5. ไม่เลือก

สตรีผู้นี้เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องของการเป็นสามีภรรยามากแค่ไหนกันเนี่ย? ลีโอได้แต่ขมวดคิ้วมองหน้าของเซียร่า ก่อนที่เขาจะเช็ดตัวให้เธอ

เซียร่าหลับตาลงเมื่อเขาเริ่มพันผ้าเอาไว้รอบตัวเธอ สถานการณ์นี้มันน่าอายมากเกินกว่าที่เธอจะสามารถลืมตาขึ้นมามองหน้าเขาได้ เธอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อปลายนิ้วมือของเขากำลังไล้ไปตามเส้นเลือดบนต้นคอของเธอช้าๆ

ความรักนั้นช่างสวยงาม เซียร่าเชื่อถือว่ามันเป็นแบบนั้นและการที่เราได้มาพบกันเช่นนี้มันคือพรหมลิขิตหรืออาจจะเป็นโชคชะตา เธอดีใจที่ได้เจอเขาและยิ่งเมื่อล่วงรู้ว่าเขาเป็นคนช่วยชีวิตเธอ หัวใจที่เต้นแรงในครั้งแรกยิ่งย้ำเตือนถึงความรู้สึกที่เอ่อล้นในใจ

เธอชอบเขา เซียร่าเชื่อมั่นในใจว่ามันจะต้องเป็นรักแรกพบอย่างแน่นอน!

“ข้าได้ยินมาจากอันว่าท่านยังไม่มีภรรยา”

เขามองหน้าเธอพร้อมกับอุ้มเซียร่าขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะให้เธอได้สวมกางเกงผ้าตัวเล็กได้อย่างถนัดแน่นอนว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะมองหรือว่าล่วงเกินอะไรเพราะว่าเขาใช้ผ้าห่มพันตัวเธออยู่ตลอด

“ข้าเป็นตัวผู้ที่เรื่องมากพอสมควร และยังไม่มีใครทำให้ข้าหวั่นไหวได้เลย”

เขาเน้นย้ำจุดยืนที่ชัดเจนให้กับเซียร่า ราวกับจะบอกกับนางว่าหยุดความพยายามของเจ้าลงเสียเพราะการมาหลงรักเขามันเสียเวลาเปล่า

“มันเป็นแบบนี้แหละค่ะ เพราะว่าเวลาที่เริ่มต้นเรื่องราวในนิทาน พระเอกก็มักจะยังไม่รักนางเอก ข้าเชื่อว่ากับท่านลีโอเองก็จะเป็นเช่นนั้น..”

เขาถอนหายใจเบาๆ

“เจ้าไม่รู้จักโลกนี้ดีพอ”

เซียร่าทำได้เพียงส่งยิ้มให้เขาเท่านั้น เมื่อครู่เขากล่าวออกมาได้เสียดแทงหัวใจของเธอเหลือเกิน เธอรู้จักโลกภายนอกผ่านทางหนังสือมากมายที่เคยอ่านผ่านตา และรู้จักผู้คนไม่ถึงยี่สิบคนด้วยซ้ำ ทุกคนที่เธอรู้จักส่วนใหญ่คือข้ารับใช้ทั้งนั้น

ไม่มีใครกล้าจะเมินเฉยต่อเธอ และไม่มีใครแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาให้เธอได้เห็นเพราะว่าเธอคือคุณหนู คือเจ้านายของพวกเขา เซียร่ารู้ว่าตัวเองนั้นเหมือนกับนกที่โง่เขลา

แต่ทว่าเธอจะพยายาม เธอจะเรียนรู้ในทุกคำที่เขาสอนหากว่าเขาต้องการให้เธอเป็นคนที่ดี เช่นนั้นเธอก็จะทำ ถึงเธอจะโง่มากที่หนีจากท่านพ่อมาแต่ทว่าเธอไม่อยากเป็นภรรยาขององค์รัชทายาท

เธออยากมีอิสระในการตัดสินใจ รวมไปถึงอิสระในการเลือกคู่ชีวิต และตอนนี้เธอก็เลือกแล้วด้วย

“เช่นนั้นท่านก็บอกกล่าวแก่ข้า ข้าจะต้องทำเช่นไรถึงจะทำให้ท่านพอใจหรือว่าต้องทำเช่นไรถึงจะสามารถอยู่ที่นี่ได้”

แววตาที่สิ้นหวังของเซียร่า มันชวนให้ลีโอเกิดความสงสารในใจ เขารู้ดีว่านางเติบโตมาเช่นไร แต่ถึงอย่างนั้นจะให้เขาเอาความสงสารมาตัดสินว่าเขารักหรือไม่รักเธอไม่ได้หรอก

“เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ เพราะว่าที่นี่คือบ้านของข้า แต่เจ้าสามารถอยู่ในป่าแห่งนี้ได้ อยู่ภายใต้การปกครองของข้า”

รอยยิ้ม ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเซียร่า

“หมายความว่าท่านจะไม่ไล่ข้าไปเมื่อข้าหายดีแล้วใช่ไหมคะ”

ลีโอส่งผ้าขนหนูให้เซียร่า เพื่อให้เธอเช็ดเส้นผมที่กำลังเปียก

“เจ้าจะต้องทำงานเช่นคนอื่นที่อยู่ที่นี่..”

“ได้ค่ะ เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาเลย เช่นนั้นข้าจะรีบหายดีเพื่อที่จะได้ออกไปจากบ้านของท่านนะคะ”

บางทีการที่เธอยุ่มย่ามกับเขามากเกินไป อาจจะสร้างความไม่สบายใจให้เขาได้ เธอควรจะทำตัวเองให้มีคุณค่าเพื่อที่เธอจะได้คู่ควรกับเขา

หลังจากนั้นเซียร่าก็พยายามเดินด้วยตัวเอง ท่านลีโอส่งมอบไม้เท้าให้เธอเพื่อที่เธอจะได้เอาไว้ช่วยพยุงตัว บ้านของท่านลีโอที่เธอเคยมองว่ามันคือคอกม้า ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วเมื่อเธอเดินออกมาหน้าบ้านของเขา

เธอมองเห็นบ้านอีกมากมายที่ทำจากไม้ บางหลังก็สร้างอยู่บนต้นไม้ มีสวนผักขนาดย่อมๆ ที่มีทั้งมันฝรั่งและข้าวสาลี ด้านหลังบ้านของเขาคือลำธาร เป็นความสวยงามที่เธอเองก็ไม่เคยเห็นที่ไหนมากก่อนเลย

แม้แต่ในภาพวาดที่ว่างดงาม เมื่อมาเปรียบเทียบกับลำธารหลังบ้านเขา ภาพวาดพวกนั้นต้องหลบไปเลย เซียร่านั่งลงที่ม้านั่งหน้าบ้านของท่านลีโอ และเมื่อเธอนั่งลงทุกสายตาที่อยู่ด้านนอกก็จับจ้องที่ใบหน้าของเธอ

“เจ้าคือใครกัน? ภรรยาท่านเจ้าป่าอย่างนั้นหรือ?”

เซียร่าโบกมือไปมาเพื่อที่จะปฏิเสธ

“ไม่ใช่แน่นอนค่ะ ท่านลีโอช่วยชีวิตข้าเอาไว้ และท่านพาข้ามารักษาตัวที่นี่”

เซียร่าชี้ไปที่ขาตัวเองที่มันยังคงบวมแดงอยู่

“กลิ่นของเจ้าแปลกมาเลย เจ้าเป็นมนุษย์งั้นเหรอ”

เธอพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้กับหญิงสาวสองคนที่เดินเข้ามา

“ไม่ต้องกลัวเพราะว่าเราไม่ทำร้ายมนุษย์หรอกนะ ข้าชื่อเพอร่าเป็นแวร์บีสต์เสือ ส่วนนี่เกรเทลนางเป็นนกที่ค่อนข้างพูดมาก็เลยล่ะ”

เพอร่ามีดวงตาสีเหลืองทอง อีกทั้งมีผมสีน้ำตาลอ่อนที่พลิ้วไหวราวกับขนของเสือ นางมีรูปร่างสวยงาม ที่แขนของนางเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือร่างกายของสตรี ส่วนเกรเทลนั้นดูผอมแห้งลงมาหน่อย นางมีผิวสีขาวและมีผมสั้นสีเขียว ดวงตาสีดำสนิทมองเธอด้วยความเขินอาย

“ข้าเซียร่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักและ..ร่างกายของเจ้างดงามมากทีเดียวเพอร่า”

เพอร่าหัวเราะด้วยความชอบใจ

“แน่นอนเพราะว่าข้าคือเสือนี่ แต่ข้าไม่ชอบกินเนื้อหรอกนะ ข้าชอบทานมันเทศและมันฝรั่งมากกว่าถึงเราจะเป็นแวร์บีสต์แต่กับบางคนไม่ได้มีนิสัยเหมือนสัตว์ที่ตัวเองเป็นหรอก โดยเฉพาะพวกกระต่ายที่แสนเจ้าเล่ห์ ระวังเอาไว้ด้วยล่ะเซียร่า”

เซียร่าพยักหน้าเบาๆ

“เอ่อ คือว่าข้าจะต้องออกจากบ้านของท่านลีโอในทันทีที่ข้าหายดี ข้าจะสามารถไปอยู่ที่ไหนได้บ้างคะ ข้าไม่อยากจะรบกวนท่านลีโอมากเกินไป”

เพอร่าและเกรเทลมองหน้ากัน

“ไปอยู่บ้านข้าก็ได้เพราะว่าข้าอยู่คนเดียว เสือน่ะไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก ส่วนบ้านของเกรเทลอยู่กันหลายคน เจ้าไปอยู่กับนางไม่ได้หรอก”

“ข้าไม่ได้จะรบกวนเจ้าถึงขนาดนั้น..”

เพอร่าหัวเราะก่อนจะลูบผมของเซียร่าเบาๆ

“เจ้าน่ารักดีนะ เชื่อได้เลยว่าเมื่อพวกผู้ชายกลับมาจากฤดูกาลล่าเนื้อ เจ้าจะต้องเหนื่อยอย่างแน่นอน”

เซียร่าเลิกคิ้วมองเพอร่าด้วยความสงสัย

“ที่นี่อยู่กันอย่างสงบสุขเซียร่า และการเลือกคู่ของตัวผู้คือพวกเขาจะสามารถร่วมหลับนอนกับตัวเมียที่พึงใจได้ หากว่าความรู้สึกตรงกันค่อยมาผูกพันธสัญญาชีวิต..”

“…”

นี่มันบ้าไปแล้ว

“ไม่ต้องตกใจไปเพราะตัวเมียมีสิทธิ์เต็มที่ในการปฏิเสธ และหากพวกเขายังมาตามระรานเจ้าก็ให้ไปรายงานท่านเจ้าป่าได้เลย”

เซียร่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“แบบนั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย ข้าคิดว่าความรักจะต้องรู้สึกมาจากด้านในก่อนถึงจะสามารถ..ทำเรื่องทางกายได้”

เพอร่าโบกมือไปมาพร้อมกับหัวเราะ

“อย่าลืมสิเซียร่าว่าแต่เดิมแล้วพวกเราคือสัตว์ และสัตว์มันไม่เลือกสถานที่หรอก”