร่า เขายกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากของเธอเบาๆ

“ไปด้วยกันสิเซียร่า ไปกินเนื้อกวางที่ข้าล่ามาได้ด้วยความภาคภูมิใจ”

เขาเป็นเสือที่ล่ากวางมาได้ มันน่าภูมิใจตรงไหนกัน.. แต่ถึงอยากจะปฏิเสธ ทว่าในยามนี้ท้องของเธอกำลังหิวมากๆ ตลอดระยะเวลาที่อยู่กับท่านลีโอ เธอได้กินแต่ผักมาตลอดจนเกือบลืมไปว่าเขาคือสิงโต

“ข้าไปได้ไหมคะท่านลีโอ..”

ลีโอถอนหายใจเบาๆ

“ไปสิ ข้าเองก็จะไปด้วย ไปทานมื้อเย็นพร้อมกับทำความรู้จักชาวบ้านของเราด้วย”

เซียร่ายกยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ เธอกำลังรอคอยให้ท่านลีโอมาอุ้มไปแต่ทว่าไทเลอร์กลับไวกว่าเพราะว่าเขายกเธอขึ้นมาจากที่นอน

“มานั่งบนหลังเสือดีกว่าสาวน้อย รับรองได้เลยว่าเจ้าจะติดใจจนลืมสิงโตแก่ไปเลย”

ความสัมพันธ์ของท่านลีโอและไทเลอร์ในสายตาของเซียร่า พวกเขาดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่าจะเป็นศัตรู สิ่งที่เธอไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่คือรอยยิ้มของท่านลีโอ

เขายิ้มเมื่อไทเลอร์กล่าวออกมา ทั้งที่บางคำมันคือการด่าทอเขา แต่ทว่าท่านลีโอก็ไม่แสดงอาการโกรธหรือไม่พอใจออกมาเลย

เซียร่าซบใบหน้าลงในอ้อมแขนของไทเลอร์ เขาพาเธอเดินมายังลานของหมู่บ้านที่กำลังก่อไฟเพื่อย่างกวางและเนื้อสัตว์อย่างอื่นอีกมากมาย มีเสียงดนตรีที่ถูกบรรเลงขึ้นมาและบนโต๊ะก็มีถังเบียร์วางเอาไว้

ดูไม่ต่างจากงานเลี้ยงของมนุษย์สักเท่าไหร่นักหากว่าไม่มีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสัมผัสร่างกายกันอย่างเร่าร้อนโดยไม่สนใจสายตาของใครน่ะนะ

“อย่าถือสาพวกเขาเลย เพราะว่าตัวผู้จะต้องออกล่าสัตว์นานแรมเดือน เราอดทนกับเรื่องอย่างว่าทั้งที่กับสัตว์บางชนิดจะต้องทำมันอยู่ตลอด..”

ถึงแม้ว่าใบหน้าของเซียร่าจะเห่อร้อน แต่เธอกำลังพยายามหันไปมองทางอื่นแทนที่จะมองคู่รักที่กำลังใช้ร่างกายในการบอกรักกัน

“หวังว่าที่จมูกของเจ้ามันจะไม่มีเลือดออกมาเหมือนกับในตอนเย็นนะ”

ไทเลอร์กระซิบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบาในขณะที่เซียร่ายกมือขึ้นมาตีเขา นอกจากจะไม่เจ็บแล้วไทเลอร์ยังหัวเราะเบาๆ อีกด้วย

ความสนิทสนมของคนทั้งสองชวนให้ลีโอรู้สึกแปลกๆ แต่ไหนแต่ไร ไทเลอร์ขึ้นชื่อเรื่องสตรีอยู่แล้ว สตรีที่หมอนั่นให้ความสนใจไม่มีทางจะเล็ดลอดอุ้งเท้าของไทเลอร์ไปได้หรอก และคราวนี้ดูเหมือนว่าไทเลอร์จะทุ่มเทมากทีเดียวกับเซียร่า

ทั้งที่ควรจะหลีกทางและกล่าวอวยพร แต่ในใจกลับรู้สึกคันยุบยิบแปลกๆ

“ดูความสนิทสนมนั่นสิ น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย!”

ถึงแอลลี่จะชอบท่านลีโอแต่ว่าโรซี่นั้นหลงรักท่านไทเลอร์จนหมดหัวใจ เราเคยร่วมหลับนอนกันอยู่หลายครั้งและลีลาท่าทางของเสือหนุ่มตัวนั้นก็ตราตรึงใจของเต่าตัวน้อยอย่างเธอไม่มีวันลืมเลือน แต่ตอนนี้หนุ่มที่เธอชอบกลับกำลังสนใจยัยหญิงมนุษย์ผู้นั้น!

“นั่นนะสิ นางจะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวก็ยั่วยวนท่านลีโอ เดี๋ยวก็หว่านเสน่ห์ใส่ท่านไทเลอร์! นางควรจะเป็นแวร์บีสต์จิ้งจอกมากกว่าจะเป็นมนุษย์!”

“พวกเจ้าทั้งสองคนใจเย็นๆ ก่อน เราจะต้องหาทางกำจัดยัยนั่นออกไปให้ได้!”

โมนากล่าวพร้อมกับมองสบตากับโรซี่และแอลลี่ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยแผนการสมเป็นแวร์บีสต์กวาง.. ให้ตายสิพวกเราดันเป็นแวร์บีสต์สัตว์ที่ไร้พิษสง โรซี่เป็นเต่า โมนาเป็นกวางและแอลลี่เป็นกระต่าย เราคือสัตว์ที่ทั้งอ่อนแอและไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ จะวางแผนยังไงยัยเซียร่าถึงจะระเห็จออกไปจากที่นี่ได้ล่ะเนี่ย!!

“ดู..เหมาะสมนะว่าไหม พี่ชายของข้าชื่นชอบเซียร่ามากทีเดียว ดูจากสายตาของเขาก็รู้ หมอนั่นไม่เคยพลาดในการล่าเหยื่อ”

เพอร่ายกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่ม

“เรื่องนั้นก็จริง แต่พี่ของเจ้าจะสนใจนางนานแค่ไหนล่ะ หนึ่งเดือนหรือว่าหนึ่งสัปดาห์”

เพอร่ายกยิ้มก่อนจะส่งแก้วเบียร์ให้กับเกรเทล

“ไม่รู้สิ เพราะจิตใจของคนเรามันไม่แน่นอน เรื่องนั้นข้าเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าพี่ของข้าจะหลงใหลนางนานแค่ไหน แต่รู้แค่ว่าในตอนนี้เขากำลังพยายามอย่างหนักเลยล่ะเพื่อให้เซียร่าหันมามองเขาน่ะ”

……

เซียร่ากัดเนื้อกวางที่ไทเลอร์ส่งมาให้พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“อร่อยใช่ไหมล่ะ”

เธอพยักหน้ารัวๆ จนไทเลอร์อดจะยิ้มกับความน่ารักนั้นไม่ได้ เขายกมือขึ้นมาเท้าคางเพื่อมองหน้าเธอก่อนจะยื่นเนื้อกวางในมือไปป้อนเธออีกครั้ง ตามด้วยแก้วเบียร์ แต่เซียร่ารีบยกมือขึ้นมาห้าม

“ไม่ค่ะ ข้าไม่ดื่ม”

“ลองสักหน่อยเถอะน่า การกินเนื้อย่างกับเบียร์หมักด้วยข้าวสาลีที่แวร์บีสต์เป็นผู้ปลูก มันเข้ากันมากเลยนะ”

เซียร่าลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายเธอก็ยินยอมดื่มแต่โดยดี และเมื่อเบียร์สีเหลืองทองเข้าไปในปากของเธออึกแรก มันนุ่มละมุนราวกับว่าเธอกำลังกินครีมเข้าไปเลย

ความหวานและข่มปร่าที่ปลายลิ้นมันชวนให้เธออดให้ความหลงใหลกับรสชาติของเบียร์ไม่ได้เลย รสคาวของเนื้อกวางจางหายไปเมื่อเธอดื่มเบียร์ที่เขาส่งให้

และเมื่อสีหน้าของเซียร่ามันบ่งบอกว่าเธอชื่นชอบเบียร์ที่เขากำลังถืออยู่ ไทเลอร์ก็บรรจงป้อนมันใส่ปากของเธออีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนตอนนี้ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าแล้ว

“ข้าต้องพานางกลับแล้วพ่อเสือหนุ่ม..”

ไทเลอร์ขมวดคิ้วพร้อมกับกอดเซียร่าที่กำลังเมามายไม่ได้สติเอาไว้ในอ้อมแขน

“ข้าคิดว่าข้าบอกไปแล้วว่าคืนนี้ นางจะค้างที่บ้านของข้า”

“ใช่เจ้าบอก แต่ข้ามิได้ตกลง ส่งนางมาให้ข้าไทเลอร์..”

การขัดใจลีโอ เป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่เสืออย่างเขาไม่คิดจะทำ ถึงจะกำลังโกรธแต่ทว่าสำหรับเขาแล้ว เขายังมีเวลาอีกมากในการจัดการเซียร่า

แค่วันนี้ต้องยินยอมปล่อยนางให้กับสิงโตเฒ่าไปก่อน

“บอกตามตรงว่าข้าไม่ชอบใจในเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แต่ที่ข้ายอมเจ้าเพราะว่าเจ้าคือเพื่อน”

ลีโอมองไทเลอร์นิ่งๆ

“นางอยู่ในความดูแลของข้า หากคิดจะทำเรื่องที่มันเป็นการเกินเลยมากกว่าการพูดคุย เจ้าควรจะรอให้ร่างกายของนางหายดีเสียก่อน”

ไทเลอร์ถอนหายใจ

“ถึงเวลานั้นหวังว่าเจ้าจะไม่มาขัดขวางข้าอีกนะลีโอ เพราะหากว่าเจ้าเองก็สนใจนาง มันจะไม่มีปัญหาเลยเพื่อนรักเพราะว่าข้านั้นใจกว้าง..แค่เจ้าแบ่งนางให้ข้าได้ชิม..”

“นางบริสุทธิ์เกินกว่าจะเป็นที่รองรับความใคร่เพียงชั่วพักชั่วครู่ของเจ้า”

ไทเลอร์ถอนหายใจก่อนที่เขาจะเม้มปากแน่น

“รีบพานางไปเถอะ เพราะว่าข้าเองก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”

ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดเต็มไปหมดวะ!!