6.ตั้งสติ

เซียร่าอยากจะให้ตอนนี้มีกระดาษหรือว่าปากกาขนนกจริงๆ เพราะเธอจะได้จดรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องของแวร์บีสต์เอาไว้

“ข้าอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยในการทำความเข้าใจเจ้า..และแวร์บีสต์ทุกคน”

เกรเทลหรี่ตามองเซียร่า

“ข้าคิดว่า ข้ามองเห็นแววตาที่สั่นไหวของเจ้านะเซียร่า เจ้ากำลังมีความรักอย่างนั้นเหรอ?”

เพอร่าเลิกคิ้วมองเซียร่า ในขณะที่ตัวเธอเองกลับยกมือขึ้นมาปิดปากโดยไม่รู้ตัว

“จะเรียกว่ามีความรักมันก็ ไม่เชิงว่าเป็นแบบนั้น แค่แอบชอบน่าจะถูกต้องกว่า”

เพอร่ายกยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอจะพอเดาได้ว่าใครกันที่เซียร่านั้นแอบชอบ

“เจ้าควรเตรียมใจเอาไว้เซียร่าเพราะไม่ว่าแวร์บีสต์สาวๆพยายามเข้าหาท่านเจ้าป่ามากแค่ไหน แต่ทว่าเขากลับไม่สนใจใครเลย หากเป็นสิงโตตัวนั้นบางทีเจ้าอาจจะต้องใช้ความพยายามมากพอสมควรเลยล่ะ”

ใบหน้าของเซียร่าขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่อ ในขณะที่เธอกำลังพูดคุยกับสตรีทั้งสองอยู่ เสียงกลองและเสียงเป่างาช้างก็ดังขึ้นมา เพอร่าหันไปมองตามต้นเสียงก็พบขบวนของพวกบุรุษที่กำลังเดินทางกลับมาที่หมู่บ้าน

ฤดูล่าสัตว์สิ้นสุดลงแล้วและพี่ชายของเธอน่าจะกำลังเดินทางกลับมา

“พวกเขากลับมาแล้ว ใจเย็นๆ สาวน้อยเพราะว่าเจ้ายังไม่เห็นพี่ชายของข้า เจ้าก็เลยหวั่นไหวไปกับสิงโตตัวนั้น..หนุ่มๆ ในหมู่บ้านเดินทางกลับมาแล้ว ให้เรื่องความหวั่นไหวเป็นเรื่องของอนาคตเถอะ”

ถึงจะไม่แน่ใจในคำพูดของเพอร่าสักเท่าไหร่นัก แต่ทว่าเมื่อดวงตาทั้งสองข้างของเธอมองไปที่ลานกว้างของหมู่บ้าน มันก็ทำให้เธอเข้าใจได้อย่างถ่องแท้

ชายหนุ่มมากมายกำลังเดินทางไปยังที่นั่นและ..พวกเขาต่างก็นุ่มผ้าผื่นเดียวดังเช่นที่ท่านลีโอใส่แถมกล้ามท้องของแต่ละคนก็ชวนให้เธอรู้สึกร้อนๆ ที่ใบหน้า

ชนชั้นสูงมีกฎแสนเคร่งครัดเรื่องการสวมใส่เสื้อผ้า และทุกส่วนของร่างกายจะต้องปิดให้มิดชิดทั้งบุรุษและสตรี เธอเคยชินกับทั้งคำสอนและที่คฤหาสน์แลนด์ทุกคนเป็นเช่นนั้น

เธอไม่เคยเห็นร่างกายที่สวยงามของใครที่มากมายขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ

“ข้าคงจะต้องไปหาพี่ชายก่อน เจ้าอยากจะเดินไปกับข้าไหม”

เซียร่าส่ายหน้าเพราะว่าเธอเจ็บขาจึงไม่อยากจะให้เพอร่าพาเธอไปเป็นภาระ เธอขอนั่งมอง (กล้ามท้อง) จากที่ไกลๆ เช่นนี้ดีกว่า

ทั้งที่เซียร่าตั้งใจจะนั่งมองเงียบๆ แต่ทุกสายตากลับจ้องมองมาที่เธอ..เป็นสายตาที่บอกไม่ถูกเหมือนกันเพราะมันเหมือนกับว่าเธอได้รับการกดดันมหาศาลจากสายตาพวกนั้น เซียร่าอยากจะลุกหนีแต่ทว่าเธอก็ไม่อาจจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วได้ดั่งใจ

เธอยื่นมือไปคว้าไม้เท้า แต่มันก็อยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง เพราะเมื่อครู่เพอร่านั่งข้างเธอและนางเผลอขยับไม้เท้าของเธอออกไปโดยไม่ทันได้ตั้งใจ

ในขณะที่เซียร่ากำลังพยายามเอื้อมมือไปหยิบไม้เท้าอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีมือจับไม้เท้าส่งมาให้เธอ เซียร่าเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเงาร่างขนาดใหญ่ของชายผู้หนึ่ง ดวงตาสีเขียวอ่อนของเขามองหน้าเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

“ขอบคุณค่ะ..”

เธอยื่นมือไปรับไม้เท้าจากเขาแต่ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยมือที่จับไม้เท้าออก มันเลยกลายเป็นภาพการยื้อแย่งไม้เท้าที่แสนจะแปลกตาสำหรับเพอร่า

“พึ่งรู้ว่าพี่ว่างมากขนาดมานั่งเล่นกับสหายคนใหม่ของข้า”

เพอร่ายื่นมือไปแย่งไม้เท้าออกมาจากมือของพี่ชายเธอก่อนจะส่งให้กับเซียร่า เธอรู้ดีว่าพี่ของเธอนั้นมีเจตนาเช่นไร เพราะว่าท่านคือเสือที่ชื่นชอบการกัดเนื้อของสตรี 

“สหายคนใหม่? ไม่ยักรู้ว่าสหายของเจ้านั้นงดงามถึงเพียงนี้ เจ้าคิดผิดแล้วล่ะสาวน้อยที่มาคบกับแม่เสือสาวแสนโหดอย่างน้องข้า”

เซียร่าทำได้เพียงมองพี่น้องทั้งสองคนกำลังเถียงกัน

“อ่า คงจะเป็นเช่นนั้นเพราะว่าข้าชวนนางไปอยู่ที่บ้านของเรา พอดีว่านางไม่มีที่ไป แต่ในเมื่อพี่กล่าวออกมาเช่นนี้ เห็นทีว่านางจะไม่สามารถไปอยู่ที่บ้านเราได้เสียแล้ว..”

ไทเลอร์มองหน้าน้องสาวก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา

“ข้าได้ลูกกวางมาด้วย และข้าได้สั่งให้อับบาลนำไปหมักเพื่อที่จะเอาไว้ย่างในตอนเย็น เจ้าควรไปเตรียมตัวเพื่อไปงานเลี้ยงฉลองสิ้นสุดฤดูล่าสัตว์ในเย็นวันนี้”

“อย่าเอาของกินมาล่อข้าเลยไม่ได้ผลหรอกค่ะ”

“ข้าไม่ได้พูดกับเจ้า ข้าบอกนางต่างหาก”

เพอร่าส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะประคองเพื่อให้เซียร่าลุกขึ้นมา

“นางบาดเจ็บและตอนนี้ยังต้องพักอาศัยที่บ้านของท่านเจ้าป่าอยู่ หากว่าพี่อยากให้นางไปด้วยเห็นทีว่าจะต้องมารับนางและขออนุญาตจากท่านเจ้าป่าเสียแล้ว”

เซียร่าก้มหน้าลงเพื่อกล่าวอำลาพี่ชายของเพอร่า ทว่าอยู่ๆ เขากลับยื่นมือมาจับมือของเธอเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าประชิดเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น

“ข้าจะพาเจ้าไปเอง พอดีช่วงนี้ข้าว่าง..”

เซียร่าพยายามมองหาเพอร่าเพื่อให้นางช่วยเหลือ แต่ทว่าเพอร่ากลับยักไหล่พร้อมกับโบกมือลา

“เปิดใจหน่อยสิเซียร่า..”

เพอร่ากล่าวออกมาโดยไม่มีเสียงแต่ทว่าเซียร่าก็สามารถอ่านปากของนางได้ชัดเจนว่านางกล่าวว่าอย่างไร เปิดใจอย่างนั้นหรือ?

แล้วนี่เขาจะพาเธอเดินไปที่ไหนกัน?

“เจ้าชื่ออะไรกัน”

“เซียร่าค่ะ”

“สงสัยใช่ไหมว่าข้าจะพาเจ้าไปไหน ทรมานมากใช่ไหมล่ะที่จะต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ข้าเคยขาหักอยู่ครั้งหนึ่งมันเลวร้ายมากๆ สำหรับเสือ เพราะว่าข้าไม่สามารถออกไปวิ่งเล่นได้”

พอลองมองดูดีๆ เมื่อเขายิ้ม รอยยิ้มของเขามันเจิดจรัสราวกับแสงดวงตะวันเลย เขาอุ้มเธอมาสักพักก็เดินมาถึงสวนดอกไม้ ดอกไม้มากมายหลากหลายชนิดที่บางอย่างเธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ ไทเลอร์วางเธอลงบนพื้นหญ้าเพื่อให้เธอได้นั่งมองดอกไม้เหล่านั้นด้วยความใกล้ชิด

“สวยมากใช่ไหม?”

“ค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าดอกไม้พวกนี้จะเป็นดอกไม้ป่าที่เกิดและเติบโตขึ้นมาเอง”

ไม่มีร่องรอยของการปลูก ดอกไม้พวกนี้คือดอกไม้ที่งอกขึ้นมาเอง ดอกไม้สีม่วงดอกเล็กๆ และดอกไม้สีขาวที่แสนอ่อนโยน

เพราะว่าผู้หญิงและดอกไม้เป็นของคู่กันและเซียร่าคิดว่าพี่ชายของเพอร่านั้นอันตรายมากๆ เขาน่าจะมีประสบการณ์เกี่ยวกับการเข้าหาสตรีมากแน่ๆ

“วันนี้เป็นวันแรกที่ข้ามองว่าดอกไม้พวกนี้หม่นหมองลงไปเมื่อพวกมันอยู่เบื้องหน้าของเจ้า”

เซียร่ามั่นใจว่าใบหน้าของเธอมันจะต้องกำลังเห่อร้อนขึ้นมาแน่ๆ

“อ่า..ต้องขอบคุณท่านไทเลอร์ที่พาข้ามาที่นี่นะคะ”

“เรื่องนั้นไม่เป็นอะไรเลยเพราะว่าข้าเต็มใจ”

บางที..ในบางทีเธออาจจะต้องฝึกฝนเรื่องความหวั่นไหวให้มากกว่านี้เพราะว่าเธอจะเผลอใจหวั่นไหวกับทุกคนไม่ได้ เซียร่าตั้งสติหน่อยสิ!