9.ความเจ็บปวดของจริง

ในอ้อมแขนของลีโอคือเซียร่าที่กำลังหลับสนิท แพขนตายาวงอนงามนั้นทำให้นางดูน่ารักและน่าทะนุถนอมในอ้อมกอดของเขา ริมฝีปากบางกำลังเผยอขึ้นเล็กน้อย

ไม่ใช่เรื่องเหนือการคาดหมายอะไรเลย เรื่องที่ไทเลอร์รู้สึกชื่นชอบและปรารถนาในตัวของเซียร่าอาจเป็นเพราะแววตาที่สุกใส รวมไปถึงใบหน้าที่ทั้งน่ารักจนไม่มีใครจะสามารถละสายตาไปจากนางได้ สายลมแห่งโชคชะตากำลังพัดผ่านหัวใจของเขา เกิดเป็นความวูบไหวขึ้นมาสายหนึ่งราวกับเปลวเทียนที่กำลังต้องสายลม

เซียร่าปรือตาขึ้นมามองหน้าของท่านลีโอที่เขาเองก็กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน ใบหน้าของเธอกำลังแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของเบียร์ที่ไทเลอร์ป้อนให้เธอแก้วแล้วแก้วเล่า

แต่มีบางอย่างที่เธอไม่ได้บอกกล่าวแก่ทั้งเสือและสิงโตเจ้าป่า นั่นก็คือไม่ว่าจะเป็นเหล้าหรือว่าเบียร์ ไวน์ชนิดไหนก็ตาม มันไม่สามารถทำให้เธอเมาได้หรอก

งานอดิเรกหนึ่งเดียวที่เซียร่าทำในยามที่อยู่คฤหาสน์แลนด์ นอกจากการอ่านหนังสือแล้วมันคือการดื่มเหล้า ดื่มอย่างบ้าคลั่ง ดื่มทุกวันเพราะว่าแม่บ้านของเราหมักไวน์และเบียร์ได้อร่อยมาก

เธอไม่ได้เมา แต่เธอแค่อยากแสดงให้ไทเลอร์เห็นว่าเธออ่อนแอ และแสดงให้ท่านลีโอเห็นด้วยว่าเธอมันไร้เดียงสาเพียงใด

นิ้วมือที่เรียวยาวของเซียร่าถูกยกขึ้นมากอบกุมใบหน้าของเขาเอาไว้ เธอลูบไล้ลงไปบนแผลเป็นเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปจุมพิตบนรอยแผลเป็นของเขา

เขาคงจะคิดว่าเธอกำลังเมา และการกระทำมากมายเหล่านี้มันคือการกระทำที่ทำไปด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ไม่เลยท่านลีโอ เพราะว่าการกระทำที่ข้าทำลงไปมันเกิดมาจากความตั้งใจ

ความรู้สึกที่มีต่อไทเลอร์มันคือการไม่อาจต้านทานเสน่ห์ที่ร้ายแรงในตัวของเขาได้ แต่ความรู้สึกที่มีต่อท่านลีโอ..มันคือความรัก เป็นความรักอย่าแน่นอน

วันแรกหัวใจของเธอเต้นแรงแค่ไหน วันนี้และในยามนี้ก็ยังคงเต้นแรงเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย จะเรียกว่าเป็นรักแรกพบก็คงไม่ผิด เพราะในวินาทีที่เธอฟื้นคืนมาจากความตายแล้วได้มองหน้าเขามันเหมือนกันว่าในยามนั้นเธอกำลังเฝ้าปฏิญาณในใจเอาไว้แล้วว่าเธอจะต้องชอบเขาให้ได้เลย

ลีโอหยุดเท้าที่กำลังเก้าเดินเมื่อเซียร่าประทับริมฝีปากของนางมาบนรอยแผลเป็นของเขา ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นในยามค่ำคืน แต่ตรงที่เธอทาบทับริมฝีปากลงมากลับอุ่นร้อนและมันค่อยๆ แผ่กระจายความร้อนไปเรื่อยๆ จนใบหน้าของเขามันเห่อร้อนไปหมด

เมื่อจัดการกับความตกใจของตัวเองได้เลย เขาจึงรีบเร่งพาเธอกลับมาที่บ้านของเขา ในบ้านยังคงเงียบสงบเหมือนเคย ลีโอรีบวางเธอลงบนเตียงนอนในห้องนอนของเธอ ทว่ามือของเซียร่ากลับยกขึ้นมาโอบกอดเขาเอาไว้

“ท่านลีโอ..”

“หากว่าเจ้าเมาก็นอนซะ”

“แล้วท่านไม่นอนกับข้าอย่างนั้นหรือคะ?”

จะนอนด้วยกันได้อย่างไร เขาและนางไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ลีโอดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเซียร่าเอาไว้ แต่ทว่านางก็ยังไม่ยินยอมปล่อยมือที่กอดเขาออก

ใครเลยจะรู้ว่าในยามที่นางเมา นางเย้ายวนมากขนาดนี้ นี่อันตรายมากเกินไปแล้วและเขาควรจะรีบออกไปจากห้องนี้

“นอนเถอะ”

เมื่อเห็นว่าการกระทำเช่นนั้นดูจะไม่สามารถเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ได้ เซียร่าจึงแสร้งบีบน้ำตาออกมา

“ข้าเจ็บค่ะ อยู่ๆ ก็รู้สึกปวดที่ขา”

ลีโอเห็นดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา ทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก เขารีบเลิกผ้าห่มขึ้นมาแล้วเดินไปที่ปลายเตียงเพื่อตรวจดูเท้าของเซียร่า เขายกขาของเธอขึ้นมาก่อนจะออกแรงกดตามข้อและฝ่าเท้าเบาๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติเขาจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอเพื่อจะกล่าวถามว่าเธอเจ็บตรงไหนกันแน่

แต่ทว่าเนื่องจากมุมที่เขายืนเป็นปลายเตียงและเขากำลังยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นทำให้กระโปรงที่สวมอยู่พลันเปิดออก..

คำถามที่กำลังจะเอ่ยถามถูกกลืนลงคอพร้อมกับน้ำลายเหนียวข้นที่เขากลืนลงไป เธอสวมกางเกงชั้นในตัวบางที่เบาบางจนเขาสามารถมองเห็นเนินเนื้อที่ขาวเนียนและกลีบดอกไม้ที่ปิดสนิทของเธอได้อย่างชัดเจน

หัวใจพลันถูกสูบฉีดขึ้นมา เมื่อส่วนล่างของเขาเกิดอาการตื่นตัว.. ต้องรีบออกไปจากที่นี่ จิตใต้สำนึกในใจกล่าวเตือนออกมาเช่นนั้น!

เขาปล่อยเท้าของเซียร่าลงในทันก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของเธออย่างรวดเร็ว

“อึ่ก!! โอ๊ย เจ็บๆ!”

เท้าที่ยังไม่หายดีของเธอกระแทกพื้นเตียงที่ทำจากไม้อย่างแรงจนเซียร่ากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และนี่คือความเจ็บปวดที่แท้จริงแบบไม่ได้เสแสร้งเลย

พระเจ้ากำลังลงโทษเธออยู่ใช่หรือไม่ เธอแค่โกหกเพื่อให้ตัวเองได้ใกล้ชิดกับเขาก็เท่านั้นเอง..ทำไมจะต้องมาเจ็บปวดแบบของจริงจากการกระทำของเขาด้วย!

……

“นางมาที่นี่นานแล้วอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อเพอร่ากลับมาถึงบ้าน พี่ชายของเธอก็รัวคำถามใส่เป็นชุด เธอที่กำลังอยู่ในอาการมึนเมาอยากจะพักเต็มทีแล้ว

“ไม่นานมาก ราวหนึ่งถึงสองสัปดาห์ก่อนที่พี่จะกลับมา”

ไทเลอร์ทำท่าทางครุ่นคิด เพราะการกระทำของลีโอมันแปลก หากว่าหมอนั่นไม่สนใจจริงๆ ก็ไม่น่าจะมาขัดขวางเขาสิ น่าหงุดหงิดชะมัดเลย!

“แล้วท่าทีที่ลีโอมีต่อนางเป็นอย่างไรบ้าง”

เพอร่าเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง เธอปรายตามองหน้าพี่ชายด้วยความรำคาญเพราะเธอง่วงนอนเต็มที

“ไม่รู้สิ แต่ท่านเจ้าป่าเป็นผู้ดูแลนางนี่ ดูแลทุกเรื่องของนางอาจจะรวมไปถึงการอาบน้ำและสวมเสื้อผ้าให้ หากว่าพี่ชอบนางจริงๆ ก็ไปอาสาดูแลนางซะสิ..อย่ามากวนข้าอีกเพราะว่าข้าง่วงนอน”

หมายความว่าไง นี่อันไม่ได้อยู่ที่บ้านงั้นเหรอ เขาคิดว่าการดูแลเซียร่าเป็นหน้าที่ของอัน..ที่ไหนได้มันเป็นหน้าที่ของลีโองั้นรึ

บอกตามตรงว่าหากว่าลีโอหมายปองหรือว่าหลงรักนางเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะว่าเราสามารถมีภรรยาร่วมกันได้ แต่ไอ้หมอนั่นเองก็ไม่ควรมาขัดขวางเขาสิวะ!

ทั้งที่สามารถแบ่งกันได้แต่เจ้าสิงโตเฒ่าตัวนั้นจะเก็บเอาไว้กินคนเดียวเนี่ยนะ เรื่องนี้เขาจะขอทดเอาไว้ในใจเพื่อหาทางเอาคืนลีโออย่างแน่นอน! สาบานได้เลย

…..

กว่าเซียร่าจะตื่นก็เป็นเวลาสายมากแล้ว และเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็เห็นท่านลีโอที่กำลังพลิกขาเธอไปมาเพื่อตรวจดู

“อาการของมันดูเหมือนว่าจะแย่ลงกว่าเก่า”

ก็แน่ล่ะ ใครใช้ให้เขาทิ้งขาเธอลงมาแบบนั้นล่ะ บอกตามตรงว่าในใจของเธอกำลังโกรธอยู่นิดๆ ด้วย

“ค่ะ ข้าคิดว่าข้ารู้สึกเจ็บมากกว่าเมื่อวานด้วยซ้ำ”

ในใจของลีโอเกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา

“วันนี้อยากจะอาบน้ำไหม ข้าจะพาไป อีกไม่นานจะถึงฤดูหนาวและน้ำในลำธารจะเป็นน้ำแข็งเจ้าจะไม่สามารถอาบน้ำที่นั่นได้อีกนานเลย”